wat is het eerste wat dacht toen je je kindje voor het eerst zag

Kan best dat het hard klinkt, maar ik kijk ook vanuit de personen, die hier wel op ZP zitten, maar bij wie het om welke reden dan ook niet wil lukken. Dit is dan best confronterend.
Dit onderwerp past overigens prima in 'geboren', 'kraamtijd', 'na de bevalling', of 'baby en dreumes'.Keuze genoeg dus.

 

Toen ik haar zag (in vogelvlucht) dacht ik dat ze dood was.
Toen ik haar een dag later vast hield dacht ik alleen maar "wauw, je bent er echt"

 

Past prima hier vind ik.
Sorry, klinkt hard maar dat is hun probleem als het hun op die manier raakt. Alleen al het feit dat je op ZP zit is al confronterend toch? Je hoeft niet alles te lezen, dat kan iedereen voor zich bepalen. Het zijn geen kleine kinderen die betutteld hoeven te worden.

Dan kunnen we helemaal niets meer posten, over geen enkele ziekte want dat kan te confronterend zijn. Niet meer over werk, want misschien zijn er mensen die gezakt zijn voor dat diploma en dat kan kwetsend zijn. Of mensen die net ontslagen zijn. En wat dacht je van relatiezaken terwijl er mensen scheiden? Of vragen over tuinen, terwijl er iemand gedwongen is om op een flatje te wonen. Een vraag over nootjes, terwijl iemand allergisch is maar het oh zo lekker vindt.

Waar trekken we de grens? Mensen zijn tegenwoordig wel erg snel op hun teentje getrapt. Beginsel is dat het een probleem van die persoon is, niet van de anderen. Die bedoelen er namelijk niets verkeerds mee.

Begrijp me niet verkeerd, ik wil niemand voor het hoofd stoten en ik heb begrip voor alle dingen die mensen kunnen treffen. Maar ikzelf heb ook het nodige meegemaakt en ik klaag toch ook niet. Het leven is het leven en je kunt niet alles vermijden wat je niet aanstaat. Ik ken niemand met het betreffende probleem die hier ook maar enige moeite mee zou hebben.

 

Bij de oudste: "Oei, haar neus staat scheef"
Is gelukkig vanzelf weer goedgekomen

Bij de tweede niet zo veel, ging gewoon te snel. Kreeg de baby in mijn handen, en toen zei de vroedvrouw "hier is jullie prinsesje". En toen hadden we zoiets van "Ha, het is een meisje". We wisten het geslacht niet en we dachten er zelf niet aan om te vragen, zo verbouwereerd waren we...

 

toen onze dochter geboren was had ze een scheef hoofdje, ik zag het toen ze op mijn borst werd ge;end en het eerste wat ik dacht was "ze heeft een scheef hoofdje... het maakt mij niets uit! ik zal zo veel houden van dit kindje, of ze nou een scheef hoofdje heeft of niet!" het kon me helemaal niets schelen met een dag of twee was het bijgetrokken en had ze een rond bolletje.
En ik zei tegen haar " he meisje, ik ben je mama, en dit is je papa en wij gaan heel goed voor je zorgen"

 

Dat was zeker een opluchting. Was zo dankbaar dat ik een goede zwangerschap met bevalling heb gehad. Dank je!

 

Goed verwoord Sandana, mee eens!

Mijn eerste gedachte was: een echte baby!!!! En wat was ik blij dat we echt ff met z'n 3en een halfuurtje met haar alleen waren, heel bijzonder.
En verder was ik ook blij dat ze haar had, had ik niet verwacht haha!

 

Met 39 weken dacht de gynaecoloog een hartprobleem te zien op de echo, dus toen onze zoon geboren werd, was mijn eerste gedachte vooral "Geef hem aan de kinderarts! Ik kan wachten!"

Daarna was het vooral "Wat lijk je veel op je papa!!"

Ik ben een voormalig MMM'er, maar ik vind dit topic prachtig om te lezen hoor. Je doet net alsof alle MMM'ers tere poppetjes zijn die niks kunnen hebben

 

Het zijn de forumregels dat dit niet in de lounge hoort. En zo moeilijk is het niet om het om de goede plek te plaatsen. Als iemand moeite heeft met zwanger worden en even zorgeloos in de lounge wil lezen, is het wel heel zuur om juist dit topic tegen te komen. Juist omdat die een zwangerschapspagina is, is het logisch dat bepaalde zaken niet in de lounge mogen, en overige gevoelige zaken wel, die kunnen ook nergens anders, dit topic wel.

