Hee dames Ik vraag me soms wel eens af of ik de enige ben die dit heeft. Er zullen vast wel meer moeders dit gevoel herkennen, maar als ik zo om me heen kijk heb ik het idee dat sommige moeders het totaal niet hebben. Dan heb ik het over de angst om je kind te verliezen door bijv. verdrinking, aanrijding, ontvoering enz. Hier in de wijk laten sommige moeders hun jonge kinderen (onder de 4 jaar) vrij over de buurt fietsen/rennen. Ik let wel eens op of ze af en toe ook even checken waar hun kinderen zijn maar dat gebeurd maar heel af en toe eens. Mijn meisje is net 4 en ik vind het doodeng. Ze mag bij kinderen thuis/in de tuin spelen hier in de straat en ze mag ook bij de speeltuin spelen, maar ik check wel waar ze is als ik haar even niet zie. En dan is zij 4, maar ik zie ook jongere kinderen voorbij komen zonder toezicht. Ben ik nou zo bang aangelegd? Hoe doen jullie dat? Op een gegeven moment hou je ze niet tegen natuurlijk, ze willen graag met vriendjes spelen buiten... ik vind het lastig.
Ik dacht dat ik heel vrij was maar het viel me vanmiddag in het zwembad van mijzelf op dat ik hem constant op de lip zat, niet springen/rennen etc. En dan zie je andere moeders een boek lezen terwijl hun peuters springen en rennen in en rond het zwembad. Ik vind het ook heel lastig soms! Je wilt ze ook niet beperken maar oh je moederhart!
Ik heb het wel, maar ik laat het niet toe. Anders hebben zowel ik als mijn kinderen geen leven. Nou moet ik zeggen dat ik ze onder 4 jaar nooit alleen heb gelaten (buiten, zonder toezicht) maar ze zijn nu 6 en 8, ze spelen nu wel alleen buiten en de 'gevaren' zijn er natuurlijk nog steeds.
Ja ik ben wel bang. Mijn dochter van vijf mag ook niet zonder toezicht buiten spelen. Wel met grote zussen. Nooit alleen! Ze heeft haar zwemdiploma nog niet. Ik heb water voor huis. Je wil niet weten hoeveel kleine kindjes ik daar al niet vandaan heb gehaald.
Herkenbaar hoor! Ik zit ook altijd bovenop mijn dochter en ik zou willen dat ik soms eens wat meer als andere moeders zou kunnen zijn. Ik vind het namelijk erg vermoeiend voor zowel mezelf maar ook voor mijn dochter. Nu is zij mijn derde en ik weet dat het straks makkelijker zal worden en het wat meer los zal kunnen laten. Ik zal wel moeten want anders word ik er knettergek van. Voor ontvoering ben ik niet bang maar ik ben wel altijd huiverig voor verdrinking of een aanrijding omdat ze de weg oversteekt en onder een auto of fietser/brommer komt. In onze woonwijk is best veel water en dat blijf ik toch altijd eng vinden. Het is nu eenmaal het lot van ons als moeder zijn want zorgen blijf je altijd houden en het worden er alleen maar meer naarmate ze groter worden
Mijn zoontje mag ook echt niet alleen buiten spelen terwijl we een speeltuintje voor de deur hebben. Ik vindt dat ze hier best hard rijden en hij steekt zomaar de weg over zonder goed te kijken. Ik ga wel mee als hij naar buiten wil. Ik sta er ook van te kijken hoe vrij sommige ouders zijn. Bij ons in de straat een meisje van 2,5! Die alleen buiten mag spelen!
