Ben 40 jaar en erg blij met m'n zwangerschap want we hadden nog een laatste kinderwens en die is gelukkig toch in vervulling gegaan wel met wat moeite maar toch uiteindelijk gelukt! Ik was zo in de wolken dat het is gelukt dat ik toen niet echt stil stond bij mijn leeftijd. Word in oktober dit jaar alweer 41 jaar. Nu merk ik dat deze zwangerschap toch zwaarder is dan mijn vorige 2 zwangerschappen. Mijn jongste dochter wordt in september 9 jaar dus alweer een tijdje geleden dat ik zwanger ben geweest. Ik ben erg moe de hele dag en heb weinig fut voor overige activiteiten terwijl de kinderen daar nu recht op hebben tijdens hun vakantie. Ik zou graag willen weten hoe de dames die in de 40 hun zwangerschap hebben ervaren. Nu heb ik het niet over de verhoogde kans op een kindje met afwijking. Heb expres ervoor gekozen geen testen te doen om te kijken of mijn kindje ook een verhoogde kans heeft op afwijking omdat ik zo wier zo voor een kind heb gekozen en dit kind is erg gewenst met of zonder afwijkingen. Hoop natuurlijk op een gezond kindje!
Was nog geen 40 maar wel 37 bijna 38 bij mijn laatste zwangerschap nu bijna 4 jaar geleden. Eerste zwangerschap was op mijn 26e en mijn tweede op mijn 29e. Dus ook ruim 8 jaar tussen de tweede en de derde. Ik vond de zwangerschap niet heel veel zwaarder. Het herstel van de bevalling wel en de gebroken nachten vielen me ook zwaarder dan bij de vorige twee. Je lichaam is gewoon toch ouder. Maar...ik had het ook voor geen goud willen missen. Ik vind het toch bijzonder om naast mijn oudere twee kinderen nog een kleintje te hebben. Echt zo ontzettend leuk om echt als gezin een kindje te krijgen. We hebben er met z'n allen enorm van genoten. De eerste maanden vind ik altijd afzien hoor dus daar zitten ook wel momenten bij dat je denkt, waar ben ik aan begonnen'. Maar dat had ik bij de oudste twee ook wel eens. Je hebt soms van die dagen met zo'n kleintje dat je nergens aan toe komt. Ik heb ook nooit iets laten testen, behalve de 20 weken echo die hebben we wel laten doen. Was voor ons de eerste keer want bij mijn oudsten was er nog geen 20 weken echo. Bij ons is het gewoon zo gelopen dat er zo'n gat zat tussen de 2e en de 3e. We hebben toen de tweede 3 was het nog wel een poosje geprobeerd om een derde te krijgen. Dit lukte toen niet. Na 6 maanden proberen was ik wel klaar mee. Dan maar niet. Had ook bij nader inzien geen zin in nog zo'n zware bevalling. We gebruikten 4 jaar lang een natuurlijke methode, temperaturen en slijm bij houden, om niet zwanger te worden. Dit is 4 jaar lang goed gegaan en toen toch opeens zwanger. Kwam er pas na 14 weken achter had helemaal nergens last van. Werd alleen wat dikker maar daar zocht ik ook niet direct wat achter. Vond onze derde toch een kers op te taart. Aansluitend aan de keizersnede ben ik gesteriliseerd. Vond 1 kers op te taart wel genoeg. We zijn ook nog pleegouders dus ons huis is vol!
Mommyplus@ wat mooi te lezen hoe je van je laatste wonder hebt genoten als gezin. Mijn oudste dochter is nu 12 en die kijkt ernaar uit ook een moeder rol te hebben voor de baby. We zijn ook erg blij dat er een kleintje bij komt. Was op mijn 36ste begonnen met de kinderwens maar heeft helaas toch 4 jaar geduurd. Had de hoop al opgegeven toen het wel lukte. Ik weet dat mijn lichaam nu echt wel ouder is en de zwangerschsp en bevalling waarschijnlijk niet vsn een leie dakje zal gaan maar ach, daar moet ik maar doorheen. Heb het er dik voor over! Maar knap van je dat je naast je eigen kinderen ook pleegmoeder bent! Zou voor mij naast een drukke baan en 3 kinderen toch te veel zijn maar ben blij dat er mensen als jij zijn die dat aan kunnen. Petje af voor jou!!
