Ik vind het moeilijk om te vertellen hoe ik ben opgevoed als kind... Aangezien ik niet echt opgevoed ben. Ik heb mijn hele leven in kindertehuizen gewoond. Daar was ik gewoon een onderdeel van het werk van begeleiders. Er was niet echt opvoeding maar er waren regels. Er was niet echt liefde zoals de meeste dat van hun ouders kregen maar ze waren gewoon normaal en deden normaal tegen ons als wij normaal tegen hun deden. Op mijn 3e kwam ik in het eerste tehuis te wonen en toen ik 18 werd ben ik letterlijk op mijzelf aangewezen want ik was 18 en dan ben je volgens de wet volwassenen dus was de taak voor bureau jeugdzorg gedaan. Ik had geen spaargeld, geen ouders die mij hielpen met een opleiding of eerste woning, etc etc. Alles wat ik nu heb komt door mijn eigen doorzettingsvermogen! Ik vind dat mijn kinderen verwend opgevoed worden maar dat vind ik vergeleken met mijn situatie al snel. Ik vind overigens dat iedereen die bij hun ouders liefdevol is opgegroeid al verwend. Het is namelijk niet vanzelfsprekend en onbetaalbaar!
Opvoeden tja. schaam me vaak heel erg. alles moet gezegt worden die jij dit en doe ik. schoonmaken wat is dat ik zie geen troep omdat het altijd een troep was. schoolreisjes waren mijn uitjes. me moeder deed niets we waren vaak buiten ik en broertje. helaas moest ik vaak met me broertje de hort op wat dus ook fout is gegaan. 14e was mijn eerste vakantie naar spqnje en later een x naar frankrijk. keerzeide geen boeken van mijn 2e tot 4e klas. smeken om geld en nog niet krijgen. eindelijk geld verdienen en nog niet overhouden omdat je kost geld moet betalen. Als ik geweten had wat ik nu weet had ik sneller uit huis gegaan. en een studie gevolgt. nu woon ik zelf loop iktegen veel aan. c krijgt de liefde en het dat je afe toe wel een broodje kan etenof een ijsje. maar dat iets anders niet kan keuzes.
Mijn moeder heeft het niet breed nooit gehad, maar toch ben ik en mijn broer niks tekort gekomen, mijn moeder is zo iemand die zelf in rotzooi loopt en eet en haar kinderen alles geeft. Dit heeft wel geresulteerd dat ik weet dat wanneer ik ''wat doorzeik'' wel altijd mijn zin krijg, ik heb een extreem goede band met mijn moeder (die ons alleen heeft opgevoed) ik haar alles zeggen echt alles!!!! dit wil ik ook graag met mijn kinderen. Speelgoed kwam ik in om en in mijn tienerjaren kreeg ik altijd wel veel te eten, maar nooit het duurste van het duurste, geen merk kleding, niet op vakantie etc was geen geld voor en ik heb het niet gemist en maalde er ook niet om, vond het veel leuker om lekker bij mijn moeder te slapen, of samen naar de markt, de stad in naar de bios en daarna naar de Macdonalds, of naar Artis.. Ik ben opgevoed met dat de kleine dingen belangrijk zijn, ik ben wel verwend maar waardeer alles, mijn moeder is zo: wie het kleine niet eert, die het grote niet deert en dat heb ik van haar overgenomen, en merk nu al dat ik zelf mezelf wegcijfer om alles maar in orde te hebben voor mijn ongeboren baby's. Mijn kinderen zal ik net zo proberen op te voeden misschien met wat meer discipline want ik ben niet altijd lief geweest en dat had mijn moeder nooit mogen pikken, maar deed het wel omdat ze gewoon te lief was en alles opgeeft voor haar kinderen (nog steeds) ik zeg nu vaak: als mijn kinderen zoveel van mij houden, als ik van mijn moeder dan heb ik het goed gedaan.
