Hoi allemaal! Ik heb niet een specifieke vraag maar ik miste binnen het forum een onderdeel over kindjes in stuit. Daarom begin ik er zelf gewoon een topic over! 5 maanden geleden ben ik natuurlijk bevallen van een meisje in stuit. Wat apart en bijzonder maar wat een zorgen heb ik ook gehad! Hebben jullie verhalen en ervaringen te delen over jullie kindje in stuit? Hoe voelden jullie je toen jullie hoorden dat je kindje in stuit lag? Hoe zijn jullie bevallen? Hebben jullie gekozen voor een versie? Hoe hebben jullie het na de bevalling ervaren? Ik ben benieuwd!
7 maanden geleden bevallen van een prachtige dochter. Helaas werd 'worst case scenario' werkelijkheid... hoofdje bleef hangen. Middels ter plekke operatief ingrijpen is ze er levend uitgekomen. Gaat nu goed met haar. Met mij helaas minder, ben nog steeds herstellende en loop pas weer 'los' sinds enkele weken. Kan nog niet zelfstandig de deur uit, nog niet aan het werk, dagelijks pijnmedicatie... Iedere ochtend een lachende meid maakt gelukkig een hoop goed.
Bij 29 weken lag onze meid ineens in stuit. Ik heb van alles geprobeerd om te zorgeb dat ze zou draaien, wilde achteraf geen spijt krijgen van dingen die ik niet had gedaan; buikmassages, accupunctuur, moxa en ook een versie gehad. 2 pogingen om haar te draaien en halverwege draaide ze weer terug. Ik was er dagelijks mee bezig, het kostte me veel energie en ik werd er erg verdrietig van. Na de versie niets meer geprobeerd en het geaccepteerd. Ik wilde graag vaginaal bevallen, veel mensen in mijn omgeving zagen liever een keizersnede. Ik heb alles afgewogen, diverse vk en gyn gesproken... Ik zag de ks en het herstel niet zitten. Wilde het zelf doen en de kleine zsm op mijn borst... De 22ste gestript, mijn lijf was er al heel lang klaar mee en werkte me tegen, 's middags rommelde het goed, om 01.30 zh gebeld, om 02.00 in zh 1,5 cm ontsluiting. Na helse weeën in rap tempo nog steeds 1,5 cm. Na een bad 3 cm en ruggenprik. Bij 6,5 cm braken de vliezen, maar ze was nog niet voldoende ingedaald, gyn stuurde aan op ks. Bij 8 cm andere operatie voorrang verleend, nog steeds niet ingedaald. Daarna bij elke wee dipte haar hartslag, bij bloedonderzoek had ze een te lage ph waarde. Ok werd klaargemaakt, en ineens voelde ik dat ik moest duwen, de gyn keek en daar waren haar billetjes... Binnen 10 min was ze er. Heb geperst op haar hartslag omdat de ruggenprik niet tijdig meer uitgezet kon worden. Ik was zoooo opgelucht.... Wat heb ik gehuild tussen de weeën en controles door, ik wilde echt geen ks!! En nu heb ik een superlief en tevreden meisje!! Welliswaar 2 weken te vroeg, maatje 44 en een pittige start, maar ze doet het geweldig!! Ik zou alle keuzes die ik heb gemaakt zo overdoen.
Joycelyn wat een heftig verhaal! Dat was ook mijn grootste angst toen ik voor een vaginale bevalling ging... Ik voelde vanaf 30 weken al dat mijn meisje (nu 5,5 maand) steeds hetzelfde lag. Voelde steeds haar hoofdje bij mijn maag. Met 36 weken zei de vk dat ze goed lag maar ik vertrouwde het niet. Toch echo gedaan en mijn gevoel klopte. Ik zag mijn gedroomde thuisbevalling in rook opgaan. Mijn vk opperde meteen de mogelijkheid van een vaginale bevalling. Tot die tijd dacht ik bij een stuitligging altijd aan een ks. Zij heeft me in contact gebracht met een 'stuitendokter'. Hij zag een vaginale bevalling helemaal zitten. Ik heb zelf besloten geen versie te doen omdat dat voor mij niet goed voelde. Ik ben in die tijd vaak verdrietig en bang geweest. Je hoort ook veel enge verhalen. Met 41 weken kreeg ik na een controle bij de gyn, om 4 uur snachts ineens hevige rugweeen. Ze kwamen zo vlug op elkaar dat ik met haast naar het zh moest. Aldaar vlotte de ontsluiting maar niet terwijl de weeën vreselijk waren! Volgende ochtend zijn mijn vliezen gebroken, ik had toen pas 4 cm ontsluiting. Wat wilde ik vaak opgeven. Ik was zo moe en dacht dat ik het niet zou kunnen. Maar net als jij Me82, wilde ik geen ks. Eindelijk, na de meest uitputtende 40 uur in mijn leven, kreeg ik persweeën. Ik heb ze nog een uur weg moeten puffen, maar na 25 min persen werd mijn kleine geboren, met haar billetjes eerst, met een score van 9/10. Wat een heftige gebeurtenis maar vooral de mooiste ervaring in mijn leven. Ik wilde graag een natuurlijke bevalling en dat is me toch gelukt. Ik zou alles voor mijn meisje zo weer overdoen!
