Zwanger en niet blij

ter eerste: vergeet niet dat je al stijf staat van de hormonen die gekke dingen doen met je humeur en gedachtes

ten tweede: ik denk dat de meeste vrouwen zulke gedachtes wel kennen, of het nu wel of niet de bedoeling was dat ze zwanger werden.

ten derde: ik herken voor een deel je verhaal. Al waren wij nu niet actief bezig geweest voor nog 1, was het bij mij nog niet afgesloten maar voor man was het wel klaar (na 2 eigenlijk al). De eerste dag ook veel om kunnen huilen, daarna duurde het even voordat ik het accepteerde maar er nog niks bij voelde. Tot ik bij 10 weken bij de termijnecho te horen kreeg dat ik nog een keer moest komen omdat de navelstreng verdikt was bij het buikje. Op dat moment drong het door dat ik dit kindje helemaal niet kwijt wìl.

Neem de tijd om het op je in te laten werken. Bel vast met een vk, dat heeft mij ook geholpen. En misschien kan je er met je moeder of een vriendin er nog over praten? Mannen staan er toch anders in heb ik gemerkt

 

Lijkt me goed om hiervoor wat hulp te zoeken via de huisarts. Vaak hebben ze een POH GGZ waarmee je wat gesprekken zou kunnen hebben.

De komst van nog een kindje veranderd weer veel in jullie gezin, soms kan dat besef ineens ontzettend beangstigend zijn. In combinatie met alle hormonen nu maakt wellicht dat jij je nu zo voelt. Ergens had je net vrede gekregen met het idee dat zwanger worden gewoon niet meer lukt en dat het dan gewoon zo moest zijn. De zwangerschap nu zet de boel weer op zijn kop.

Hoop dat je er straks toch wel blij mee kan zijn. Sterkte en ik zou dus echt hulp zoeken.

 

Neem jezelf even niks kwalijk. Die hormonen gieren door je lijf nu.
Je hebt je 100% ingesteld op een derde kindje, dit lukte niet en toen sloeg je een andere weg in waarin je wilt verhuizen, je er bij neer hebt gelegd dat een derde niet vanzelfsprekend komt en toen pats...liep die straat dood en moest je terug naar het begin van die afslag.
Het beste is om te praten met iemand die de weg weer terug loopt met je. Succes en gefeliciteerd!!

 

Ik wilde dolgraag zwanger worden en toen het zo ver was, was ik helemaal niet blij. Vreselijk rotgevoel! Ik ben hulp gaan zoeken en dat heeft goed uitgepakt voor mij. Nu ben ik dolgelukkig met mijn kleine vent!

 

Geef jezelf de tijd om aan het idee te wennen. Zelfs als het volledig gepland en gewenst is kan het nog zo ontzettend heftig aanvoelen allemaal. Ga je gevoelens niet onderdrukken maar laat het over je heenkomen.

 

Alhoewel ik het niet in die mate heb gehad zoals jij, kan ik me wel voorstellen dat je je zo voelt. Je had je er niet meer op ingesteld en waarschijnlijk ook niet meer verwacht dat het zo snel zou gebeuren, en dan het feit dat je je hoofd heel ergens anders had, maakt dat het even een klap voor je is, en dat is oke. Een schuldgevoel is niet nodig, je barst van de hormonen maar zorg dat je gevoel niet uit de hand loopt en trek tijdig aan de bel bij iemand die je kan helpen om alles op een rijtje te zetten. Verandering is moeilijk, spannend en soms ook heel eng, maar je moederhartje is aanwezig, je hebt immers al 2 kindjes waar je heel veel van houd, je hebt het dus in je om ook van dit kindje te houden. Heel veel sterkte meid, en gun jezelf wat tijd om aan het idee te wennen.

