Oké, ik zal proberen mijn verhaal zo kort mogelijk te houden.. al gaat dat niet makkelijk worden 2008 kreeg ik een relatie met mijn huidige man. Hij is 15 jaar ouder dan ik.. om aan de relatie te beginnen was niet makkelijk.. want ik vond hem 'te oud' we waren toen al wel 2 jaar lang vrienden maar ik begon gevoelens te krijgen en uiteindelijk zijn we een stel geworden. Hij was toen 36.. ik 21 jaar. Hij woonde al een aantal jaren op zichzelf en het was dus logisch dat ik meer naar hem toe ging dan dat hij naar mij kwam. Ik woonde toen namelijk nog thuis. Na 6 maanden en een hele mooie week in turkye (samen op vakantie geweest) besloten we te gaan samen wonen in zijn huis. De hele boel is toen veranderd in 'zijn' huis.. nieuwe meubeks en vloer ect.. in 2010 vroeg hij me ten huwelijk en in 2011 zijn we getrouwd. Een half jaar na ons trouwen belande ik in een burn-out. Ik kon niet meer werken en ik had een mega grote kinderwens die maar niet vervuld werd.. ik voelde me alleen en mijn man heeft altijd al het probleem gehad dat hij niet goed over gevoel en zo kan praten en mij steunen vind hij ook altijd lastig dus het was een moeilijke tijd. In okt 2012 was de dag toch daar.. ik had een positieve zwangerschapstest! Onze dochter is in 2013 geboren. We waren zo gelukkig! En ik was nog al die tijd stapel verliefd op hem. Nu met ons meisje erbij konden we niet meer stuk. We gingen opzoek naar een ander huis. Want we woonden nog altijd in zijn huis (zo voelde dat voor mij) na veel wikken en wegen zijn we in maart 2014 verhuisd. Maar twee maanden later kregen we een grote klap te voorduren... mijn man werd ontslagen.. wel met de regeling nog 14 maanden doorbetaald te krijgen maar hij moest dus opzoek naar ander werk. Dit is echt een vreselijke tijd geweest. Hij zat maar thuis en er ging geen sollocitatie de deur uit. Het enige wat hij deed was achter zijn pc een spel spelen waar hij tot op de dag van vandaag verslaafd aan is. Ik heb hem proberen te helpen.. door met hem te praten.. begrip te tonen.. boos te worden.. brieven samen proberen te schijven.. hem cursussen laten zien die werden aangeboden voor menen die problemen hebben met solliciteren.. hij wilde niets.. maar ik wilde wel wat Nog een kindje.. en uiteindelink hadden we toch besloten er voor te gaan... na 8 maanden was ik nog niet zwanger en dachten we oke.. misschien dan toch nog wachten.. en prompt die maand had weer een positieve test! Ik was erg blij maar mijn man vooral ook bang voor wat de toekomst zal brengen. Uiteindelijk ging mijn man eindelijk solliciteren.. en hij vond toch een baan ik was dolblij! maar hier zat hij niet op zijn plek.. en na 9 maanden stopte zijn baan daar ook. Hij was/is veranderd in die tijd.. mijn man is een persoon die niet snel initiatieven neemt.. hij is niet ambitieus en denkt vaak negatief. Dit is alleen maar erger geworden in de tijd dat hij thuis zat en ik heb een man leren kennen waar ik niet mee getrouwd ben. Ik voelde irritaties opkomen maar stopte die weg.. want we waren getrouwd. In voor en in tegenspoed en ik hield toch van hem!? Dus moest ik er voor hem zijn.. alleen was hij er niet voor mij.. ik heb het gevoel dat ik mijn tweede zwangerschap helemaal alleen heb gedaan.. hij was er wel.. maar was er niet.. In januari 2016 is onze zoon geboren. Ik was heel blij maar er knaagde steeds iets en ik merkte aan mezelf dat ik niet 100% gelukkig was.. hoe kwam dat? Ik had