Heftig zeg... dat moet zwaar voor je zijn geweest. Wat knap dat je je er niet door hebt laten kisten! Zijn ook veel kinderen die dan de makkelijke minst pijnlijke weg zoeken van drank drugs enz... Knuff
Wij zijn enorm verwend opgevoed. Mijn ouders kunnen niet met geld omgaan maar goed dat hoeven ze ook nooit echt. Maar wij hebben daardoor nooit met geld leren omgaan. Kregen genoeg zak- en kleedgeld maar daar hoorden schoenen sokken jassen ondergoed ed niet bij. Dat kregen we gwn als we dat nodig hadden. Als t op was kregen we nog meer geld. Paar keer per jaar op vakantie, aktijd vliegen en all in resorts. Ik gruwel van een camping omdat mijn ouders daar ook van gruwelen. Ik heb gelukkig ook een goede baan maar leven zoals ik van uit huis gewend ben gaat niet helemaal. Leven ruim maar in mijn beleving kan t altijd ruimer Maar er zijn grenzen Ook al stoppen mn ouders ons vaak van alles toe. Ik probeer vaak wel op geld te letten en te sparen maar dat valt niet mee als je niet beter weet dan dat je alles kunt uitgeven... Hoop dat ik het mijn kinderen wel kan leren of iig mijn man dan, maar merk nu al dat ik er ook tegenover de kids te makkelijk mee omga... geeft stof tot nadenken dit topic
Mijn ouders gingen uit elkaar toen ik 3 was. Ik kan me er dus niets van herinneren hoe het is om met 1 gezin samen te leven. Ik had een co-ouderschap, week om week. Vanaf toen was er tussen mijn ouders een soort concurrentie en zijn we dus redelijk verwend opgegroeid. 6weken op vakantie naar het buitenland (met beide ouders 3weken zomervakantie), 2x verjaardag vieren, 2x sinterklaas etc etc. 2 mooie slaapkamers, cadeautjes tussendoor.. Alhoewel ik bijv nooit een tv op mijn kamer heb gehad of vroeg een mobieltje kreeg, wat klasgenoten wel hadden, dit paste niet bij de opvoeding van mijn ouders. Met uitstapjes viel het wel mee, dat deden we niet zo vaak. Al moet ik wel zeggen dat het allemaal niet overdreven was want er waren altijd kinderen in de klas oid die mooiere/duurdere dingen kregen en vaker weg gingen om leuke dingen te doen etc. Maargoed, qua materiele verwennerij kunnen wij nu niet tippen aan hoe ik het vroeger had, al komen ze absoluut niets te kort en vind ik dat ze nog verwend worden mede door opa en oma ook. Mijn man heeft weer een hele andere jeugd gehad waarin vrijwel niets was maar qua verwennerij naar onze kinderen toe merk ik niet echt verschil in denkwijze tussen mijn man en mij. Wij zijn trouwens beide niet echt materieel ingesteld als je het vergelijkt met wat je tegenwoordig allemaal voorbij ziet komen.
Zomers werden bij ons doorgebracht in een natuurgebied bij een van de vele zwemstrandjes. Daar zaten we dan letterlijk hele dagen. Als er geld voor was, dan 1x per zomervakantie een dagje pretpark. Of anders een keer naar de bios. Cadeau's met verjaardagen, Sinterklaas en kerst. Verder zelden en anders in ieder geval niet van onze ouders. Pas jaren later, leerde ik, dat onze ouders best wel dubbeltje moesten draaien, voor iedere uitgave. Maar wij hadden dat in ieder geval nooit door.
