Het word een heel verhaal! Mijn zoontje van nu net 4 zijn we mee aan het tobben. Even wat over zijn verleden: - vanaf 7 weken had hij al fysio vanwege een afgeplat hoofdje en een sterke voorkeurshouding. Dit hielp helaas allemaal niet en later kreeg hij een helmpje. Daarna even rustig geweest en vanaf een leeftijd van anderhalf begonnen de koortsstuipen, ondertussen heeft hij deze al 7 keer gehad, heeft ook een eeg laten maken waar niets uitkomt, hij staat onder behandeling ter controle van een kinderarts. De laatste keer dat wij daar waren heb ik ook zijn gedrag aangekaart, soms weet ik het even niet meer: - hij kan totaal niet tegen veranderingen - verjaardagen vieren vind hij niet fijn,als alle kindjes gaan zingen vind hij dat echt vreselijk ( maar thuis geen problemen) -sowieso lawaai vind hij vreselijk, van de werk nog op de kermis schrok hij van een bel, hij wilde nergens meer in en wilde naar huis - het moet allemaal gaan zoals hij het in zijn hoofdje heeft,als dat niet is, dan is hij echt heel verdrietig. - als hij eenmaal zo verdrietig is kan ik ook niet tot hem doordringen om iets aan hem uit te leggen. - geobsedeerd door dingen die ronddraaien: ventilators, windmolentje enz. - van kleins af aan heeft hij tijden dat hij gaat liggen en met zijn benen bewegingen maakt en zijn handen tegen zijn hoofdje drukt. Ik merk als het druk is geweest dat hij dat vaker doet, net of hij zijn eigen moet ontladen, nu hij wat ouder is geeft hij ook aan dat hij dit fijn vind. Zo kan ik nog wel veel voorbeelden noemen, kinderarts vond het wel klinken als een vorm van autisme,maar hij wil niet meteen een etiketje op een kind plakken,We zijn nu doorgestuurd naar een pedagogisch medewerkster. Daar hebben we wel wat tips gekregen die ook wel wat lijken te werken,maar toch heb ik het gevoel dat er "iets" is met mijn zoontje,maar wat? Hij worstelt soms zo met zichzelf. Ik vind het echt vervelend, heb ook nog een ander zoontje, heb al regelmatig gehad dat ik dacht wat moet ik nu? Ga ik naar huis,maak ik je jongste gelukkig maar is de oudste teleurgesteld of andersom? Hij vraagt ook veel aandacht en energie, vind dat ook sneu voor de oudste. Ik moet ook zeggen dat het niet elke dag zo heftig is. Na de vakantie mag hij ook naar school, daar is hij ook erg aan toe, ben benieuwd wat de juffrouw op gaat vallen. Op het kdv ,waar hij 1 dag naar toe gaat, vinden ze ook dat hij soms erg heftig reageerd als het anders dan anders gaat. Ik vraag me soms ook af: hoe nu verder? Afwachten of.....
Verder wil ik even kwijt dat het een schatje is verder! Hij komt regelmatig knuffelen en hij speelt wel graag met andere kindjes!
De redernatie dat de kinderarts geen etiketje wil plakken is mbt autisme toch echt wel achterhaald. Met autisme kun je vaak prima leven, maar wel met enige aanpassingen. Bijvoorbeeld een geluidsfilterende koptelefoon straks, zodat niet al het geluid naar binnen dendert. Als je zoon autisme mocht hebben, ik zeg niet dat hij het heeft, dan is het mogelijk om hem te helpen ermee om te gaan. Vaak zie je dat kinderen die later gediagnosticeerd worden zelf al strategieën hebben ontwikkeld om te compenseren. Maar vaak zijn dat geen goede. Ben je er op tijd bij, dan kun je hulp krijgen om je zoon zichzelf de juiste strategieën aan te laten leren. Natuurlijk kan het ook iets anders zijn, maar ook daar geldt, doe eerder je zoon specifieke hulp krijgt, hoe beter het voor hem is. Ik zou dus naar de huisarts gaan en vragen om een verwijzing naar een psychiater die die diagnoses mag stellen. Vaak ben je al een half jaar verder van de eerste verwijzing tot aan de eerste onderzoeken, dus mocht na de Kerstvakantie alsnog blijken dat je zoon toch extra hulp nodig heeft, dan mag je hopen dat je die krijgt voor het schooljaar 2017/2018 als je dan pas de verwijzing vraagt. Mijn zoons hebben ook testen voor het één en ander gehad, voor jou klinkt het zwaar, je zoontje echter mag ergens gaan spelen en opdrachtjes uitvoeren, het is geen vervelend onderzoek, tenminste, niet voor mijn zoons.
