Precies. Voor mij volstaat een 'ik heb er geen tijd voor' al. Tegenwoordig hebben we toch allemaal werk/huishouden/eventueel gezin. Als ik nu geen werk had en straks alleen maar mijn kindje had zou ik best een ochtendje per week tijd hebben, maar dat heb ik niet. Buiten dat ik er geen behoefte aan heb dan .
Zo'n 80% heeft nog contact met elkaar. Maar het percentage wat goed contact heeft ligt echt stukken lager. Voor veel mensen is een oppervlakkig contact met de ouders, even kopje koffie of thee doen, al een hele opgave.
Ga even degene uitschelden over wie het hier gaat zeg. En dat is dus je oma. Ja, je kunt wel degelijk een grens stellen en zeggen dat je die zorg niet meer wilt geven en dat zou ik doen ook, als ik jou zo lees. Ga dan niet je gram over een ander uitgooien, die er niets mee te maken heeft en die helemaal niet zegt wat jij nu loopt te gillen.
Wij hebben tegen mijn so gezegd dat wij, als de tijd (binnenkort) daar is wij geen mantelzorg zullen verlenen tenzij ze verhuizen, en dan nog zeer beperkt. Lastig, want het zijn lieve mensen! Maar ze wonen op 90 minuten rijden, en we hebben al twee kinderen met een beperking waardoor ik overspannen ben geweest maanden geleden. Dus dat is pure zelfbescherming. Als ze dichtbij zouden komen wonen zouden we met alle liefde voor ze zorgen, binnen ONZE grenzen.
Ts, Inderdaad schriftelijk aangeven dat je geen mantelzorger wil/kan zijn. Hier ook iemand uit de zorg die zelf een slechte band met een ouder heeft. Je kan absoluut geen oordeel vellen over familieleden die cliënten niet bezoeken. Je hebt gewoon geen idee wat de reden hiervoor is. Ondanks dat voelt het soms niet fijn tegenover je cliënten. Merk je dat ze bepaalde behoefte hebben waar jij geen tijd voor hebt. Iets simpels wat familie zo op zou kunnen lossen. Maak je het verdriet van cliënten mee die geen bezoek krijgen. Zie je de depressie van eenzaamheid. Dat is soms echt heel moeilijk om te zien, zonder iets naars te denken over de familieleden. Maar feit blijft....je weet niet wat de reden is. Ben het verder wel met suzy eens. Al denk ik dat het percentage kinderen met een goede band met ouders, die geen mantelzorger willen zijn...aanzienlijk lager is. Wat ik ook wil benoemen is dat mantelzorg regelmatig zwaar onderschat wordt! Het bestaat vaak uit veel meer, ook mentaal, dan alleen 1x in de week boodschappen doen. Aangezien veel mensen bij 1x per week boodschappen doen, dit vaak zelf geen mantelzorg noemen. Vaak pas bij grotere belasting.
Dat is dus niet helemaal waar. Of waarschijnlijk is dat per gemeente verschillend. Mijn vader heeft een tijd geleden een hersenbloeding gehad. Hij had thuis nog extra zorg nodig in de zin van hulp met huishouden, koken, boodschappen (hij kon niet zwaar tillen) en autorijden (dat mocht hij niet, maar hij moest wel regelmatig naar het ziekenhuis). Mijn vader is alleen. We hebben een gesprek met de gemeente gehad over extra hulp. Daarbij gaf die mevrouw aan dat wij (mijn zus en ik) dat in principe als mantelzorger moesten doen. Ik deed op dat moment naast mijn werk een master opleiding, had een zoontje en een huishouden. Mijn zus werkte fulltime en een eind rijden elke dag. Wij gaven dus aan dat het voor ons een zware belasting zou worden. Ook omdat hij in het begin ook dagelijks hulp nodig had. Maar dat was dus geen goede reden om te weigeren aldus die mevrouw. Mijn vader kreeg dus geen indicatie voor extra hulp omdat wij dat wel konden doen. Mijn zus en ik hadden dus geen keuze en hebben een tijd als mantelzorger voor mijn vader gezorgd. Je kunt dus als kind altijd weigeren maar dat wil niet zeggen dat je ouders dan wel zorg van de gemeente krijgen. Dan is er gewoon niemand die voor je ouders zorgt.
Verschilt idd er gemeente, maar je moet ook duidelijk zijn. "Een zware belasting" zal door een ambtenaar altijd uitgelegd worden als: het kan dus best, als zij daar geld mee kunnen besparen. Echt heel duidelijk zijn dus. Gemeenten komen nu echt te vaak weg met zorg die ze door anderen laten opknappen, waar zij als gemeente gewoon verantwoordelijk voor zijn.
Dan zijn jullie toch niet duidelijk genoeg geweest dat jullie het gewoon niet doen. Zij kunnen wel zeggen dat jullie het moeten doen, maar als je erbij zegt dat dit absoluut niet gaat gebeuren dan is er geen ruimte om de indicatie te weigeren als de zorg gewoon nodig is.
Ik heb gisteren in elk geval een brief geschreven. Kopie naar maatschappelijk werk en voor de zekerheid per mail. Meer kan ik niet doen geloof ik.
Sinds wanneer zijn gemeenten en overheden verantwoordelijk voor de zorg van je ouders?? Daar heb jij als kind ook gewoon een bijdrage in hoor? Ik snap goed dat het geld bespaart... Geld is er namelijk niet in overvloed en dan zal het ergens van daar moeten komen. Als je met je ouders in zware onmin leeft is het een ander verhaal maar is dit niet zo vind ik het echt van de zotte om je verantwoordelijkheid af te schuiven op de maatschappij...
Ik zie het niet dat mijn ouders mijn leven op de rit hebben gezet, ze hebben er voor gezorgd dat ik wel ben maar vanaf al zeer jonge leeftijd runde ik thuis het huishouden, bijna alles wat ik op gebouwd heb heb ik alleen of samen met mijn man gedaan. En ja zie dat stukje zorg als moeten omdat dat niet mijn leven is, je doet nu net als of ik helemaal niks zou doen en dat is niet waar.