Mijn ouders kwamen goed rond maar waren wel altijd zuinig. Mijn vader had/heeft een eigen zaak en mijn moeder ging weer werken toen wij alledrie op de middelbare school zaten. Wij kregen wat we nodig hadden en soms een extraatje. Als mijn ouders naar een beurs waren geweest of een nachtje weg met zijn tweeën kregen we wel eens een kleinigheidje of met de zomervakantie. Verder cadeaus met onze verjaardagen en Sinterklaas. Daar was wel een budget voor en daar gingen geen honderden euro's aan op. Mijn ouders waren zuinig als in dat we bijvoorbeeld niet in merkkleding liepen en tweedehands fietsen hadden. Kleding die nog goed was ging van mijn zus naar mij. Niks mis mee maar mijn moeder vond het leuk om haar meiden hetzelfde aan te kleden dus ik liep soms heel lang met dezelfde kleren omdat ik hetzelfde outfitje nog eens van mijn zus kreeg als het mijne te klein was. Dat vond ik altijd wel wat minder. We gingen één keer per jaar op vakantie met de auto en verder af en toe een dagje weg naar een pretpark of de dierentuin maar het strand was ook altijd favoriet. Wel gingen er altijd broodjes van thuis mee. Als ik er zo op terug kijk vind ik ons niet verwend maar we kwamen niks tekort. Dat was ook nog zo toen we ouder werden. We kregen geen megacadeaus bij samenwonen en trouwen en ook mijn bruidsjurk heb ik zelf moeten betalen maar mijn rijbewijs en studie zijn wel door mijn ouders betaald. Mijn ouders konden altijd prima maat houden. Ik ben trouwens geboren in 1981 en we waren thuis met drie kinderen. Ik ben zelf niet superzuinig maar ik weet wel wanneer het genoeg is. Op=op en het liefst houden we wat over. Dit heb ik mijn man wel echt moeten leren. Hij had vroeger echt een gat in zijn hand. Hij komt uit een gezin waar alles maar gewoon gekocht werd, ook al was er geen geld. Alles op de pof waardoor zijn ouders in de schuldsanering terecht kwamen. Daar heeft hij waarschijnlijk ook wel een goede les uit geleerd. Wat ik mijn kind(eren) wil leren is dat je moet werken voor je geld. En als je dan hard gewerkt en gespaard hebt, dat luxe dan ook best een keer mag maar dat het niet vanzelfsprekend is.
Oja en toen ik net met me vriend had was de boel afgeloten dus douchde daar. Of ze gingen ineens weg op vakantie ik bleef voor het eerst thuis. berg afwas koelkast leeg geen cent hebben. gelikkig hebben we ons gered mede door vriend want een vriendin bleef bij me.
Ik word altijd een beetje verdrietig van dit soort topics. Wij hadden het vroeger echt niet slecht en ik kom uit een warm nest. 7 broers en zussen, dus altijd gezellig. Mijn ouders hadden een goed salaris, maar als dat verdeeld moest worden over de kinderen, bleef er natuurlijk niet veel over. Maar mijn ouders waren vooral een tikje krenterig doordat ze tientallen jaren in het buitenland gewoond hebben, onder redelijk primitieve omstandigheden. In die tijd hebben ze geleerd zuinig te zijn, en dat dragen ze nog steeds mee. Als kind had ik dat nooit zo door, maar als tiener heb ik me soms echt geschaamd voor mijn ouders. Ik kon er ook best verdrietig om worden, omdat ik wist dat deze zuinigheid eigenlijk niet nodig was. Wij kregen voor onze verjaardag een cadeau van 50 euro. Vaak betrof dat een nuttig gebruiksvoorwerp (schooltas, fiets). Wilden we een duurder cadeau, moesten we zelf bijbetalen. Zo kreeg ik geloof ik op mijn 15e mijn eerste telefoon, 60 euro. Daarvoor heb ik dus 10 euro moeten bijleggen. Niet erg natuurlijk, maar ik kon zo verdrietig worden als ik zag dat leeftijdsgenootjes een hele dure telefoon krégen, terwijl het niet eens voor hun verjaardag was. Ook heb ik pas op mijn 19e een laptop kunnen kopen, terwijl vrienden er al járen een hadden. Met Sinterklaas kregen we een cadeautje van max 10 euro. Gedurende het jaar kregen we niets. Rijbewijs, studie, alles zelf moeten bekostigen. We kregen als tiener wel 75 euro kleedgeld per maand, maar daar moesten we dan ook alles van betalen wat we