Lastig hè, als er 'iets' is maar je de vinger er niet echt op kunt leggen wat. Onze oudste heeft ook wel wat aparte dingen. Anders dan bij jouw zoon. Maar hij heeft ook een tijd gehad dat hij moeite had met verandering / onverwachte dingen. Ik heb voor hem een weekkalender gemaakt op een magneetbord. Met kaartjes voor school, BSO, op bezoek gaan etc. Ook de namen van de belangrijkste personen. Op zich was / is structuur niet het belangrijkste probleem. Maar het helpt hem wel als voor hem duidelijk is hoe de week eruit ziet. Dan heeft hij toch wat minder last van de andere dingen. Overigens heeft hij het nu (bijna 6) al duidelijk minder hard nodig dan toen hij net 4 was. Wellicht is het iets waar jullie ook iets mee kunnen.
Hij is behoorlijk druk! Heeft altijd goed alleen kunnen spelen maar de laatste maanden word dit wel minder! Voorstel van kinderarts is om eerst is aan te kijken hoe het gaat als hij op school zit, we hebben in november weer een afspraak om eens door te nemen hoe en wat. Kan alleen een psyiater een diagnose stellen? Dat wist ik niet?
alleen een psychiater of een GZ psycholoog. Kinderarts mag en kan dit niet doen. Maar hoe eerder een kind met autisme gediagnotiseerd wordt en geholpen wordt, des te beter. Mijn jongste had zijn diagnose klassiek autisme toen hij nog net geen 2 jaar was. TOen meteen hulp gekregen en mede daardoor is hij heel ver gekomen. Eerst aankijken hoe het gaat op school vind ik een heel slecht voorstel. In die eerste maanden gaat het vaak dan al mis en dan krijgen ze ook vaak een trauma van. Is bij mijn oudste gebeurd. Na die eerste jaar school pas de diagnose gekregen en toen was er een heleboel leed al geschied Vergeet niet dat op school de klassen vaak gigantisch groot zijn. klassen van 30+ kindjes zijn geen uitzondering. Mocht hij autisme hebben dan gaat dit heel erg moeilijk voor hem worden. Je kunt ook verwijzing vragen bij de huisarts voor een kinderpsycholoog. Meestal de grote instellingen zijn goed in herkennen van autisme in kinderen. Zoals Lentis, Accare etc etc
Wat mamzie zegt, hoe eerder de diagnose hoe sneller je dingen kunt aanpassen en hoe beter het is voor de ontwikkeling. Autisme kan je niet weghalen, maar (afhankelijk van hoe of wat) kun je ook prima er mee leren leven. Dit is echter wel echt afhankelijk van meerdere dingen. Wij hebben juist gekozen voor een kleinere organisatie, maar deze is gespecialiseerd in autisme en heeft een speciaal infantteam voor autisme. Wij hebben dan ook een veel uitgebreider onderzoek gehad en krijgen nog meer onderzoeken in de toekomst (alles in overleg) dan wat bijv accare doet. Als je onderzoek wilt kun je het beste een doorverwijzing vragen bij je ha.