Neuh ik ben daar niet zo erg mee bezig. Sowieso niet met dingen die kunnen gebeuren als in de zin van oorlog, aanslagen, etc... Tuurlijk mogen ze van mij geen idioot gevaarlijke dingen doen als zonder diploma alleen zwemmen of drukke wegen oversteken maar ik ben wl redelijk makkelijk in sommige dingen. Enige angst is dat ik of mijn man ziek word zodat we niet meer voor d kinderen zouden kunnen zorgen. Maar goed, het komt zoals het komt. Je kan er beter niet teveel over nadenken en bij het moment leven. Dat is wel wat ik zoveel mogelijk probeer te doen altijd
Niet verwacht, maar het allerzwaaarste aan het moederschap vind ik de zorgen. De angst dat mijn zoon wat overkomt is soms zo groot. Ik probeer alleen zoveel mogelijk te voorkomen dat ik mijn zoon hier mee beperk. Aan de andere kant laat ik mijn zoon van 4 nog niet alleen buitenspelen, terwijl andere moeders dit hier al doen met 2/3 jaar, wel vaak samen met een 2-3 jaar oudere broer of zus. We wonen op een autovrijpleintje, maar ik heb niet overal zicht op.
Mijn dochter is bijna 4 maar de komende 2 jaar mag ze sowieso niet alleen buiten spelen. In een split second zijn ze weg en liggen ze in een sloot. Heeft niet zozeer met angst te maken maar op die leeftijd lonkt het avontuur en gaan ze impulsen achterna en kunnen niet nadenken over de gevolgen.
Ik probeer inderdaad ook om wat relaxter te zijn. Dan ga ik zelf in de tuin liggen lezen in het zonnetje maar kan er niks aan doen dat ik dan toch steeds denk 'waar zou ze nu zijn? is het zwembad van de buren niet te diep? Zijn ze niet naar de sloot gefietst? zal ik even kijken?' Ik geloof ook wel dat naarmate ze ouder worden je het wat beter los kan laten uiteindelijk.
Ik probeerde mijn dochter uit te leggen waarom ze niet bij het water mag komen. Bleek lastiger dan gedacht. 'ja want dan word ik nat he mama?' Voor hen is dood gaan nog zoiets vaags en je wil ook niet met hele zware verhalen aankomen. Ze weet dat ze er niet te dichtbij mag komen omdat het gevaarlijk is, maar dat impulsieve en de gevolgen niet goed kunnen inschatten dat maakt dat je nooit zeker weet of ze stiekem toch naar dat water toe gaan bijv.
Ik denk helaas zo vaak aan dingen die zouden kunnen gebeuren. Echt heel vervelend. Mijn dochtertje is pas 15 maanden, en ik hou haar zo goed mogelijk in de gaten. Hopelijk kan ik t wat meer loslaten als ze iets ouder is, maar ik ben er bang voor..
Hier ook hoor. Ik ben denk ik ook veel te bang en zie de ergste scenario's voor me. Je hoort gewoon tegenwoordig ook zovwel nare dingen dat je er ook gewoon banger van word. Wat iemand ook al zei dat de zorgen het ergst zijn.. Vind ik ook.. zo bang dat er iets met ze gebeurd. nu ben ik ook een gigantische controlfreak.. zal er ook wel wat mee te maken hebben.
Mijn peuter van bijna 3 mag ook nog niks alleen hoor. Ja stukje door de bosjes fietsen terwijl ik over het pad loop. Alleen naar de speeltuin, no way. En vandaag in het zwembad durf ik mijn telefoon nog niet eens te pakken, haha heb hem echt constant in de smiezen. Hij is ook zo vlug als water en niet bang. Ik vind dat niet onredelijk maar juist logisch, je bent wel verantwoordelijk voor zo'n kleintje die zelf echt niet alles overziet.
Ik heb een buurjongetje van 7, met een zwemdiploma, die 'even' bij de vijver van de buren ging spelen. Kind gleed uit en kwam met zijn hoofd op de rand en kwam in het water. Hoor zijn moeder nog gillen en zie mijn vader nog uit zijn tuinstoel snellen richting de buren. Die gil van de moeder hoor ik nog... 'Mijn kind, mijn kind'. Daarom heb ik nooit rust als ze even weg is en kijk ik zo vaak als ik kan stiekem om een hoekje.
