Hallo Ik zit in een zeer vervelende situatie en ik zou graag de meningen van andere horen. Ik zal het proberen kort te houden. 3 jaar terug leer ik mijn vriend kennen, het klikte direct extreem goed, had alles wat ik zocht. Hij stond wel op het punt om terug naar zijn thuisland te verhuizen dus de enige manier om te kijken als wij bij elkaar zouden passen was dat hij na 3weken al bij mij introk. Toen bleek dat het goed zat, is hij eventjes naar een eigen studio getrokken om toch elkaar om een degelijke manier te leren kennen. Alles was echt een sprookje. Kon me niks meer wensen. En toen raakte ik zwanger, ongepland door de anticonceptie heen maar na veel praten hebben we samen beslist om er volledig voor te gaan. Hier is dan ook een prachtig kereltje uitgekomen. Echter begonnen er grote problemen tijdens de zwangerschap. Mijn vriend had geen enkel begrip voor mij in geen enkele situatie, hij wou enkel nog feesten en drinken zoals we ervoor deden maar van verantwoordelijkheid was geen sprake. Ik heb dan ook echt alles alleen geregeld. Maar dit was niet alles. Hij was ook zeer agressief. Hij Scheldde me verrot, sloeg thuis alles kort en klein, duwde mij, spuwde op mij, vernederde mij en dagelijks moest ik scheldpartijen ondergaan. Voor alles had hij zijn uitvluchten en het was altijd mijn fout of 'ik vroeg er naar' of 'ik had het verdiend'. Met ons eerste kindje onderweg wou ik hem niet zomaar verlaten zonder dit proberen op te lossen. We zijn dan ook samen naar zijn thuisland verhuisd om het hier te proberen zodat hij bij zijn familie en vrienden kon zijn. Echter werd het er niet beter op. Hij werd zelfs agressief tegen ons baby'tje van een paar weken oud, Schelde het kind uit voor 'stomme baby', stomme wener, net zoals zijn moeder alleen maar miserie,... Hij trok hem uit de kinderstoel en behandelde hem heel ruw. Toen heb ik een ultimatum gesteld, of therapie of uiteen. De therapie leek te helpen en we waren echt goed op weg om dit samen door te komen. Hij heeft me zelfs overtuigd om een tweede kleintje samen te hebben, wel gepland deze keer. Het was ook direct van de eerste poging raak en nu ben ik 19 weken zwanger. De laatste 3maanden is het probleem echter terug naar boven gekomen. Zijn agressie is terug. Ik moet weer dagelijkse scheldwoorden ondergaan, hij heeft hier weer op alles wat los hing geslagen, met borden gegooid, hij brult alles bijeen en kan echt niet gewoon praten. Zaterdag had meneer een kater van een verjaardagsfeestje van zijn broer en hij was geïrriteerd door ons kindje, hij heeft hem geduwd en ons kleintje vliegt tegen de grond en valt op zijn hoofd. Ik zie dit alles gebeuren en natuurlijk neem ik mijn zoontje en ik neem hem mee naar zijn kamer om hem rustig te kalmeren. De tiran heeft ondertussen weer zitten brullen en slaan op alles. Na een uur razen heb ik rustig mijn zoontje te slapen gelegd, en me bij hem op de kamer opgesloten om zelf ook te slapen. De dag erna moest mijn vriend werken, tijdens zijn werk heb ik zijn koffer gepakt en het slot uit de deur gehaald zodat hij niet meer binnen kan. Ik heb hem een lange brief geschreven met de boodschap dat dit niet meer kan. Hij is echter alleen maar nog kwader geworden, hij bedreigt me nu met de meest verschrikkelijke dingen. Ik wil dat hij uithuist en opnieuw in therapie gaat. Zolang hij niet kalmeert en gewoon wilt praten, laat ik hem niet bij onze zoon. Ik wil niet nog meer ruzie voor hem en ik wil gewoon geen risico's nemen. Ik voel me hier wel heel erg schuldig over want ik wil hem niet weghalen bij zijn vader en ik wil dat mijn kindjes een goede vader hebben. Hij is dus uitgesloten uit zijn eigen huis en mag zijn kind niet zien totdat hij aan zijn agressie werkt. Vinden jullie mijn reactie overdreven?
Ik vind t juist goed wat je hebt gedaan. Eigenlijk had je t al veel eerder moeten doen, direct al nadat je partner agressief reageerde richting de kinderen. Dit is nooit acceptabel vind ik, hun veiligheid gaat boven alles. Heeft hij jouw kind erkend? Heeft hij gezag? Zo niet, zou ik hem zeker uit de buurt houden. Aangifte doen van alle bedreiging/mishandeling, ook van de mishandeling richting je kindje, op die manier kan hij zijn recht op omgang hopelijk verliezen en/of moet hij voor de rechter verschijnen
Absoluut geen overdreven reactie. Met zo'n man valt niet te leven, zeker niet als er kinderen in het spel zijn. Is het een optie om terug naar Nederland te verhuizen?
