Al zolang als ik mij kan herinneren kan ik niet zo goed omgaan met ziekte. Ziekte van mijn naasten maar ook zeker van mijzelf. En dan heb ik het over griep enzo (over ernstige ziektes nog maar niet te spreken!) Ik verlies dan de controle, ik kan niks doen en me alleen maar ellendig voelen, en dan helemaal als ik over moet geven, buikgriep, want dan voel je je echt vreselijk ellendig. Als iemand van mijn naasten ziek is voel ik mij dus helemaal in in die persoon, omdat ik het zo vreselijk (bijna einde van de wereld) vind, dus moet dat voor die ander ook zo voelen. En dat vind ik dan zo erg voor die ander, en dat levert mij dan weer veel stress op. (Ik weet het, dit helpt die ander niks maar toch doe ik het) Nu we een dochter hebben word ik hier natuurlijk vaker mee geconfronteerd. De laatste tijd begint het idee van een 2e kindje door mijn hoofd te spelen, niet voor nu maar misschien over een jaar. Nu heeft ons meisje vannacht voor de eerste keer overgegeven, super zielig en ik was natuurlijk behoorlijk in de stress! Op zo'n momenten vraag ik mij serieus af of ik een 2e kindje wel aan kan. Het dubbele ziek zijn van kindjes, dubbele kans op besmetting etc. Hoe zijn jullie gedachten hierover? Vinden jullie het ziek zijn van jezelf en je kindjes ook zo erg? En denken jullie dat jullie kindjes dit ook zo zwaar beleven of maak ik het in mijn hoofd veel erger als dat het is? (Even relativeren) En betekenen 2/3/4 kinderen ook echt heel vaak ziek zijn of valt dat wel mee, in vergelijking met 1 kindje. Ik weet dat er allemaal veel ergere dingen zijn als griep, ik probeer heel vaak te relativeren maar toch blijft dit iets moeilijks voor mij. Sorry voor mijn lange verhaal.
Ik herken je angst niet zelf, maar wil je best vertellen hoe het er hier thuis aan toe gaat. Wanneer de een ziek is, dan heeft de ander het automatisch ook een paar dagen later. Voordeel, ben er wel in een klap weer vanaf en ze kunnen er allebei weer tegenaan. Ze zijn nog nooit allebei tegelijk ziek geweest, dus ik hoef niet van het ene bed naar het andere te rennen zeg maar, zit altijd wat tijd tussen. Mijn jongste heeft als baby best heftige reflux gehad, en haar maag is nog steeds niet erg sterk, maar dat is prima te omzeilen door bepaalde combinaties te vermijden. Maar daardoor heeft ze wel vanaf dat ze kon lopen al geleerd om meteen naar de wc te gaan wanneer ze moet overgeven, dus daar hoef ik niet veel mee te doen. Of wanneer ze niet lekker is gewoon een bakje bij haar bed. Het enige hier is eigenlijk gewoon veel knuffelen, en op de bank liggen, disney-films kijken, na een dag of 2 is het wel klaar.
Je vraagt er niet naar, maar ik zou je serieus willen aanraden hier hulp voor te zoeken. Het lijkt me heel naar voor een kind als het niet ziek 'mag' zijn omdat mama van de rel raakt. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het heel vervelend voor je dat je het zo voelt, maar ik denk idd dat kinderen dit zeker mee krijgen. Qua ziek zijn is het hier idd ook dat het gewoon doorschuift en dat je zo drie weken bezig kan zijn omdat iedereen na elkaar gestrekt gaat, maar vaker is het imo niet.
Helemaal mee eens. Die angst voor ziek zijn is niet gezond. Misschien wel een fobie zelfs. Jammer als je die je kinderwens laat beïnvloeden. Ik zou dat probleem gaan aanpakken. Heb jij, maar ook je gezin, veel profijt van.
Volgens mij gaat het TS er niet om dat haar kind niet ziek mag zijn of dat ze het vies vind. Wat ik uit haar verhaal op maak is dat ze zich heel erg bezorgd en paniekerig voelt op zo een moment. Het is meet dan normaal om je zorgen te maken TS, dat doet elke moeder. Het moet alleen niet ongezonde vormen gaan aan nemen, dus of hier nou sprake is van smetvrees of overbezorgdheid, misschien kan het je helpen om hier hulp voor te zoeken, zodat je er beter mee om kan gaan op momenten dat je kindje of een andere naaste ziek is. Ik sluit me aan bij de andere dames, meestal steken kindjes elkaar wel aan en worden of tegelijk of vlak na elkaar ziek, daar kan je niet echt omheen. Mijn twee broertjes staken elkaar ook steeds aan.. maar, meestal duurde dat ook niet langer dan een paar dagen. Laat je angst niet je wens op een tweede kindje verdoezelen, dat zou zonde zijn. Met een beetje hulp kan je namelijk heus wel van je angst afkomen.