Mijn kinderen hebben die leeftijd nog niet. Maar ik vind een zwemdiploma toch wel een voorwaarde voor alleen buiten spelen. Verder hangt het voor mij van het karakter en het begrip af. Maar dat zie ik tzt wel.
Mijn jongste is nu 4,5 en in onze oude woonplaats zou hij nu af en toe alleen een rondje om het huis mogen, terwijl ik in de tuin bezig ben. Hier waar we nu wonen kan dat niet, aangezien om de hoek een sloot is. Hij mag dus alleen met zijn broer of zus mee. Ik vind het zelf erg jammer, want zo heb ik mijn oudste twee geleerd zelfstandig buiten te spelen, maar met die sloot neem ik geen enkel risico. Gelukkig hebben we een grote tuin waar hij lekker kan spelen en vinden de andere twee het niet erg om met hem te spelen, dus af en toe gaan ze gezellig een blokje om. Verder ben ik vrij relaxt en zijn de oudste twee regelmatig wat verder weg buiten aan het spelen. Ik weet wel in welk gedeelte van ons dorp, maar ga er niet kijken, want ze luisteren allebei goed en weten wat wel en niet mag.
Hangt helemaal van de situatie af. Mijn jongens mogen alleen buiten spelen, maar dit is een bekende omgeving en verkeersluw. Overige plekken en situaties kan ik pas ter plekke beoordelen. Soms hou ik ze ook als een havik in de gaten.
Ik denk dat het heel erg uitmaakt waar of dat je woont hoe veel je toelaat. Ik zou een kind van 5 niet alleen door Amsterdam laten fietsen maar als je een groot stuk land achter je huis hebt why not. Ik dacht ook dat ik best wel vrij was maar soms krijg je wel eens feedbach van anderen dat dat helemaal niet zo is.
Ik ben ook wel voorzichtig en zie ook in (bijna) alles gevaar. Moet zeggen dat ik zo ook ben opgegroeid, mijn moeder en oma's waarschuwden me dagelijks voor kinderlokkers, savonds niet langs de bosjes fietsen enz. Nu is onze dochter ook 4 en mag sinds kort alleen voor het huis fietsen. Ze mag tot oma's voordeur, de steeg in achterom en tot aan het verkoop bord van de buren 3 huizen naast ons. Kleine 100m in totaal. Oversteken om op het gras te spelen mag soms, maar dan kijk ik vanuit huis mee. Als ze bij iemand wil spelen, buurjongen of oma oid moet ze het altijd even melden zodat ik weet waar ze is. Mijn schoonzus vind dat ik overdreven bezorgd ben. Iedereen volgens mij zo mag mijn dochter dus NIET alleen in een zwembad blijven als ik naar binnen moet. Maakt me niet uit of er 5 cm 50cm of 100 cm water in zit, ik ben als de dood dat ze verdrinkt. Iedereen zegt "ach als ze in het water valt staat ze wel op hoor" uhm nou nee. Ik heb haar 1x zien vallen dat ze stil bleef liggen en wij haar dus omhoog mpesten halen. Weet even niet meer hoe het heet, maar als kinderen met hun gezicht het water raken schakelt hun lichaam over in overlevingsstand met ademen waardoor ze dus verdrinken. Ze komen iig niet zelf omhoog (meestal, en in mijn dochters geval). Schoonzus gelooft dit niet en zegt dat haar 5 jarige prima weet wanneer die omhoog moet komen en echt niet zomaar verdrinkt. Ze laat hem dus ook zonder bandjes en met weinig toezicht alleen in zo'n groot intex zwembad. Toen ok haar uitlegde van mijn dochters was het antwoord " ja maar dat was vorig jaar ze is nu 4 ze weet echt wel dat ze omhoog moet komen als ze in het water valt". Ik ga het risico iig niet nemen, dus noem me lekker overbezorgd of wat dan ook, mijn kind zal niet zonder toezicht in het water zitten en ook niet verdrinken.