Ik sluit me aan bij de dames hier boven je lijkt heel erg te twijfelen en nog niet 100% achter abortus te staan. Het is natuurlijk je eigen keuze, maar zorg wel dat je er 100% achter staat als je wel besluit om het weg te laten halen. Ik ben zelf ongepland zwanger geraakt toen ik 22 was, en onze situatie was en is ook niet perfect. Mijn vriend en ik zijn 5 jaar samen en onze relatie is goed, dus de basis is er, maar ook wij studeren en wonen op dit moment bij mijn moeder in. Ik voelde dus ook twijfel en angst. Maar, ik ben 4 weken geleden bevallen van mijn zoontje, en ik ben ZO blij dat ik er voor gegaan ben. Hij is geweldig en ik zou hem voor geen goud willen missen, het is echt prima te doen. Als je een goed netwerk om je heen hebt en genoeg financiële middelen om je kindje te kunnen voorzien van wat hij/zij nodig heeft, heb je alleen nog een heeeele hoop liefde nodig om je kindje groot te kunnen brengen, en dan is liefde nog wel het belangrijkste heel veel sterkte met het maken van je keuze, en het enige wat ik je wil meegeven is: denk er heel goed over na. Heel veel jonge moeders in benauwde situaties zijn je voor gegaan, en die hebben het ook gered
Ik ben ook ongepland zwanger geraakt en mijn situatie was verre van ideaal. Ik had geen contact meer met mn ouders, woonde bij mijn schoonouders in, het bedrijf waar ik werkte ging failliet, gelukkig wel een stabiele relatie met mijn vriend maar verder had ik niks. Ik heb in het begin alleen maar gehuild en wist niet wat ik er mee aan moest tot dat ik ons kindje zag op de echo, er bloeide gelijk al een soort liefde op en ik wist dat ik hier voor moest gaan, uiteindelijk kan het kleintje er niks aan doen. Het is écht niet makkelijk geweest met een hoop belletjes en geregel, maar nu bijna 32 weken later, hebben wij ons eigen huisje, ik een nieuwe baan, en verwachten wij over een paar weken ons eerste wondertje.. Het klinkt heel cliché, maar echt alles komt goed zolang jullie er zelf achter staan. En het is geen gemakkelijke weg maar je krijgt er straks zoveel liefde voor terug. Veel succes!
Ik ben bij de huisarts geweest. Er was een vervangende huisarts die eigenlijk heel erg naar was. Hij kwam over op mij alsof ik onverantwoordelijk en onvolwassen was en begon eigenlijk direct over abortus omdat ik aangaf te twijfelen. De manier waarop hij daarover sprak deed me eigenlijk vreselijk veel pijn, alsof het 'gewoon even weghalen van 'iets' was'. Thuis heb ik alleen maar gehuild, niet wetende wat ik moet. En omdat ik al onzeker ben, kwam dit gesprek hard aan. Toch denk ik dat ik diep van binnen wel weet wat ik wil, maar dat ik bang ben om die keuze te maken omdat het mijn leven zo erg op z'n kop zet. Natuurlijk is het leven sowieso niet voorspelbaar, maar toch had ik een soort beeld voor me van hoe ik het ging doen. Mijn ouders staan achter me, welke keuze ik ook maak. Zoals ik al had gezegd wil mijn vriend het kindje echt heel graag houden, en ook al legt hij geen druk op mij; mijn keuze beïnvloedt zijn leven natuurlijk ook, positief of negatief. Ook één van de redenen dat ik het zo moeilijk vind. Ik weet dus eigenlijk niet zo goed hoe ik een keuze moet maken..er gaat van alles door m'n hoofd. Tegelijkertijd voel ik me schuldig dat ik überhaupt twijfel..dus vandaar dat ik denk dat ik diep van binnen wel weet wat ik wil. Sorry voor het warrige verhaal, m'n hoofd ik nogal een chaos op dit moment.
Wat jammer dat het bij de huisarts zo is gelopen, maar fijn dat je ouders achter je staan ongeacht welke keuze je maakt. Personen die dicht bij je staan zijn op dit moment het belangrijkst! Iedereen heeft een bepaald beeld voor zich hoe hij/zij, zijn of haar leven gaat lijden, vaak loopt dat anders dan de bedoeling was. Logisch dat je nu in de war bent, alles loopt anders dan je gepland had en je hebt nu een steun in de rug nodig en geen trap in de grond. Ben niet bang voor de keuze die je gaat maken en voel je vooral niet schuldig. Het is al super knap dat je er over praat! Succes met je keuze en blijf er vooral over praten, ook met je ouders en vriend.
