Ben er even stil van.. :'( Leef erg met je mee, en hoop dat je een weloverwogen keuze maakt waar je later achter zult blijven staan. Had deze uitkomst eerlijk gezegd niet verwacht. Heb verder even geen woorden. Heel veel sterkte. <3
Dankjewel.. Me emoties zijn er vandaag allemaal uit en er is me ook verteld dat het geen pijn zal voelen.. Ik noem het 'het' omdat mij is verteld dat hij/zij nog geen bewustzijn heeft of iets kan voelen. Dus tijdens de abortus zal hij/zij geen pijn krijgen, hij/zij is nog een doorzichtig wezentje ondanks dat het al gevormd is.... Ik denk dat dat mij wat gerust heeft gesteld betreft abortus... Ik wil nu even niet kijken naar mijn hart, omdat ik anders weer van gedachte ga veranderen... Bedankt in elk geval voor je begrip... En hopenlijk zal ik ooit, ooit mij zelf dit kunnen vergeven en er met me gevoel goed in komen te staan..... Diepe zucht
Probeer niet te hard te denken in termen van 'jezelf vergeven'. Als je een weloverwogen keuze maakt en na lang denken beslist dat je je kindje geen stabiele toekomst kan bieden, dan heb je jezelf niets te verwijten. En anderen al helemaal niet.
Wat een bijzondere situatie zeg. Ik kan al helemaal niet oordelen, mijn ouders zijn al van kids af aan niet meer in mijn leven, dus ik heb alleen mezelf om rekening mee te houden. En uiteraard later mijn man en nu mijn kinderen. Heb je de echo vervroegd? Je schreef namelijk eerder dat je maandag de echo zou hebben. Anyway, ik hoop dat je bovengenoemde hulp zult accepteren, het ziet er naar uit dat je veel aan haar kunt hebben.
Als je er niet vollrdig achter staat moet je het niet doen. Als je nu al hebt over jezelf vergeven denk ik niet dat je volledig achter je beslissing staat. Ik snap je redenen, verstand VS gevoel.. Maar er zijn opvanghuizen, en ik denk dat het uiteindelijk echt wel goed komt.
Ben het eens met wat Shakes zegt betreft jezelf vergeven. Jij doet wat jou het beste lijkt voor het kindje. Jij bent de enige die hierover een beslissing kan en mag maken. Het is heel erg moedig dat je hulp hebt gezocht om tot een weloverwogen keuze te komen. Maar verdriet doet het zeker. Hopelijk vind je snel meer rust en kun je, wat er ook gebeurt, je leven snel weer op de rit krijgen.
Dank jullie wel voor de steunende reacties. De psycholoog vertelde me dat niemand 100% achter een abortus staat die zo een keuze maakt. Het is een 'steentje' wat je in je rugzak gooit en meeneemt. En soms zal die rugzak zwaar worden en haal je het steentje eruit.. Dus met andere woorden dan ga ik er mee zitten. En op zulke momenten moet ik mij voorbereiden door bv dingen voor mijzelf op papier te zetten waarom ik nu deze beslissing neem, zodat ik later niet denk waarom.... Een vrouw staat er toch anders in, want je voelt wel redelijk een band met het ongeboren kindje. Ik had vooral schuldgevoelens omtrent het pijnigen van het ongeboren wezen. Maar dat is volgens vele wetenschappelijke onderzoeken niet het geval... Gelukkig maar.. En volgens een imaam zou het in mijn situatie mogelijk zijn omdat het nog geen echt leven is (geen ziel, deze word met de 3 maanden ingeblazen) zo zal ik er vanuit islamitisch opzicht geen zonde van opdragen... En nu, heb ik echt een les hieruit gehaald. Dit is een van de grootste moeilijkheden die ik in me leven heb moeten meemaken. Het is voor mij ook een keerpunt. Een terug keer naar het geloof en mij weg houden van de zondes. En in dit geval heb ik gezondigd door voor het huwelijk seksueel actief te zijn geweest, het onderhouden van een relatie buiten het huwelijk, ben gewoon hard op me muil gevallen en wil weer na de abortus indien die door zal gaan (dit zeg ik maar even omdat je het maar nooit weet nu tot volgende week) een verandering in me leven brengen. En moet leren leven met dit verlies, wat me veel energie zal kosten... Ik heb vervroegd de termijnecho gehad ja, omdat ik last had van een bobbel op me buik. Op de echo bleek dat ik 11 weken en 2 dagen was.. Ik heb vandaag ook met geluk in de middag een afspraak gekregen bij een abortuskliniek, werd eerst gecheckt hoever ik was, inwendig dit keer, en die mevrouw kwam uit op 12 weken en 5 dagen... Volgens mij klopt haar berekening niet maar oke.. Volgende week heb ik de afspraak staan voor de abortus..
Ik betwijfel of iemand ooit 100% achter een abortus staat. Dat betekent niet dat het soms niet de beste keuze is. En de enige die daarover kan beslissen, is de persoon in kwestie.
Heel heel veel sterkte de komende week en daarna en hoop dat je dit een plekje kan geven... Het is idd een vulling voor je rugzak,misschien verander je nog van gedachte maar zoals t bij mij overkomt ben je zeker van je beslissing...