 

Schaam je alsjeblieft niet voor je gevoel! Het is logisch gezien wat je allemaal al hebt meegemaakt.
De roze wolk wordt zo ontzettend gehyped en daardoor voelen wij vrouwen ons verplicht om alles maar geweldig en fantastisch te vinden. Terwijl daar geen snars van klopt. Huil maar, laat die tranen maar komen! Je hebt dat nu nodig om het nieuws te verwerken. Als je je gedwongen moet gaan inhouden ga je daar last van krijgen, opkroppen is niet goed! En ga er met iemand over praten, iemand waar je alles tegen kan en mag zeggen zodat je alles in je hoofd op een rijtje krijgt. Als je alles helder op een rij hebt, dan kun je veel beter rationeel en praktisch denken, en dan kun je ook je emoties veel beter een plekje geven. Je ziet nu heel veel beren op de weg, en je zult uit moeten vogelen of dat allemaal wel realistisch danwel rationeel klopt.
Wellicht opent dit deuren voor je die je al gesloten had, en kun je weer positief denken over je zwangerschap.
Ik wens je heel veel sterkte, kracht en wijsheid toe, met een dikke digitale knuffel

 

Meid wat vervelend. Inderdaad hulp zoeken of er veel over praten met mensen om je heen.

Ik kon bij de eerste moeilijker zwanger raken en wilde na de eerste een mirena proberen. Dat beviel niet, dus die er weer uit. We hielden rekening met mijn onregelmatige cyclus en hadden er nooit aan gedacht dat ik wel eens zwanger kon worden. Toen onze dochter 11 maanden was, bleek ik zwanger te zijn. Ik had net mijn trouwjurk gekocht en we zouden een jaar later gaan trouwen. We hebben alles verplaatst en ik had daar zo een moeite mee. Ik vond het vreselijk weer zwanger te zijn. Toen het ook nog eens een jongen bleek was ik er helemaal niet blij meer mee. Pas na 34 weken vond ik de rust en begon ik te genieten en was ik er steeds blijer mee. En nu kan ik mijzelf voor mijn kop slaan. Heb er zo een spijt van dat ik niet eerder kon genieten en dat ik onze zoon zo niet welkom heb laten voelen. Het is een heerlijk ventje en wil nooit meer zonder hem. En wij hebben een prachtige dag gehad met beide kids erbij.

Dikke knuffel voor jou en echt blijven praten hoor. Dat hielp mij enorm.

 

Ik herken het heeeeeel erg, ik had het bij de eerste en nu weer, ik heb ook donkere gedachtes, en angst.
Probeer ze te accepteren meer kun je momenteel niet doen, het zijn je hormonen en het zijn vaak de eerste drie maanden die zo rot zijn.
Accepteer hoe je je nu voelt dan kom je al een heel eind.
Heel veel sterkte ik weet hoe kut het is.

 

Ik begrijp je heel goed! Ik herken het niet vanuit mijzelf hoor maar ik kan me goed voorstellen dat, wanneer je na anderhalf jaar besluit een andere weg in te slaan en je kinderwens te stoppen het toch anders aanvoelt. Je hebt je er waarschijnlijk bij neergelegd dat jullie met zijn vieren zouden blijven, wilde gaan verhuizen en ineens is daar dan toch de derde.
Vergeet niet dat ook de hormonen flink hun werk doen! Misschien is het een goed idee dat, wanneer je dit gevoel blijft houden, het met de huisarts of de verloskundige te bespreken.
Sowieso blijven praten, ook met je partner! Komt vast goed meid.

 

Wat vervelend... in dubio om iets moois, iets wat je heel graag wilde!
Hormonen hormonen hormonen!! Wen even aan het idee en zoek inderdaad iemand om mee te praten, buiten manlief om.
De VK lijkt me hierin een goede optie?!
Je andere 2 lieverds zullen vast en zeker trots zijn op hun toekomstige brusje!!

 

Wat lijkt me dat vervelend! Heb er zelf geen ervaring mee, maar ik kan me voorstellen dat je weer even helemaal moet omschakelen. Je ging er al vanuit dat het niet meer ging gebeuren en nu ineens toch. Je moet je verwachtingen weer opnieuw bijstellen. Zoals gezegd: Praat erover met iemand.

Ik denk trouwens dat een deel van je gedachten/gevoelens/twijfels heel normaal zijn hoor. Bij ons is deze tweede zwangerschap volledig gepland, maar eerlijk gezegd schiet het soms ook door mijn hoofd dat ik het best eng vind. Eigenlijk wil ik niet nog een keer bevallen. Kan ik wel voor twee kleintjes zorgen? Haal ik het vertrouwde leventje van mijn dochter niet verschrikkelijk overhoop? Volgens mij hoort dit voor een deel ee ook gewoon bij. Je staat tenslotte ook bol van de hormonen.

Ik wil je heel veel sterkte wensen en ik hoop dat je toch snel mag gaan genieten.