Pfff heb al totaal geen onbezorgde zwangerschap en nu ook nog in t buitenland. Heb vd gyn al emesafene gekregen en dit helpt iets. T spugen blijft beperkt tot een flinke bui in de ochtend. Maar blijf me zeker 3/4 vd dag zo beroerd voelen. Wil alleen maar slapen en eet en drink omdat t moet en kokhalzend. Vraag me echt af hoe ik dit vol moet houden. Hebben annuleringsverzekering gebeld en proberen t nog een paar dagen anders gaan we naar huis. M'n derde vakantie die in t water valt..
Je vraagt wat normaal is mbt zwangerschapsmisselijkheid. Hier kun je daar meer over lezen: Zwangerschapsmisselijkheid en hyperemesis gravidarum - Stichting ZEHG Als je medicatie nodig hebt en je dan alsnog als een vaatdoek voelt, dan ben je het normale spectrum wel voorbij vind ik. Ik zou ook met je arts overleggen of je wellicht ook andere medicatie kan krijgen of dat de dosis emesafene omhoog kan.
Hebben de gyn gebeld. Zolang ik vocht binnen hou is er geen direct gevaar. Wel t advies om vskantie te annuleren en naar huis te komen... Om doktersbezoeken in Frankrijk te voorkomen.
O meis wat heftig! Zou inderdaad naar huis gaan, mocht het echt niet gaan toch medicatie vragen. Ben zelfs ook heel erg misselijk maar hou alles nog binnen, jou geval is echt anders. Sterkte meis.
Heel vervelend bah... ik heb met de zwangerschap van ons zoontje ruim 20 weken minimaal 10x per dag moeten spugen en de hele dag misselijk. Gebruikte emesafene en primperan. Met deze zwangerschap 16wk emesafene en primperan gebruikt ivm zelfde probleem... nu ondertussen richting de 27wk en nog steeds ochtend misselijkheid en spugen maar het blijft gelukkig beperkt tot de ochtend nu. Wat naar dat je nu op vakantie zit... probeer kleine beetjes te eten en iets te vinden wat je wel kunt verdragen... bij mij waren dit perziken op blik.
Tja wat is te ver... je kunt er helaas weinig tegen doen. Als de medicatie aanslaat en je alleen in de ochtend hoeft te spugen is dat al 'winst', tegen het beroerd voelen helpt helaas helemaal niks het is echt superzwaar en een kwestie van uitzitten, hopelijk ben je er na 20 weken vanaf, soms is het 40 weken ellende. Dingen die wel een beetje helpen; afleiding zoeken, dingen eten en drinken die je wel goed verdraagt, en niet teveel van jezelf vragen. Heel veel sterkte, het is echt niks om zo zwanger te zijn.
Als het te ver gaat, dan is het niet meer een kwestie van uitzitten. Dan heb je gewoon medische hulp nodig. Er is ook wel meer te doen dan alleen emesafene of primperan voor te schrijven. Er zijn andere medicijnen en je kunt ook behandeld worden met een sonde bijvoorbeeld. Niet leuk, maar soms wel noodzakelijk.
Ik denk dat wanneer het te ver gaat heel persoonsgebonden is, al zijn er natuurlijk wel bepaalde grenzen waarbij iedereen het eens is dat het te ver is. Voor mij was bij de eerste zwangerschap dat moment waarop ik besefte dat ik al 2 dagen lang niets van voeding binnenhield, ondanks het gebruik van postafene. Toen was het mij duidelijk dat dit niet meer normaal was. Bij de tweede zwangerschap was dat toen ik huilend boven de wc-pot hing en mijn man bijna smeekte om een abortus. En nu bij de derde zwangerschap spuug ik nog helemaal niet zo erg als de bij de vorige twee, maar ben wel even misselijk als toen en ik heb het moment dat het te ver gaat nu al. Het moment dat je leven er zo door beheerst wordt dat je de dag moet doorworstelen. En daar hoef je niet eens altijd voor te spugen. De enige tip die ik je kan geven is luisteren naar jezelf. Heb je zin in een appel, eet dan een appel. Heb je zin in een frikandel, eet dan dat. Het heeft als je je zo rot voelt geen zin om te denken aan de voedseldriehoek en dergelijke. Het belangrijkste is dat je iets binnenkrijgt. Probeer voldoende te blijven drinken en waar mogelijk je rust te nemen. Heel veel sterkte!
