ADHD of wat anders?

Ik volg dit topic steeds en wilde ook al een tijdje weer wat neerzetten.
Ik ben 'blij' te lezen dat er voor een aantal daadwerkelijk adhd is geconstateerd. Zo kun je gericht hulp krijgen. Het lijkt me ook verdriet doen dat je kindje hiermee moet struggelen maar ook jij als ouder.
Druif ik hoop dat je man en jij er uit komen kwa medicatie. Dat jullie gesprek duidelijk gaat zijn wat de voordelen er van zijn. Ik ben er ook zeker niet op tegen als ik weet dat mijn kind er baat bij kan hebben. En anders kan je er ook weer mee stoppen natuurlijk.
Sterkte voor de meiden die nog in het proces zitten. Vermoeiend en verdrietig is het soms hé!

 

Nu wil ik ook even delen wat er hier gebeurd is ondertussen. Mijn man en ik hebben een intake gehad. Een korte vragenlijst (als ik het zo lees in dit topic hebben jullie veel meer vragenlijsten gehad?!). Onze dochter is een klein half uurtje geobserveerd. Wij hebben het idee dat dat veel te kort is of zitten we ernaast? Daarna zouden we een gesprek hebben met een diagnose. Dat kregen we toen toch niet want er was het 1 en ander niet duidelijk. Pas vorige week toch eindelijk het diagnose gesprek gehad. Ze dacht aan add maar kon het niet vaststellen want ze had net te weinig overeenkomsten en ze vertoond het gedrag niet niet genoeg op school.

Onze dochter geeft aan dat ze zich zo op school niet durft te gedragen. En het verdrietige is dus dat ze zelf zegt dat ze zichzelf niet kan zijn op school of ergens anders omdat ze zich telkens aanpast. Dit hebben we ook meerdere keren aangegeven maar er wordt eigenlijk niet op gereageerd.
Ze was op school wel slechter met de concentratie en ze is ontzettend alert op alles wat er gebeurd.

Maar we zien gewoon een meisje dat totaal niet goed in haar vel zit. Ze vind het moeilijk met andere kinderen om te gaan en dat is verergert. Als ze iets in haar koppie heeft moet het zo gebeuren anders kan ze er niet mee omgaan. Dat werkt ook zo in het spel met anderen. Zie dus best op tegen school. Dat ze daar meer en meer tegenaan gaat lopen.
Ze houdt niet van verrassingen en spanningen. Wordt ze zelf onrustig van.
En de kwade buien. We hebben alles geprobeerd. Het is elke dag raak. Dan gaat ze helemaal los. We vragen ook waarom ze boos is maar dat weet ze niet. Ze is boos in haar hoofd zegt ze.
Als ze wakker wordt begint ze met praten en dat eindigt pas als ze in bed ligt om te slapen ze is ook erg onrustig in haar hoofd.
Ik zie haar struggelen en we kunnen niks doen.
We voelen ons niet helemaal serieus genomen.

Ze hebben nu bedacht dat we gezinsbegeleiding krijgen. Denken jullie dat we daar wat mee kunnen? Iemand daar ervaring mee?

Ik ga binnenkort zelf ook op gesprek bij het ggz voor een diagnose. Juist hierdoor zie ik de gelijkenissen met mijn dochter. Het doet me zoveel verdriet.

Sorry voor het lange verhaal.

 

@ lentedag, hoe oud is je dochtertje? Bij ons is er eerder ook geen diagnose gegeven en een jaar later wel.
Onze dochter heeft overigens ookalleen maar een half uur observatie gehad en de rest werd besproken met ons.
Blijft lastig hoor als je ziet dat je kind niet goed in haar vel zit..

 

Dank je wel voor je snelle antwoord. Oké, het leek ons zo kort. Ze is 7 jaar. Hoe oud is jouw dochter? Hoe lang weten jullie het nu?
Het begint gewoon meer op te breken nu.

 

Hier een half uur met ons en een half uur alleen.

