Hier sluit ik me 100% bij aan. Je bent in ieder geval slim genoeg om bij hem weg te gaan en deze situatie niet verder te laten escaleren tot je zelf nog gaat geloven dat je niks kan en niks waard bent.
Heey meid! Jeetje wat heftig zeg! Maar dit is voor jou geen falen! Hij is gefaald als jou partner en je echtgenoot! Heel goed dat je voor je kinderen kiest! Wees juist trots op jezelf dat je ondanks een zwangerschap toch deze beslissing neemt
Ik begrijp je gevoel van falen omdat je wilde dat je relatie en gezinsleven succesvol waren. Maar dit klinkt niet als liefde. Dit klinkt niet als een voorbeeld voor kinderen. En het klinkt niet als respect. Een hele lastige situatie want je bent zwanger en wat nu. Ik wens je heel veel wijsheid en sterkte toe.
Hallo lieve meiden, Bedankt voor jullie vele en lieve reacties. Mijn vriend heeft natuurlijk al een aantal keren gebeld met smeekbedes, maar daar trap ik niet meer in. Ik ga zeker met hem praten als bij mij alles weer rustig is (geen harde buiken etc.) dan gaan we het hebben hoe we appart verder kunnen en wat voor regeling voor de kinderen etc. Ik moet snel handelen want ik ben bijna 28 weken en wil een stabiele situatie voor als de baby er is, zoals bijvoorbeeld een nieuwe woonruimte enz. Gelukkig word ik geholpen door familie en vrienden en komt het allemaal wel goed. De teleurstelling dat het samen niet heeft mogen werken als gezin is groot maar de opluchting daarintegen ook. Ik houd jullie op de hoogte.
Lieve Dames, Voor diegene die mij heeft gevolgd de afgelopen weken wil ik jullie graag een update geven ober wat er nu gaande is. Ik heb zoals jullie weten een paar weken geleden besloten om weg te gaan bij mijn huidige partner. Het ging niet meer, de beledigingen, het geruzie de slechte sfeer. Het was geen goed voorbeeld voor mijn zoontje en zou geen goede situatie zijn voor onze lieve jongen in de buik. Alles is in een stroomversnelling gegaan. Ik ben bezig met het huren van een huis vlak bij mijn familie, zo'n 1 uur rijden van mijn partner vandaan. Hopelijk kan ik hier 1 september in. Ik heb besloten om het nog een kans te geven, gezien ik toch het liefst heb dat we uiteindelijk weer een normaal gezin kunnen zijn. Mijn partner heeft het een en ander uit zijn jeugd te verwerken en is hiervoor direct na mijn vertrek in therapie gegaan. Mijn vertrek heeft daadwerkelijk zijn ogen geopend en hij heeft nu door dat het leven om liefde gaat, dat van je gezin. Ik ben Heeel blij dat hij tot dit inzicht is gekomen, maar vind dat het te vroeg is om terug te gaan. We moeten allebei aan onszelf werken voordat we een goede fundering kunnen bouwen voor een nieuwe relatie. We gaan dus latten om elkaar de tijd te geven dit aan te pakken en hoewel het wat verder weg is, wat vele misschien niet zo verstandig vinden, ben ik ervan overtuigd dat dit het beste is voor ons allen, en dat we zo nog een kans hebben om iets op te bouwen samen als gezin en als partners van elkaar. Ik bedank jullie voor je steun, ik heb hier veel aan gehad.
Ik ken je verhaal niet, maar ik wil jullie veel sterkte en kracht toewensen. Hopelijk komen jullie er samen uit.
Fijn dat het er nu zo goed uit ziet en voornamelijk dat je partner zelf ook tot inzicht is gekomen dat het zo niet gaat. Ik vind het nog altijd knap dat je voor jezelf, je kinderen maar ook voor je relatie kiest en als dit het beste is, moet je dat natuurlijk doen. Dat weet jijzelf het beste en het klinkt als een goede basis voor jullie vieren. Veel sterkte verder en dat de toekomst er maar mooi uit mag zien voor jullie.
Wat een narcist! Knap dat je hieruit gestapt bent. En mooi dat je kindjes jou die kracht extra geven.
Sorry was te snel :-/ Maar die laatste zin blijft... Jouw verantwoordelijkheid die je voelt voor je kindjes maken dat je slimme beslissingen blijft nemen. Ik hoop dat hij een goede therapeut treft
De enige die hier faalt is je man. En dan nog heel hard ook in de rol van man zijn. Het is erg makkelijk om iemand naar beneden te halen. Je bent pas een man als je de positieve kanten van iemand kan benoemen. Daar faalt je man dus gigantisch in. Logisch dat je het wilde proberen of het beter ging. Zou ik ook doen. En dapper dat je in een zwangerschap weg gaat hij hem. Petje af! Niets dan bewondering voor hoe je het aanpakt. Jij komt er wel meid. Je bent sterk, ook al voelt het nu misschien niet zo. Maar je daden spreken voor zich. Respect.
Wat vervelend dat je al zo lang niet meer jezelf bent en zonder werk zit. Ik kan me voorstellen dat je daardoor uit elkaar gegroeid bent. Zulke dingen trekken een zware wissel op jonge stellen. Veel sterkte en wijsheid, als alleenstaande moeder in bijstand lijkt me heel zwaar.
Zo zie je dat het echt een goede beslissing van je was om bij hem weg te gaan. Blijkbaar was dat ervoor nodig om zijn ogen te openen. Hij is ook gestoord dat hij jou (jullie gezin) zo slecht heeft behandeld. Ik weet natuurlijk niet wat er in zijn jeugd is voorgevallen, maar wat treurig dat dat nu nog zijn naslag heeft. Ik vind het heel knap ook van je dat je het ondanks alles toch nog een kans durft te geven. Doe het rustig aan, houd zelf de touwtjes in handen. Jij bepaalt. Hij weet nu wat hij te verliezen heeft en waar hij voor moet vechten. Hopelijk ziet hij ook in dat hij dat zal moeten blijven doen, de rest van zijn leven. En hopelijk lukt het hem ook om die verandering in zichzelf teweeg te brengen. Er is maar 1 verantwoordelijk en dat is hij zelf. Net zoals jij verantwoordelijk bent voor jezelf en je kinderen. Hou je sterk. Veel kracht gewenst en vooral heel veel geluk, met een mooie nieuwe start voor jullie als compleet gezin! 💕