Wij zijn op het moment bezig met IUI. Er zijn ondertussen al aardig wat mensen om ons heen die op de hoogte daarvan zijn. Op een gegeven moment ben je jaren verder en gaan mensen er ook uit zichzelf naar vragen, zeker als je ziek op bed ligt na onderzoeken e.d. Hielden we het in het begin geheim, lukte dat op een gegeven moment niet meer. Je zoekt ook steun en wil soms ook je verhaal kwijt. Wij zijn helaas nog niet zwanger, maar hopen natuurlijk dat dit wel snel zal gebeuren. Hoe doen jullie dat met mensen die van het traject weten? Ik had het niet verwacht, maar vrijwel allemaal zijn ze erg geïnteresseerd. Ontzettend lief en steunend, maar ergens denk ik ook: als het raak mag zijn, wat dan? Zeg je het dan gelijk? Of houd je het nog even voor je? Het gaat namelijk zo 'ver' dat mensen zelf gaan rekenen wat de testdatum zal zijn haha. Terwijl ik het natuurlijk eerst persoonlijk aan de ouders en zo wil vertellen. Mocht het die ronde dan weer niet gelukt zijn, is de steun die je dan krijgt natuurlijk wel heel fijn. Dat is weer de andere kant. En uiteraard waarderen we het erg dat iedereen zo meeleeft. Voor alle vrouwen die zwanger mogen zijn via vruchtbaarheidsbehandelingen: hoe hebben jullie dat gedaan? Gewoon eerlijk geweest of een 'klein' leugentje en het nieuws wat later verteld?
Hier gewoon eerlijk geweest , maar moet zeggen na zoveel Jaar telde m'n omgeving niet meer mee hoor alleen ouders en dichtbij vrienden telde dan nog wel mee maar klein voordeel: wij mochten altijd pas op 16dpo testen, en dat wist iedereen, maar ik wist rond 12 al wat het was (dan werd jk ongesteld en bij de zwangerschappen testen ik bij 12/13 dpo) zo heb je toch wat dagen dat je het op je gemak kan vertellen/ aan het idee kan wennen
wij zijn ook een tijdje bezig geweest en toen het zover was de eerste keer moesten we het wel meteen vertellen omdat we op huwelijksreis gingen en ik dus niet kon drinken. (hadden een gecombineerder huwelijksreis, eerst een familievakantie van te voren). de 2de keer toen ik zwanger was heb ik eerst verteld dat het niet gelukt was tegen mensen die iets verder weg stonden als ouders, ouders wel verteld zodra we ze zagen (geloof ik). de rest rond de 10weken verteld
Wij beginnen als het niet lukt komende maanden, met iui. Familie weet er nog niet van maar ook ik denk hier nu al over na... Ik dacht zelfs misschien de datum van insemineren (of in de toekomst terugplaatsing) niet vertellen? Maar dan krijg je daar geen steun van.. Wij zouden het nog even voor ons zelf willen houden voor zover dat en lukt en inderdaad een leugentje vertellen hihi
Bij ons in het ziekenhuis zeggen ze dat je op dag 14 nog niet kan testen, omdat de pregnyl dan nog steeds een valse uitslag kan geven. Had jij daar dan geen last van? Of heb je eerst misschien getest om te zien of de pregnyl al minder aanwezig was?
Bij ons weet eigenlijk iedereen er van. Ik denk dat als het raak is, ik ook gewoon eerlijk ben. Maar wel als eerste onze ouders bellen(liever langs gaan, maar sommige wonen ver weg) om het te melden en dan familie en vrienden. Het is hier zelfs zo erg dat mijn baas zei voor hij op vakantie ging: 'ja ik snap dat als het lukt je het voor jezelf wilt houden de eerste weken. Maar het hoeft niet hoor je mag het me best vertellen en als je het wil vertellen, moet je wel ff appen wamt ben niet op het werk.' Ik heb zo gelachen. Ik zei maak je niet druk als het raak is vertel ik het echt wel haha.
Heel herkenbaar.. Wij zijn 5.5 jaar bezig geweest en er waren er ook altijd mensen die alles precies wisten uit te tellen.. Soms zo irritant als je wist dat de telefoon weer ging, maar de andere kant, je hebt die mensen ook nodig om te hart soms te luchten.. Ik vertelde niet altijd precies wanneer wij de tp hadden.. Ik liet dat soms in het midden of nam niet op.. Dan zei ik later eerlijk dat ik ff geen zin had om erover te praten.. En soms vertelde ik het wel.. Ik gaf subtiel aan dat mocht het ooit raak zijn het eerst ff voor onszelf wilden houden omdat iedereen elke stap al weet.. Het is moeilijk.. Misschien dan wel vertellen en zeggen dat ze je daarna zelf moeten laten komen (vertellen eerste echo ed) niet dat ze steeds aan de telefoon hangen wanneer de volgende stappen zijn..
