Inmiddels ben ik bijna 4 maanden geleden bevallen. Ik ging de bevalling positief in, ik had mij verdiept in hypnobirthing (boek gelezen) en geloofde erin, ik was erg ontspannen. De bevalling is mij heel zwaar gevallen. Het begon met het breken van de vliezen maar vervolgens kwam de bevalling niet op gang. De eerste nacht heb ik helemaal niet geslapen, ik was heel erg gefocust of ik weeën zou krijgen want de vk zei dat de kans het grootste was in de nacht. Ik had wel wat harde buiken maar het ebde elke keer weg. Dag erna aan het zkh overgedragen, bloeddruk bleek ook hoog (vorige zwangerschap ingeleid ivm hoge bloeddruk en weinig bloedplaatjes). Ik had de rest van de dag hoofdpijn en weeën om de ~6 minuten. Tegen de avond belde ik het zkh ivm de hoofdpijn (of het verband hield met de bloeddruk) en ik vertelde van de weeeën. Ik kon meteen komen en kreeg een verloskamer. Bloeddruk was in orde. Ik hield weeën om de ~5-6 minuten maar ze hielden niet lang stand. Onder de douche kwamen ze veel vaker maar hielden ook niet lang aan (20-30 seconden). Rond middernacht zei een vk dat ik beter een slaappil kon nemen en pijnstilling en dat deze weeën niks deden. Ik vond het zo pessimistisch, ze waren best pijnlijk en ik was al een dag bezig.. Ik vertrouwde mijn lichaam en wilde geen medicatie. Ze zei nota bene ook nog dat we wel mochten blijven slapen in het zkh omdat ze het ook zoiets vond om mij naar huis te sturen.. Ik voelde me totaal niet serieus genomen want ik was toch echt aan het bevallen, maar ik was 'te goed aanspreekbaar'. Die hele nacht natuurlijk wederom geen oog dicht gedaan omdat ik met regelmaat weeën bleef houden. Volgens de vk deden ze alleen voorwerk en zou ik max 1-2cm hebben (ze toucheerden niet ivm infectiegevaar). Die dag erna gingen ze eindelijk toucheren.. Ja hoor, 5-6cm (niks 1-2..) en nog een heel dun randje. Ik was uitgeput. Ik was al 48 uur wakker. Toch gaf het nieuws van 5-6cm mij wat moed en ik durfde het aan zonder pijnstilling omdat ik al een eind op dreef was. Ik bleek een hoge vliesscheur te hebben, vandaar dat de weeën niet genoeg op gang kwamen. Onderin zat veel vruchtwater. De vk prikte de vliezen onderin door en toen kwamen de weeën al veel pittiger op gang. Mijn grootste angst werd waarheid: ik moest alsnog aan het infuus om de weeën krachtiger te laten komen (ik was de vorige keer ingeleid en vond het infuus verschrikkelijk en kreeg er een weeënstorm van). Ik was al uitgeput en vond de weeën al snel niet meer te doen, ik verging van de pijn en kon geen enkele dragelijke houding meer vinden. Na een tijdje loog ik over persdrang, ik wilde weten hoever ik was.. Toen ze ging toucheren zat ik op 7-8cm, ik kon niet meer. De VK ging helpen met de ontsluiting en duwde de laatste centimeters weg met haar vingers terwijl ik haar vingers moest weg duwen/persen. Ik vond de weeën niet te doen maar ik heb geen kick gegeven, maar dit.. dit was bizar pijnlijk en ik schreeuwde het uit. Normaal doe je gemiddeld een uur per centimeter en nu werden die centimeters in enkele weeën weggeduwd.. Onmenselijk gewoon. Toen ik eindelijk op 10cm zat kon ik gaan persen en dat viel enorm tegen. Bij mijn dochter vond ik dat het minst zwaar, ondanks dat ze een sterrenkijker was. Mijn zoon bleek OOK een sterrenkijker maar ditmaal van bijna 9 pond. Hij kreeg het zwaar tijdens het persen en het CTG werd abnormaal. Ik voelde veel onrust in de kamer maar kreeg geen contact met de vk. Er werd steeds heen en weer gelopen, grafieken geopend.. ik hoorde de vk zeggen: "Zet het CTG harder, ik wil het horen.." en dat herinnerde ik me niet van de vorige bevalling. Ik had geen persweeën en perste maar zodra ik het vermoeden had dat er iets van een wee was. Na een tijdje hoorde ik dat er een gyn gebeld werd voor als de schouder van mijn zoontje zou blijven steken, dan hadden ze extra handen nodig. Ik proefde haast en ben met alle kracht gaan persen zonder dat het daar al tijd voor was. Mijn zoontje draaide op het laatste moment nog in kruinligging waardoor de grootste omtrek van het hoofd geboren zou worden. Mijn zoontje bleek net op tijd geboren te zijn; als het 2 minuten later was dan zou het zuurstofgehalte in zijn bloed lager zijn dan de gewenste waarde. Mijn gezicht zat onder de blauwe plekken van het persen, ik snap nog steeds niet hoe ik een 9-pond sterrenkijker/kruinligger eruit heb kunnen persen na 52 uur geen slaap en zonder pers-weeën Ik ben nog best veel met de bevalling bezig en ik ben gewoon bang om weer zwanger te worden (we zijn nogal vruchtbaar) omdat ik echt niet meer durf te bevallen. Ik ben benieuwd wat jullie van mijn bevallingsverhaal vinden. Hoe zouden jullie een dergelijke bevalling ervaren? Ik lees wel eens veel ergere bevallingen maar toch ben ik nog steeds veel met mijn bevalling bezig en de vorige keer had ik dat niet. Benieuwd hoe een buitenstaander erover denkt.
