Mijn zoon van ruim vier jaar is een beetje een aparte vogel. Altijd al geweest. Op de crèche zijn er veel gesprekken geweest over zijn gedrag en hij is ook geregeld geobserveerd. De zorg werd uitgesproken of hij de stap naar de basisschool goed zou kunnen maken. Omdat ik twijfelde aan zijn gehoor zijn wij bij het audiologisch centrum terecht gekomen en werd er idd geconstateerd dat hij niet goed hoorde. Er is door de KNO arts een buisje geplaatst. Het aparte gedrag bleef en ik heb hem aangemeld voor het molenspreekuur van het audiologisch centrum. Daar werd gekeken naar zijn spraak/taalontwikkeling maar ook IQ en algemeen functioneren. Ze constateerden dat hij ver voorliep op technisch inzicht maar achterliep op sociaal-emotioneel gebied. Daarnaast vertoonde hij autistiforme kenmerken. Dit wetende hebben we hulp gezocht om hem te begeleiden in de overgang naar school. Hij gaat naar een gewone basisschool en ik heb goede begeleiding gevonden. Nu is het probleem dat school nogal terughoudend reageert op hem. Dwz dat hij na 4 maanden nog geen volledige dagen maakt. Verder merk ik dat ze het lastig vinden dat er 2x per week iemand speciaal voor mijn zoon komt. Nu wil school het rapport lezen van het audiologisch centrum maar deze is van 1,5 jr geleden ondertussen. Mijn zoon is echt een grensgeval van is er nou wel iets of niet. Het enige wat wij willen is wat ondersteuning van mijn zoon bij de lastige zaken maar zijn niet echt bezig met diagnoses. Er is dus ook geen officiële diagnose gesteld. Waar kan ik nou advies krijgen om het juiste te doen? Bv de vraag: zou het verstandig zijn of niet om een diagnose te laten stellen. Of hulp bij hoe wij met school om moeten gaan. De begeleiding op school is daar niet de aangewezen persoon voor. Die neemt een soort buitenpositie in waarbij ze aanvult op ouders èn school, maar zij heeft geen advies hierin voor mij. Hopelijk is mijn verhaal duidelijk genoeg. Anders stel gerust je vragen!
Steunpunt Autisme wellicht, daar kun je ook terecht zonder diagnose. Ook voor (school)advies, praktische tips, extra begeleiding en verdere verwijzingen in het traject. Anders een psychologisch instituut zoals bijv. EPI of Herlaarhof (maar er zijn er heel veel in diverse regio's van het land). Zij kunnen o.a. onderzoeken, eventueel diagnostiseren, bieden begeleiding en advies. Zowel voor scholen als in de thuissituatie. Als leerkracht (en tevens ouder van een gediagnostiseerd ASS kindje) heb ik ervaringen met allemaal. Voor kinderen met en zonder diagnose.
Ik zou een verwijzing vragen naar bv cardea of ggz. Een diagnose krijgen is niet leuk maar het opent wel deuren naar de juiste hulpverlening. Sterkte! Maar hier een vb van een kindje met dezelfde problematiek waar het heel goed mee gaat. Diagnose is geen vervelend label, het is soms zo hard nodig.