Uitzitten? Sorry zoals je in mijn onderschrift kunt lezen is een zwangerschap al erg heftig hierzo.. Heb sl genoeg hoor m'n kiezen gehad en m'n lijf heeft t al zwaar.. Dit kan er ook nog wel bij. 3e vakantie die we moeten annuleren. En ja ik ben zo beroerd dat ik alleen maar wil en kan liggen. Ieder hapje betekend kokhalzen wat je ook eet. Dus wanneer trek je aan de bel? Nou nu dus... Uitzitten en jopen dat t overgaat is iets wat er hier niet echt ingaat. Te vaak dat soort dingen gehoord denk ik.
Uitzitten, dat hoorde ik ook zo vaak, erg irritant maar veelal goed bedoeld hoor door anderen, in principe is dat ook het enige wat je kan doen. Wel even thuis je urine laten nakijken op ketonen en desgewenst een vocht infuus. Heel heel héél veel sterkte!
Uitzitten is helemaal niet het enige wat je kunt doen... en het is zeker niet het enige wat je moet doen! Als je ernstige zwangerschapsmisselijkheid hebt dan moet je onder behandeling staan van, het liefst, een gynaecoloog die je kan helpen om er mee te dealen en je in de gaten kan houden. Bij ernstige misselijkheid en overgeven is uitdroging en ondervoeding een zeer grote waarschijnlijkheid en is een infuus noodzakelijk. Maar daarnaast kun je van niet of niet goed behandelde ernstige zwangerschapsmisselijkheid en overgeven ook nier/leverschade krijgen, kan je kalium huishouding in de war raken met hartproblemen tot gevolg, kun je je slokdarm, maag en darmen ernstig beschadigen. Er zijn zelfs vrouwen die hun ribben breken en hun trommelvliezen en netvliezen scheuren door de kracht van het overgeven. Ik zeg niet dat het bij TS zo erg is, maar het wordt echt tijd dat we iets minder makkelijk doen over ernstige zwangerschapsmisselijkheid. Het is geen kwaaltje dat 'er bij hoort' het is een zwangerschapsziekte net als HELLP.
En van die mensen die zeggen: beetje misselijk hoort erbij. Grrr Ben niet een beetje misselijk. ..heb de hele dag het gevoel of ik nu ga overgeven. Voor mij is de Emesafene de uitkomst om dingen binnen te houden. ..maar die misselijkheid blijft....allesomvattende misselijkheid welke ik steeds weg puf. Voor mij is dit de grens. .2-3 X overgeven en daarnaast de vreselijke misselijkheid. Zonder Emesafene kots ik alles eruit. Uitzitten? Echt vreselijk. ..bijna niemand kan zich voorstellen hoe dit is, voelt. Sterkte TS...je bent niet alleen in deze gruwel.
Waarom ga je ervan uit dat anderen niet weten hoe dit voelt? M'n eerste zwangerschap viel ik de eerste 20 weken 15 kilo af van misselijkheid, na de bevalling was ik ruim onder mn eigen gewicht. De tweede zwangerschap heb ik me ernstig af zitten vragen waarom ik het nog een keer woi want zo beroerd met een klein kind om voor te zorgen, dat is nog erger als wanneer je alleen voor jezelf hoeft te zorgen. Dit keer had ik een lucky draw, ik was wel wat misselijk en heel moe maar met 11 weken was dat over, afvallen bleef beperkt tot een kilo of 6 en nu kan ik weer eten, maar ik ben echt niet vergeten hoe erg m'n eerste zwangerschap was. Hoe ziek ik was. En toch denk ik nu heel nuchter; nou het was toch overleven en uitzitten? Ik ben blij dat het bij m'n eerste is want nu heb ik naast m'n werk ook een heel gezin om voor te zorgen! Toen was het alleen nog maar mezelf en als het lukte, werk. (Ik deed alleen nachtdiensten zodat ik geen zorg hoefde te verlenen, tegen de ochtend kroop ik kokhalzend m'n bed in, tot ik bij 22 weken bedacht dat die nachtdiensten ook berekend waren)
Ik zei: bijna niemand weet hoe dat voelt. Jij dus wel. Mijn schoonouders niet...ouders niet...broers en zussen niet...vriendinnen niet. Die denken dat ik last heb van een beetje ochtend misselijkheid. Omdat dat hetgeen is wat zij kennen. Dus nee bijna niemand snapt hoe ik me voel. En mss denk ik achteraf wel net zo als jij...al kan ik me dat niet voorstellen. Ketonen in urine is gevaarlijk. ..uitdrogen is gevaarlijk. Dit is niet een beetje misselijk. ..dit zorgt ervoor dat ik tegen ziekenhuis opname aanzat. En dan kots ik van vriendinnen en familie die het afdoen als het hoort erbij. Nee dit hoort er niet bij.