Ik vind het een heftig verhaal eigenlijk! Maar feitelijk maakt het niet uit wat wij vinden, belangrijk is dat jij het heel heftig vond en er erg mee bezig bent. En daarin ben je zeker niet de enige! Onlangs is er zelfs een boek over uit gekomen: Taboedoorbrekend boek - Perfecte bevallingen bestaan niet misschien heb je daar wat aan? Ik vond bevallen overigens ook heel vervelend, ben er ook wel mee bezig geweest en heb ook psychologische hulp in geschakeld om zowel de zwangerschap als de bevalling te verwerken.
Somehow toch "fijn" om te horen dat je het een heftig verhaal vind. Ik heb een nagesprek gehad met de vk die de bevalling deed omdat ik er heel veel last van had dat ik geen contact had tijdens het persen en ik wel de onrust voelde. Dat gesprek had mij wel goed geholpen maar nu een paar maanden later ben ik er toch weer veel mee bezig. Ik denk omdat ik nu een spiraal wil laten plaatsen en heel bang ben weer zwanger te worden (vorige keren binnen 1 maand zwanger).
Ik heb alles ook even moeten verwerken zowel mijn verschrikkelijke zwangerschap en bevalling. Heb de eerste week alles her beleefd in mijn dromen. En de eerste 3 maanden gewoon helmaal van het pad geweest. Mijn bevalling is in een spoedkeizersnede geeindigd en zal bij een evt volgende ook nooit meer een vaginale bevalling aandurven. Ik vind op het moment van bevalling ga je gewoon mee in alles wat er gebeurd hoe vervelend ook. Maar misschien vind je het fijn om hulp te zoeken met het verwerken ervan. Het is niet niks en ook niet raar omdat te doen. Ik kijk regelmatig foto's terug van het moment dat heeft mij heel erg geholpen op de een of andere manier.
Er komt ook bij dat ik bij een verkeerde bekkenfysio heb gelopen. Ze zei dat ik een 2e graads blaasverzakking had (dit was na de 1e bevalling) en hier was ik erg van geschrokken en hierdoor was ik ook erg bang voor of nog een sterrenkijker of een grote baby. Nu had ik allebei.. Ik bleek helemaal geen verzakking te hebben maar dat hoorde ik pas een half jaar later van een bekkengynaecoloog toen ik 6 maanden zwanger was van de tweede. Maar de angst was er nog steeds. Ik loop nu bij een andere bekkenfysio en die zegt wederom dat ik geen verzakking heb maar dat ik wel oefeningen moet doen om de boel weer stevig te krijgen. Ik ben nu dagelijks met die oefeningen bezig en ik vind het ook veel oefeningen.. Daardoor word ik er naar mijn idee ook veel mee geconfronteerd.
Klinkt als een behoorlijk pittige bevalling! Hoe ik het persoonlijk ervaren zou hebben, dat is natuurlijk niet in te schatten, we zijn allemaal anders. Ik lees een paar dingen die het voor jou extra zwaar gemaakt zullen hebben: gevoel dat je niet serieus genomen werd (had ik bij mijn 1e bevalling en ik kan nu, bijna 10 jaar later, nog steeds boos worden als ik aan die verpleegkundige denk ), onvoldoende communicatie en (ernstig) slaapgebrek. En uiteraard... dat het allemaal behoorlijk moeizaam liep en er ook enig gevaar voor je kindje is geweest. Dat gaat allemaal niet in de koude kleren zitten... Mijn derde bevalling (niets vergeleken met die van jou hoor ) viel me erg tegen (duurde langer, meerdere keren dreiging 'als-niet-dan-naar-ziekenhuis', weeenstorm). In gesprek met VK waren er logische redenen waarom het zo gelopen was en was duidelijk dat niemand daar wat aan kon doen, was gewoon pech. Dat maakte het voor mij vrij makkelijk om weer van me af te zetten (dat, en een keer of twintig mijn verhaal vertellen/opschrijven, ook foeteren hoe rot ik het het allemaal gevonden had ). Misschien eens voor jezelf proberen zo concreet mogelijk te benoemen wat je het meest dwars zit, welke angst maakt dat je nog steeds (veel) bezig bent met bevalling? En misschien helpt het om (meer) met anderen er over te praten? Misschien een hulpverlener, coach oid? Ik ben ook bekend met goede vruchtbaarheid en angst om zwanger te raken , en ik merk dat het gevoel wat wegzakt met het idee dat ik netjes alles doe wat ik kan (heb betrouwbare anticonceptie). Mocht het ooit toch weer eens 'fout' gaan, dan is dat niemands schuld... Succes!