Dankjewel ik hoop dat het makkelijker word dan dat ik denk.. Ik vind het erg zat dat ik deze periode naast zakelijke hulp geen vrienden heb of familie die me op die dag bij zullen staan. Diepe zucht. Maar goed.. Het maakt je enkel sterker in het leven. Ik ben nu wel zeker maar ben iemand die vrij snel van gedachte veranderd.. Ik hoop dat ik me aan deze beslissing hou, anders vind ik totaal geen rust in mijn hoofd.. Bedankt voor je berichtje
Mag ik nu een heel vervelende vraag stellen? Ik lees vooral; volgens de psycholoog, volgens de wetenschap, volgens de imaam... Maar hoe voelt en is het volgens jóu? Want dáár gaat het uiteindelijk om, wát anderen ook zeggen of vinden. Misschien is dat een vraag waar je de komende week nog eens extra goed over moet nadenken en voelen. Probeer je zo min mogelijk te laten beïnvloeden door de mening of visie van anderen maar volg je eigen gevoel, volg je hart! Even ter verduidelijking; ik heb mijn oudste zoon alleen gekregen, ben noodgedwongen weggegaan bij zijn biologische vader toen ik nog maar 6 weken zwanger was, heb mijn koophuis achter moeten laten, terug moeten gaan naar Nederland waar ik geen woning had. Oke, ik had dan wél familie en vrienden die me opvingen maar ik stond er verder toch echt alleen voor. Maar ik heb me, uit liefde voor mijn kind, doorheen geknokt (met alle nare gevolgen van dien want dit heeft een héél lang staartje gekregen) en ik heb geen seconde spijt gehad. Ik had er niet aan moeten denken dat mijn kind er niet was geweest, hij heeft me zóveel gegeven (en nog). Ik snap je vertwijfeling, begrijp alle emoties en de strijd tussen verstand en gevoel maar je verstand volgen is in de meeste gevallen niet de beste keuze, zéker niet wanneer dat tegen je gevoel in gaat. Ik hoop dat je een beslissing kunt maken die je rust geeft, waar je echt achter kunt staan en die de moeite waard is om voor door te gaan, wát het dan ook is. Sterkte!
Ik wens je veel sterkte in deze periode. Ook al begrijp ik dat niemand 100 prc achter een abortus staat, heb ik het idee dat jij niet eens 40 prc zeker bent (bij wijze van spreken). Ik denk niet dat deze abortus je leven makkelijker gaat maken.
Heb je er ook wel over nagedacht om het kindje af te staan aan een gezin dat er wel voor kan zorgen, TS? Goede optie om te overwegen denk ik
Ik denk dat zij er niet op zit te wachten om door jullie overgehaald te worden om voor het een of het ander te kiezen. Zij is júist in gesprek gegaan met psycholoog, imam en andere hulpinstanties om tot een beslissing te komen. Het is al moeilijk genoeg, en zoals ze zelf aangeeft, is ze er ook nog niet 100% over uit (twijfel of haar beslissing nog zal veranderen). Het is en blijft haar lichaam, haar leven, haar beslissing. Het is heel lief bedoeld dat jullie haar willen behoeden voor een (in jullie ogen) verkeerde keuze, maar dat is niet aan jullie.
Ts, ik dacht dat je het gesprek met Siriz zou hebben? Maaf nu ik begrijp is dat niet zo? Via wat ben je aan deze psycholoog gekomen als ik vragen mag? Heb je nog wel contact gehad met Siriz?
Wat vreselijk verdrietig dat ik nu toch lees dat je voor een abortus kiest. Het is je eigen keuze maar ik kan er werkelijk niet bij, sorry! Toch heel veel sterkte, ik brand een kaarsje voor jouw kindje!
En volgens een imaam zou het in mijn situatie mogelijk zijn omdat het nog geen echt leven is (geen ziel, deze word met de 3 maanden ingeblazen) zo zal ik er vanuit islamitisch opzicht geen zonde van opdragen... En nu, heb ik echt een les hieruit gehaald. Dit is een van de grootste moeilijkheden die ik in me leven heb moeten meemaken. Het is voor mij ook een keerpunt. Een terug keer naar het geloof en mij weg houden van de zondes. En in dit geval heb ik gezondigd door voor het huwelijk seksueel actief te zijn geweest, het onderhouden van een relatie buiten het huwelijk, ben gewoon hard op me muil gevallen en wil weer na de abortus indien die door zal gaan (dit zeg ik maar even omdat je het maar nooit weet nu tot volgende week) een verandering in me leven brengen. En moet leren leven met dit verlies, wat me veel energie zal kosten... Ik heb vervroegd de termijnecho gehad ja, omdat ik last had van een bobbel op me buik. Op de echo bleek dat ik 11 weken en 2 dagen was.. Ik heb vandaag ook met geluk in de middag een afspraak gekregen bij een abortuskliniek, werd eerst gecheckt hoever ik was, inwendig dit keer, en die mevrouw kwam uit op 12 weken en 5 dagen... Volgens mij klopt haar berekening niet maar oke.. Volgende week heb ik de afspraak staan voor de abortus..[/QUOTE] 12 weken, dan ben je toch 3 maanden? Wie zegt dat het kindje geen pijn heeft, er is er geeneen die het kan na vertellen.