Als ik sommige reacties zo lees. Wat voor de ene achteraf gewoon uitzitten was, is voor de andere veel meer dan dat geweest. Je kan niet vanuit je eigen ervaring zeggen: ja ik ben ook ziek geweest, maar het was toch gewoon uitzitten. Het is niet meer uitzitten als je zelfs niet kan werken. Ik kon bijvoorbeeld niet eens meer lopen op een bepaald moment. Geloof me dan is het geen uitzitten meer, dan is het overleven en denken dat je dood gaat. Er zijn zoveel gradaties in die misselijkheid en iedere vrouw beleeft het op haar manier. Als TS hier zegt dat ze zich zo beroerd voelt, voelt ze zich zo beroerd en heeft ze niets aan reacties als ja dat moet je uitzitten. Want blijkbaar is het voor haar erger dan gewoon moeten uitzitten.
TS ik bedoel ook zeer zeker niet dat je er niks aan kunt/moet doen en het 'maar moet uitzitten'. Ik heb mijn porties wel gehad met zware HG en tig keer kotsen per dag, 40-50 keer kotsen voor de middag was helaas geen uitzondering. Ik bedoel meer dat als de medicatie ervoor zorgt dat het spugen minder wordt, en misschien ook wel de misselijkheid, dat dat al iets is. Mijn ervaring is dat er verder weinig aan gedaan wordt zolang je niet uitdroogt, terwijl jij je ondertussen nog steeds doodsberoerd voelt. Dat het een kwestie van uitzitten wordt omdat niemand je verder kan helpen. Het hoort er zeker niet gewoon bij en het is loodzwaar.
Rot zeg, dat je familie en vrienden er zo weinig begrip voor hebben of hebben gehad zeg! Hier was zelfs iedereen verbaasd dat ik mn zwangerschap aankondigde terwijl ik gewoon kon eten enz dit keer, vorige keren hadden ze al wel een vermoeden omdat ik zo beroerd was. Toch is het verschrikkelijk afzien, echt. En meestal gaat het rond de 20 weken voorbij, bij echte pechvogels gaat het door tot de bevalling, vreselijk lijkt dat me!
Ga mij niet vertellen over hoe ernstig het kan zijn. Ik heb een spier scheur bij m'n rib opgelopen, niet kunnen werken, maanden lang (bij alle zwangerschappen) doodziek op bank/bed gelegen, noem-het-maar-op. Ook onder behandeling van de gyn met medicatie en infuus maar wat is het achteraf meer dan gewoon maar doormaken?? (Ermee dealen zoals je zelf zegt) Je moet wel. Zo bedoel ik het. Ik zal na drie zwangerschappen HG never maar dan ook never makkelijk praten over HG en het onbegrip wat daarbij komt kijken, dus zo heeft mijn bericht nooit over mogen komen.
Misschien viel het ook een beetje rauw op mijn dak, ik ben ook beheerder van een fb groep over HG en daar kwamen de laatste tijd veel verhalen in over gynaecologen die rare dingen zeggen. Vrouwen die op geen enkele behandeling reageren en nu TPV moeten proberen, vrouwen die geen enkele uitweg zien dan abortus. Dit was een beetje de druppel. Klinkt idd niet als een makkelijke weg die je gegaan bent!
Snap ik, ik wilde in ieder geval even ophelderen dat ik HG uiterst serieus neem. Nu moet ik wel zeggen dat ook mijn gyn enigszins een houding had van "jammer maar helaas", maar god wat heb ik me ellendig gevoeld. En dan inderdaad het onbegrip van iedereen, of nouja, niet zozeer onbegrip, mensen hebben gewoon totaal geen idee. Zo had ik bijvoorbeeld bij deze zwangerschap ook enorme speekselvloed, overmatig gewoon, tja als je dat aan mensen verteld kijken ze je aan van "slik een keer extra en lekker belangrijk", terwijl ik de hele dag met een emmer rond liep en als ik dan eens een dokters bezoek had, ik alleen maar bezig was met proberen niet te praten en stiekem in zakdoekjes spugen. Het is gewoon hét grote misverstand dat mensen HG met ochtend misselijkheid verwarren, ik noem HG ook altijd bij z'n naam, ik krijg het idee dat mensen het dan enigszins wat serieuzer nemen, maar helaas is het altijd zo'n ding waar mensen te weinig van af weten. En dan vooral de opmerking die altijd volgt "tja elke zwangerschap heeft zo z'n dingetjes, het is voor een goed doel", die mensen vliegen er altijd doorheen, zo ontzettend frustrerend! Vaak gehoord ook deze zwangerschap: en jij wilde nog een derde?