nodig hadden (verzorging, kleding, cadeaus, uitgaan). Ging mijn moeder naar de winkel en vroeg ik of ze iets voor me mee wilde nemen van 1 euro, gaf ze me daarna altijd het bonnetje met de mededeling dat ik nog die euro moest terugbetalen. Maar het ergste vond ik misschien nog de mentaliteit van mijn ouders. Pas eind tienerjaren kwam ik erachter dat sommige dingen eigenlijk heel raar waren. Zo aten we als ontbijt altijd brood, maar één keer in de week mochten we muesli of cornflakes. Dat mocht ook echt alleen die ene dag. Waarom? Omdat dat luxe was. We gingen misschien één keer in de twee jaar uit eten en ik zorgde er altijd voor dat ik het goedkoopste koos. Een duurder gerecht was luxe. Als we een ijsje mochten kiezen, koos ik nooit voor een magnum, want "tjonge, jij kiest iets luxe". Eén keer in het jaar gingen we een dagje uit en op het eind kregen we altijd een ijsje. Dit wisten wij natuurlijk allang. Maar elke keer als mijn ouders zeiden dat we nog een verrassing kregen (het ijsje) deden wij net alsof we ongelooflijk dankbaar waren. "Wauw, krijgen we echt een ijsje? Yes yes yes!" Want ijs is luxe. Maar dan gingen we wel naar de ikea, want daar was een softijsje 50 cent en net zo lekker als duur ijs in een pretpark. Toen ik een tiener was, nam ik mijn broertje weleens mee naar de stad en haalde ik ijs voor hem. Ik zei altijd dat hij niks tegen mijn ouders moest zeggen, want ik was bang voor hun reactie. Ze reageerden niet boos ofzo, maar het was altijd iets als "hebben jullie ijs gegeten? Tjonge, doe maar luxe! Je mag *naam* wel dankbaar zijn dat ze ijs voor je koopt!" Dus ja, ik vind het nog steeds moeilijk om te lezen dat anderen cadeaus kregen voor honderden euro's. Dagjes uit, wintersport. IJs, gewoon omdat het kan en niet omdat het luxe is. En ik zou zo graag anders willen voor mijn hopelijk toekomstige kinderen. Maar ik heb een relatie met iemand uit de balkan, woon daar ook en hebben het helaas niet breed Maar ik hoop in ieder geval niet dat ik zo als mijn ouders word. Ik hoop dat ik mijn kinderen gewoon een ijsje kan geven zonder dat zij zich verplicht voelen om mij ongelooflijk dankbaar te zijn...
Ik ben heel streng opgevoed, woonden in een vrijstaand huis in een klein dorp mijn vader werkte in het buitenland was maar 2 dagen per week thuis. het was denk ik nu best wel zwaar voor mijn moeder, een groot huis veel tuin 2 kinderen waarvan ik echt niet makkelijk was en dan ook nog 2 honden 7 katten konijnen en 2 paarden We werden verder niet verwend gingen zelden naar pretparken, kregen naast onze verjaardagen en kerst echt geen cadeautjes kleding ook enkel wanneer nodig, liepen er wel netjes bij heel netjes zelfs maar daar hield het mee op. Ik probeer nu juist mijn kinderen dit ook mee te geven dat geluk niet te koop is of beter gezegd vermaak voor hun, maar ik ben wel wat makkelijker, wij gaan dit jaar niet op vakantie, we hebben wel een abbo op de dierentuin bijvoorbeeld, we gaan binnenkort naar de efteling en de juliana toren, dat vind ik zelf ook leuk, mijn ouders hadden daar echt niets mee. Maar verder schrik ik er soms van las laatst iemand had voor iedere dag in de vakantie en activiteit bedacht a la dierentuin p[retpark monkey town enzo, dan ben ik erg blij dat ze hier heel snel tevreden zijn en een uurtje in de speeltuin ook leuk vinden
Oh verschrikkelijk meis, ik krijg het al benauwd als ik het lees. Gierigheid (andere topic!) , overdreven zuinig zijn en dat ontzettende calvinistische kop-boven-het-maaiveld-syndroom, bekrompen mentaliteit e.d. zijn dingen die ik mijn kinderen idd nooit en te nimmer wil meegeven! Het blijkt maar weer wat voor een nare herinneringen dat achterlaat zelfs wanneer je al volwassen bent en ik zie vaak bij volwassenen dat ze daar dan ook een soort van tik aan overhouden......😞
