Hoi meiden, Mijn man en ik willen al langere tijd een tweede kindje. We hebben al een zoon van nu ruim twee jaar. Eerst zouden we in maart beginnen, maar door omstandigheden hebben we de datum een half jaar moeten verzetten. Daarna waren er weer omstandigheden, zodat het ipv september naar december ging. En nu twijfelt mn man. Volgens mij is het koudwatervrees. Maar natuurlijk neem ik hem wel serieus en hij mij ook. Hij vindt de voorspelbaarheid die we nu hebben heel fijn en ziet op tegen de onrust van zo'n klein, afhankelijk hummeltje. Maar omdat we allebei zeker weten die tweede willen, denk ik juist: dan nu. Want dan zijn we er ook sneller weer doorheen. En ik wacht inmiddels al zo lang! Ik heb aan mn man uitgelegd dat het gevoel van verlangen net zo intens voelt als heimwee. Je kunt niet zeggen: ik zet het even uit. Afleiding zoeken is prima, maar wegstoppen lukt niet. Pffff, hoe gaan jullie hier mee om? Ik wil mn man vooral niet onder druk zetten. Onze zoon kwam eerder dan bedoeld en ik wil deze keer graag de ervaring dat je samen gaat testen en dan samen de blijdschap of teleurstelling meemaken! Zijn er hier ervaringsdeskundigen? Hoe is het bij jullie gegaan? Groetjes.
Lastig! De eerste keer was mijn vriend ook niet klaar ervoor. Dit kwam door gezondheidsproblemen. Heb toen veel geduld gehad en uiteindelijk om een datum gevraagd waar ik naar toe kon leven. Maar dat heb je ook al gedaan. Zou hem vragen of hij uberhaupt nog wel wil. De twijfel over een tweede herken ik dan wel weer, maar dat komt hier door een nare tijd na de bevalling (pnd ). Tips voor tijdens het wachten heb ik niet echt. Wachten is gewoon k**
Hier ook op een soort van wachtbankje,,, mijn man wilt zo zeer geen 2e en vind het leuk genoeg met ons 3e. Ook omdat onze dochter est een pittig karakter heeft. Maar hebben het er tijdje terug wel over gehad. En een datum afgesproken wanneer ik zou stoppen met de pil. Dit is eind sept, maar zit nu zelf in dubio of wel sept moet stoppen... aangezien wij in Mei 2017 op vliegvakantie gaan, maar ja ik heb pco en voorheen ook 2,5 jaar gedaan om zwanger te worden.. Maar dat hoeft natuurlijk nu niet zo te zijn. Vandaar dat ik ook weer niet te lang wil wachten, dan krijg je zo een groot leeftijdsverschil. Maar blijft lastig, omdst mijn man zelf twijfeld en ik het wel graag wil.
Ik zit niet in dezelfde situatie maar wilde even zeggen dat ik t zo mooi verwoord van je vindt: het voelt als heimwee het verlangen naar een (tweede) kindje. Zo moeilijk lijkt me om uit te stellen! Als je er beide voor gaat en het duurt (te) lang is t al niet te doen haha Als advies kan ik alleen zeggen blijf erover praten met hem! Krop het zelf niet op, want dat ga je niet volhouden. Niet zeuren maar wel delen hoe het voor jou voelt
Ik snap zo goed hoe je je voelt! Onze dochter is net 2 geworden en sinds ze 9 maanden is kriebelt het al enorm bij mij. We hebben altijd op 1 lijn gezeten wat betreft kinderen, we willen er minimaal 2. Vanwege onrust en mijn studie hebben we tot nu toe uitgesteld. Toen mijn spiraal er vorige week zo'n beetje vanzelf uit kwam zetten (hij was uitgezakt) zag ik dat als een teken, zeker nu mijn studie zo goed als klaar is. En nu wil mijn man liever wachten. Ik heb gezegd dat dat dus niet meer kan. Na zo lang wachten en mijn gevoel onderdrukken lukt dat dus echt niet meer. Dus ja...hij moet er maar in meegaan
O wat rot dat je een pnd hebt gehad! Heb je daarna meer kans om het nog eens mee te maken? Ja wachten is echt balen!!!! Gelukkig is mn man er zeker van dat hij nog een tweede kindje wil. Dus het is niet voor niets. Ik ga ook over een week mn spiraaltje laten verwijderen en mn man staat daar helemaal achter. Met een beetje geluk is hij de condooms snel zat
Als je man jou dit gunt, zou ik er gewoon voor gaan. Maar wel zeker weten dat hij er echt achter staat. Want het zou balen zijn als hij straks zegt: doe jij alles maar. Jij wilde dit kind. Niet ik...
Hahaha! Dat is duidelijke taal! Maar is je man het er nu wel mee eens? Het lijkt wel of mannen als het moment daar is opeens even terug krabbelen. Mijn man heeft ook niet echt door dat het dan nog eens negen maanden duurt voordat de baby er is. Hij weet het natuurlijk wel, maar rekent die negen maanden niet mee. Alsof we dan in december direct met z'n vieren zijn haha!!
Dat heb ik hem inderdaad nog op zijn hart gedrukt, 'we hebben nog 9 maanden'. Gisteren heb ik een kadotasje voor hem gemaakt met ovulatietests, zwangerschapstests, zwangerschapsvitamines en een reep chocolade met een kaartje erop met 'zullen we samen weer 'dik' worden? Dat heeft geholpen, inmiddels is hij om
Ohnee dat zou die nooit zeggen gelukkig. Hier inmiddels toch onze kinderwens voor een 2e uitgesteld, gaan nog in Mei op vliegvakantie en wil dan niet hoogzwanger zijn. Ga er niet vanuit dat het gelijk raak is, maar even voor de vliegreis uitgaant wel. Wordt denkelijk in December dan stoppen met de pil ipv september...