Geen ervaring, maar ik zou wel een verwijzing willen. Nog los van druk of driftig of inflexibel gedrag, lijkt het me al heel naar om niet tot je kind te kunnen doordringen als hij zo verdrietig is.
Dank jullie voor de reacties. Ik vraag me wel af( en niet vervelend bedoeld) als je eenmaal een diagnose hebt kun je natuurlijk gericht hulp krijgen,maar stel dat hij een vorm van autisme zo hebben, is het dan zo anders als dan je vermoedens hebt? Heb het met de pedagogisch medewerker ook over gehad en van haar krijg ik ook tips. Krijg je dan echt op een andere manier tips?
Hoi, In ieder geval is hij overgevoelig voor geluid, dat hoeft niet per se met autisme t maken te hebben maar misschien kun je hem op korte termijn helpen door daar wat aan te doen. Harde geluiden vermijden, prikkels vermijden, rust en regelmaat aanbrengen. Misschien vindt hij het fijn om een koptelefoon op te hebben zodat de geluiden minder binnendringen? of watjes in zijn oren? Ik noem maar wat. Gewoon om hem wat rust te geven.
Ik sluit mij aan bij wat Mamzie zegt. Als het autisme is, dan liefst zo vroeg mogelijk een diagnose. Het hoeft niet per se autisme te zijn. Het kan ook auditieve overgevoeligheid, adhd of hoog gevoelig. Om je kind op de juiste manier te kunnen begeleiden is een juiste diagnose wel belangrijk. Wat betreft je vraag of je dan betere tips krijgt. Ja ik vind van wel. Je kan dan psycho educatie krijgen.
Zonder diagnose krijg je tips, dingen die misschien wel kunnen werken. Met diagnose krijg je handvaten, dingen waarvan men weet dat deze kunnen werken. Gerichte tips. Niet elk kindje, of uberhaubt mens, met ass is hetzelfde. Net als geen enkel mens hetzelfde is. Alleen zijn er bij veel mensen met ass dingen die overeenkomen. Het is geen afvinklijstje of 1 ding die ze allemaal 'moeten' hebben. Zo zijn heel veel mensen met ass ook beelddenkers en hebben ze moeite om van wat ze horen correct om te zetten naar een beeld. Om die reden loont het werken met pictogrmmen vaak bij mensen met ass. En uiteraard zitten er ook mensen tussen waarbij dat niet werkt, maar ik denk dat het grootste er wel baat bij heeft. Net als dat veel mensen met ass op een manier moeite hebben met prikkels. Over- of juist onderprikkeling. Maar je kunt ook meer gericht hulp krijgen en ook op school kunnen ze zicht beter aanpassen naar de behoefte als deze behoefte bekend is. En dat weet je vaak na een diagnose. De diagnose verandert niets aan jou als moeder, verandert niets aan jouw kind. Jij blijft zijn moeder en je blijft van hem houden. Alleen sommige dingen worden ineens veel duidelijker en door dat aan te pakken hoop ik dat mijn zoon straks goed genoeg kan functioneren in onze maatschappij. Mijn hoop voor mijn zoon. De weg ernaar toe is niet altijd even makkelijk en zal vast nog zwaarder worden, maar ik weet dat de weg ernaar minder zwaar zal zijn met hulp dan zonder hulp.
Een aantal dingen zijn zeer herkenbaar van Aiden. Heb vorig jaar toen hij net op school zat, ook een topic over hem geopend. De juffen vielen toen ook zijn ietwat aparte gedrag op. Zelf dachten wij aan hooggevoeligheid, hoogbegaafdheid of een soort van autisme. De juffen en ook onze familie hebben ons aangeraden het eerst eens aan te zien en niet direct etiketjes te gaan plakken of het uit te gaan zoeken. Echter, sinds hij op school zit, is hij totaal veranderd. Zelfs familie is het opgevallen. Ook de juffen hadden in het laatste gesprek voor de vakantie gezegd dat hij zo veranderd is. Natuurlijk heeft hij nog wel zijn eigen trekjes, maar het is niet meer zo extreem. Mijn tip is dus: wacht eerst af hoe het straks op school gaat en hoe het eerste jaar verloopt. Wacht het oordeel van de juf af. Autisme kan volgens mij sowieso pas goed getest worden als je kind minimaal 6 jaar is.
