Ik ben sinds woensdag terug uit het ziekenhuis waar ik met 3cm ontsluiting terecht kwam. Meteen weeenremmmers en longrijpers. Alles bleef stabiel en ik mocht naar huis. Ben vandaag 30+1 van een tweeling. Ik kan niet omgaan met alle onzekeheid en de beperkingen van mijn lijf. Ik was al sinds eind juni nauwelijks meer de deur uit. En dan letterlijk (beetje irritatie over berichten waar 'rust nemen' betekent maar naar 4 winkels kunnen, ik kom al geruime tijd nergens meer). Maar nu kom ik nauwelijks mn bed meer uit. Ik ben bang dat te lang op het toilet zitten mn ontsluiting erger maakt. Ik ben bang dat ik hoge bloeddruk krijg (onderdruk is de laatste dagen hoger dan errder in de zwangerschap, van 65 naar 80). Ik raak buiten adem van douchen. Ik kan doorgaan maar er komt iedere dag wel een ding bij waar ik me zorgen over maak. Het ziekenhuis heeft mn vertrouwen in mn lijf ernstig beschaad. Ik lees verhalen van vrouwen die pas echt serieuze klachten hebben. Hoe doorsta je dat?!? Morgen weer reguliere controle en ik ben als de dood dat ze me weer gaan opnemen. Hoe gaan jullie om met een lijf dat je in de steek laat (mij, de babies niet, daar gaat het goed mee).
Ik ben er trouwens ook zeer verdrietig over, moet veel huilen. Vooral ook als ik denk hoe zeer ik genoot van mn vorige zwangerschap, zeker de laatste 10 weken. Wat een contrast. Ik vind het ook zo erg voor mn babies dat ik zo negatief en angstig ben.
Ik heb nu al meerdere topics voorbij zien komen van jou. En ze bestaan allemaal uit 1 bonk stress. Ik denk dat het goed is voor je om met iemand te gaan praten. Hier ook een zware zwangerschap. Hoe ik er mee omga? Het nemen zoals het is en toch positieve puntjes eruit pikken. Jij maakt je ongelooflijk druk en dan vaak ook nog om wat als dit wat als dat. Het heeft helemaal geen zin om zo te denken. Neem het zoals het is en vertrouw een beetje op je lichaam. Je maakt het alleen maar erger voor jezelf op deze manier en dat is totaal niet nodig. Mijn advies: ipv nog meer topics te starten, ga naar een psycholoog.
Ik denk dat je aan een beginnende depressie lijdt.. Je verhaal klinkt heel neerslachtig en verdrietig alsof je nergens meer het leuke van kan inzien. Ik zou serieus hiermee naar de huisarts en/of verloskundige stappen en die kunnen je doorverwijzen. Ik zit zelf al 4 maanden thuis met bekken pijn en kan ook ampers nog de deur uit. Alleen weg gaat niet meer dus ben altijd afhankelijk van mijn vriend en familie. Ik die elk uitstapje als een uitje. Al is het de supermarkt!! Maar ik kan daar echt van genieten en daar kan ik dan wel even op vooruit de dagen dat ik weer thuis zit. Gooi de deuren en ramen open beetje lekker frisse lucht of ik ga even de tuin in lopen (waggelen). Leuk is anders en natuurlijk heb ik ook mijn baal momenten maar die beheersen mijn leven niet. Als je controle hebt zou ik je gevoel bespreken en hopelijk krijg je er dan hulp voor. Ik zou op deze manier niet de bevalling en kraamtijd in gaan. Succes en sterkte!!
Oh ik kan me goed voorstellen dat je er angstig van wordt als je zwangerschap ineens medisch wordt! Maar meis, raap jezelf op en ga erboven staan, anders wordt de bevalling en kraamtijd ook erg zwaar ben ik bang. Het probleem is op dit moment niet meer je lijf of het ziekenhuis, maar zit tussen je oren. Je dramatiseert nogal, ook in je andere topics. Nogmaals, helemaal begrijpelijk, maar je hebt jezelf er zo mee. Als je het niet alleen kan schakel dan hulp in! Ik hoop dat jij en je kindjes de zwangerschap en bevalling goed doorstaan, heel veel sterkte!