Ik ben nu van de tweede zwanger (allebei iui). We hadden het bij de eerste wel aan iedereen verteld dat we in de mmm zaten. De een wat meer details dan de ander. Toen het eenmaal was gelukt hebben we het eerst ouders en familie verteld en rond 6/7 weken aan een aantal vrienden maar dat was meer omdat ik met MvM mee wilde doen en ik een zin had om die flessen weg te brengen... En ik wilde liever dat ze t van ons wisten dan dat ze die blauwe flessen buiten zagen staan☺️ Ik heb t toen ook snel aan mijn baas verteld (hij wist van t traject af, en was erg betrokken) want was bijzonder misselijk en moest veel spugen Verder gewoon leugentjes om best wil hoor! Ben zelfs met de vitaliteitsecho een vriendin in t ziekenhuis tegengekomen en gezegd dat we een fm hadden... Nu bij deze zwangerschap hebben we 'minder voorzichtig' gedaan met vertellen maar wel pas na de vitaliteitsecho Maar mijn advies... Doen waar jullie je goed bij voelen.
Hier ook verteld. Mensen begrijpen er weinig van en zijn wel geïnteresseerd. Zo kunnen ze het ook begrijpen als je er even doorheen zit ect. Hier zwanger van de eerste ivf. Verse tp. Iui deed helaas niets voor ons.
oooh panda, je bent zwanger! wat goed! Ik volg al een tijdje zo af en toe hoe t met je is, ik ga keihard voor je duimen!
Wat leuk om berichten te lezen van zwangere dames dmv vruchtbaarheidsbehandelingen. Gefeliciteerd met jullie zwangerschap! Geeft je toch weer wat hoop Ik denk inderdaad ook dat ik het nog een paar dagen stil probeer te houden en eventueel een leugentje om bestwil te gebruiken. Ik wil het eerst gewoon de familie kunnen vertellen. En daarna de mensen die dicht bij me staan. En dan met 12 weken pas de rest. En wie weet dat ik na al die jaren wachten zo enthousiast ben, dat ik m'n mond niet kan houden haha. Wie zien het op dat moment wel. Nu maar hopen dat dat moment snel komt...
Hier ook altijd veel geworsteld met de vraag 'wie vertel je iets en wie niet?' Gedurende het traject waren bij ons maar 4 mensen op de hoogte (waarvan 2 op het werk) en ik ben daar achteraf heel blij om. Geen onnodige vragen gehad op deze manier, maar wel wat steun als het nodig was. De mensen die wij het hadden verteld vroegen ook niet naar testdata of iets dergelijks, dus dat was heel fijn. Het was een soort 'steun op afroep'; als wij iets kwijt wilden dan konden we erover praten en op andere momenten werd het onderwerp vermeden. Toen ik zwanger bleek hebben we het ook alleen deze 4 mensen binnen een week verteld. Onze ouders hebben we vervolgens met 7 weken ingelicht en alle anderen met 12 weken. We zijn vanaf toen we het aan anderen vertelden ook open geweest over het traject dat we hadden doorlopen (en nog steeds). Iedereen was heel verbaasd dat we het niet verteld hadden en zolang voor onszelf hadden kunnen houden. Maar ik ben daar nog steeds enorm blij mee dat mijn man en ik deze rotte periode voornamelijk met z'n 2en hebben kunnen doorstaan zonder ongewenste bemoeienis van anderen.
Hier ook tijdje bezig geweest. Bij poging 2 niemand op de hoogte gehouden en ben toen weer gaan spuiten.... En tja toen wel leugentje verteld dat we ff rust hadden. Wij hadden alleen ouders, broers en zussen verteld dat we in traject zaten. Alleen m'n zusje was wel altijd op de hoogte. Buitenwereld weet het tot op de dag van vandaag nog niet en dat houden wij zo. Het voelde voor mij wel beter om niet dagelijks een app/bericht/telefoontje te krijgen van die of geen over hoe het ging. Ook al leeft iedereen echt met je mee. Als er werd gevraagd hoe het ging zei ik we zitten in traject. Als e vroegen naar tp dan bleef ik vaag dat ik aan het spuiten was... Leugentje maar goed..achteraf neemt niemand het je kwalijk. Ze begrijpen je echt wel!
Mijn kennissen, vrienden en familie weet ervan. Ik ben nu inmiddels 2 jaar bezig. Maar ik ervaar juist steeds minder steun en begrip. En heb het gevoel er steeds meer alleen in te staan. Erg jammer. Ik ben alleenstaand en had meer verwacht van mijn omgeving. Ik vind vooral erg dat diegene die mijn beste vriendin was en voogd zou worden van mij kindje het laat afweten. Er zijn 2 mensen van internet die af en toe wat vragen. En 3 vriendinnen waar ik terecht kan. Zij weten geen exacte data op 1 na want die gaat mee met de punctie.