Hier nog het door mij destijds geopende topic: http://www.zwangerschapspagina.nl/schoolkinderen-pubers/594960-hoogsensitief-toch-autisme.html
Absoluut niet! Autisme kan, in vroeg gevallen, vanaf 1,5 jaar gediagnosticeerd worden, maar zal dan doorgaans een voorlopige diagnose zijn. Onze zoon heeft met 4 jaar de diagnose gehad en onze hulpverleners geven juist aan dat het zo goed is dat hij nu al die diagnose heeft. Leerkrachten hebben niet voldoende kennis om een diagnose te stellen en kinderen met ass en een goed IQ en voldoende aanpassingsvermogen laten doorgaans heel weinig zien op school. De eerste 3 maanden zijn zo ongeveer voorbij gegaan zonder dat er ook maar iets is opgevallen op school. Toen ik aangaf dat ik het vermoeden had werd ik niet gehoord en niet begrepen, want het is zo'n lief jongetje. Ja klopt, maar wel een met ass en daardoor voor ons een grote gebruiksaanwijzing. Bij een zeer goede leerkracht die haar/zijn voelsprieten op dit gebied goed heeft ontwikkelt zal mogelijk best sommige dingen zien. Maar zolang het kind zich niet veilig genoeg voelt om eigen gedrag te laten zien valt er weinig te zien. Veel kinderen lopen in het onderwijs pas op latere leeftijd tegen de lamp. Ja je kan wachten hoe het op school straks loopt, maar vertrouw altijd op je eigen intuitie en wacht niet af tot een leerkracht iets zegt.
Dat ligt een beetje aan de pedagogisch medewerker denk ik. Bepaalde dingen werken bij kinderen met autisme beter/minder dan bij andere kinderen. Op zich is het belangrijkste dat je zelf blijft nadenken en kijken wat wel En niet werkt. En na een tijdje weet je zelf ook wel wat je echt niet hoeft te proberen en wat kans van slagen heeft. Gerichte tips.. kan soms echt schelen. Maar een hoop dingen die werken voor andere kinderen.. werken ookde jouwe. En andersom. En ik denk ook... dat het beetje afhankelijk is van hoe erg je kind last heeft van de wereld om hem heen. Als hij vooral moeite heeft met drukke dagen.. kun je dat een beetje temperen door gewoon minder drukke dagen te hebben. Maar dat werkt natuurlijk maar tot op zelere hoogte. Ik vind het advies om te wachten hoe het op school gaat wel typisch... als je er nu last van hebt.. waarom dan wachten? Lijkt me handiger om dan meteen te kijken wat je kunt doen voor je kind.
Ga niet afwachten hoe het misschien zal gaan op school, maar kaart de situatie van je zoon gelijk goed aan. Stel de leerkrachten op de hoogte van de dingen waar je thuis tegen aan loopt, zodat zij hierop kunnen anticiperen. En daarnaast is het idd kolder om eerst te wachten hoe het op school gaat. De dingen die je nu beschrijf kunnen idd op autisme wijzen. Waarom niet er nu achter aan gaan en kijken wat het wel of juist niet is? En overigens kunnen kinderen vanaf 1 jr al getest en gediagnosticeerd worden op autisme. Zes jaar is meestal de grens waarop ze pas de diagnose adhd willen en kunnen geven, omdat de kinderen hierin nog erg kunnen veranderen en het moeilijk vast te stellen is op jonge leeftijd.
Mja en stel het is geen autisme... dan lijkt wachten tot school een mening heeft me OOK niet zo handig (Net als wanneer hij het wel heeft eigenlijk..)