Wie heeft zich laten steriliseren terwijl er nog een kinderwens was... Mijn man wil absoluut geen kindjes meer. Ik heb heel wat anti conceptie soorten gehad en kan er gewoon niet tegen. Nu gebruiken we het condoom, maar soms hebben we ook gewoon geen zin om die dingen weer te pakken. Ook belemmerd het ons, omdat mijn man zijn angst is dat er toch iets misgaat. Sterilisatie ziet hij niet zitten en durft hij niet aan. Nu zit ik er over te denken om mijzelf te laten steriliseren. Maar het is zo dubbel, mijn wens voor nog een kindje is heel groot (weet dat dat gevoel bij mij zal blijven ook al zou er nog een kindje komen, daarom moet ik mijn verstand volgen en niet mijn hart en je moet het met z'n tweeën willen). ik hoop daarmee ook een stukje rust te krijgen dat het dan ook gewoon niet meer kan. Maar ik ben ook zo bang dat ik het hierdoor alleen nog maar moeilijker krijg, vandaar mijn vraag
Eerlijk gezegd vind ik dat als het je man is die zo duidelijk geen kinderen meer wil, hij zich zou moeten laten steriliseren en niet jij. Ik vind het een beetje 'laf' om dat bij jou neer te leggen (niet vervelend bedoeld richting je man). Mocht het toch echt op jou terecht komen: als je zelf twijfelt, moet je je niet tot zo'n stap laten overhalen. Daar moet je echt 100% achter staan! Edit: o wacht ik lees nu dat dat initiatief vanuit jou komt. Te kort door de bocht sorry. Maar principe blijft hetzelfde. Als hij niet wil, kan hij zich laten steriliseren. Als jij twijfelt, moet je het echt niet doen.
Oh oxbow wat moeilijk moet dat zijn ik heb er nog geen ervaring mee maar mijn man wil er echt nog maar 1 en dan is het klaar. Maar sterilisatie is zo definitief. Mijn schoonmoeder is gesteriliseerd en heeft later toch nog via ivf geprobeerd. Zonder succes. Dubbel hoor. Wat zegt je man ervan?
Oe.. Ik weet niet of ik dat zelf zou kunnen. Verstandelijk gezien is het voor jullie allebei klaar, maar gevoelsmatig voor jou dus nog niet. Ik denk niet dat ik mijzelf dan zou laten steriliseren. Dat zou ik dan toch echt bij hem neerleggen. Hij wil het echt niet meer, condooms belemmeren jullie (maar vooral hem door de angst dat er toch iets misgaat), waarom toont hij de 'ballen' dan niet om te zeggen 'ik wil het echt niet meer, ik doe er iets aan'? Wat als jullie onverhoopt uit elkaar gaan? Wie zegt dat jij met een eventuele nieuwe partner niet wel dat gevoel achterna kunt gaan? Of denk je dat het verstand dan nog steeds zegt dat het zo goed en genoeg is? Ik denk wel dat het iets is wat je mee zult moeten nemen.. Een huisarts zal daar ook naar vragen bijvoorbeeld. Evenals wat als een kind overlijdt en er mogelijk minder verstandelijke bezwaren zijn. Bij ons was het zowel gevoelsmatig als verstandelijk gezien gewoon echt genoeg. Er komen voor ons allebei absoluut geen kindjes meer bij. Niet als wij samen zijn, niet als wij uit elkaar zouden zijn, gewoon echt niet meer: drie is voor ons genoeg. Daarom was het bij ons vrij 'simpel' de stap tot sterilisatie te zetten. Mijn man heeft dit toen gedaan, terwijl hij doodsbang is voor naalden, ziekenhuizen e.d.: maar het stelde niets voor haha.
Hier was het bij mij heel erg duidelijk ik wilde echt niet meer mijn man vind het wel best ik had dus die angst stel dat het nog een keer gebeurd ik wil het echt niet, dus heb ik mijzelf laten steriliseren toen de kans zich voordeed, als het bij jouw man ook zo duidelijk is dan vind ik dat hij in actie moet komen.
Hier is een beetje hetzelfde aan de orde. Als het aan mij ligt komt er nog 1 bij, bij man niet.. er zijn teveel dingen waardoor het gewoon niet verstandig is. Man wilt/wilde zich laten steriliseren. Maar dat vind ik te definitief. We zijn nog jong (ik ben 27) en vind het daarom lastig nu al die wens definitief te laten gaan.
Die vind het fijn dat ik het zou willen doen, maar ik heb aan de ene kant het gevoel het maakt het zo veel makkelijker en het kan allemaal veel spontaner, maar aan de andere kant denk ik ook dat ik het er heel moeilijk mee zou hebben, omdat het dan echt definitief is. Maar ben ook al 35 dus wat dat betreft niet de jongste meer
Sorry hoor, maar als je man zo absoluut tegen is, mag hij ook wel zijn verantwoordelijkheid nemen. Dat is maar eerlijk. Bovendien is het voor een man veel minder ingrijpend.