alles wat ik wilde! Een mooi huis, 2 prachtige Kids en een.man die van me hield! Ik merkte dat ik 3 jaar lang alleen maar mama was geweest en totaal niet voor mezelf had gezorgd. Mijn hobby is zingen en theater.. ik hou van masseren (dat is mijn beroep) maar was daar 3 jaar lang niet mee bezig geweest. Maart 2016.. door deze inzichten had ik iets besloten. Ik wilde ook weer groeien! Meer uit het leven halen en genieten. Niet alleen van mijn Kids genieten maar ook van de rest van de wereld! Dus ging ik een bijscholingscursus doen in massage. Heerlijk om er even uit te zijn voor mezelf! Maar ik merkte dat mijn man en ik steeds verder uit elkaar groeiden. Ik begon steeds meer irritaties te krijgen.. gelukkig vond hij nadat hij in februari weer ontslag had gehad wel na een.maand weer een nieuwe baan waar hij nu nogsteeds werkzaam is. Maar ik voelde dat er veel veranderd was/is. Ik wilde niet meer knuffelen of zoenen.. en al helemaal niet vrijen.. ik kwam tot de conclusie dat ik niet meer verliefd was op mijn man en dat ik hem als goede vriend zag maar niet als mijn man. Dit is dus nog steeds zo. . En ik vind het vreselijk.. ik wil zoooo graag weer die gevoelens voelen die ik vroeger voelde voor hem! Maar ik kan mijn gevoel niet sturen.. ik wil mijn gezin redden en niet in de steek laten.. daarom gaan we maandag beginnen met relatietherapie.. maar ik vraag me af of het nog zin heeft.. onder tussen staat mijn rug stijf van de stress en klampt mijn man zich onwijs aan mij vast.. hij wil steeds knuffelen en me vasthouden en zegt dan dat hij niet zonder me kan bla bla bla We slapen nu al 3 weken apart.. omdat ik heel graag alleen wil zijn.. ik sta ook al ingeschreven voor een huurwoning en ben aan het bekijken wat er allemaal komt kijken bij een scheiding... ik weet echt niet meer wat ik moet doen.. ik kan roch niet zomaar gaan?! Eerlijk gezegd ben doodsbang. Ik wilde het graag kwijt hier.. imdat ik op dit forum veek steun vond toen ik zwanger probeerde te worden en het maar niet lukte
Wow meid, wat een verhaal. Jullie hebben genoeg voor kiezen gehad en het toch gered om samen zover te komen. Met twee prachtige kids! Maar nu voel je dus niets meer voor je man. Is dit puur dat je verliefdheid weg is? De vlinders en de kriebels. Dat je constant intiem wil zijn? Of is het meer? Want ik weet dat ik dat ook allemaal niet meer voel, verliefdheid is tijdelijk, maar ik hou wel enorm veel van mijn man. Ik zeg niet dat dit bij jou zo is hoor, maar ik merk bij veel mensen in mijn omgeving dat ze gaan scheiden omdat ze niet meer verliefd zijn. Dat het niet meer spannend genoeg is. Ze houden wel van hun partner, maar dit is niet genoeg. En ik ben van mening dat verliefdheid verdwijnt, maar dat houden van het belangrijkste is. Hoe voel jij dit?
Aan jouw verhaal te lezen ben jij al heel wat jaar bezig met een proces. Je zit duidelijk in een anders levensfase dan je man. Jullie levens lijken niet meer op elkaar aan te sluiten. Ik denk dat het pad dat jij nu bewandeld de juiste is (afstand nemen, goed nadenken, therapie). Ik denk dat alles hangt of staat met de relatietherapie. De therapie zal jouw laatste strohalm zijn om te kijken of er nog wat te redden valt. Soms groeien 2 mensen nou eenmaal uit elkaar, en soms vinden ze elkaar weer terug. Wat je moet weet ik niet. Ik vind dat je al heel goed bezig bent. Heel veel succes. P.S hebben je kinderen te lijden onder deze situatie?