Toen ik je topic titel las dacht ik : hee daar kan ik wel wat over zeggen want ik heb die twijfels ook lang gehad. Tot ik las waarom jij die twijfels hebt.. ik vind het toch best wel heftig dat jij er zo vreselijk veel last van hebt als iemand in jouw nabije omgeving ziek is. Ik vraag me ook af of je hier geen hulp bij nodig hebt zodat je er wat relaxter mee om kunt gaan. Ziek zijn is vervelend maar je gaat er doorheen en het is weer klaar. Sommige kinderen kunnen ook door de minste aanleiding al ziek zijn. Neem nou mijn dochter, zij blijkt een verminderde afweer te hebben. Zij is een hele tijd lang zo'n 2 weken per maand ziek geweest. Dat ging vrijwel altijd gepaard met overgeven. Uiteindelijk heeft ze een ingreep gehad en gaat het nu een stuk beter. Maar dit is wel iets wat zou kunnen gebeuren bij een tweede want je hebt het toch nooit in de hand. Als dit je grootste zorg is moet je, vind ik, inderdaad gaan overwegen of je een tweede kind wel aan kunt. Stel nou dat je denkt dat je dat niet kunt, ga dan hulp zoeken. En overweeg een tweede kind weer opnieuw wanneer je merkt dat de hulp jou geholpen heeft. En even ter info: het ziek zijn van mijn dochter is nooit een aanleiding voor mij geweest om te twijfelen of ik een tweede wel aan zou kunnen.
Bedankt voor jullie reacties. Ik begrijp jullie adviezen om hulp te zoeken, helaas heb ik dit al gedaan maar zoals jullie merken zit de angst er nog. Ik heb cognitieve gedragstherapie gehad en emdr. De emdr heeft nagenoeg niks gedaan, de cognitieve gedragstherapie heeft me wel handvaten gegeven, ik moet mijn gedachten ombuigen maar dat is heel moeilijk. Ik heb deze gedachten zo eigen gemaakt in al die jaren dat het heel veel energie kost deze om te buigen en eigen te maken. Natuurlijk mag mijn kindje ziek zijn, ziek zijn hoort helaas bij het leven en dat weet ik heel goed. Daar heb ik ook geen controle over. Echter ben ik gewend om van die angstige situaties weg te lopen, dat voelt veilig. Dit kan ook gemakkelijker als je alleen bent. Met een gezin werkt dit niet zo. Ik kan hier niet van vluchten en ik moet ermee dealen. Wsl is dit ook mijn beste 'leerschool' omdat ik er niet van weg kan lopen, ontwijkingsgedrag maakt de angst uiteindelijk alleen maar groter en dat heb ik jaren kunnen doen/gedaan. Ik vond eerlijk gezegd dat ik ook best een complimentje had verdient vannacht (klinkt raar) ik heb er voor mijn dochter kunnen zijn, haar kunnen helpen en troosten zonder dat zij iets van mijn paniek en angst merkte. Dat vind ik heel erg fijn. De gedachten dat ik dit gewoon kon sterkt mij. Wel maakt het mij heel erg onrustig, als ik weer in bed lig gaat er vanalles door mijn hoofd en voel ik mij toch aardig in paniek. Dit is pas weer over als iedereen beter is en ik weet of ik het ook heb gekregen of niet. Dat kost heel veel energie. Ik probeer mijn gedachten af en toe te checken bij mijn moeder en vriend, even reflecteren en checken of mijn gedachten reëel zijn. Ik denk dat ik dat hier met mijn verhaal ook even wilde doen. Toch bedankt voor jullie reacties, ik begrijp dat hulp zoeken het meest voor de hand liggende advies is. Wie weet moet ik er achter komen (is nog vrij recent) dat ik er nog niet ben en nogmaals aan de bel moet trekken voor hulp.
Goed van je dat je al therapie hebt gehad. In principe weet je dus ook wat te doen. Ik zou iemand zoeken die je wekelijks kan ondersteunen in de praktijk van alledag.