Ik zou ook hulp zoeken. Hier gaat de zwangerschap ook niet helemaal vanzelf, vind ik het ook best zwaar. Maar kijk er toch met een heel goed gevoel na. Sterker nog, t gaat mij snel zat zo deze weken. Ook de weken dat ik alleen kon liggen bleef ik vrij optimistisch, gelukkig maar, ik kan nu weer redelijk functioneren. En ben hier gewoon zo blij mee. Ondanks dat ik ook regelmatig even klaag en t pittig vindt nu ik de kids 2 weken alleen thuis heb.
Hier een loodzware zwangerschap gehad met zowat alles wat ik kon hebben ( hoge bloeddruk, zwangerschapssiabetes, pupp, vochtophoping), en ik heb vaak gevloekt op mijn lichaam. Maar uiteindelijk is dit een tijdelijk iets. En jij kan er niks aan doen dat je lichaam anders reageert dan jij zou willen. Ik heb heel veel steun gehad aan mijn partner, nu nog steeds trouwens, na veel complicaties na de keizersnede. Maar ik heb me ook rechtgetrokken aan alle schoppen van de baby, alle goede echo's. Elke dag is er een dag bij. En na de bevalling zal alles op zijn tijd weer op zijn plooi komen plus heb je er je baby's bij! Als je het niet kan plaatsen allemaal, inderdaad eens gaan praten met iemand. Dan kan je het allemaal een plaatsje geven. Nog veel succes!
Ik kan er ook slecht tegen dat m'n lijf niet meer wil wat m'n hoofd nog wel wil. Vorige zwangerschap aan het eind niks meer gekund vanwege m'n bekken. Nu gaat het deze periode best goed, maar soms wil m'n lichaam niet en loop ik thuis tegen de muren op. Ik probeer dingen te vinden die ik wel kan doen, nieuwe hobby's ontwikkelen. Is moeilijk om je toe te zetten, had op een gegeven moment nergens meer zin in, maar bezig blijven met iets leidt wel af. Goed boek lezen buiten in het zonnetje, ben vorige zwangerschap begonnen met haken, mutsje en knuffeltjes voor baby, best leuk. Heb een muurschildering gemaakt in de babykamer toen ik nog goed kon staan. Misschien een fotoboek maken, kleurboek voor volwassenen, filmpje kijken, puzzelen, vriendin vragen op de thee te komen. Vooral dat laatste want isoleren is dodelijk. Alleen zijn met je negatieve gedachten wordt het alleen erger van. Kleine uitstapjes plannen met je gezin die wel mogelijk zijn, ik ging vorige zwangerschap in een rolstoel naar de dierentuin. Ik weet nog wel dat de laatste weken/dagen voelden alsof er noooooit een einde aan zou komen, maar het gaat echt voorbij! Het is allemaal tijdelijk, straks heb je 2 prachtige kindjes en gaat je lichaam langzaam aan ook weer normaal functioneren.
Echt vraag een verwijzing voor hulp. Je zit momenteel gigantisch met jezelf in de knoop (wat helemaal niet gek is), maar als je kindjes geboren worden dan is het handig dat je er al wat mee aan de slag bent geweest ipv dat het nog erger wordt.
Helemaal mee eens, doe er nu iets mee voordat je straks de zorg voor je kindjes hebt. Geloof me, dan is het bijzonder prettig als je jezelf een beetje op de rit hebt! Sterkte!
Ik was eerlijk gezegd een beetje geschrokken van de heftige reacties op mijn topic en heb even niet meer teruggekeken. Best confronterend, ook om dramatisch genoemd te worden. Inmiddels heb ik hulp gezocht en heb ik meer mentale rust. Maar de zwangerschap blijft enorm zwaar en dat eist zn tol. Ik hoef nog maar even, dat scheelt ook al . Dank voor alle adviezen!
Wat goed dat je actie hebt ondernomen. Ik hoop dat je je mentaal Weer wat beter voelt. Heel veel Succes nog even!