Tigermom.. ik hou nig wel van hem.. tuurlijk hou ik van hem! We hebben een verleden samen en 2 mooie kids.. maar ik hou van hem als vriend niet meer als de partner waar ik alles mee wil delen... En sneeuwvlokjes.. dank je wel.. diet me hoed om te lezen dat iemand vind dat ik goed bezig ben dank je wel voor je reactie.. ik twijfel aan bijna alles op dit moment.. sommige mensen vragen of ik misschien nog last heb van mijn hormomen... :-s nee dat is het niet.. ik zit hier al veel langer in maar ontkende het.. als ik mijn dagboeken terug lees, lees ik dingen terug uit zelfs 2009 waar ik van schrik en denk wouw toen speelde het al... ik ben best zenuwachtig over de therapie.. indd ik denk dat dit erg beslissend zal zijn voor onze toekomst
Ah ik begrijp het. Mijn reactie was ook niet bedoeld op jou gevoel in twijfel te trekken hoor. Als er iets is wat je nooit moet doen, dan is het wel ongelukkig in een relatie blijven. Relatietherapie is inderdaad nog een middel dat zou kunnen helpen, maar soms geeft het juist ook meer de duidelijkheid dat je uit elkaar moet gaan. Het wordt een spannende tijd. Hopelijk kom je tot een beslissing die jou gelukkig maakt.
Wat heftig ik wens je als eerste heel veel sterkte, en volg je gevoel! Maar doen jullie nog wel leuke dingen samen ? Zeg maar uit eten gaan zonder de kids of een nachtje weg zonder de kids? Lekker winkelen samen of naar het theater?
Als je net twee kleine kinderen hebt dan veranderd er een boel. Ik vind dat je echt alles op alles moet zetten om er met z'n tweeën uit te komen. En dat echt de tijd te geven. Als er nog liefde is ( verliefdheid is iets totaal anders) dan moet je alles aanpakken. Tegenwoordig wordt het argument dat de verliefdheid overis w erg makkelijk als reden voor een scheiding g aangevoerd. Je weet dat dat gewoon eens over gaat en als je aan kinderen begint moet dat niet de basis zijn.
Dit soort dingen hoor je vaker bij zo leeftijd verschil Je heb 2 kinderen en die mogen hier niet de dupe van worden dus doe er alles aan om t goed te krijgen
Maar soms worden kinderen juist de dupe als de ouders (of 1 vd ouders) tegen hun zin de relatie blijven aanhouden. Tuurlijk moet je er alles aan doen. Maar soms is de koek gewoon op.
Als je länger bij elkaar bent veranderd je relatie vaak. In het begin ben je nog heel verliefd en wil je alles samen doen. Maar op een gegeven moment veranderd dat vaak en krijg je bijv. ook behoefte om alleen dingen te doen. Dat is niet erg. (Zolang je natuurlijk niet naast elkaar gaat leven) De basis blijft de liefde die je voor elkaar voelt. Zeker als je kinderen hebt vind ik dat je ervoor moet vechten. Wat ik wel bijzonder vind aan je verhaal is dat je aangeeft samen in therapie te gaan, maar ondertussen niet meer samen slaapt, je bent aan het kijken voor een eigen woning en aan het kijken hoe een scheiding in zijn werk gaat. Dat komt op mij over alsof je het al hebt opgegeven en ik vraag me af hoeveel die therapie dan nog gaat helpen.
Ik zit in een soortgelijke situatie en voel me hopeloos verloren en eenzaam...heb geen tips of adviezen maar wil je alleen laten weten dat er niks moedigers is dan de waarheid erkennen voor jezelf. Veel wijsheid en sterkte!
Ik wil je veel sterkte wensen! Ik denk dat de relatietherapie een hele goede stap gaat zijn en soms schrik je tot wat voor conclusies je dan komt of wat dat met je doet.. Jullie proberen het in ieder geval (dat kun je van veel mensen tegenwoordig niet meer zeggen) en als het zo is dat het echt over is dan is dat geen leuke conlusie maar de kids hebben ook niks aan een ongelukkige mama/papa!