Bedankt voor de tip van het boek, klinkt interessant en wellicht fijn om te lezen, dank je wel! Had je ook een heftige bevalling?
Je bevalling klinkt als een ware uitputtingsslag, vind het niet zo gek dat je er nog last van hebt. Geen slaap, geen pijnstilling en al die tijd uit je vertrouwde huis. Geen slaap doet al een hoop met een mens, dan nog zo'n fysieke prestatie als een bevalling erbij, nee vind het niet gek dat het flink indruk heeft gemaakt. Snap alleen niet dat je de slaappil hebt geweigerd, en de pijnstilling. Liever geen medicatie natuurlijk, maar waarom zo eigenwijs ? Wat is er mis met hulpmiddelen?
Heftig dat het bij jou in spoedks geeindigd is. Ik heb die eerste week ook heel veel gedacht aan de bevalling en daarom ook een nagesprek aangevraagd. Daarna ging het wel goed maar nu ben ik er toch weer veel mee bezig. En ook inderdaad het echt niet meer durven natuurlijk te bevallen. Ik zag al lange tijd op tegen een natuurlijke bevalling en toen bleek mijn zoontje in stuit te liggen en ik had het ook echt niet erg gevonden als ik daarom een ks moest, maar hij draaide in week 36.. Ik kijk ook vaak foto's terug van de geboorte en ik heb mijn bevallingsverhaal vorige week afgemaakt (het laatste stuk ontbrak, verkeerd opgeslagen). Bij mijn dochter was de zwangerschap ook wel heftig, vanaf week 32 3x per week naar het zkh voor onderzoeken ivm hoge bloeddruk en weinig bloedplaatjes. Nog opgenomen geweest en ingeleid met 37 weken. Ik heb daar eigenlijk geen last van gehad psychisch, de begeleiding voelde gewoon heel goed en veilig. Ik hoorde van de kraamhulp dat ze echt niet "zomaar" inleiden met 37 weken en dat het dan echt wel niet zo goed ging.
Scherp gezien, die dingen die het moeilijk/zwaar hebben gemaakt, klopt inderdaad helemaal. Eigenlijk nog meer: - Bevalling die niet spontaan (voldoende) op gang kwam - Toch alsnog ingeleid moeten worden en de angst voor inleiding - Niet serieus genomen worden - Lange onzekerheid qua hoe ver de ontsluiting was - De allesoverheersende pijn - Mij werd ook verteld dat het zetten van een ruggenprik 1,5 uur duurde en dat mijn man er niet bij mocht zijn.. Ik ben niet van pijnstilling maar hierdoor ging het nog verder van me afstaan. - Weer een sterrenkijker - 9 ponder - Hele zware persfase - Stress rondom de persfase - Zoontje die het zwaar had - Gebrek aan communicatie Uiteindelijk konden ze de navelstreng ook niet laten uitkloppen omdat ik teveel bloed verloor, dat vond ik jammer maar niet heel erg. Wel minder fijn voor mijn zoontje omdat er goede stoffen in zitten (veel vitamine K). Qua anticonceptie ga ik voor T-Safe (ik vond Safe-T wel een betere naam ), ik ben heel benieuwd maar ik vind het wel spannend. Hij wordt deze week geplaatst. Wel even 6 weken wachten tot de controle dat hij echt goed zit Wel slim om zo te redeneren wat het dan zwaar maakt, zo puntsgewijs. Bedankt voor deze opheldering.