Je kan terecht bij het wijkteam in je gemeente, zij kunnen met je meekijken en denken en weten de juiste wegen te vinden
Hoi, werk zelf in de jeugdzorg en heb zelf twee bijzondere gevalletjes. Ik ben zelf terughoudend in het delen van info omdat ik altijd bang ben dat ze daar meer naar kijken dan naar mijn kind zelf. Ik weet uit werkervaring ook dat het helaas vaak zo werkt. Ik zou zelf het gesprek met school aan gaan. ---Wat vinden ze precies lastig aan het gedrag van je zoon? -wat is er lastig dat er iemand komt (lijkt mij fijn als school zijnde omdat zij ondersteuning krijgen); - uitleggen dat de rapportage verouderd is en geen goed beeld meer geeft van nu ( ikzelf zou ook aangeven dat ik bang ben dat ze daar te veel van uit gaan ipv naar het kind kijken); - advies vragen wat zij denken wat er nodig is op dit moment; - Een diagnose opent misschien bepaalde deuren maat het sluit ook andere deuren en als jullie twijfelen zou ik zelf geen diagnostiek laten uit voeren. Hij is nog klein en ik zou zelf willen voorkomen dat hij nu al een plakker krijg. Succes en pb sturen
Jij verwoord precies waar ik mee zit. Ik wil het juiste doen en denk dat ik er goed aandoe wat achtergrond te geven maar ondertussen werkt het ons ook tegen. Enerzijds wil ik vreselijk graag weten wat er met ons zoontje is maar ik wil aan de andere kant niet dat vervolgens alleen de diagnose nog telt. Mocht hij gediagnostiseerd worden met ass dan kunnen we hem wel gericht helpen (alhoewel de hulp momenteel adequaat is). Mijn zoon draait heel goed op school maar heeft wel zo z'n dingen. Ik zal de juf vragen wat zij denkt dat er nu nodig is. Wat niet nodig is, is dat zij het verouderde rapport krijgen. Mijn zoon heeft sindsdien grote stappen gemaakt. Iedereen heel erg bedankt voor de adviezen. Het wijkteam zijn we bekend dus dat heeft een lage drempel om eens te informeren.
Ik werk ook in de jeugdzorg en als het mijn kind zou zijn en er zou een sterk vermoeden zijn van autisme, dan zou ik hem wel laten onderzoeken. Hoe vroeger de diagnose bekend is, hoe sneller er beter kan worden ingestoken op je juiste hulp (niet alleen nu maar ook in de toekomst). En de diagnose blijft maar een diagnose, hoe je kind binnen die diagnose in elkaar steekt, is bij ieder kind weer anders natuurlijk en uiteindelijk zal daar naar gekeken moeten worden. En daar ben je als ouders gelukkig ook zelf bij; jullie bepalen bv. welk verslag en wat deel ervan jullie delen met derden dus het is mede aan jullie om de juiste en volledige info te delen met mensen die bij jullie zoon betrokken zijn. Het is inderdaad zo dat door sommige mensen alleen naar de diagnose wordt gekeken en dat kan echt een nadeel zijn. Als het mijn kind zou zijn, zou ik dat echter niet zwaarder laten wegen dan de voordelen; mensen die betrokken zijn bij de ontwikkeling van mijn kind een zo goed en actueel mogelijk beeld geven zodat zij op een zo goed mogelijke manier aan de slag kunnen gaan met mijn kind. Succes!
Mijn oudste zoon heeft de diagnose ass op 4 jarige leeftijd gekregen. Omdat hij verder een normale taalontwikkeling heeft en een goed iq is dit eerder nooit specifiek opgevallen. Wij waren hierdoor redelijk vroeg met de diagnose, maar om ons heen horen wij ook dat het juist goed is dat wij zo vroeg de diagnose hebben ontvangen. Juist omdat hij nog zo jong is. Jonge kinderen kun je nog wat vormen, oudere kinderen kun je alleen sturen. Alles wat wij nu doen kan positief effect hebben voor de rest van zijn leven. En als ik zie wat wij ondertussen doen, hoop ik dat ook Ik ben dus voorstander van vroegtijdig onderzoek om specifieke hulp te kunnen vragen. Mocht je specifieke vragen hebben mag je mij een pb sturen. Ik vind het niet erg om dingen te delen, maar wil niet te veel openbaar delen. Veel mensen in onze omgeving weten niet dat onze zoon deze diagnose heeft, alleen mensen die wij belangerijk vinden daarin. Juist om nadelige beinvloeding hiervan te proberen te voorkomen; mensen die hem anders, op negatieve manier, gaan behandelen.