Gefeliciteerd met je zwangerschap! Ik ben 39, is dat oud genoeg? Mijn dochter is 10, dus mijn lijf is ook wel wat veranderd sinds toen. Dat was een zwangerschap zonder kwaaltjes. Echt uit het boekje. Nu valt het me allemaal wel wat zwaarder.. Bekkenklachten gehad en nu op het randje van zwangerschapsvergiftiging. En ik ben erg vermoeid. En toch geniet ik er nu veel meer van. Ik ben bewuster, zelfverzekerder en voel me geweldig. De laatste loodjes zijn wel zwaar. Ik ben vandaag precies 37 weken zwanger. Dus ze mag komen. Ik had thuis mogen bevallen maar vanwege die zwangerschapsvergiftiging wordt het een ziekenhuisbevalling.
Ik ben op mijn 40e pas voor het eerst moeder geworden, en op mijn 42e voor de tweede keer. Dus heb geen vergelijking met een zwangerschap op jongere leeftijd. Maar denk wel dat het iets van invloed is geweest, dat ik iets meer fut had gehad als ik jonger was geweest. Maar goed, ik was allang blij dat ik überhaupt nog zwanger werd.
Ik ben dan nog "jong" word dinsdag 29.. Maar ik merk ook dat ik nu bij de 2e veel minder energie heb.. Gefeliciteerd met je zwangerschap! En ookal kan het herstel langer zijn na de bevalling wanneer je ouder bent.. "voordeel" is dat je dochter van 12 meer kan helpen zodat jij wat meer je rust kunt pakken
Ik zelf ben 23, dus ik kan je niet mijn eigen ervaring vertellen, maar wel die van mijn moeder, die was 39 toen ze mij kreeg. Mijn moeder vond het opzich niet heel erg zwaar. Zij was alleenstaand en had een drukke baan maar dat wist ze allemaal nog goed vol te houden tot haar verlof, maar ze had dan ook geen kwaaltjes en voelde zich goed behalve dat ze na een lange dag natuurlijk wel moe was. Ik heb haar even gevraagd en zij zegt: gezond eten, luisteren naar je lichaam en rust pakken wanneer je dit nodig hebt; en dan komt het echt wel goed. mijn moeder had ook nog zwangerschapsdiabetes en heeft een stuitbevalling doorstaan (ik kwam eerst met mijn voeten) zonder pijnstilling, en is daar prima doorheen gekomen. Ze is nu 63 en zo fit als een hoentje, zij vond het ook leuk om op latere leeftijd een kindje te krijgen, want het houd haar jong, zegt ze Ik kan je geen ervaringen vertellen over het leven met meerdere kindjes, want ik ben haar enigste kind. Heel veel succes met je zwangerschap, en vergeet vooral niet om er heeeeel erg van te genieten!
Ik kreeg mijn kinderen op de leeftijd van 19,24 en 39 ik merk niet veel verschil. Kortgeleden ook weer zwanger geweest echter dat ging niet goed. Ik vind het wel wat hebben op jonge en latere leeftijd mama worden ik ervaar het veel intenser nu op een positieve manier ik stond toch anders in het leven in die tijd We hopen op een nog een broertje of zusje voor onze jongste. Mijn oudste zijn van mijn ex-man.