 

Mij lijkt het ook best kort en weinig hoor.. Onze zoon is een keer op school geobserveerd om te zien wanneer en op welke manier het daar misgaat, wij hebben een stuk of 5 (lange) vragenlijsten in moeten vullen (verdeeld over de afgelopen tijd, dat wel) en hij is 2 keer 2,5 uur lang 'getest' door spelletjes te doen en hem opdrachten te laten maken en door 'm bepaalde vragen te stellen. Wij hebben als ouders een heleboel gesprekken gehad (waarbij hij één keer aanwezig is geweest om te kijken hoe hij zou reageren.. Oh en, dat zou ik bijna vergeten, er is ook nog een thuisobservatie geweest waarbij we samen een tekening moesten maken met wat opdrachtjes erbij, zodat ze konden zien hoe hij zich in een vertrouwde omgeving gedraagt. Ze hebben nu hun vermoedens wel uitgesproken, maar een echte diagnose is er nog steeds niet, want de vragenlijsten van school zijn nog niet binnen.. Ik vind 'een vragenlijst en een half uurtje observeren' wel erg makkelijk klinken, als ik het zo bekijk.. Ik zou me ook niet serieus genomen voelen, denk ik.

Verder is dat 'opbreken' echt ontzettend herkenbaar hoor. Het vraagt als ouder zóveel van je. Dan bedoel ik nog niet eens zozeer de extra aandacht en energie die het kost, maar vooral het zien dat je kind zo in de knoop zit, met alle gevolgen die daarbij horen..

 

Dat was voldoende dus? En hoeveel gesprekken hebben jullie als ouders nog gehad?
Zie dat het dus wel normaal is.
Maar denk wel dat als er of twijfel is of wat anders het ook langer moet kunnen duren.

 

Wow wat uitgebreid. Eerlijk gezegd hadden wij dat ook verwacht. Hier bestond de vragenlijst uit 15 vragen. Was eeb lijst op de computer die je voor het eerste gesprek in moest vullen.
Zo voelen wij ons dus ook eerlijk gezegd.
Voor school is er alleen een telefoongesprek geweest. Geen observatie of vragenlijsten oid.

Ze heeft nog een telefonisch gesprek volgende week met de maatschappelijk werkster die we nu hebben voor mijn man en mij om er over te kunnen praten. Ze heeft onze dochter nooit gezien dus kan alleen ons verhaal nogmaals vertellen. Ik hoop toch ook dat de maatschappelijk werkster meer door kan dringen bij de mevrouw van het ggz.

Thuisbegeleiding vind ik op zich niet slecht mits er ook echt geobserveerd gaat worden.

Hoe gaat het met je zoon? En met jullie?

 

Ik vind dat echt heel raar en zou ook echt niet accepteren dat m'n kind een stempel/label/diagnose krijgt die hij (of zij in jullie geval) voor de rest van z'n leven meedraagt, op basis van.. Nouja, niks eigenlijk.

Hier gaat het wel redelijk.. Bij onze zoon is het begonnen toen hij 5 was (hij is nu 7), dus we leven eigenlijk al 2 jaar op deze 'stand' en weten eigenlijk niet meer beter. Eerst dachten we dat het kwam omdat ik op dat moment 30 weken zwanger was en er dus een hele grote verandering aan kwam. Daarna dachten we dat het kwam omdat hij ontzettend bang was dat onze baby ook dood zou gaan (mijn zusje is 9 maanden daarvoor bevallen na een zwangerschap van maar 26 weken en mijn nichtje is na 20 dagen overleden). We hebben toen een tijd aan rouwverwerking gedaan bij een stichting, maar dat hielp ook niet. Het werd eigenlijk alleen steeds maar erger en erger. We hebben toen nog een aantal verschillende dingen geprobeerd en uiteindelijk zijn we in dit traject beland.

Onze zoon kan héél boos zijn, om helemaal niks. Omdat een klasgenoot 'naar hem kijkt' (waardoor hij denkt dat die klasgenoot boos op hem is en hij dat dus ook maar wordt), maar ook omdat een potlood van een ander een stukje op zijn tafeltje ligt..

Hij kan hele gemene dingen zeggen om dan 's avonds intens verdrietig en huilend in bed te liggen, omdat hij er zo'n spijt van heeft en ook niet weet waarom hij dat allemaal heeft gezegd / gedaan.. Dat is zó sneu.