Hij heeft gelukkig geen ouderlijk gezag, dit heb ik zo geregeld omdat hij al agressief was tijdens de zwangerschap, maar hij heeft het kindje wel erkend. Ik wil ook niet terug naar Belgie verhuizen, het is hier veel kindvriendelijker en ik kan hier gelukkig rekenen op de steun van zijn familie want raar maar waar weten zij dat hun zoon/broer aggresieproblemen heeft en ze hebben me tot nu toe altijd gesteund in deze situatie. Ik heb ze wel nog niet op de hoogte gebracht van de huidige stand van zaken want ze zijn momenteel op vakantie en wil hun er niet mee lastig vallen. Zijn broer heeft wel al tegen mijn vriend gezegd dat hij duidelijk fout zit en dat dit echt niet tolerabel is. Maar dit helpt tot nu toe allemaal niet. Ik sta er ook echt niet voor open om hem nog een kans te geven en hem terug in huis te halen.
Nee joh! Ik ben beroerd van wat ik lees. Niemand mag een ander zo behandelen! Is hij nou helemaal gek geworden! Heb je de politie ingeschakeld?? In welk land woon je? Elk kind verdiend een goede vader ja. Maar hij is geen goede vader. Hij heeft zijn kind pijn gedaan, uit woede. Ik kan me niet voorstellen hoe bang dat kleine mannetje is geweest. Hou hem weg bij de kinderen en jezelf. Bel de politie, ga ergens waar jullie veilig zijn en hij jullie niet kan vinden. Dit is gevaarlijk en onverantwoord. Bescherm je kinderen koste wat kost! Heel veel sterkte!
Oh meid: WEGWEZEN! Dat is het enige wat ik tegen je wil zeggen. Bescherm je kindjes! Niet twijfelen, maar direct alles in gang zetten om je kindjes veilig te laten zijn. En aangifte doen bij de politie. Een klein kindje zo ruw behandelen dat ie valt en met z'n koppie op de grond klettert is gegronde reden om aangifte te doen. Sterkte.
Wat erg om te lezen, arm kindjevan jullie. Wegwezen en niet terug komen. Hem ook geen kans geven want dit zou niet stoppen. Plus het is onvergeefbaar hoe hij zich richting jullie zoontje gedraagd. Elk kind verdiend een veilige omgeving en dat heeft hij niet.
Je reactie vind ik nog héél mild. Ik had mijn biezen gepakt en was weggegaan van zo'n man. Absoluut ben je niet onredelijk en het minste wat hij kan doen is in therapie gaan. Veel sterkte met de situatie en praat jezelf absoluut geen schuldgevoel aan, hij is degene die fout zit, niet jij.
Overdreven?? Ik had hem nog aangegeven bij de politie ook. Wie denkt hij wel niet dat hij is om jouw zoon zo aan te raken. Mijn nekharen gaan overeind staan als ik je verhaal lees. Diep en diep triest voor jou en je zoon. Voor een buitenstaander is het 'makkelijk' praten, maar als ik jou was zou ik heel ver weg gaan van deze mafkees. Sorry, voor de misschien wat onaardige reactie, maar wordt gewoon kwaad als ik dit lees (op hem uiteraard). Heel veel sterkte voor jou en je zoontje!
oef, dat is wel een hele nare situatie zeg. denk dat je alles gedaan hebt. blijf wel achter je eigen beslissing staan, want hij had de kans gehad en blijkbaar is dat niet wat hij verdiende... idd desnoods melding maken bij de politie dat ze weten wat er speeld mocht er iets uit de hand lopen... goed gehandeld, zelfs erg mild nog. succes en heel veel sterkte met alles.
ik vind het goed dat je hem het huis heb uitgetrapt.. Ik vraag mij alleen af wanneer jouw ogen daadwerkelijk open gaan... Waarom wil je nog bij een man zijn die je kindje op de grond duwt?! Die je kindje mishandeld!!! En dat zijn familie jou wel steunt.. als ze jou zouden steunen hadden ze die man allang bij je weggehaald.. Denk aan je kinderen.. deze man kan je geen papa noemen. Deze man is een mishandelaar... walgelijk
Dankjewel voor jullie reacties. Ook voor de niet zo milde reacties, jullie hebben gelijk, ik had dit al veel eerder moeten doen en ik ben ronduit dom geweest om te geloven dat zo iemand kan veranderen. Ik ga jullie suggesties dan ook ten harte nemen en zodra m'n kleintje uit z'n middagslaapje komt, regel ik een afspraak voor aangifte te doen. Ik heb ook zijn uitbarsting opgenomen met m'n telefoon vorige keer en ik heb zelfs nog een filmpje van vorig jaar. Zijn dreigende sms'jes spreken ook voor zich. Het is gewoon zo verwarrend dat iemand zo een psychologische spelletjes kan spelen en dat hij me zo heeft kunnen bewerken. Ik wil geen medelijden of dergelijke maar ik begon dus echt aan mezelf te twijfelen dat ik degene ben die hulp nodig heeft. Want dat zegt hij, dat ik ziek ben en dat ik niet normaal reageer en dat ik dit niet kan maken.