apart blijft toch wel dat mensen die liever een ks zagen gebeuren nu supertrots zijn en zeggen; 'je mag toch wel blij zijn dat je geen ks hebt gedaan.' Aangezien ik weer aardig op de been ben, maar meestal al teveel doe en over mijn eigen grenzen ga... Maar daar kom ik dan weer te laat achter. De kraamtranen en het niet lekker in de vel zitten heb ik veel moeite mee, daardoor heb ik het idee dat ik tekort schiet of de kleine er last van heeft. Volgend weekend een babyborrel, nu nog geen zin in, hopelijk komt dat nog, alhoewel ik wel plezier heb in het inslaan van alle roze aankleding en roze hapjes! 😉
Mijn dochter ligt de laatste 2 weken al in dezelfde positie, helaas voeten naar beneden. Ik heb volgende week vrijdag een controle, als ze dan nog hetzelfde ligt krijg ik de dinsdag erop nog een echo. Als uit deze echo blijkt dat ze dan nog 'verkeerd' ligt wil de verloskundige haar gaan draaien. Ik vind dit best wel een eng idee. Iedereen die het weet zegt kies voor een keizersnee, mijn vriend zelf ook. Hij denkt dat dat makkelijker is achteraf. Ik vind het idee van een keizersnede doodeng, maar aan de andere kant bevallen terwijl ze nog in stuit ligt vind ik ook eng. Hoe zijn jullie de laatste weken doorgekomen zonder er continu aan te denken?
Zsagom, wat een spannende tijd voor je. Met zo veel zorgen! Helaas kan ik je niet zeggen hoe je de tijd door komt zonder er steeds aan te denken. Ik deed niet anders. Wat ik wel geprobeerd heb is een beetje rust te vinden in de beslissingen die ik nam. Ik probeerde de keuzes te maken met mijn eigen gevoel. Ik denk dat moedergevoel heel sterk is. En uiteindelijk ben jij de enige die weet wat goed is voor je kindje en voor jou. Ik wilde zelf geen versie, omdat het voor mij niet goed voelde. Terwijl anderen mij voor gek verklaarden. Ik had zelfs een gesprek met een arts die vond dat ik op deze manier mijn kindje in gevaar bracht. Toch bleef ik achter mijn beslissing staan, en daar heb ik geen seconde spijt van gehad! Tip: ga opzoek naar een arts die ervaring heeft met vaginale stuitbevallingen. Die kan je veel informatie geven over de 'positieve' kant van stuitliggertjes. Je hoort ten slotte alleen maar vaak de negatieve kanten. Dan kan je op basis van volledige informatie een keuze maken. (Een keizersnede heeft ook risico's en een lange herstelperiode. Maar vergeet niet: er komt een moment dat je die zorgen kwijt bent als je kleintje in je armen hebt. Het mooiste gevoel ter wereld. En als jij dan met trots naar jouw keuzes kan kijken, heb je het goed gedaan.
Ik hebme heel veel zorgen gemaakt vanaf het moment dat ze in stuit lag. Maar wel alles geprobeerd wat mogelijk was om haar te draaien; moxa, accupunctuur en 2x een versie, zelfs op de kop gehangen, bekken hoger dan de rest... Ik wilde geen spijt krijgen van iets dat ik niet had gedaan. De versie was het laatste redmiddel, daarna heb ik me erbij neergelegd, het is zo en ze zal zo wel fijn liggen. Het enige waar ik me niet bij kon neerleggen was de ks. Ik werd doodmoe van alle mensen die zeiden dat ze nog kon draaien, helaas zat de kleine meid vast. Doodvermoeiend om dat steeds uit te moeten leggen. Zo ook met de ks, wat denken mensen toch makkelijk over zo'n grote operatie die zelfs volgende zwangerschappen en bevallingen kan bepalen. Ik zeg volg je gevoel... Dat heb ik nog nooit zo sterk gevoeld en gevolgd en daar ben ik nog steeds heel blij om!