Ook had hij vreselijk veel moeite met inslapen, kwam elke avond tot een uur of 11 tig keer uit z'n bed. Soms met een smoesje, maar ook regelmatig huilend en gefrustreerd omdat hij wel wílde slapen, maar het simpelweg niet lukte. Sinds een maandje geven we 'm melatonine voor het slapen en dat gaat zó goed. Dat die strijd, die we elke avond moesten voeren, nu weggevallen is, is al heel erg fijn.

Dan is er nog z'n concentratie. Die is héél slecht, behalve als hij met computeren bezig is. Daar kan hij z'n aandacht wel bij houden, alleen verandert hij dan wel 6 keer per minuut van houding. Liggen, zitten, staan, op z'n knieën zitten, enzovoorts.. Hij kan het hele huis door stuiteren, rennen, vliegen, schreeuwen..

En, wat ik het allerergst vind, is dat hij zo slecht denkt over zichzelf en meer bevestiging nodig heeft dan wij hem (kennelijk..) kunnen geven. Ik vind het vooral voor hem verschrikkelijk (en eerlijk is eerlijk, thuis is het ook niet heel gezellig meer). Het grootste probleem is dat hij de wereld heel anders ziet dan hoe het in werkelijkheid is. Hij betrekt alles wat er gebeurt op zichzelf en dan op een vreselijk negatieve manier. Om een voorbeeld te noemen; als één van ons drinken aan het inschenken is voor hem en z'n zusje valt en moet huilen, rennen wij uiteraard snel naar haar toe om haar te helpen. Hij constateert dan direct dat zij 'belangrijker' is en dat we dus niet van hem houden. Of hij vraagt 10 keer of we z'n gemaakte tekening mooi vinden, waarop we 10 keer zeggen dat we hem prachtig vinden. Als hij het dan voor de 11e keer vraagt en wij nóg een keer zeggen dat hij prachtig is, maar dat we dat nu vaak genoeg gezegd hebben en dat hij het niet nog een keer hoeft te vragen, zegt hij; 'Zie je wel, jullie vinden hem niet mooi.'.

Zo gaat dat dus hele dagen door en dat is echt slopend. Ik hoop echt dat er na de diagnose passende hulp geboden kan worden, ik wil zó ontzettend graag dat hij zich weer goed gaat voelen, weer lekker in z'n vel zit en dat alles om hem heen dan ook steeds weer wat makkelijker wordt.

 

Ten eerste wat heftig van je zus. Dat moet een hele impact op jullie allemaal gehad hebben en nu nog wel denk ik.

Dat is al een hele tijd zeg en dan nog geen diagnose of echte hulp voor jullie. Dat lijkt me heel moeilijk.

Een mannetje die niet goed in zijn vel zit lees ik. Ik kan me zo goed voorstellen dat dat opbreekt voor jullie allemaal. En idd zoek je het eerst ergens anders. Deden wij ook. We zijn ook al een tijdje onderweg zeg maar. Alleen het wordt nu wel echt erger allemaal.

Ik herken best veel van je zoontje in mijn dochter. Ook het slapen. Constant eruit ook met smoesjes. Kan ze niet slapen. Maar ook ver over de grenzen gaan dan. Kun je dat melatonine gewoon in de winkel krijgen? Jullie merken al veel verschil?

Hij is veel in beweging dus. Lastig he! Zit hij dan ook vaker achter de computer? Omdat jullie merken dat hij dan rustiger is?
Hier is de concentratie niet zo slecht maar we merken wel veel verschil met als ze iets interessant vindt of niet. Dan kan ze haar concentratie veel langer vasthouden. Dat is hier ook met de computer en heel veel lezen. Dat vind ze erg fijn.

Ze trekt zich ook vaker terug en gaat soms gewoon alleen spelen omdat haar vriendinnen dan niet willen wat ze in haar hoofd heeft of omdat het teveel is allemaal.

Dat boos zijn herkennen we ook heel erg. Ook een grote mond en idd dingen zeggen die ze achteraf niet meent. Dan wordt ze zo intens verdrietig als de bui over is. Dat doet ons echt pijn. En ik weet hoe ze zich voelt. Ik herken het van mezelf vroeger.

We merken bij onze dochter dat ze heel erg is van de regeltjes, heel groot rechtvaardigheidsgevoel heeft ze en ze moedert ook veel over haar zusje.
Ik denk dat de regels haar zeker helpen maar ze zichzelf ook lastig maakt.

