Mijn dochter van anderhalf jaar moet sinds een aantal maanden niet veel meer van mij weten. Dat betekent dat ze bijvoorbeeld niet door mij getroost wil worden. Ook als ik thuis kom uit mijn werk, wil ze niet dat ik haar oppak. Het hoogst haalbare is een lachje. Eerst dacht ik dat ze een voorkeur had voor haar vader maar ook bijvoorbeeld oma of de gastouder heeft ze liever dan ik. Als ze moet huilen en ik troost haar, wurmt ze zich los om naar iemand anders te gaan. Ik heb geen idee hoe het dit komt. Ik heb het met mn man besproken maar ook hij snapt het niet. Het is ook lastig om te bespreken want nu voelt mijn man zich bezwaard dat ze altijd naar hem toe gaat, hij vindt het lullig voor mij. Terwijl hij juist natuurlijk van die momenten moet kunnen genieten. Eigenlijk het enige moment dat ik er weinig van merk is als we met zn tweeën zijn. En gebroken nachten of dwarse kindjes zijn toch wat makkelijk te hebben als je ook zo af en toe eens een knuffel krijgt... Het is erg pijnlijk om zo actief afgewezen te worden door je kind. Iemand tips hoe dit te veranderen of hoe ermee om te gaan?
Ik ken je situatie natuurlijk niet maar mijn zoon had dit ook bij zijn vader. Gedurende maanden. Hij zou niet door hem gepakt worden, zou niet getroost worden door papa, wou enkel en voor alles alleen maar mama... Of oma. Hij wou op den duur zelfs geen kus meer van papa. We hebben de situatie uiteindelijk na lange tijd kunnen draaien door een verandering van houding van mijn vriend. Ipv bij het binnenkomen zoon een kus te geven en dan eerst zich om te gaan kleden en vervolgens drinken te pakken of zo eerst met zoontje gaan spelen tot etenstijd en dan ook in die tijd echt niets anders te doen. En ook spelletjes die zoontje graag deed (zoon is nogal rustig en houdt niet van voetballen oid. Hij wil tekenen, puzzelen, duplo spelen, ... Dit hielp. Op een week tijd veranderde zoon echt en trok hij meer naar zijn papa toe. Misschien kan het daar aan liggen? Ipv koken, opruimen etc terwijl je dochter er is eens enkel en alleen tijd aan haar besteden? Ik weet niet of het daar aan ligt he... kan ook iets anders zijn. Kan ook best gewoon een fase zijn.
Hier hebben we dat met fases gehad. Momenteel zijn ze allebei weer helemaal fan van papa, ik ben gewoon noodzakelijk kwaad soms Hier draait dat ook altijd weer om, ineens moet ik alles doen en willen ze continu op me zitten etc...
Dank voor de reacties. Ik werk zelf maar drie dagen en ben dus regelmatig alleen met haar. Mijn man werkt er vier. Dat gaat eigenlijk altijd wel goed, als er niemand anders is accepteert ze het ook om bv getroost te worden door mij. Ik wil zeker proberen om nog meer met haar te spelen/aandacht te geven, ik ben alleen bang dat dat niet het probleem is. Doe ik namelijk al veel. Nog meer tips/ervaringen zijn van harte welkom.
Hi @ikke1981, wat lijkt me dat vervelend zeg! Ik heb er zelf nog niet mee te maken gehad, al heeft ons zoontje een paar weken gehad dat hij niet getroost kon worden door mijn man. Uit automatisme pakte ik toen automatisch mijn zoontje van hem 'af' om te troosten. Wat natuurlijk niet heel slim was! We hebben dit veranderd en elke keer als ons zoontje getroost moest worden deed mijn man dit. Ook heb ik hem geleerd om iets anders te troosten (dus rustig bij je pakken en knuffelen, ipv zeggen dat het allemaal wel meevalt en niet hoeft te huilen). Dit heeft geholpen en nu is hij weer net zo gek op papa als mama Succes er mee en hopelijk is het allemaal een fase!
Auw, pijnlijk he? Mijn zoontje had het ook met 1,5. Alleen maar papa, ik bestond niet. Het is hier begonnen toen ik in het ziekenhuis lag om te bevallen van onze derde. Nu drie maanden later gaat het beter. Vanmorgen had ik hem in de armen en mijn man wilde hem aanpakken om aan te kleden en hij wilde bij mij blijven. Op dat soort momenten maakt m'n hart een sprongetje. Onze dochter, zijn tweelingzus had het gelukkig niet, ik werd er echt heel onzeker van.
Mijn dochter heeft dit ook een tijd gehad. Verschrikkelijk vond ik het. Nee niet mama riep ze bv snachts heel hard als ik binnen kwam als ze wakker was. Of als ik haar uit de auto wilde halen. Ik heb er heel tranen om gelaten. Maar t was echt een fase. Zelfs een tijdje gehad dat ze echt woede aanvallen kreeg alleen bij mij. Andere mensen zelfs me vriend vonden haar zo lief en schattig kindje en begrepen niet dat ik zei dat dat wel eens anders was. Heb op gegeven moment gewoon geprobeerd er boven te staan en gezegd mama pakt jou wel uit de auto, of dat vriend zei mama kan dat ook gewoon. Dus weet eigenlijk niet of het daardoor beter is gegaan of dat het gewoon vanzelf weer goed ging. Ik denk het laatste want heb er niet super veel aandacht aan besteed dit gedrag te minderen. Maar dus het is een fase, het gaat weer over. Maar het breekt je hart als je er in zit.
Dank voor de reacties en fijn te weten dat ik niet de enige ben. Ik moet zeggen dat ik wel veel reacties heb gelezen waarbij er iets veranderde in gedrag of situatie waardoor dit ontstond of juist weer over ging. Ik heb altijd toch gedacht dat het een soort van fase was zonder duidelijke reden. Maar misschien moet ik toch nog beter kijken naar wat ik anders kan doen. En als dat niet lukt, hoop ik maar dat het gaat zoals bij jou met. En dat het over gaat....Want leuk is anders...
Wat naar voor je... ik heb geen tips.... maar ik wil je toch zeggen dat ik hoop dat je wat bruikbare tips krijgt hier!