T'is ook ontzettend moeilijk en daarnaast is het de vader van je kinderen. Jij hebt geen hulp nodig maar je partner. Inderdaad, voor een buitenstaander is alles makkelijker gezegd dan gedaan en daadwerkelijk in zo'n situatie heb ik ook niet gezeten, maar wel in een situatie van huiselijk geweld, 6 jaar alleen psychisch, tot het op mijn 16e fysiek werd. Ik heb ook aangifte gedaan en hoewel de band met mijn vader na bijna 10 jaar steeds ietsjes beter wordt, ben ik nog altijd ontzettend blij dat ik uit die situatie ben. Ik hoop dat je een goede weloverwogen beslissing kan maken en dat alles goed voor je uitpakt. Nogmaals, t'is allemaal niet zo makkelijk helaas.
Heel goed dat je actie onderneemt! Beter laat dan niet. Heel veel sterkte, en blijf ver weg van die man. Hij gaat niet veranderen. Nu niet, nooit. Je hebt hem meerdere kansen gegeven, en dat is echt veel meer dan hij verdient.
Jouw 'vriend' heeft een héél groot probleem. Wat een engerd! Je hebt goed gehandeld door hem niet meer binnen te laten, maar in jouw situatie zou ik zo snel mogelijk ver wegwezen van hem. Denk dat geen therapie opkan tegen zo'n gestoorde mafkees. Er zit duidelijk een steekje los. De veiligheid van je kindje en straks van je baby gaat boven alles. Ik word echt verdrietig om te lezen hoe die met jullie zoontje omgaat. Zo agressief. Ontzettend zielig voor zo'n klein mannetje. Ook naar jou toe vertoont hij zwaar onacceptabel gedrag, maar jij kan voor jezelf opkomen. (hopelijk doe je dit vanaf nu ook!) Je kinderen kunnen dat niet en jij hebt de plicht hen ten allen tijde te beschermen. Succes!
Ow meid,, wat erg zeg... Ik moet gewoon huilen bij het idee dat hij zo tekeer is gegaan tegen jullie zoontje toen hij pas een baby van een paar weken was. En natuurlijk hoe slecht hij voor jullie kind is, en voor jou, de moeder van zijn kind, in zijn blinde vlagen van woede. Verschrikkelijk. Ik kan me voorstellen dat je twijfelt aan jezelf. Want wij lezen hier de ergste kant van het verhaal, maar als hij alleen maar slecht was, was je waarschijnlijk ook nooit een relatie met hem begonnen. Wel positief dat hij in therapie is gegaan en dat dat ook leek te helpen, maar hij is dus duidelijk teruggevallen in zijn oude wangedrag. Dat zijn familie jou steunt zegt genoeg, zij kennen hem ook langer dan vandaag. Ik snap ook dat je je kind heel graag wil laten opgroeien in een gezin met zijn moeder én vader, maar in deze situatie, nee. Jullie zijn zo beter af zonder hem. Kies voor jezelf en zorg dat je eerst zelf weer stevig in je schoenen komt te staan en dat je goed voor jezelf en je kindjes kunt zorgen, onafhankelijk van hem. Wat de toekomst zal brengen weet je niet, maar nu kies je voor de veiligheid van je gezin. Jouw zoontje en baby'tje verdienen het niet in zo'n chaos en onveilige thuissituatie op te groeien. Dit kan later voor grote (psychische) problemen zorgen. Of erger, zullen ze hetzelfde gedrag kunnen gaan vertonen, met zo'n slecht voorbeeld als vader. Denk ook hieraan. Heel veel sterkte.
jeetje wat een verschrikkelijke situatie. Ik merk dat ik me een beetje zorgen maak over jullie veiligheid. Hij weet immers wel waar jullie wonen. Ik weet niet of hij is staat is om het huis binnen te komen. Dat hij in een agressieve bui een raam ingooit of de deur inbeukt ofzo. Je bent in ieder geval goed bezig! Heel veel sterkte!
Zo Gezegd zo gedaan. Ik heb melding gemaakt van de situatie bij de instanties hier in Zweden die er verantwoordelijk voor zijn. Er is een vluchthuis voor ons klaar indien dit nodig zou zijn. Alsook moet ik maar 1 nummer bellen en ze weten direct dat ze naar hier moeten komen en over wie/wat het gaat. Morgen heb ik opnieuw een gesprek met 2 andere hulpverleners die me gaan helpen qua papieren en met het uitzetten van mijn 'vriend'. Ook deze mensen hebben me gezegd dat je hier echt niet licht moet overgaan en dat ik bij de minste twijfel het noodnummer moet bellen of naar het vluchthuis gaan. Ik ben nu zo boos op mezelf dat ik het zo ver heb laten komen en dat ik zo dom naïef ben. Nogmaals dank aan alle dames hier die reageren, door jullie reacties besef ik eens te meer dat dit echt niet ok is.