Steeds komt het terug, vaak te relativeren soms even niet. Nu is zo'n moment dat het relativeren moeilijk is. Mijn man is naar een feest ongeveer een uur rijden hier vandaan. Iets wat hij max. 2 of 3 keer in een jaar doet. Hij drinkt niet en is verder een verantwoordelijke man. Dit feest/concert is er 1 waar hij erg naar uit gekeken heeft. Ik heb er totaal geen problemen mee dat hij gaat...ik gun het hem juist. Wat is dan het probleem? Ik ben bang. Bang dat hij een ongeluk krijgt met de auto. Zoals ik al eerder aangaf heb ik deze angst vaker. Nu is het alleen een stuk erger. Scenario's spelen zich af in mijn hoofd. Allerlei verschillende gedachten schieten door mijn hoofd.....straks hebben mijn kinderen geen vader meer....heb ik geen man meer....wat moet ik dan...enz. Wat nu niet mee helpt is dat over 20min de dag begint waarop mijn vader een dodelijk auto-ongeluk kreeg(dit ongeluk is sowieso de oorzaak van mijn angst). Ik hoop dat ik zo kan slapen. Dat ik morgen wakker wordt en dat mijn man veilig en wel naast mij in bed ligt. Bedankt voor het lezen!
Ik zou proberen om toch een beetje afleiding te zoeken. Filmpje kijken of boek lezen, zodat je gedachten afgeleid worden. Zal je zien, staat hij zo voor de deur.
Stroopie, Ik ben nu inderdaad wat series aan het kijken. Hij is pas 1,5uur geleden weg gegaan, dus hij zal niet voor 06.00u thuis zijn..... I guess I just got to deal with it.
Heel herkenbaar. Ik had dit ook toen ik zwanger was (ik zie aan je banner dat je zwanger bent). Het schijnt vrij vaak voor te komen en iets hormonaals te zijn, net zoiets als nesteldrang. Het is ook logisch. Een zwangerschap is een spannende periode en je gaat je man nog hard nodig hebben. Je kunt hem gewoon niet missen. Ik deel ook je ervaring met een verongelukte dierbare (mijn broer) en dat maakt het inderdaad nog wat heftiger en realistischer. Het is echt supervervelend om zo bang te zijn dus misschien kan je man je wat ondersteunen door af en toe iets van zich te laten horen. Probeer het verder wat te relativeren door je te bedenken dat deze gevoelens vaker voorkomen (of heftiger worden) bij zwangere vrouwen. Succes.
Dank je Novastar! Hij houdt me op de hoogte en is erg begripvol gelukkig. Ik denk dat je een heel goed punt hebt wat betreft de zwangerschap en hormonen...daar heb ik nog helemaal niet bij gestaan. Er over praten...het van me af schrijven geeft al wat rust. Het maakt ruimte in mij hoofd om te vullen met wat leukere gedachten.
Op momenten dat je niet kan relatieveren kan je beter even stoppen met denken en iets gaan doen waar je niet bij na hoeft te denken. Even een klusje in de babykamer, schoonmaken, spel doen, oid
Ik snap je helemaal. Ik heb hetzelfde gevoel nadat ik mn vader moeder en broer vlak na elkaar verloren heb. Zo bang om weer iemand te verliezen Als mn man al iets later thuis komt dan normaal heb ik al de bibbers. Ook als we op vakantie gaan ben ik 1 bonk zenuwen. Ik probeer mezelf dan ook in te praten dat het echt niet gaat helpen als ik me druk ga maken. Ik heb t helaas niet in de hand. En 999999 van de miljoen keer zal het goed gaan. Hele kleine kans dat er iets echt ernstigs gebeurd.
Herken t heel erg Man moest gistèren ver rijden en vraagt aan mij of hij de oudste mee zal nemen. De keuze wordt dus bij mij gelegd en zeg ik nee. Straks gebeurd we wat en is t mijn keuze dat ik dr heb meegegeven Hoop er ook ooit vanaf te komen
Wat heftig dat je vader een dodelijk ongeluk heeft gehad, ik vind het heel begrijpelijk dat je nu angstig bent dat je man of een andere geliefde ook een ongeluk krijgt. Nadat we onze dochter verloren waren, was ik ook heel angstig om onze zoon te verliezen. Afleiding zoeken etc hielp niet, ik stond constant op scherp en schrok overal van. Uiteindelijk heb ik PTSS als diagnose gekregen en ben ik daarvoor behandeld dmb mindfulness en emdr. Dat heeft een wereld van verschil gemaakt! Ik ben nog steeds iets bezorgder dan de gemiddelde ouder, maar kan ook heel relaxed zijn en ze hun gang laten gaan. Voor iedereen die deze gevoelens ervaart, wil ik op het hart drukken om er hulp bij te zoeken. PTSS is goed te behandelen, het maakt het verdriet niet goed, maar je kunt ermee om leren gaan en dat is zoveel waard. Sterkte!
Rietje, Bedankt voor je reactie! Mijn hoofd laten stoppen met denken is een opgave waarvan ik DE manier nog niet gevonden heb. Wat was een knopje makkelijk geweest! Afleiding zoeken beperkt het nadenken iets, maar niet veel. Tresje, Bedankt voor je reactie! Voor jou dus herkenbaar. Wat heftig(zacht uitgedrukt) dat je 3 dierbare vlak achterelkaar hebt verloren. Kan me voorstellen dat de angst om weer iemand te verliezen er flink in zit bij je! Hoe lang is het geleden...als ik vragen mag? MW21, Bedankt voor je reactie! Wat je verteld over je dochter is erg herkenbaar. Zou mooi zijn als we er van af komen, maar ik betwijfel het. Ik hoop dat ik er in iedergeval beter mee kan leren omgaan. Dat het niemand om me heen beperkt. Vlinder84, Bedankt voor je reactie! Wat vreselijk dat jullie je kindje hebben verloren. Wat goed dat je hulp heb gezocht. En natuurlijk heel fijn dat het heeft gewerkt. Ik merk dat de angst er minder vaak en minder heftig is. Bedankt voor je advies! Na een nacht van slecht slapen werd ik vanmorgen rond 06.30u wakker van de voordeur. Wat een opluchting is dat zeg! Hij heeft een fijne avond gehad en is wat eerder weg gegaan, omdat hij me niet te lang in spanning wilde laten. Hij kent me door en door. Het was fijn om even van me af te schrijven. Bedankt voor het lezen en reageren!
Je moet maar zo denken, de meeste mensen gaan dood als ze in bed liggen Dus je zelf niet angst aanpraten want de grootste vijand is je eigen gedachten
Ik herken het erg, ook al ken ik persoonlijk niemand die daaraan overleden is. Heel veel sterkte vandaag toegewenst als eerste! Mijn vriend is taxi chaffeur voornamelijk snachts en ik vind het echt helemaal niks. Ook de angst dat hem wat overkomt, ik de kleine alleen op moet voeden en moet verhuizen omdat ik alleen het niet kan betalen. Zoveel doem-gedachtes gebaseerd op niks. Een keer toen hij later thuis was zag ik op RTV drenthe dat er een zwarte auto op de kop lag in de sloot - geen details. Ik helemaal in paniek want ik kon mijn vriend niet bereiken, pff gehuild als een malle. Zullen het onze zwangerschapshormonen zijn?