Ik ben er ook doodsbang van, echt. Manlief (of m'n moeder) gaat ook steevast mee, anders raak ik echt in paniek. En dat terwijl ik tijdens de MMM en zwangerschap zowat lek geprikt ben Heb zoooo vaak bloed af moeten laten nemen, maar ik blijf er bang van. Daarom zeg ik het ook gewoon eerlijk tegen degene op het lab. Tot nu toe wordt er echt heel vriendelijk rekening mee gehouden en sommigen proberen zelfs af te leiden door een praatje te maken Voelde me de eerste keer echt een mietje, maar nu ben ik toch blij dat ik het van tevoren even aangeef dat ik bang ben van naalden.
Heel herkenbaar! Doordat we een aantal jaren in de MMM hebben gezeten en ik 2x zwanger ben geweest kan ik het nu redelijk ontspannen ondergaan. Wel vraag ik nog steeds om de ligbank als ik meer dan 2 buisjes bloed moet afgeven, de kans is groot dat ik dan van mijn stokje ga Tijdens het infuus prikken voor beide keizersnedes ben ik buiten westen geraakt Mijn tip: misschien kun je een doorverwijzing krijgen naar een klinisch psycholoog. Hij of zij kan je misschien dmv emdr therapie van je angst af helpen.
De resusfactor van je bloed geeft aan of je bloed een bepaald eiwit wel of niet heeft. Ik heb een negatieve bloedgroep, en mijn zoontje een positieve. Dat is op zich niet erg, maar je kunt bij een volgende zwangerschap antistoffen gaan aanmaken als dat kindje ook weer een positieve bloedgroep heeft, vandaar dat ze je daarvoor na de bevalling een prik geven. Bloedprikken wanneer je zwanger bent is voor een deel om te ontdekken of je de rhesusfactor hebt of niet. De meeste mensen wel hoor, 85% geloof ik, dus dan is het achteraf prikken niet nodig.
Ik was ook altijd doodsbenauwd... Ik gaf het altijd aan. En mocht dan liggen ipv zitten. Ook kreeg ik een zeer ervaren prikker. En altijd 1 die lekker veel kletste. Dat haalt j gedachten bij het prikken weg Beloon jezelf daarna. Ondertussen ben ik er zo aan gewend. Voor de icsi pogingen en alles ben ik zo lek geprikt. Maar daarvoor deed ik het zo. En alleen prikken als ik echt moest. Oh en ik weet nu dat er speciale dunne naalden zijn met een slangetje eraan. Hier noemen ze dat vlinder naalden. Voor mensen met dunne aderen, die veel geprikt worden, kleine kinderen en zieke mensen. Dan voel je het naaldje al minder en je voelt het niet als ze van buisje wisselen. Daar kun je ook nog om vragen! Succes, je kunt het; )
He MeFlower! IK!!! Doodsbang!! Wat een drama was het toen ik bloed moest prikken voor de combinatietest, ik leek wel een klein kind, zo hard huilde ik. Mijn vriend zei achteraf; 'zie je!!! Het ging toch best goed?!' Ehhhh... NEE? Helaas moet je richting de 28 weken weer bloedprikken, weer erg bang en overstuur maar gelukkig niet gehuild en heel eerlijk, het was zo gepiept... Maar no wat dat ik OOIT van die angst af kom. Het blijft elke keer net zo ellendig. Succes!!!!
Het zou kunnen dat je angst nooit weg gaat, soms is dat nou eenmaal helaas zo. Maar je kunt er waarschijnlijk wel steeds beter mee om gaan. Er zijn allemaal trucjes om te zorgen dat je je minder beroerd voelt. Als je makkelijk flauwvalt kun je bijv je billen heel hard aanspannen, dan blijft je bloeddruk hoger (niet direct loslaten na het prikken, langzaamaan ontspannen). Liggen helpt ook goed (dan toch je billen aanspannen). Je kunt inderdaad om een vlindernaald vragen, dan is het gevoel minder onprettig. En afleiding is de beste. Neem dus iemand mee die je kent die je aan het lachen kan maken en waarbij jij je helelmaal op je gemak voelt. Natuurlijk zul je niet ontspannen lachen, maar elke poging tot humor leidt af. Tenslotte nog de tip om te accepteren dat dit bij je hoort. Het is lastig maar jij kunt er niets aan doen dat je het hebt.
