Ik weet niet goed wat ik hiermee kwijt wil, of wat te zeggen... Maar ga het toch van me afschrijven, omdat er helaas ook mensen zijn die dit van dichtbij hebben meegemaakt. Mijn allerliefste neef, qua gevoel broer, heeft kanker. En dat niet alleen, hij heeft vanaf zijn 18de al MS. Lichamelijk was hij al dus niet in orde. Na afgelopen jaar een schildklier verwijdering door kanker en een daarop volgense canule is nu de diagnose terminaal gesteld. En dan ben je net 36. We hebben een Bucketlist opgesteld, gepraat over de begrafenis. De dokter gesproken, want het ziekenhuis kan niks meer doen. Weken, maanden, hooguit een jaar. Hij zat nog zo vol hoop en energie, totdat dat nieuws kwam. Nu, tref ik na 2 weken een magere man aan, depressief... Zuchtend. Ik lig er al weken wakker van. Het proces van schildklierkanker verwijderen loopt sinds okt 2015 en nu, alles opgegeven. Ik vraag me af, zijn er leden onder die hetzelfde hebben meegemaakt van dichtbij. Hoe ga je hiermee om.. Ik heb nog nooit iemand gekend met kanker. Hoe zorg ik, want dat wilt hij dat ik zo vaak als kan bij hem ben, dat ik hem nuchter kan benaderen. Het is al zwaar genoeg, maar heb nooit kanker van dichtbij meegemaakt....
Wat heftig voor je! Mijn vader had ms. Waarschijnlijk had hij het al voor mijn geboorte. Heel mijn jeugd heb ik hem zien aftakelen. Het was een hele trage manier om af te takelen. In het begin waren wij heel blij dat hij aan het afvallen was. Op een gegeven moment kreeg hij de hik, maanden achter elkaar ging dat door. Uiteindelijk kreeg hij de diagnose longkanker en had hij een tumor in zijn bijnier. Dit besefte hij denk ik het meeste van de tijd niet. Hij besloot er niks aan te doen. Hij kreeg 3 maanden, dat werden 3 jaren. Maar hij was al zo ver afgetakeld dat toen het moment daar was wij opgelucht waren dat hij geen pijn meer had. Ik zou hem helpen om de dingen die hij nog wil doen te doen. Kaken op elkaar en steunen. Rouwen kan je beter pas doen als iemand er niet meer is. Al is dat makkelijker gezegd dan gedaan....
Zelfs na de boodschap dat ze niks meer kunnen doen, kan er stiekem nog heel veel. Een goede vriend van ons heeft na dat nieuws nog 2 jaar geknokt om langer bij z'n kinderen te kunnen zijn, terwijl de artsen uit gingen van maximaal drie maanden... Kijk ook eens naar het alternatieve circuit.... Baat het niet, dan schaadt het niet denk ik dan maar! Verder: zorg ervoor dat het 'netwerk' opgestart wordt. Bijvoorbeeld door eten te koken, een keer schoon te maken etc. Iemand in je omgeving met kanker is loodzwaar... Heel veel sterkte (sorry voor de praktische insteek, de emotionele kan ik nog niet aan)
Mijn man is zijn beste vriendin verloren 4 jaar geleden aan eierstokkanker.. Ze was 30. Er zijn is genoeg, ook al weet je niet wat te doen of zeggen. En inderdaad: praktische hulp zoveel mogelijk opstarten. Maar gewoon er zijn is al heel prettig! Veel sterkte!
Het is heel verschillend wat mensen willen dus zou gewoon op hem afgaan. In mijn werk een aantal terminale cliënten gehad maar ook van dichtbij meegemaakt. Praktische insteek is altijd goed aangezien het vaak noodzakelijk is. Maar zou zeker niet aan het emotionele voorbij gaan. Er zijn is vaak het belangrijkste. De een zal er veel over willen praten en de ander juist niet. Kijk wat voor hem belangrijk is. Vraag hem wat hij wil
Bedankt voor de lieve reacties al! Praktische hulp is al aanwezig, de thuishulp, schoonmaakster 2x per week, een maatje via de gemeente en er is iemand in de buurt die 2x per week voor hem kookt. Verder er gewoon zijn is inderdaad zo belangrijk, maar zo zwaar ook ja. Maar respect voor bovenstaande verhalen ook zeg, pfff...
Wat vreselijk voor je neef, jou en de andere mensen in zijn omgeving!! Zoveel mogelijk bij hem zijn is het allerbelangrijkste, vertel hem dat hij alles tegen je kan zeggen wat er in hem omgaat en dat je ervoor hem bent, gewoon bij hem zitten, dikke knuffels geven en vertellen hoeveel hij voor je betekent en het over mooie herinneringen hebben die jullie samen hebben gemaakt. Ik weet het ook niet zo goed, maar dit zijn de eerste dingen waar ik aan denk. Wat ongelooflijk verdrietig is dit, ik wens je neef en jou heel veel sterkte!!
Er zijn is het belangrijkste en je eigen emoties onder controle houden in zijn bijzijn. Diegene met zo'n diagnose gaat door een achtbaan aan emoties. Probeer zoveel mogelijk mooie herinneringen te maken. Nog momenten van plezier en lachen. Mijn pa wilde nog heel graag een keer op de foto met zijn kleinkindjes. Hier staat hij stralend op. Een dag later was hij al niet meer aan spreekbaar. Veel sterkte en kracht!!
Iemand die ik ken met kanker en op de hospice lag zit aan de hasjdruppels (olie).. in samenspraak met de arts ga er verder niet teveel op in want niet iedereen zal ervoor zijn maar je kan het wellicht googlen.. Het gaat iig goed en ze voelt zich stukken beter en gezwel word kleiner.. Heel veel sterkte in ieder geval..
Ja, daar heb ik eens van gehoord. Wij gaan even googelen. Dankjewel voor de tip! Ook jij veel sterkte verder...