We hopen wel snel de goede begeleiding te krijgen want zo kan het thuis ook niet. Haar zusje begint haar vaker na te doen. Ook met de grote mond. Zegt ze gewoon excact hetzelfde.

Verdrietig he als je je kind zo graag wil helpen en dat gewoonweg niet kan. Je zal het wel weg willen halen.

 

Ja, de vroeggeboorte en daarna het overlijden en de begrafenis is echt het meest gruwelijke wat ik ooit in m'n leven mee heb gemaakt..

Melatonine is vrij verkrijgbaar, maar niet in hele grote hoeveelheden. Alleen bij de Vitaminstore hebben ze het in hogere doseringen. Heel krom trouwens; op de pot staat dat het níét geschikt is voor kinderen, maar bij de Vitaminstore zeggen ze dat het prima kan, alleen zijn ze wettelijk verplicht om het erop te zetten Nu heb ik het nagevraagd bij wat ziekenhuizen en overal wordt aangegeven dat het een lichaamseigen stof is en het dus geen kwaad kan. Wij merken echt heel veel verschil ja. De eerste avond ben ik wel 20 keer z'n kamer ingelopen, omdat ik echt niet kon geloven dat hij binnen een half uurtje sliep, in plaats van dat hij weer uuuuren in de weer was.. Helaas merken we overdag geen verschil. Het is niet zo dat z'n gedrag anders is omdat hij nu veel beter slaapt, zeg maar.

Ik ben geen moeder die regels heeft wat 'computertijd' betreft. Eerst kwam dat voornamelijk omdat ik nog héél goed weet hoe vreselijk ik het altijd vond als ik vroeger zelf na een uurtje moest stoppen Nu heb ik het idee dat dat echt 'zijn wereldje' is. Hij heeft daar de controle. Hij beslist wat hij kijkt, wat hij speelt en wat er gebeurt. Hij speelt ook nog steeds graag buiten, alleen kon hij 'vroeger' ook urenlang met z'n auto's spelen en er hele verhalen bij verzinnen. Dat kan hij nu niet meer. Maximaal een half uurtje, eens in de zoveel tijd, dan is het weer klaar. Hij is nog steeds gek op auto's en als hij een cadeautje krijgt, vraagt hij nog steeds om Hot Wheels, alleen blijven die dan vaak een lange tijd in het doosje op de kast liggen, omdat hij er niks mee doet.. Nu zijn we onlangs 2 weken op vakantie geweest en toen heeft hij één keer een half uurtje Slither gespeeld op mijn laptop (klinkt heel gruwelijk, maar het is een slangetje dat balletjes opeet, net zoiets als Snake, maar dan modern ). Hij kán dus wel zonder, alleen moet hij dan wel echt op een andere manier beziggehouden worden. Op vakantie was dat dus geen probleem, maar thuis zijn we natuurlijk niet elke dag van 's morgens vroeg tot 's avonds laat de deur uit..

Wat je schrijft over je dochter, dat het op haar manier moet en anders maar helemaal niet, is ook heel herkenbaar. Hier thuis is dat al lastig, maar op school natuurlijk helemaal.. Nu herken ik dat ook erg van mezelf (ik ben behoorlijk dominant en hou heel graag de controle), maar hij weigert het echt te accepteren als dat een keer niet kan. Of hij maakt er weer iets heel negatiefs van. Een tijd terug waren we bijvoorbeeld in de Efteling met mijn broertje (van 12) erbij. Eerst mocht onze zoon kiezen waar we gingen zitten in de achtbaan (achterin, want dat gaat harder) en daarna m'n broertje (voorin, want dat is minder eng). Toen we dus voorin gingen zitten, 'mocht hij nooit eens wat kiezen en deden we altijd wat m'n broertje wilde en we houden gewoon niet van hem'.. Terwijl hij dus vlak daarvoor nog gekozen had..

Als ik toch eens wist wat er allemaal in dat koppie gebeurt en hoe zijn manier van denken werkt..