Je komt op mij over als iemand die heel volwassen handelt en alles behalve onverantwoordelijk is. Krachtig en sterk, tikkeltje onzeker over wat komen gaat maar zoals al vaker genoemd is hierboven: dat heb je ook wanneer het een bewuste keuze is. Wij zijn heel bewust voor een eerste gegaan (ik was 22), maar toen ik zwanger was vond ik het zó enorm spannend, heel gaaf en leuk maar ook echt heel spannend. Nu is de derde op komst en heb ik het mooiste leven dat ik me kan voorstellen 😃 Ik denk, ik weet haast wel zeker, dat jij dit gewoon kan. Dit kindje komt onverwachts maar in een heel warm nest als ik het zo lees. Sterkte
Wat naar dat je je zo voelt en met deze ontzettend heftige situatie confronteerd bent. Ook op mij kom je over als een sterk en verstandig persoon, iemand die goed nadenkt over belangrijke beslissingen - daar hoef je je absoluut niet voor te schamen. Dat je je opties serieus overweegt, óók de nare optie van abortus, vind ik in jouw situatie juist een volwassen aanpak. Vrijwel alles is al gezegd, maar misschein dat het helpt om het vaker en van heel veel mensen te horen: toen ik 22 was, had ik 3 jaar een relatie, woonde nog niet samne, studeerde nog en was niet bezig met kindjes. Ik heb gelukkig niet de keuze hoeven maken waar jij nu voor staat. Wat ik nu (34 en zwanger van de tweede, zeer gepland) wel weet, is dat het leven niet maakbaar en te plannen is. Van kinderen krijgen stel je je bepaalde dingen voor: wanneer wil je ze, met wie, wat voor huis wil je wonen, hoe moet het met jullie banen gaan? Ik heb op die manier gewacht tot ik 32 was, en toen best even moeten wachten tot ik uiteindelijk zwanger was van de eerste kindje. Onvergelijkbaar met sommige verhalen hier, maar voor mij voelde het lang. Daarvan heb ik geleerd dat kinderen krijgen en hebben bij uitstek iets is wat je, hoe je het ook plant, overkomt. Ook al was ik al 32 en had ik het allemaal goed voor elkaar qua huisje, boompje, beestje, op de zorg voor een baby kon ik me nauwelijks voorbereiden en het maakt je, hoe graag je het vantevoren ook wilde, enorm onzeker. Weet dat dat erbij hoort, en dat je het sowieso kunt. Een baby heeft weinig meer nodig dan een liefhebbende ouder, die maar gewoon haar/zijn best doet, zo goed en zo kwaad als dat gaat. Als ik jouw verhaal lees, heb je dat allemaal zeker in je. Wat je ook gaat doen: heel veel sterkte met deze onzeker tijd. Ik hoop voor je dat je over een tijdje een keuze kunt maken en daar ook achter staat. Wat je ook kiest, het is jouw keuze en daarmee sowieso de juiste!
Bedankt voor jullie reacties en hulp. Ik wilde even laten weten dat we besloten hebben het kindje te houden en er voor te gaan.
Wat een mooi nieuws! You can do it! Het gaat vast niet altijd makkelijk zijn, maar "je krijgt er zoveel voor terug" is niet voor niets zo'n onwijs cliché! Gewoon op je af laten komen en een beetje vertrouwen hebben; het komt hoe dan ook goed! Ik wens je een gezonde zwangerschap en een wolk van een baby!
Helemaal mee eens. Waarom lijkt het je zo eng om de verzoring alleen te doen als je vriend werkt? Wat lijkt je er zo eng aan? Soms helpt het om dingen nog eens goed te relativeren. Je situatie had idd nog een beetje beter gekund, maar ik zou het zelf geen reden vinden voor abortus. Dat is te rigoreus voor zaken die misschien wel heel simpel op te lossen zijn en angsten die makkelijk weg te nemen zijn En je moest eens weten wat voor een oerkracht je krijgt met zo'n kleintje in je armen. Heel je hart en ziel schreeuwt het uit dat jij voor die kleine gaat zorgen. Je kan het echt
Bij deze dan van harte gefeliciteerd!! Enneh twijfelen ga je nog heel vaak, dat doe je zelfs als het volledig gepland is. Als je opziet tegen de doordeweekse dagen alleen, misschien kun je alvast wat afspreken met je omgeving, zodat je af en toe een avondje of een middag wordt ontlast. Een goede zwangerschap gewenst!
Gefeliciteerd met jullie zwangerschap!! Ben misschien de zoveelste die het zegt, maar als je zwanger bent krijg je 'ineens' te maken met een enorm verantwoordelijkheidsgevoel. Alles wordt dan ineens 'echt'. Dit herken ik wel. Voor mijn zwangerschap had ik ideeën en wist ik ook dat ik kinderen wilde, ondanks dat mijn man een eigen bedrijf heeft en dat ik veel zelf moest doen. Toen ik eenmaal zwanger was, werd ik overvallen door angst en twijfel! Gelukkig heb ik veel familie om me heen die mij helpen waar ze kunnen. Mijn man overigens ook hoor! Nogmaals gefeliciteerd meid! You can do it!!
De angst komt doordat ik erg onzeker ben. Snel bang dat ik iets niet kan of het niet goed genoeg doe. Ik mis gewoon een beetje zelfvertrouwen. Hier wil ik wel iets aan doen, maar weet niet zo goed hoe. Ik wil sowieso nog een afspraak maken bij m'n eigen huisarts ipv de vervanger. Bedankt allemaal!