Ja.. Dat was het inderdaad. Een uitputtingsslag. Na twee nachten niet te hebben geslapen, heb ik zelfs mijn ouders gebeld omdat ik een ruggenprik overwoog en gewoon ten einde raad was. Ik ging toen nog uit van 1-2cm ontsluiting. Ik zou normaal gesproken niet snel iemand bellen daarvoor maar ik wist het niet meer. Ik wilde geen medicijnen die bij de kleine terecht konden komen. Daarnaast was ik ervan overtuigd dat ik gewoon aan het bevallen was en ik vertrouwde mijn lichaam daarin en ik was ook echt wel aan het bevallen anders had ik geen 5-6cm. Ach, ik ben ook wel eigenwijs hoor. Waarschijnlijk hadden heel veel mensen voor pijnstilling gekozen in mijn situatie
mijn bevalling lijkt een beetje op de jouwe. Ook hoge vliesscheur en geen goede weeën, maar wel zoveel pijn dat slapen niet meer lukte. Ik heb wel slaapmiddel en paracetamol ingenomen, maar dat heeft niets geholpen. Ik heb ook 3 nachten niet geslapen, 25 uur weeën gehad en 2 uur geperst. Was volledig uitgeput. Bij mij was ook stress om ons zoontje. Zn hartslag dipte en uiteindelijk bleek dat de navelstreng zo strak om zn nek zat dat ze die doorgeknipt hebben terwijl alleen zn hoofdje geboren was. Hij ademde daarna vrijwel niet en moest bijgeblazen worden. De gyn en verpleegkundigen waren zo geconcentreerd bezig dat ze vergaten mij te vertellen wat er aan de hand was. Ik heb zelf aardig wat medische kennis, maar dan nog is dat eng als alles maar aan en om je heen gebeurt. Ik heb best een tijdje last gehad van die ervaring. Ook ik werd niet getoucheerd en de artsen hoopten dat de weeën vanzelf zouden stoppen ivm vroeggeboorte. Ik voelde echter dat er gewoon geen houden meer aan was. Uiteindelijk kwam er een arts die dat ook in zag en wel toucheerde (3 a 4 cm), de vliezen volledig brak en weeopwekkers startte. Ik was zo opgelucht dat eindelijk iemand wat deed en me serieus nam. Ik heb na de bevalling nog 2x met een gyn de bevalling nabesproken omdat ik door de uitputting ook niet meer alles wist. Nu na ruim een jaar zijn de scherpe kanten er wel af en durf ik t wel nog een keer aan.
Ik heb ook een traumatische bevalling gehad en er emdr therapie voor gekregen. Het boek van perfecte bevallingen heb ik ook gelezen en veel steun van gehad. Blijf er niet te lang mee rondlopen, bij mij is het geëindigd in ptss en kreeg ik veel onbegrip van de omgeving (alles is toch goed afgelopen en dat het al zo lang geleden was en dat geen enkele bevalling een pretje is enz enz) Maar als je er zoveel last van hebt na deze periode van 4 maanden is dat niet ok en geen schande om hulp te vragen om het te verwerken. Sterkte!!
Ik heb zelf ook mijn bevalling als traumatisch ervaren (ging er zo lekker nuchter en naïef in). Ik heb na de bevalling (week of 2/3 erna) een gesprek gehad bij de ha. Ben met spoed doorgestuurd naar een psycholoog ivm mogelijke postnatale depressie. Ik kon ook helemaal niet van m'n zoon genieten, en ervaren het bijna als zijn schuld. Als iemand hem mee wilde nemen had ik hem zo mee gegeven. Kan ik me nu niks meer bij indenken, maar dat kan het met je doen dus... Ga met iemand praten! 😊 Misschien helpt het jou ook 😉
Ik heb ook een heftige bevalling gehad. Ook een hoge vliesscheur waardoor ik in totaal 36 uur weeen heb gehad. Dochter was een sterrenkijker dus ook nog eens 3,5 uur geperst, en uiteindelijk met vacuumpomp en manoeuvre geboren. Heb er heel lang last van gehad, met name het gevoel dat ik kreeg bij de manoeuvre (een man van 100+kg die zich op je buik stort, letterlijk een jaar lang nachtmerries van gehad), zeker tot ze een jaar was en ik vind het soms nog moeilijk als ik eraan terug denk. Ik heb het boek al eventjes in huis, op aanraden van een vriendin. Ben er nog niet aan toegekomen maar ga er wel zsm aan beginnen. Geef het nog wat tijd (veel tijd!) dat heeft mijn uiteindelijk het meeste geholpen, samen met veel praten erover
Ik vind het heel wat een bevalling verwerken. Er wordt vaak ook heel luchtig over gedaan: je kindje is toch gezond? Of: een eeuw geleden/ander land hadden jij en je kind het niet overleefd. Waar ik nu nog steeds veel moeite mee heb is het gevoel van falen. Ik kon mijn kinderen niet zonder hulp (lees: vacuümpomp bij 1 en spoedkeizersnee bij 2) op de wereld zetten. Ik kan ook echt jaloers worden op vrouwen met, in mijn ogen, een makkelijke thuisbevalling. Ik heb geen tips voor je. Helaas. Blijf praten en je gevoelens zijn terecht en mogen er zijn. Wel positief aan mijn verhaal is dat ik in tegenstelling bij de eerste (pnd en ellende) bij nummer 2 een heerlijke roze wolk had na mijn bevalling.