Wat dacht jij na de bevalling toen je jouw kindje zag en vast hield Ik ben erg benieuwd wat jou ervaring was. Bij mijn eerste kind dacht ik wat lijkt ze op mij toen ik klein was. Dit was wel heel apart om te zien. En ik zei ; ben jij dat die in mijn buik heeft gezeten. Bij mijn zoon die drie maanden te vroeg was geboren en 870 gram woog. en in de couveuse lag. Het eerste wat ik dacht toen ik hem eindelijk vast mocht houden was; Wat een kleine handjes!!!! en er zitten al piepkleine nageltjes op. Wat een wonder.
Het eerste wat ik dacht bij de geboorte van onze dochter was. Is ze echt van ons? ben ik nu echt moeder. Misschien beetje raar, maar mijn vliezen waren nachts gebroken en niets geen weeën. Dezelfde avond wouden we gaat eten en toen kreeg ik ineens persweeen heel heftig. Echt wee aan wee. Zodra ik rechtop ging staan viel ik flauw. Ik ben dan ook opgehaald met de ambulance en mijn man reed er achteraan. Ik lag nog geen 2 minuten op de verloskamers en mijn man was net 20 sec binnen toen onze dochter geboren werd. Buiten dat ik wist dat ze binnen 3 dagen geboren zou worden toen mijn vliezen braken. Overviel het me nogal wat er allemaal gebeurde. Daarna was ik natuurlijk ontzettend verliefd op onze dochter. Bij onze zoon was dat heel anders. Ik keek echt naar zijn voetjes en handjes zijn oogjes alles ik was echt opslag verliefd.
Dat waren een paar gedachten eigenlijk. O.a; -hey er zat écht een baby in! - heb ik nu echt een baby vast? -wat is hij groot - wauw, ik hou nu al zoveel van je
"Wauw.....wauw...wauw!!!" En daarna....".ik bescherm jou met heel mijn leven, je kunt altijd op me rekenen". Nog steeds kan ik niet geloven dat,na alles wat we voor zijn bestaan hebben doorgemaakt, die grote kleine man van mij is...
Ons eerste kindje is overleden in de buik, en toen moest ik dus van een overleden kindje bevallen. Toen ik ging bevallen van onze tweede dochter, was dat natuurlijk heel spannend. En ik zou het pas echt geloven als ik een gezond huilend kindje in mijn armen zou hebben.... Zij kwam inderdaad gezond ter wereld, ik mocht haar vanuit de buik aanpakken, en toen er een krijs uit haar kwam, was ik heel geëmotioneerd. Toen heb ik dus wel een traantje gelaten van blijdschap en een groot stuk spanning viel van me af.
Bij de eerste was ik een beetje geschrokken van de pretecho. Ik dacht dat hij een heel grote neus zou hebben en een overbeet haha. Dus toen hij geboren werd en het mooiste baby'tje bleek dat ik ooit had gezien, was ik zo opgelucht Super lief klein neusje en een prachtig kinnetje! En ik dacht ook: huh? Het is echt echt echt een baby! Ik vond het zo'n abstract idee dat er een baby in mijn buik zat Bij de tweede wisten we al dat we mooie kinderen maakten en de pretecho's waren ook altijd mooi En na 1 perswee was hij er al dus ik dacht opnieuw: huh? Een baby? Ik zei nog: wat is hij klein! Waarna iedereen in lachen uitbarste. Hij woog 9 pond en was 57 cm! En ik was gewoon beledigd dat anderen hem groot vonden. Hij was zo mooi en klein <3
Eerste "jeetje" ik kreeg er niks anders uit dan jeetje daarna kon ik niks zeggen, alleen staren naar mijn babytje
Bij beide kinderen wou ik direct na de geboorte tijd voor mezelf... wou ze maar even vasthouden en daarna echt.voor mezelf. Achteraf denk hoe fout dat je al moeder je kindjes even niet wil hebben. Maargoed de 1ste was is in totale paniek en toen de kleine geboren was dacht ik echt wauw heel appart dat er zoiets.moois gemaakt kan worden. Maar was zo inmezelf gekeerd dat ik daarna echt niets meer dacht. Me meisje het 1ste wat ik dacht zo dat is snel gegaan! Daarna wat is ze dik (echt een bol koppie, ze werd heel klein geschat dus was erg verbaast) Daarna wou ik echt even bijkomen al was het maar 30 min dat ik bezig was geweest
De eerste gedachte bij mijn oudste dochter was: wat een haar! Haha. Mijn man heeft donker haar en ik ben zelf blond, dus ik had een soort mix verwacht. Maar ze werd geboren met heel veel en donker haar. Ook schoot gelijk door me hoofd dat ze ontzettend klein was (en ze werd groot geschat). Bij de geboorte van onze andere drie kinderen, met bijna 32 weken, kon ik alleen maar denken: wat zijn ze klein!