Ik zit niet in een soortgelijke situatie maar wil je wel een hart onder de riem steken. Ik heb een extreme angst, zeg maar gerust fobie, voor overgeven (gehad). En laten nu net kinderen veel overgeven... al ver voordat ik moeder werd intensieve therapie gehad (zowel cognitieve gedragstherapie als EMDR) en dit heeft de scherpe kantjes er wel afgehaald. Inmiddels neemt mijn moederinstinct het gewoon over als hij overgeeft en kan ik er voor hem zijn. Dat versterkt mijn zelfvertrouwen voor de volgende keer weer. Vroeger kon ik ook van deze situaties vluchten, nu toch echt niet. Confrontatie kan soms ook een harde, maar goede leerschool zijn. Ik vind het nog steeds heel naar als het gebeurt, maar er valt prima mee te leven. Dus misschien heb je nog ergens wat onverwerkt zeer wat toch nog aandacht nodig heeft. En misschien kun je bij jezelf nagaan waar dit gevoel vandaan komt. Is er vroeger iets gebeurd waardoor je nu zoveel angst hebt? Soms helpt de realisatie waar het vandaan komt ook al met relativeren. Overigens, EMDR was bij mij een wondermiddel, maar het succes hangt heel erg af van de deskundigheid van degene die het uitvoert. Ik kan je iemand aanraden, mocht je interesse hebben. Heel veel sterkte, ook al zijn de aanleidingen voor onze angsten anders, ik weet hoe zwaar het is om je leven er soms door te laten leiden. Blijf geloven in jezelf! Het komt echt goed.
Ik zou idd toch eerst wat verder zijn in het proces alvorens voor een tweede te gaan. Want de 'ellende' kan al beginnen tijdens de zwangerschap. Tijdens mijn eerste zwangerschap heb ik 7 maanden bijna dagelijks naar de toilet moeten rennen. Geen zwangerschap is hetzelfde. Zou je het aan kunnen als je een hele misselijke zwangerschap zou krijgen? Niet dat als je dat aan kunt je er al klaar voor bent. Maar ik zou dit ook meenemen in je overweging.
Dat wilde ik ook zeggen. Ik heb emetofobie en ik kan me wel indenken wat zij voelt. Je mag zeker trots op jezelf zijn dat je je kindje zo goed getroost hebt. Dat is al een hele overwinning!
Ik heb er ook een vorm van. Echter betreft dat alleen zelf bang zijn om ziek te worden (te moeten spugen). Onze kinderen helpen en opruimen gaat me best goed af. Het is wel heel veel beter geworden door de komst van de kinderen. Je moet wel zeg maar.. Ben er eigenlijk voor het grootste gedeelte vanaf. Behalve als ik mezelf niet lekker voel, dan zit ik mezelf echt in de weg. Als je deze fobie hebt laat je fobie dan niet je kinderwens in de weg staan. Doodzonde.. Zoek hulp want dat is er. Ik heb zelf er geen hulp bij gehad omdat het niet alles overheersend is en ik normaal kan functioneren. Ik heb tijdens mijn zwangerschappen moeten spugen en dat ging best goed
Bedankt voor jullie lieve reacties!! De emdr is inderdaad toegepast op mijn angst voor overgeven/buikgriep. Helaas heeft dat niet veel (zeg maar gerust niks) gedaan. Ik kom er nu wel achter dat ik er wel voor mijn dochter kan zijn als ze ziek is en overgeeft, sterker nog, zojuist moest ze hoesten en spuugde ze over me heen. Dat deed me eigenlijk 'niks' (ik vind het natuurlijk wel vervelend voor haar!) Maar dat had ik niet van mijzelf verwacht. Echter voel ik wel verschil in feit dat dit geen buikgriep is en ze er dus (gelukkig!!) niet zo beroerd van is. Dat is hetgene waar ik zelf zo bang voor ben (je hondsmisselijk voelen en het moeten overgeven) Omdat ik dat zelf zo vreselijk vind vind ik het heel moeilijk om dat bij iemand anders te moeten zien, laat staan bij je kindje. En dat het zo besmettelijk is helpt natuurlijk ook niet echt mee.. Wat ik nu al meerdere keren terug lees in jullie reacties is dat dit inderdaad een 'leerschool' is, je word ermee geconfronteerd en je móet ermee dealen. Het geeft me wel weer zelfvertrouwen om een stukje angst los te kunnen laten. Wel fijn om te lezen dat meerdere van jullie dit ook zo ervaren, dat geeft hoop! Ik wil mijn leven niet laten leiden door mijn angst, daarom heb ik ook gewoon onze kinderwens doorgezet ondanks dat ik weet dat je daar ziek van kunt zijn (de controle die ik verlies over mijn lichaam tijdens zwangerschap vind ik heel lastig) en natuurlijk de wetenschap dat kindjes nou eenmaal ziek worden. Helaas is ziek zijn (en overgeven) iets wat niemand leuk vind en ook nooit leuk zal worden. Maar ik zou er graag mee om willen kunnen gaan zoals iedereen ermee omgaat. Nou heel verhaal weer. Nogmaals bedankt voor jullie lieve reacties, het is fijn om jullie gedachten en ervaringen, herkenning, te lezen!