Ik ben het eens met sleepless. Als de voordelen van "het weten" zwaarder wegen dan de nadelen van "een label" zou ik absoluut verder onderzoeken. Zelf hebben wij afgelopen jaar ook in zo'n tweestrijd gezeten. Onze dochter is een bijzonder meisje, ik heb ook aan de bel getrokken omdat ik haar best apart vond tov leeftijdsgenootjes. Na wat observaties en gesprekken met hulpverleners is er een heel sterk vermoeden wat het hier kan zijn. Moest dan wel officieel bevestigd worden dmv testen. Uiteindelijk besloten om dit niet te doen. De reden hiervoor is dat de hele aparte dingen worden voornamelijk door ons als ouders gezien. Bekenden van ons en haar zien haar als een enthousiast maar gevoelig meisje en voor nu is dat goed. Ook op school herkenden ze bepaalde dingen niet waar wij hier thuis tegenaan lopen. Ze heeft het er super naar haar zin en geen problemen op dat gebied daar. Ondanks dat ze volgens de observaties aan zowat elk kenmerk voldeed levert haar dat dus geen problemen op op school of in het sociale gebeuren. Man en ik hebben besloten dat wij hier voorlopig ook thuis onze weg best in vinden. De reden waarom ik aan de bel trok was ook mijn zorg tov school en andere mensen en die zorg blijkt ongegrond. Een diagnose zou hier dus weinig opleveren. Mocht het veranderen kunnen we er altijd nog voor kiezen om een diagnose te laten stellen.
Ik denk dat bij ass het niet weten en niet correct kunnen handelen bijna altijd nadeliger zijn dan de nadelen van een label. Juist bij een relatief jong kind. Een kind met ass denkt anders, ervaart heel veel anders. Ik ben echt aan het leren anders denken, leren dingen anders zeggen, leren hoe en waarmee ik rekening moet houden. Ass kan zoveel uitdagingen met zich meebrengen en ik merk dat te weinig mensen echt beseffen wat ass is.... Ik snap enige terughoudendheid wel. Eenmaal de diagnose kun je dat niet terugdraaien, terwijl uitstel wel makkelijk kan.
Hallo Jessie25, Ik las je verhaal en wilde als nieuw lid graag reageren. Ik heb geen professionele achtergrond maar ik kan je wel e.a. vertellen vanuit mijn eigen ervaring. Zelf heb ik een "lichte" vorm van autisme. Ik heb een normaal IQ en kan mij inmiddels goed redden in deze toch al harde en snelle maatschappij. Als kind verliep de overgang van peuterspeelzaal moeizaam, op de kleuterschool kon ik qua intelligentie prima mee. Sociaal emotioneel liep ik achter. Ik heb dan ook een jaar extra gekleuterd. Destijds was er nog niet zoveel bekend over autisme. Mijn ouders wisten goed dat er e.a. aan de hand was maar door school werd dit vaak maar een beetje afgewimpeld. De jaren gingen voorbij en naarmate ik ouder werd, werd ik mij ook steeds bewuster van het feit dat ik "anders" was dan mijn klasgenoten. Uiteindelijk heb ik het reguliere basisonderwijs gevolgd. Ook de reguliere middelbare school. Maar wel van havo, naar vmbo. Veel stress en depressiviteit. Uiteindelijk heb ik een mooi MBO diploma gehaald waar ik trots op ben.. Ondanks dat is het altijd blijven knagen en in 2011 heb ik mij zelf gemeld bij de huisarts i.v.m. een depressie en vastlopen in studie/werk. Vanuit hier ben ik doorverwezen naar het GGZ en inmiddels.. heb ik mijn diagnose autisme gekregen. Het was niet makkelijk, en dat is het nog steeds niet.. Maar sinds ik de diagnose heb, en dus zwart op wit heb dat ik een "handicap/beperking" heb, gaan er wel veel meer deuren voor mij open en is het leven een stuk makkelijker geworden. Ik wil niet zeggen dat mijn situatie hetzelfde is als die van jou zoon. Maar ik denk persoonlijk dat het voor de begeleiding nu en eventueel in de toekomst heel fijn kan zijn als je wel zwart op wit een diagnose hebt. autisme is helaas iets wat vaak aan de buitenkant niet zichtbaar is. Daarnaast hebben mensen vaak een stereotype beeld van mensen met autisme. Dit hoeft helemaal niet zo te zijn ! Ik weet niet of je uiteindelijk iets aan mijn verhaal hebt. Maar ik wil je in ieder geval veel succes en geluk toewensen voor de toekomst !