Ik was altijd doodsbenauwd voor naalden. Tijdens de vorige zwangerschap moest ik behoorlijk wat keren bloedprikken maar de angst is er nog steeds. Als ik hier in het dorp ga bloedprikken zit er een oud klasgenootje van me. Die weet dat ik bang ben dus laat me lekker liggen gaat wat zitten kletsen en verteld niet wat ze doet. Heb ook nooit last daarna. Er zat een keer een ander en dat deed me toch zeer! Werd ook een heel blauw plek. Binnenkort moet ik weer en zie er nu al tegenop. Het is even doorbijten
Ik weet niet of je zwanger bent? Zo ja dan krijg je nog enige met naalden te maken waarschijnlijk. Ik had er ook erg last van. Ik ben er vanaf gekomen tijdens m'n eerste zwangerschap. Meerdere maken een infuus gehad toen ook. Begrijp me niet verkeerd het is absoluut m'n hobby niet maar ik verdraag het.
volgende week moet ik dan... er is wel eea opgezet om alles goed te laten verlopen. Heb eergister ook EMDR gedaan. Iets wat ik een nogal vaag iets vind. Geen idee of het me echt helpt, werd er op het moment zelf niet lekker van door draaierigheid van de hand beweging. "dat moest ik maar accepteren en niet willen controleren"nou ik WAS het niet aan het controleren maar leuk is anders als je het idee hebt in een zweefmolen te zitten. De VK heeft iig gezegd als alles gewoon goed loopt het echt niet zo is dat ze week aan week met naalden voor je neus staan en het heel goed kan zijn dat dit eenmalig is nu. De wetenschap is er dat er van alles fout kan gaan en dan ongetwijfeld nog vaker naald situaties komen het is heel lastig want "je moet je maar niet aanstellen"en vooral vaak doen dan zakt het wel. maar zo werkt angst niet. Net als Simon Keizer ( van NIck en Simon ) recent vertelde.. hij heeft hoogte vrees en is daarom gaan parachute springen... het heeft niet geholpen. Angst , logisch en nuchter nadenken en emoties, het is niet heel eenvoudig en de angst die ik heb zit diep, helaas on traceerbaar waardoor. EMDR lijkt... tot nu toe het beeld iets rustiger te maken. maar sowieso is het met vlagen hoe ik me eronder voel. Vorige week nog een paniekaanval gehad snachts erdoor.. tot overdag van "ik ga dat wel kunnen" heel moeilijk en ben blij als volgende week klaar is!
Nog steeds niet echt wetende of EMDR nu iets gedaan heb. MOmenten ben ik rustig maar steeds vaker flitst aanstaande woensdag door mn gedachten heen met de bijbehorende scene etc... ik zie er ZO tegenop en de tijd naar woensdag gaat zo snel...
Ik heb echt een hekel aan naalden heb gewoon de andere kant op gekeken wel zie ik tegen mijn infus op die ik krijg bij mijn keizersnee pffff... bij mijn vorige zwangerschap had ik nierbekkenontsteking en moest ik opgenomen worden ze hebben toen 4x de infus mis geprikt was zo pijnlijk en dramatisch moest ook echt huilen dat ik tijden mijn natuurlijke bevalling toen een keizersnee moest ivm kindje heel hard achteruit ging. Hoe dom kan je zijn? Wil echt vragen om een verdovend iets op mijn hand bij het plaatsen van mijn infus is dat gek?
nee dat kan. je kunt vragen om een spray, of Emla zalf welke je een half uur vooraf erop moet doen zodat de huid verdoofd is...
