Hoe gaat het met de papa's?

Hoi meis!
Mijn man was gelijk verliefd na de geboorte! Maar ik vind persoonlijk dat er voor een man iets minder veranderd als voor een vrouw hij kan toch best weleens alleen dingetjes ondernemen? Das niet erg en goed voor zijn eigen ontwikkeling doet mijn man ook hoor

 

Hier is hij er best nuchter onder,maar goed het is nu ook al de 3e.hij weet ondertussen wat er veranderd maar ook wat je er voor terug krijgt.wel vind hij de bevalling spannend maar dat komt denk ik ook omdat ik bij de eerste flink bloedverlies had.maar de 2e ging juist heel goed dus ik verwacht dat nu ook mee valt (hoop ik)

En tijd voor jezelf en voor jullie samen word idd schaarser maar is iets waar je wel tijd voor moet blijven maken.en ik moet zeggen dat ik er dan ook nog meer van kan genieten ( en daarna ook weer meer van de kinderen)

 

Lijkt mij ook dat er voor hem veel minder verandert. Hoewel het er natuurlijk ook een beetje aan ligt wat voor soort vader hij wil zijn. Heel betrokken, of wat minder actief in de opvoeding? Wat dat betreft is het misschien juist goed van hem, dat hij zich erop instelt dat een kindje nou eenmaal heel veel tijd en aandacht en verzorging en liefde nodig heeft. Beter dan dat hij na de geboorte in een shock raakt en niet weet wat er allemaal over hem heen komt. Op zich zal het best meevallen allemaal. En ik vind het ook wel lief dat hij zich zorgen maakt over jou en de baby.
Helaas hebben mijn kinderen een papa (waar ik momenteel niet meer mee samen ben) die zich er weinig mee bezig houdt. Ik vind dat er voor hem vrijwel niks is veranderd na de geboorte van onze eerste.

 

Herkenbaar je verhaal. Mijn vriend heeft wel z'n beetje het zelfde.
Hij is super blij dat het bijna zover is en hij kijkt er echt naar uit maar hij is ook bang of alles weg goed zal gaan, of hij een goede vader zal zijn, of hij alles was kan enz.
Dat is natuurlijk zo gek niet want het is een heel nieuw leventje wat we gaan opvoeden.
We hebben het er wel eens over en dan zeg ik hem altijd dat hij echt de beste en liefste vader wordt ooit en hij hoeft niet alles alleen te doen want we doen het samen en we hebben een lieve familie die ons ook kunnen helpen.
Stel hem ook gerust dat hij in de kraam week ook heel veel kan leren van de kraamverzorgende (als hij wel vrij is natuurlijk en anders zou ik dat zeker wel doen!). Dat heeft mijn vriend wel gerustgesteld.. dat er iemand komt die hem dingen kan leren.

Dat hij nooit meer alleen is daar is mijn vriend in ieder geval niet bang voor want hij kan en mag echt nog wel met vrienden wat doen of een weekendje weg.
Ik zit zelf al dik 3 maanden thuis dus mijn vriend heeft al enige tijd het huis niet meer voor hem alleen als hij thuis komt haha.
In het weekend ga ik altijd lekker op tijd naar bed en hij blijft dan nog eventjes beneden z'n eigen ding doen.
Je kan hem toch gewoon vertellen dat hij echt wel eens een avondje/dagje/weekendje weg kan? En de kleine heeft ook momenten dat hij/zij slaapt en dan kan hij ook even z'n eigen ding doen in huis (of gaan slapen haha)

 

Ik snap niet dat jullie zeggen dat voor de mannen minder veranderd, dat vind ik echt niet. Het is anders. Maar niet minder ingrijpend.
Zij hebben de verantwoordelijkheid voor hun gezin te zorgen, dat kunnen mannen als last ervaren. Niet perse negatief, maar zo werkt het wel. Gebroken nachten hebben zij net zo goed. Echt wel dat ze wakker worden als de vrouw snachts in de weer is. Dus ook al doe je de voedingen alleen als vrouw dan nog hebben zij ook minder nachtrust.
En dat zeg ik uit ervaring met nu twee kinderen. Het is voor mn man net zo goed een omschakeling en verandering.
Wat ik vooral als lastig ervaar is dat het op een andere manier een verandering wordt. Als moeder kan ik wat beter omgaan met de gebroken nachten, je doet t gewoon. Mannen hebben toch wat meer moeite om knop om te zetten en dat zorgt wel eens voor spanningen en onbegrip.

 

Mijn vriend heeft dat ook hoor! Hij is heel trots en heel benieuwd naar zijn zoontje, maar hij vind het ook reuze spannend allemaal!

Bij hem helpt wel om te zeggen dat we ook samen dingen blijven doen (bijv uit eten) en de kleine dan naar opa's/oma's en dat hij ook gewoon nog wat kan gamen/naar vrienden toe maar gewoon in overleg

 

Vind ik ook hoor. Voor mannen en vrouwen is het allebei ingrijpend. En wij als vrouwen kunnen uiteindelijk ook weer dingen alleen doen en dan hebben we onze man toch hard nodig. Wij vinden het allebei spannend. Het is ons eerste kindje en we hebben allebei onze vragen en 'angsten'. Dit hoort er een beetje bij. Maar het zal uiteindelijk echt wel goed komen. Daar zijn we van overtuigd.