Ik ben alleen opgevoed door mijn moeder en had het vrij goed. We gingen 3x per jaar op vakantie,Disneyland, veluwe en spanje. Daarbij betaalde mijn opa en oma ook een hoop mee. Verder met mijn verjaardag kreeg ik erg veel, ook met sinterklaas een hele zak vol. Elke dag mocht ik mijn schoen zetten en de inhoud varieerde van zakje munten of ander snoep tot mini cadeautjes. Ik mocht iets uitzoeken als ik voor een prik of iets ander naars was geweest bij de dokter. Ook als ik had geholpen met de kerstboom opzetten gingen we wat halen. Als ik iets wilde kreeg ik het ook altijd, soms duurde het even dan pakte ik elke dag het speelgoed boek en staarde naar het setje van bv playmobil dat ik graag wilde hebben maar moest wachten tot sinterklaas. In disneyland mocht ik vanalles kopen, sommige die erheen gaan mogen bv 1 ding maar ik kwam met hele tas thuis. En ook in de dierentuin souvenir (ik stikte oplaatst in de knuffels) Mijn moeder kocht de mooiste merk kleding voor me en daar was ik ook zuinig mee en verkocht ze later weer door. Verder zeurde ik niet als kind, ik was niet iemand van mamaaaa ik wil dit hebben!!! Maar als ik met mijn oma in de speelgoed winkel was en iets mocht en ik iets moois zag keek ik eerst verder om er vervolgens weer terug te komen en er weer naar te kijken waardoor mijn oma zei volgensmij wil je dat wel graag hebben hahaha. Best wel uitgekookt als ik er nu aan terug denk. Verder was ik wel erg dankbaar als ik iets kreeg als een mooi potlood of leuke gum was ik daar super blij mee. Maar ik had verder wel altijd alles, gameboy alle varianten incl gameboy camera en printer etc.Eigen tv op mijn kamer met later videospeler. Vrij snel een eigen computer met 9 jaar. En met verjaardagen was het later ook moeilijker om te bedenken wat ik wilde hebben. Meestal ging het naar geld voor nieuwe mobiel, fatboy,ipod, nieuwe computer etc. Nog steeds voel ik me soms verwend omdat ik niet weet wat ik moet vragen. Nu ook weer geld voor bij mijn nieuwe computer haha. Maar waar ik dan echt heel blij van kan worden is de giftset die mijn vriend met liefde voor me heeft samengesteld. Daar ben ik dan zo blij mee dat hij nog in de doos zit en ik er soms de hele tijd naar kijk Maargoed we willen onze dochter wel anders opvoeden. Bij dingen als een prik dat ze bv iets lekkers mag zoals een ijsje of een snoepje uit de winkel want anders stikken we oplaatst in het speelgoed. Ook met dagje uit niet altijd iets kopen. Maar gaat soms best lastig worden, heb nu al half disneyland voor haar leeg gekocht met kado's wat ik moet bewaren tot ze iets ouder is, want ze krijgt dat niet zomaar. Net als schoen zetten dat we dat niet elke dag gaan doen. Soms voelt het dan wel lullig want ik mocht dat vroeger wel maar achteraf vind ik het wel bizar want een hoop kinderen mogen dat ook niet elke dag en het is best wel onzin. Dus ja zoveel luxe als ik heb gehad zal ze niet krijgen, maar dat is opzich niet erg. Daarnaast hebben wij het ook niet zo heel erg breed en leven we best wel zuinig. Wat we vooral belangrijk vinden is dat ze dankbaar is met de dingen die ze krijgt, wat het ook heeft qua waarde!
Mijn man noemt mij miss Cinderella omdat hij mij een verwend nest vind. Ik kreeg vroeger in principe alles ja, kleding, schoenen, scooter, auto en vakanties die betaald werden. Maar moest wel in de puberteit een baantje nemen voor uitgaan en om de benzine voor mijn scooter te betalen. Maar ik was voornamelijk verwend in dat alles voor mij werd gedaan. Mijn ontbijt stond klaar, brood of iets lekkers voor school stond klaar, als het regende werd ik met de auto gebracht naar school, mijn kamer werd opgeruimd, hoefde geen huishoudelijke klusjes te doen, mijn moeder kookte apart voor mij als ik iets niet lekker vond. Weet absoluut de waarde van het geld maar ik hou er ook van om mijn zoon te verwennen. Als het aan mij ligt koop ik alles voor hem maar ik doe het niet want ik weet dat ik daar niks mee opschiet. En manlief steekt daar een stokje voor want die vind dat totaal niet nodig. Al komt hij echt niks tekort