Ik schreef dit in een ander forum: http://www.zwangerschapspagina.nl/de-bevalling/632398-erg-angstig-tegen-naalden-bloed-etc-wie.html Ik heb al jaren last van naaldangst. Het zaadje is gepland in mijn jeugd toen men mij met 3 man heeft vastgegrepen toen ik moest bloedprikken. Toen ik 18 was en een meningokokken prik moest halen raakte ik totaal in paniek en ben hulp gaan zoeken. Als je paniek voelt vanwege naalden maak je in je hoofd een automatische verbinding. Want reëel gezien weet je wel dat het niet schadelijk is voor je lijf. Toch laat je lijf een paniekreactie zien. Knap vervelend. Ik heb geleerd in therapie hoe je je hoofd traint om die verbinding om te buigen naar reëel gevoelens. Onstpanningsoefeningen bijvoorbeeld. Elke keer een stapje verder. Stap 1 was een injectiespuit zien, stap 2 een injectiespuit aanraken met een vinger, stap 3 de injectiespuit op mijn arm leggen met het dopje erop, stap 4 met het dopje eraf enz enz. Ik bezocht toen ik er aan toe was een school waar kinderen werden ingeënt, ging een keer met iemand mee die bloedgeprikt ging worden, ging met mijn schoonvader mee naar de bloedbank om te kijken. Toen kwam langzaam het moment dat ik het zelf moest ondergaan. Ik plande een half uur bij de assistente van de huisarts. Zo hadden we alle tijd. Ze gaf me een zoutoplossing injectie. En een week later gingen we bloedprikken. Dat was de een na laatste stap. Ik ging pas een stap verder als ik de voorgaande stap bewust kon doorstaan en het lukte om de paniek (10) omlaag te brengen naar gezonde spanning (5). Ook ging ik overtrainen. Luisterde naar geluiden van grote operaties op tv en ging later ook kijken. En hetzelfde filmpje opnieuw en weer opnieuw kijken. Mijn angst zakte en maakte plaats voor interesse en fascinatie. Dat had ik nooit kunnen geloven van te voren. En de laatste stap, een infuus, kun je niet trainen. Ik leerde hoe het in zijn werk gaat, dat er niet een naald in je arm blijft zitten, maar een draadje. Dat vond ik al ZO veel verschil uitmaken. Maar goed, dan raak je inderdaad zwanger. Ik moest een extra spuit vanwege bloedgroep, ik moest op 1 dag een paar keer bloedprikken vanwege een vermoeden van zwangerschaps diabetes (wat niet zo was gelukkig) en mijn bevalling was een aaneenschakeling van naalden en bloed. En het ging zo ontzettend goed. Mijn kindje in mijn buik ging voor alles. Ik maakte me sterk en het lukte. Het helpt mij altijd wel om goed voor te bereiden. Als ik naar het ziekenhuis moest voor een prik dan belde ik van te voren om een afspraak te maken met een ervaren verpleegkundige. En in mijn bevalplan schreef ik dat niemand iets plotseling moest doen. Het aankondigen en uiteindelijk prikken als ik mijn spanningspunt iets omlaag wist te krijgen dmv ontspanningsoefeningen. Ze waren allemaal zo lief en zo geduldig. Ik heb een infuus, ruggeprik en placenta prik tijdens de bevalling gehad en later een bloedtransfusie. 5 weken na de bevalling ben ik geopereerd en daarvoor moest ik bloedprikken en kreeg via een infuus narcose. En ik heb het allemaal doorstaan zonder er met een naar gevoel aan terug te denken. Als je mij dit 5 jaar geleden zou hebben verteld had ik je niet geloofd! Ik hoop je een beetje vertrouwen te hebben gegeven. Een kindje in je buik zorg voor oerkrachten die groter zijn dan je angst. Maar het is wel belangrijk om niet voor je angst weg te lopen of het voor je uit te schuiven.
Gelukkig is het hele deel van naald kijken, spuit aanraken etc voor mij niet van toepassing, wat verdere hulp wel makkelijker maakt. ik ben zelf para veterinair en draai mijn hand niet om om te prikken bij een dier, maar ik ben puur bang voor het prikmoment in mijn arm en het niet kunnen controleren van de pijn. EMDR lijkt ergens de scherpte er iets af gehaald te hebben. Toch zou ik met hypnotherapie wel wat willen proberen. maar so far: zeer moeilijk om daar echt iets goeds in te vinden... dus mocht iemand ervaring ermee hebben.. graag hoor ik het dan ook