Ik weet gewoon zeker dat stel dat we uit elkaar zouden gaan en het wat betreft mijn leeftijd nog zou kunnen er zeker nog een kindje zou komen. Hetzelfde als hij morgen toch zou zeggen dat hij er toch nog voor wil gaan, maar dat doet hij niet. Voor mijn man was 4 het max, maar onze jongste is een cadeautje van moeder natuur. Helaas door dat mijn man dit niet kon accepteren het eerste jaar van onze jongste (hij is nu hartstikke gek op hem) en hij wel altijd geroepen heeft van je mag het nog een keer overdoen en er echt van genieten (onze dochter van 4 heeft de nodige zorgen en problemen gehad, vooral het eerste jaar en nu nog wel). Maar door zijn houding het eerste jaar heb ik op mijn tenen gelopen, onze zoon liefde voor 2 moeten geven en is het eerste jaar voor mij een nachtmerrie geweest wat bijna ons huwelijk gekost heeft. Dit risico wil ik niet nog eens nemen aan de ene kant, maar aan de andere kant kan ik mijn kinderwens niet loslaten en misschien ook wel een stukje "boosheid" naar mijn man toe (dit weet hij ook) Alleen het verschil zit hem erin dat ik hulp gezocht heeft en ook naar mijn verlangen naar nog een kindje (alleen was het niet helemaal de juiste persoon) ben hij dat nooit gedaan heeft en nog niet wil. Ik zie onze jongste als een liefdesbaby en ben stapel op hem (mijn man dus ondertussen ook hoor ) Daarom weet ik dat een kindje echt geen goed idee is, maar soms stromen de tranen toch wel over mijn wangen, omdat ik er nog geen afstand van kan doen. Heb wel bijna alle spullen weggedaan met veel pijn en moeite, maar voor mij is het nog niet klaar en misschien ook wel om de verkeerde redenen.
Hier is het heel simpel.... Als we besluiten dat ons gezin compleet is, dan is hij degene die gesteriliseerd wordt. Ten eerste ben ik zwanger geweest en bevallen, ten tweede draag ik al ruim 12 jaar zorg voor se anticonceptie en ten derde is de ingreep voor de man veel minder ingrijpend. Als laatste, mijn kinderwens is groter dan die van mijn man.
ik denk dat er 2 dingen lopen: - jij hebt nog een kinderwens, je man niet - hij wil zich niet laten steriliseren. Over dat tweede kan ik heel makkelijk zijn, ik vind het 100% het ding van de man. Echt na 1 of meerdert bevallingen hoef je niet dit ook nog te doen vind ik. Daarbij is het voor een man minder ingrijpend. Ik zou nooit accepteren dat een man het niet ziet zitten of bang is. Met dat smoesje kan een vrouw ook niet aankomen voor een bevalling en dan het stokje doorgeven. Ik begrijp serieus niet dat vrouwen dat accepteren. Ten tweede moeten jullie er echt samen over praten qua kinderwens, en als de 1 niet wil dan zou het wat mij betreft echt ophouden. Hier is het dus idd zoals bij pietje, toen de beslissing hier genomen werd was het echt aan hem, geen discussie over mogelijk.
Tuc... We hebben er gepraat en het blijft bij onze 5 geweldige kinderen, maar ik vind die stap voor sterilisatie erg groot en zie ook op tegen de ingreep.
Ja, dit dus. Jij hebt bovendien al je bevallingen ook gedaan, hoeveel stelt 1 sterilisatie voor hem dsn voor zeg.
Als jij nog een kinderwens hebt, zou ik het absoluut niet doen. Ik denk btw ook niet dat een ziekenhuis het dan wil doen? Als hij geen risico wil lopen, dan laat het toch bij zichzelf doen? Laat hem die verantwoordelijkheid maar nemen dan.
Een sterilisatie van de man is een kleinere ingreep dan bij de vrouw. Daarnaast wil hij geen kinderen meer en jij wel. Ik zou mij dus echt absoluut niet laten steriliseren als ik jou was
hij is er definitief klaar mee dus ik vind dat hij dan ook maar definitief zich moet laten helpen. ik vind het eigenlijk heel raar dat de zwangerschap in een relatie in de meeste gevallen door een vrouw tegengehouden moet worden door de pil ed. zelf heb ik dan geen problemen met de pil maar ook wij houden niet van condooms.. teveel gedoe en zo. als ik er niet tegen de pil of andere vormen anticonceptie voor vrouwen mag mijn man een knipje laten zetten anders zit het hier op slot als een van ons echt geen kinderen meer wil
Hier ook zoiets,.alleen heeft mijn man zich wel laten steriliseren. Ik ben twee keer door de pil heen zwanger geraakt. Hij was na de bevalling van onze dochter heel duidelijk: twee en niet meer. Ik heb altijd geroepen een heel elftal te willen dus ik had eerst wel moeite met dat standpunt, maar heb me erbij neergelegd. Een kindje maak en hebbje samen en ik wil hem niet dwingen tot iets wat hij niet wil. Ik wil me niet laten steriliseren omdat mijn kinderwens er nog steeds is (ergens op de achtergrond) En mocht het zo zijn dat we uit elkaar zouden gaan dan sluit ik een evt zwangerschap met een nieuwe partner niet uit (ligt natuurlijk ook aan mn leeftijd dan, ben nu bijn 32) De gynaecoloog waar ik kwam na 6 weken na de geboorte van onze dochter zei: bij twijfel zeker niet doen! Hij wil absoluut geen kinderen meer, ook niet bij een ander en hij heeft daarom de beslissing gemaakt om zich te steriliseren. De ingreep viel heel erg mee en de volgende dag was hij alweer aan het werk. Hij had zich ook mega zorgen gemaakt, kon er niet van slapen en zag allerlei scenario's voorbij komen wat er mis.zou kunnen gaan en weet ik veel. En als ik er nu aan denk vind ik het wel jammer, maar niet meer heel erg verdrietig zoals in het begin. Het is goed zoals het nu is. Ik hoop dat we samen met de kinderen gelukkig worden tot het eind en wat er in de toekomst missch ooit eens gaat gebeuren dat zien we dan wel weer.