Bij m'n eerste dacht ik; wauw, wat lief, m'n kindje, whaaa. Soort hysterie en overweldiging in m'n hoofd. Vervolgens; wat gebeurt er, waarom is ze zo blauw. En toen moest ineens de navelstreng door en werd ze meegenomen. Bij de tweeling dacht ik toen H. op m'n borst lag; oooh, wat ben je mooi, wat ben je klein en lief. En vervolgens; neeee, nu moet ik nog een keer een kind er uit persen. En vervolgens dacht en riep ik; haal haar weg, ik moet nú een kind er uit gaan persen. Hahaha. Toen D op m'n borst lag dacht ik weer; ooh, nog zo'n lief mooi klein kindje. En daarna, waar is H, haal haar uit de couv, ze moet hier ook liggen. En daarna toen ze er allebei lagen, wauw wauw wauw, het was het echt allemaal waard.
Het eerste wat ik dacht toen hij boven het doek getild werd was: Ooh jij kijkt niet vrolijk.... Hij heeft nog steeds datzelfde fronsje en kan echt heel boos kijken! Hoor mensen wel eens roepen: Oeh wat kijkt hij boos. Dan zeg ik dat ie zo ook geboren is
Ik weet het eigenlijk alleen nog maar van mijn tweede: Woah, wat kan jij schreeuwen! Oudste had zo'n heel lief zacht babyhuiltje, maar de tweede kwam krijsend en gillend ter wereld, oorverdovend gewoonweg, haha. En bij de laatste dacht ik: yes, dit hoef ik nooit meer te doen, haha.
Bij de eerste dacht ik waaaaaah !!! En ik zie hey kleine kanjer, wat ben je mooi ! Bij de tweede dacht ik wauwww en ook zo die ging gemakkelijk 🙈 En toen moest ik Huilen van geluk En ik zei wauw ben jij klein !! Bij De derde dacht ik ook wauwww !! En ik zei hey mooie meid, jij hebt niets te kort gehad in mijn buik zie ik wel 🙈 Bij de vierde was het eerste dat ik dacht hij is er ! Eindelijk hij is er ! De hel van de zwangerschap is voorbij ! Daarna dacht ik waarom Huilt hij niet ? En daarna dacht ik 2,5 uur lang ga niet dood ga niet dood ga niet dood ..... En gelukkig na een aantal weken ic en een zware operatie is hij over 3 weken alweer 1 jaar !!
Het eerste wat ik dacht: "WAUUWW, wat ben jij mooi!!!" Ze had een perfect rond kopje want ik ben via een keizersnee bevallen ze was en is prachtig 😍
Ik was bij mijn 1e zwangerschap heel erg bang dat ik een lelijk kind zou krijgen. Ik hoopte zo dat ik een kindje zou krijgen die er leuk uitziet. En toen ik mijn zoon voor het eerst zag riep ik alleen maar ooh wat is hij mooi en hij ruikt zo lekker. Ik bleef dat maar herhalen, was zo trots! Bij mijn dochter was ik ook zo trots dat ze zo mooi was. En ik vond het zo leuk dat ze wangen had! Ze was helemaal niet dik maar had enorme wangen.
Oh wat ik ook nog dacht en ook heb gezegd; Bij de oudste; dit ga ik echt nooit meer doen, de volgende wordt een apotiekind. Iedereen lachen en ik snapte niet waarom. Hallo, ik wilde dit echt nooit meer hoor. En toen de tweeling op m'n borst lag, heb ik het weer gedacht en gezegd; dit ga ik nooit weer doen. Toen zei de gyn; dat lijkt me geen gek idee als je 3 kinderen hebt. Kan het er alleen maar mee eens zijn.
We wisten niet of het een meisje of jongen zou worden dus tien ze haar om hoog hielden zei ik: "Yes! Ik had gelijk, het is een meisje en ze heeft haar! (Ik was bang om een kaalheid kindje te krijgen haha)
Bij de 1e: "Hoe kan dat nou??? Ze zou morgen pas komen" (ik zou ingeleid worden, ze kwam spontaan een dagje eerder). En daarna zei ik "wauw dat is mijn baby" Bij de 2e: "ooooh wat issie moooooi", vandaag op de minuut af precies een jaar geleden :')