Ik heb mijn kinderen op 29 en 32 jaar gekregen en moet zeggen dat ik toen heel blij was met mijn zwangerschappen maar was meer met m'n baan bezig en nieuwe woning dat ik soms vergat dat ik zwanger was. Heb voor mijn gevoel door alle veranderingen toen in m'n leven de zwangerschap niet intens genoeg gevoeld. Nu ben ik ouder en mijn leven is stabieler, ruimere woning en natuurlijk gelukkig goede financiële basis voor de kinderen. Als gezin verheugen we ons erg op dit kindje. Mijn man wil 1dag minder werken om die dag met de kinderen alleen door te brengen en de meiden maken nu al ruzie om wie het vaakst mag oppassen. Het enige waar ik een beetje mee zit is dat de zwangerschap misschien wat zwaarder zal vallen vanwege mijn leeftijd maar tot nu alleen veel last van vermoeidheid maar ik hoop dat vanzelf zal overgaan als ik de tweede trimester in ga. Maar alle dames bedankt voor jullie leuke reactie. Geeft me goede moed van de dames die ook rond de 40 zwanger zijn geweest en alles goed hebben ervaren!! Bedankt!!
In januari bevallen van onze eerste dochter, in april 40 geworden. Geen eerdere ervaring met zwanger zijn, dus kan het niet vergelijken. Geen bijzonderheden tijdens de zwangerschap en mensen in mijn omgeving die jonger zijn en meer kwaaltjes en minder energie hadden dan ik... Ivm complexe bevalling vraag of er ooit een tweede komt, maar als dat niet het geval was geweest had ik zonder twijfel nog gehoopt op een tweede!
Ik kan alleen nu vergelijken met 13 jaar geleden, toen mijn oudste werd geboren. Ik was 22 jaar oud toen ik zwanger raakte en 23 jaar toen ze werd geboren. Far out de zwaarste zwangerschap en bevalling die ik heb gehad. Toen ik 33 jaar was raakte ik zwanger van mijn jongste, tussen die twee zit 11 jaar verschil. Ik ben nu weer zwanger, 35 jaar oud, 36 als "druifje" geboren wordt. Wat ik dus al zei, mijn eerste zwangerschap/bevalling was verschrikkelijk zwaar. Ik kwam loeiveel aan, had veel kwalen (misselijkheid, Bekkeninstabiliteit, nierbekkenontsteking, blaasontsteking, zwangerschapsvergiftiging etc.) En de bevalling was heftig (baby 9 pond, na 2 uur persen met de vacuümpomp gehaald.) Ik wist toen, op die leeftijd, als eerste in mijn omgeving, totaal niet wat ik kon verwachten en liet alles over me heen komen. Misschien was dat wel de beste manier. Op dat moment heb ik kenbaar gemaakt dat ik niet nog meer kinderen wilde. Ik was letterlijk doodsbang. De tweede keer, 11 jaar later, had ik een ander verwachtingspatroon denk ik. Ik kreeg tijdens mijn zwangerschap therapie voor mijn angst voor bevallen. Mijn aanstaande zoon besloot mij te redden en heeft consequent de hele zwangerschap dwars gelegen, met zijn kont naar beneden, op het einde zelfs zo ingedaald. Ik moest dus wel een keizersnede krijgen. Wat in mijn oren hemels klonk. Het herstel was vele malen gemakkelijker en ik was veel sneller weer in mijn oude doen. Vanaf de geboorte van mijn zoon gaf ik aan nog een kind te willen. Mijn man had daar meer tijd voor nodig, maar diep in zijn hart wilde hij het ook. Ik denk dat hoe een zwangerschap en bevalling, danwel de eerste periode daarna vooral als zwaar wordt ervaren als het verwachtingspatroon ernaar is. Als je je van tevoren niet schrap zet,of niet denkt "Oh nee hè!" Als je er snachts uit moet bijvoorbeeld, dan kan het nog alles meevallen. Ook op onze leeftijd zijn we er nog op gebouwd, we kunnen het! Anders zouden die eitjes allang op zijn, en zouden we rond ons 30ste al in de overgang zijn. Klinkt wel heel plat als ik het zo zeg, maar ik denk dat het zo wel begrijpelijke taal is. Mocht ik nog een kinderwens hebben hierna, wat ik niet denk hoor, maar je weet nooit, dan zou ik niet twijfelen, zolang ik denk dat ik het fysiek aan kan ga ik ervoor.