 

Wat lees ik hier een ouderwetse en seksistische dingen :-D. Dat de komst van een kind voor mannen minder ingrijpend is... Dat mannen de verantwoordelijkheid hebben voor hun gezin te zorgen...

Ik zou zeggen: laat je vriend gewoon. Als hij zich zorgen maakt, prima. Je kunt die zorgen niet wegnemen want je weet niet of alles goed gaat. Maar je kunt wel luisteren en hem serieus nemen. Mij lijkt het een teken dat hij er goed over nadenkt. Heel menselijk. Niet mannelijk.

 

Misschien is het voor mannen nog wel ingrijpender. (ik ga gewoon nog even lekker stereotyperend seksistisch door hoor Lousaa ) Zij gaan van de eerste plek voor hun vrouw naar de tweede. En die degradatie is voor veel mannen best moeilijk. Voor de meeste mannen komen vrouw en kind op een soort gedeelde eerste plaats, en wij vinden het helemaal niet erg om die plek te delen .

Zo hebben we het hier ook wel ervaren.

 

Mijn partner is er redelijk relaxed onder moet ik zeggen.
Soms nog wel meer als mij, haha!
Al is dit voor ons wel ons eerste kind en weten we allebei niet goed wat ons staat te wachten.

Ik vind dat het voor beide -nieuwe- ouders ingrijpend is om een kindje op de wereld te zetten.
Maar aan de andere kant het is niet dat je ineens ophoud met jezelf zijn of je eigen identiteit niet meer bestaat.. Het zal allemaal wel veranderen maar het is wat je er zelf van maakt denk ik.

 

Mijn man was er gelukkig wat nuchterder onder.. Maakte zich geen zorgen alleen zodra de uitgerekende datum dichterbij komt moet alles af.. Beetje nesteldrang? Haha
Maar voor de kleine er was deden wij ook dingen voor onszelf; een avondje sporten, afspreken met vrienden.. Dit hebben we ook na de geboorte erin gehouden. Het is even puzzelen. Maar met elkaar erover kunnen praten en toch een klein beetje je eigen ding kunnen doen een avondje per week helpt hier.. Ook al heb je een kleine je kunt best eens iets voor jezelf doen, afwisselend of misschien een lieve opa/oma of oom/tante die een middagje/avond oppast
Veel succes en doe wat voor jullie goed voelt!

 

Misschien is het leuk om hem te laten zien hoe andere (aanstaande) vaders erin staan dmv een zwangerschaps app speciaal voor mannen 'tuurlijk schatje' of het boek 'help ik heb mijn vrouw zwanger gemaakt' van Kluun.
Beetje humor doet soms ook wonderen.

 

Mijn vriend is beetje bang, ook door zijn eigen opvoeding. Zijn ouders hebben zeg maar kinderen genomen omdat dat hoorde. Emotie tonen is zwak.

Maar goed, dat terzijde. Ik denk dat een man zich ook wat hulpeloos voelt. De hele zwangerschap en weken na bevalling draait om vrouw en baby. mijn vriend zei laatst tegen me als ik thuiskom praten wel alleen nog maar over de baby. Dus probeer ik ook elke dag even bewust iets aan hem te vragen. Hoe was je dag? Wat ben jij van plan om te doen? Hoe ging het op hondentraining? Hoe voel jij je?

Wat ook speelt is het idee van ik weet niet hoe het straks zal zijn. Het enige wat ik tegen hem kan zeggen is dat ik het ook niet weet maar dat ik wel er op vertrouw dat we samen alles aan kunnen.

 

Die opmerking over verantwoordelijkheid voor het gezin was niet negatief bedoeld of omdat ik dat vind, maar ik zei dat omdat veel mannen dat zelf ook zo ervaren en ook zelf vinden. Natuurlijk leefde dat idee vroeger veel meer maar er zijn genoeg mannen die dit zelf nog zo ervaren zo zonder dat hun vrouw dat ook zo ziet.

 

Mijn man heeft zoiets van: ik ben er klaar voor, ik wil hem nu wel eens ontmoeten. Ik kom duidelijk al op de tweede plaats haha. Bij thuiskomst meteen hand op de buik en verhalen tegen zn kind, zo lief. Leukste is ook dat de kleine enorm op hem reageert. Hij maakt zich wel gigantisch veel zorgen over de bevalling en is bang dat ons iets overkomt.

 

Voor ons is het al nummer drie en ik ben nog niet zo ver. Maar mijn man was bij de eerste ook vrij zenuwachtig. Hij zij zelf ook, jij voelt je al negen maanden mama en ik begin het pas nu echt te voelen dat ik papa wordt nu ze elke moment kan komen.
Kan me daar wel iets bij voorstellen. Niet echt tips, het enige wat ook hij kan doen is het op zich af laten komen en je went heel snel aan de veranderingen. Na een paar dagen voelde het voor ons al echt normaal dat onze dochter erbij was.

 

Hier ben ik het helemaal mee eens!

 

Mijn man is ontzettend gespannen en zenuwachtig.
Los van het feit dat er dadelijk een klein hummeltje afhankelijk is van ons, we papa en mama worden, onze leven compleet overhoop gaat, wordt onze dochter ook nog eens met een keizersnede geboren.
Dat vindt hij vooral heel spannend, het is toch een operatie en we moeten dan een aantal dagen in het ziekenhuis blijven.

Hij is (net als ik) wel heel benieuwd naar de baby