Wat jammer dat ze niet eerder zijn overgestapt naar ivf. Waarom zoveel keer kid? En hebben ze bij jou onderzocht waarom geen resultaat. Wij hebben 1,5 jaar lang eerst ziekenhuis in en ziekenhuis uitgelopen voordat we eindelijk een behandelplan in handen hadden. Wat ik ermee wil zeggen misschien hadden ze je een hoop verdriet kunnen besparen als ze eerst jou onderzocht hadden waarom kid niet lukt? Dan hadden ze meteen kunnen starten met ivf met donor.
Wat jammer dat je zo weinig steun en begrip krijgt. Het is ook iets heel moeilijks, van beide kanten uit. Vanuit jou is het moeilijk om steun te vragen, want je mag ook verwachten dat mensen die het weten zelf ook informeren naar hoe het met jou gaat. Aan de andere kant kan ik ook begrijpen dat mensen het soms moeilijk vinden om erover te beginnen, dat ze ook bang zijn je te kwetsen of dat het te persoonlijk is. Ik ben hierdoor ook mijn beste vriendin kwijt geraakt. Ik kon van haar geen steun verwachten, juist in de tijden dat ik haar zo nodig had gehad. Sterker nog, er werden vaak rare opmerkingen gemaakt, die nogal kwetsend waren voor mijn man en ik. Dit is (voor mij althans) het meest ingrijpende en belangrijkste in mijn leven, een kindje mogen krijgen. Ik vind dan ook dat je van de mensen die dichtbij je staan, dat ze enig begrip kunt verwachten en interesse horen te tonen. Juist van de mensen van wie ik het minder had verwacht, krijg ik veel steun. Maar eigenlijk is dat altijd zo: op het moment dat er iets is, merk je wie je echte vrienden zijn. En die zijn maar op 1 hand te tellen, hoor
Mee eens dat sommige gewoon niet weten wat ze moeten zeggen of doen. Mijn beste vriendin was en is er ook niet voor mij. Toen ze wist dat ik in traject zat wilde ze wel alles weten maar nu ik zwanger ben hoor ik niets. Zelf is ze al 2 maal zwanger geweest en ben er altijd voor haar geweest. Wekelijks vroeg ik het ging... Ging vaak naar haar toe omdat ze altijd moe was tijdens zwangerschap. Net na de bevallingen was ik er ook voor d'r. Alles uit liefde ... Hoe moeilijk ik het ook vond, zij wel zwanger en ik niet, ik was en ben er voor haar. Maar nu ik zelf zwanger ben... Ik hoor en zie ze niet. Heel af en toe ontvang ik een berichtje das al. Doet pijn en verdriet maar ook daar kom te wel bovenop. En toch als ze mij weer nodig heeft zal ik alles opzij zetten om d'r te helpen
Bij ons weten al onze naaste familie en vrienden van de mk, bbz en dat we het ivf traject ingaan. Ik weet alleen niet of ik perse iedere stap met ze zou willen delen, maar aan de andere kant ben ik altijd een open boek en kan ik toch slecht liegen. Ik heb al gedacht om een site aan te maken waar ik alle info kan delen en dat mensen dat kunnen lezen als ze willen en ik niet steeds iedereens vragen hoef te beantwoorden. Maar ik weet het nog niet. Ik denk dat het voor iedereen persoonlijk is om dingen wel of niet snel te delen.
Hier open en eerlijk, maar niet aan veel mensen verteld. Wij zitten nog aan het begin van het traject (ben met hormooninjecties gestart maar mogen het nog op de natuurlijke manier proberen). We zijn al 11 jaar samen (waarvan 3 getrouwd) en hebben er nooit een geheim van gemaakt dat we jong ouders willen worden (30 en 26 nu). Op een gegeven moment krijg je toch vragen. Ikzelf merk dat ik geen zin heb om er geheimzinnig over te doen en soms is het gewoon fijn om even je verhaal te doen. Mijn schoonouders, mijn moeder en een goede vriendin weten het. Wat vooral heel fijn is: mensen vragen soms hoe het gaat, maar overdrijven het ook niet. Ik krijg niet om de dag een bericht met de vraag om een update bij wijze van spreken. Dus dat is wel fijn.
Bij ons weten alleen mijn ouders en zus en 2 vriendinnen het. En de baas van mijn man haha! Wat wij wel steeds zeiden was dat de testdag 2 dagen later was dan wat de daadwerkelijk gingen testen; met de hoop om dan toch face to face naar mijn ouders te kunnen gaan en ze te ' verrassen' dat we zwanger zijn. Maar helaas nog nooit het plan zo kunnen uitvoeren.. Op mijn werk en tegen anderen vertel ik er niks over. Alleen beginnen mijn smoesjes / leugentjes nu wel op te raken met alle ziekenhuis bezoeken.