Ja, jullie hebben gelijk. Ik doe zelf teveel omdat ik het niet leuk vind om het steeds te moeten vragen. Ik vraag al best vaak vind ik namelijk, maar ik moet echt alles voor kauwen. Zoals laatst, het begon plotseling te regenen dus ik zei, wil je even helpen met alles buiten opruimen, want het regent. Er lag nog van alles buiten wat eigenlijk liever niet nat mag worden zoals tuinkussens en speelgoed, zonnescherm was uit etc. Hij snapt dan niet wat er moet gebeuren dus vraagt "ok, wat moet ik doen?" Ik zei, wil je het zonnescherm indraaien? Want dat is best zwaar werk. Ik ging ondertussen speelgoed opruimen.. hij draait het zonnescherm in en gaat weer naar binnen. Ik riep hem nog na, en de tuinkussens moeten ook nog naar binnen maar hij hoorde me niet. Ik vind het zo frustrerend dat hij dat zelf niet ziet. Hij lijkt wel een robot die niet zelf kan nadenken. En dit voorbeeldje is precies hoe het vaker gaat. Als ik teveel "opdrachtjes" tegelijk geef, gaat het ook niet goed trouwens. Te verwarrend blijkbaar.
Herken het wel een beetje, al is het bij mijn partner gelukkig biet zo extreem, want dat vind ik het bij jullie wel. Wat ik met name ook herken is het aandeel wat jij hier zelf in hebt. Jij hebt een enorm verantwoordelijkheidsgevoel, wat ervoor zorgt dat je hoe dan ook alles draaiende houdt. Dit is net even wat te makkelijk voor hem. Heel belangrijk dat je zelf ook echt een stapje terug neemt. Douchen is iets wat jij zelf ook echt moet doen. In die periode moet je partner zich toch ook echt wel even kunnen redden? Qua huishouden is het misschien goed om een lijstje te maken met wie welke taken doet. Jij moet die taken dan ook echt niet gaan doen als hij ze toch laat liggen. Denk dat je het hem nu echt te makkelijk maakt. Zelf zit ik ook wel zo in elkaar, maar al doende leert men, ik heb nu echt wel mijn grenzen. In het huishouden doe ik het meest, maar wat betreft de kinderen is het nu aardig verdeeld.
De eerste afspraken zijn gemaakt hoor, gaat vooral eerst om de doordeweekse ochtendroutine. Daarbij stond vriend op nummer 1, maar vanaf nu staat onze oudste zoon voor hem op nummer 1 en de jongste is mijn prioriteit. En ik heb 10 minuutjes "ingepland" voor samen nog een kopje koffie drinken voor hij de deur uit gaat. Dat komt er sinds de kids nooit meer van, maar zou wel heel fijn zijn. We zullen zien of het nieuwe ritme werkt, we hebben iig beide de tijden en "wie doet wat" duidelijk. Verder ga ik vanaf nu ook weer 1 ochtend in het weekend "claimen"zoals we dat voorheen ook deden. Wel zo eerlijk, allebei 1 uitslaapdagje per weekend.
Je hebt hem wel erg verwend. 9 Dagen na de bevalling ben je nog een kraamvrouw, en jij stelt je direct op als superwoman. En je man vind dat heerlijk, want dan kan hij achterover leunen. Je had best wat meer eisen mogen stellen qua zelf rust pakken etc. Maar het is nog niet te laat neem de regie weer in eigen handen, en vertel je man wat je nodig hebt, en dat je het nu ook gaat opeisen. Klinkt harder dan ik bedoel, maar je snapt me vast wel.
Nou, misschien hebben jullie hier samen wat in te leren? TS, je neemt het heel serieus allemaal en dat is je te prijzen. Alleen zijn er ook periodes in je leven dat het best iets relaxter mag. Dat rust nemen en een dutje doen op de bank een betere keuze is dan de ramen lappen. En nadat je een baby hebt gekregen is zo'n periode. Goed moment om een goed gesprek te voeren. En niet om perce zelf de regie te voeren, maar ook om naar elkaar te luisteren en wat meer begrip voor elkaar te krijgen.
ik ga zo af en toe een dag weg met mijn moeder of vriendin ( ook werk ik twee dagen sinds mijn verlof ) sindsdien hoor ik mijn man nooit meer . misschien kan hem het gewoon laten ervaren
Line, mooi verwoord over meer begrip voor elkaar krijgen. In deze tropenjaren verliezen veel stellen elkaar uit het oog, dat wil ik absoluut niet. Bedankt! Een dagje weg hoop ik snel weer te kunnen doen, maar voorlopig is onze jongste (bijna 1 maand oud) nog afhankelijk van mij omdat ik borstvoeding geef. Ga wel flesjes gekolfde melk proberen te geven binnenkort, dan kan papa af en toe even oppassen terwijl ik even weg ben.
Even een beetje OT, maar dat hoeft echt niet hoor. Mijn man is toevallig ook 33 en hij is fantastisch met de kinderen. Ik heb ppd en mijn man neemt eigenlijk alles over, qua huishouding en zorg voor de kinderen als ik het niet trek. Als het wel goed met me gaat dan verdelen we het werk.
Wij lagen 5 wkn voor de geboorte van onze oudste al in het zh. Manlief lag bij me, want anders had ik mooi terug naar huis gegaan. Maar goed, dat hield dus in, dat hij ook 5 wkn lang in een vreemd bed lag, niet comfortabel, en wel gewoon daarnaast FT werkte. Toen de oudste eenmaal thuis kwam nam hij een groot stuk huishouden op zich, en een rondje wakker in de nacht met voeding en schone luiers. Geen onvertogen woord. Ik zou me toch eens achter de oren krabben hoe lang je dat op deze manier zo pikt. De zorg voor 2 kinderen (eigenlijk 3, maar soit) , waarvan 1 baby plus een (nagenoeg) volledig huishouden... Ik wist het wel.
papa past niet op, papa blijft bij de kinderen. Of ben jij hele dagen oppas van je eigen kinderen? Voor de rest: paar flinke trappen ondrr zn reet en onder die van je eigen zodat je meer los kan laten. Niemand is perfect en niet alles hoeft perfect. Wat hier gewerkt heeft was weekschema. Wat welke dag met ruimte om af te vinken. Zo kon man zien wat er nog moest en hoefde ik niet te "zeuren". En na een bepaalde tijd savonds niks meer doen behalve voor baby en jezelf (en andere kind indien nodig natuurlijk ). Morgen weer een dag