 

Wij hebben meerdere vragenlijsten in moeten vullen en ook door school werd dat gedaan. Ook zouden ze een iq test afnemen maar dat hebben ze deze keer niet gedaan omdat ze die al eerder had gehad. Ze is nu 8 jaar en de diagnose hebben we gehad met bijna 7 jaar en ze is toen ook gestart met medicatie. Het jaar ervoor was er wel een vermoeden van ADHD/ADD maar wilden ze de diagnose niet definitief geven, het jaar daarop dus wel. Nu gaat het echt zoveel beter met haar. Ze zit lekkerder in haar vel en thuis is het veel rustiger nu. Veel minder ruzie, boze buien en het constante aandacht vragen.

 

Dat kan ik me heel goed voorstellen. verschrikkelijk.

Wat en verschil dan met die stof. Ik zal er eens naar kijken of dat ook voor mijn dochter wat kan zijn. Klinkt goed in ieder geval.

Klopt idd dan ben je toch anders bezig op vakantie. Ik denk dat he het dan heel goed aanpakt. Hier werkt dat ook zo.
Onze dochter speelt helaas ook niet meer echt zo. Wel eens als haar zusje er al mee bezig is en dan kan ze zich best even vermaken. Maar onze jongste speelt veel met barbies, lego, poppetjes en playmobil.

Zo herkenbaar. Ze zegt niet dat we meer van haar zusje houden maar idd als ze wat mocht kiezen en daarna haar zusje en het gaat niet zoals ze het in haar koppie heeft gaat ze stijgeren. Is soms heel lastig. En vooral om zelf rustig te blijven.

 

Wat ontzettend fijn dat ze rustiger is en beter in haar vel. De medicatie slaat dus goed aan. Heeft ze verder ook hulp of is de medicatie voldoende? Hebben jullie ook andere hulp erbij?
Iq test hadden ze het hier ook over. Maar omdat ze in het gesprekje met de leraar er niet uit kon halen dat dat nodig zou zijn niet gedaan.

 

Oh wauw shadixxx wat schrijf je herkenbaar.. Mijn zoontje is dus exact zo!

 

Het klinkt heel lullig, maar ik vind het zo fijn om te lezen dat ik niet 'de enige' ben die hiermee moet dealen.. Sowieso is dit topic ontzettend fijn om te lezen vanwege de herkenbaarheid!

In onze woonplaats heet de organisatie waar je terecht kunt met, in principe, al je vragen over je kind, de 'Opvoedpoli'. Nou, echt, ze hadden geen naam uit kunnen kiezen die je als ouder meer het gevoel geeft dat je keihard faalt.. Als ik dan in dit topic lees hoeveel ouders er zijn die hetzelfde meemaken, die het af en toe ook allemaal even niet meer weten en voor wie het ook vreselijk zwaar is, geeft dat toch een beetje het idee dat het allemaal niet aan ons ligt

 

Shadixx: allereerst het ligt niet! Absoluut niet! Aan jullie. Simpelweg het feit dat jullie je zorgen maken en hem willen helpen betekend dat het dus niet aan jullie ligt en dat jullie alles in je macht willen doen om hem te helpen.
Dat geld voor alle dames hier trouwens!!

Hier was het uurtje genoeg, maar dat komt ook door over de 200 vragen die wij en school in gevuld hadden. En wij heel duidelijk ( door onze eigen medische geschiedenissen )konden komen tot de kern en onze zoon best duidelijk kan vertellen wat het probleem is.

Hij heeft dus niet dat hij problemen heeft met 11x bevestiging en dat gevoel dat hij niets mag beslissen of dat we niet van hem houden . Gelukkig! Dat lijkt me heel moeilijk.
Hij heeft wel dat hij graag alles op een Weegschaal legt, jij zoveel ik ook zoveel. Maar dat is prima.


En inderdaad opvoedpoli , alleen al om die naam willen wij er niet heen.belachelijk.

 

Hoe staan jullie allemaal nu in het verhaal medicatie? Ik stond er eigenlijk volledig achter; tot vorige week het artikel in de kranten verscheen over blijvende hersenverandering bij het gebruik van methylfenidaat bij kinderen...

 

Shadixxx vind het ook zo fijn dat ik herkenning lees! Denkt jullie zoon ook direct dat iedereen boos op hem is? Als wij iets zeggen, hem corrigeren oid denkt hij direct dat we boos zijn... Zo ook bij de juf en vriendjes enz