 

Dit topic is ook prachtig om te lezen als het op de goede plek staat . En voor jou ligt het niet gevoelig, voor anderen misschien wel.

 

Na drie dochters was ik volgens de 20 weken echo zwanger van een zoontje... Ik heb na de bevalling als eerste gevraagd: is het echt een jongetje?? En ik denk daarna nog wel 10x aan iedereen gevraagd of het echt een jongetje was (en bij iedere verschoning gekeken of hij ook nog steeds wel een jongetje was )
Ik was er zo stellig van overtuigd dat ik nog een 4e dochter zou krijgen dat ik er echt even aan moest wennen om niet meer een "meisjesmama" te zijn.....

 

Bij mn eerste dacht ik:"dat arme kind haar neus staat scheef, als dat maar goed komt". Daarna werd ik met spoed naar de ok gebracht. De dag erna kon ik haar pas goed bekijken.

Bij de 2e dacht ik:"er is iets niet helemaal goed". En op dat moment werd hij meegenomen. Mijn man hield me op de hoogte hoe het met hem ging. Ik had op dat moment echt het gevoel alsof ik niet bevallen was. En dat we weer naar huis zouden gaan zonder baby. Pas na een paar dagen voelde ik echt dat het mijn kind was.

Bij de 3e dacht ik het niet, maar riep ik:"nee, niet weer! Dat wil ik niet! Hij moet bij mij blijven!"
Uiteraard luisterden ze daar niet naar. Maar ik was toen echt in paniek en kon alleen maar huilen. Bij hem had ik wel gelijk het gevoel dat hij mijn zoon was.

 

Het eerste wat ik zei toen ze haar omhoog hielden om me haar te laten zien was; 'Wat een hoop haar..waar is haar gezichtje'.

 

Niet zoveel eigenlijk. Ik keek hem even goed aan toen ze hem voor mijn neus hielden (ik had een keizersnede gehad) en toen dacht ik wel: ja, hij is gezond. Ik wist dat op dat moment gewoon. Verder was ik zo uitgeput van een zware bevalling en een beetje versuft van de medicijnen dat ik niet zoveel dacht. Hij mocht na een kort onderzoek wel meteen bij mij liggen en hij mocht ook mee naar de uitslaapkamer maar ook dat stukje is een beetje vaag. Dat versufte en vage gevoel heeft nog tot de volgende dag geduurd. Toen begon ik pas echt te beseffen dat hij er was en in de loop van de kraamweek kwam alle liefde pas opzetten. Dat heeft echt even geduurd en dat vind ik achteraf best jammer.

 

Dat is hun probleem?! Wauw.. Zeer hard inderdaad. Dus omdat het niet jouw probleem is, kan het je geen bal schelen?
Wat een lieve meid ben jij zeg, empathie te over.

 

Bij mij kwam het vooral erg neer op 'oh gelukkig, het is voorbij' en een soort wazig 'dat is hem, nu kan ik hem eindelijk zien en aanraken'

 

Toen ik mijn zoontje aanpakte zag ik mijn buik en dacht "hé mijn buik is leeg!?" Heb er zelfs even op geduwd om te checken haha
Daarna keek ik in die oogjes en was ik verkocht.

 

Bij de eerste was ik erg suf (veel bloed verloren). Ik weet het niet zo goed meer dus. Maar het moest erg landen dat ik nu echt een baby had. Ik was 20 dus dat zal er ook mee te maken hebben.

Bij de tweede was ik heel helder, was een super bevalling (vergeleken met de jongens dan). Ik dacht, jij bent helemaal van mij, mijn meisje. En voelde me echt intens gelukkig.

De derde bevalling was weer erg zwaar. De weeën zetten niet door. Persen duurde meer dan een uur. Ik was vooral heel blij dat hij er eindelijk was. Verder weet ik het niet zo goed meer. Ik was echt kapot. (Duurde ook wel even voor de hechting goed op gang kwam.) ik vond hem heel bijzonder hoe hij om zich heen keek. En wat een heerlijk jochie nu.