De oudste lag ook in een stuit... Ik wou gewoon bevallen.... Maar ik ben iets krapper daar onder... Ik ging het gewoon proberen. Met 40 weken was er nog niets aan de hand, geen voor weeën niets, met 41 weer overleg in het ZK, bij de echo schatte ze haar 2,5 kilo, dat moest wel passen volgens hun. Met 42 weken gebeurde er nog niets en ben ik ingeleid... Bij 3 cm kreeg ik een ruggenprik, die helaas mijn geen rust gaf. Na 8 uur weeën mocht ik persen... 1,5 uur heb ik geperst! Maar helaas het lukte niet, ik kreeg een KS, de pers weeën bleven en omdat ik niet anders kon heb ik tot de OK liggen persen, toen ze geboren was bleek ze helemaal geen 2,5 kilo maar 3700 gram!! Dat had dus nooit gepast! Het voelde als falen en dat voelt het soms nog steeds, ondanks dat ik weet dat het nooit gelukt zou zijn. De jongste lag ook in een stuit maar draaide bij 36 weken zelf terug, ik ben uiteindelijk normaal bevallen... Dat ging helaas niet goed en ik ben 4,5 liter bloed verloren.... Zal nooit meer volledig herstellen. En achteraf bleek dat de grote hoeveelheid stolsels die ik verloor na de KS nooit genoteerd zijn... Ik had geen idee dat dat niet normaal was... Nooit iemand die mij dat had verteld... Dit hele drama had deels voorkomen kunnen worden als het genoteerd was en ik bij de jongste ook een KS had gehad. Nu mag ik helaas nooit meer zwanger worden... Ik ga het waarschijnlijk niet overleven, gelukkig is de drang voor een 3de niet sterk aanwezig!
Bloem2310; Ik ben het wat dat betreft met je eens, een versie lijkt me ook niks. Mijn verloskundige geeft ons wat dat betreft ook niet echt een keuze, als ze op de echo nog in stuit ligt wordt ze de volgende dag gedraaid. Maar je hebt gelijk inderdaad, ik moet gewoon mijn eigen gevoel volgen uiteindelijk. Ik hoop dat de komende maand heel snel gaat! Ben jij uiteindelijk vaginaal bevallen of via keizersnee?
ME82; Hoe is het bij jou verder gegaan? Heb je uiteindelijk een keizersnee gehad? Hoe heb je die ervaren? Ik vind het idee van een keizersnee best wel eng, dit is ons eerste kindje en we zouden er graag in de toekomst als het kan nog 1 krijgen.
Anica; Jeetje wat een verhaal, gelukkig heb je twee wondertjes eraan over gehouden! Heb je er wel vrede mee hoe het gegaan is?
Persoonlijk vind ik dat de verloskundige die beslissing niet voor jou mag nemen. Het is jouw lichaam, jouw kind. Dat bepaal je nog altijd zelf, vind ik. Ze kan het voordragen, maar bwalvissen voor jou? Dat gaat er bij mij niet in
Nee, ik heb een vaginale bevalling gehad. Ze was met 38 weken ook maar 48 cm en 2874 gram. Een geluk dus dat ze kleiner dan gemiddeld was. Ze doet het nu super, ze is 3 weken oud, nog steeds maatje 48 maar al wel 3500 gram. Slaapt al 6 uur door 's nachts.
Ik heb ruim vier jaar geleden een stuitbevalling gedaan. Is goed verlopen. Het enige wat mijn dochtertje had was puntbilletjes van het persen haha. Bij mij verliep alles heel vlot. met 38 weken de vliezen spontaan gebroken en binnen 5 en half uur was ze er. Ze was 2755 gram.
Zsagom, de vk kan wel willen dat jij een versie doet maar uiteindelijk kunnen ze je niet dwingen. Jij bepaald dat helemaal zelf. Als jij het niet wilt, zeg je gewoon dat je het niet wilt omdat het niet goed voelt. Als ik jou was zou ik me aanmelden op FB bij de Geboortebeweging. Dat is een gesloten groep met verloskundigen, gynaecologen en moeders die anders tegen bepaalde dingen in de geboorte zorg aankijken. Ik heb er ontzettend veel aan gehad in die tijd. Ze kunnen je ook tips geven welk zh bijv. Gespecialiseerd is in stuitbevallingen. Ik ben vaginaal bevallen. Ik had een lange, zware bevalling, maar dit had niets met de stuitligging te maken. Het persen duurde uiteindelijk maar 25 min. En ze is zonder complicaties geboren. Ik wilde ook absoluut geen kz, ik wilde zo graag een natuurlijke bevalling mee maken! Ik moet zeggen dat ik het zo weer zou doen en er geen seconde spijt van heb.
Mijn kleine was 3415 gram, best flink! En dat is ook nog gelukt...en ze altijd lang geweest voor haar leeftijd. Ze is 5cm langer dan gemiddeld
Goede tip die Geboortebeweging groep, dank je wel! En bedankt voor je medeleven, het is allemaal best spannend op dit moment. Fijn dat het bij jou verder helemaal goed is gegaan! Ik moet nog even een weekje geduld hebben, maar dat is best moeilijk. Ze is in ieder geval nog niet zelf gedraaid helaas, maar het helpt echt om te horen dat het bij jullie ook gelukt is
Zsagom, ik weet hoe het is. Het ligt me nog veel in het geheugen en ik was ook alleen maar op zoek naar ervaringen van anderen. Maar wie weet draait ze nog om. En mijn arts zei altijd: ze ligt niet verkeerd, alleen anders.