M'n zoontje heeft soms van die buien dat je denkt: wat is er toch? Soms als hij wakker wordt begint hij al met huilen en jengelen en echt boos zijn terwijl er eigenlijk dan in onze ogen niks aan de hand is. Koekje willen maar als je er dan een geeft is het weer schreeuwen en boos doen.. Zichzelf op de grond werpen. Ik vind het heel vervelend want weet echt niet wat ik dan moet doen. Het is heel storend voor mezelf dat gejengel maar voor hemzelf ook. Hij krijgt boven hoek tandjes (kiezen zijn nu allemaal door en toen deed hij soms ook zo). Misschien dat er onder ook iets drukt of pijn doet. Maar zoals vanmiddag ook: papa had hem gehaald van de creche, komt ie thuis met hem en hoor ik wat vrolijk gebrabbel, kom ik om de hoek kijken en dag zeggen, begint ie weer te jengelen en zichzelf letterlijk uit de buggy te duwen en wurmen tot hij half op de grond valt. Dat ik denk: heb ik iets verkeerd gedaan? Zo gaat dat de hele tijd. Misschien peuter pubertijd maar het is niet echt gezellig, zo plots boos worden en jammeren om dingen die ik echt niet begrijp! Nog meer kindjes van 19 maanden die ook zo doen ?
Je beschrijft precies mijn dochter af en toe. Volgens mij gewoon peuterpuberteit. Ze wil iets wel, maar ook weer niet. Als ze ziet dat ik de kaas pak begint ze enthousiast te roepen, maar als ze dan een plakje krijgt is het gejammer en hoeft ze 'm niet. Ik word er zelf ook verschrikkelijk chagrijnig van. Ik heb op het moment een erg kort lontje (zwangerschapshormonen), maar ik probeer me in te houden. Volgens mijn man is het een kwestie van zelf willen doen. Dus niet dat koekje geven, maar op tafel leggen zodat hij het zelf kan pakken. Hier werkt dat soms wel. En verder probeer ik niet te veel dingen te vragen waarop het antwoord nee kan zijn, maar dus gewoon: kom we gaan naar... En heel eerlijk... Soms zet ik gewoon even de televisie aan en gaan we samen op de bank zitten. Volgens mij is het voor die kleintjes ook heel frustrerend en dan heeft ze toch even een rustmomentje.(en ik ook).
Nee ik herken het niet. Hier heeft ze ook echt wel haar buien, maar er is altijd een duidelijke reden voor. En als ik die niet kan ontdekken, dan vertelt ze het zelf wel. Wat hier altijd goed werkt is laten kiezen. Dus niet vragen 'wil je een koekje?' (Dan kun je al nee verwachten), maar vragen 'wil je een rijstekoekje of een nijntje koekje?' Dat voorkomt al veel gedoe. En verder: bij dat gedrag veel afleiden, soms ook gewoon negeren en er lekker op uitgaan.
Hahaha, mijn dochtertje is dan pas 14 maand (bijna) maar ik herken veel in je verhaal TS. M'n dochter heeft trouwens sowieso een flink temperament Het irriteerde mij in het begin ook wel, maar ik heb ervoor gekozen om het zoveel mogelijk te negeren en te accepteren dat ook dit een fase is die vanzelf wel weer over gaat. Heeft even geduurd voordat ik dat kon, maar nu ik dat kan geeft het me zoveel rust En idd, wat helpt om deze dagen door te komen is er lekker veel op uit gaan! Merk dat ze daarna ook weer veel beter zelf kan spelen en minder gefrustreerd is.
Tja, wat is er in vredesnaam aan de hand??? Dat denken wij vaak zat, zo ook vanmorgen nog. Vanaf het moment dat hij wakker werd doffe ellende!. Met de tijd realiseer je je dat het vanalles of helemaal niks kan zijn. Uitzitten en hopen dat het snel voorbij gaat Oh en je vooral niet voor zijn karretje laten spannen, is ook echt een fase van uitproberen
Hier ging zulk gedrag altijd gepaard met het doorkomen van tanden. Bij alledrie de jongens gehad. Plus dat ze rond deze leeftijd last kunnen hebben van driftbuien. Nu bij de derde weet ik precies wat er aan de hand is en laat ik hem rustig uitrazen. Meestal gaat het vrij snel over, en anders werkt afleiden vaak wel. Succes met je zoontje!
Dankje! Hier kan het inderdaad ook met de tanden te maken hebben.. Ik vond hem met de kiesjes toen ook heel moeilijk, dan kon hij om niks (nou ja om niks..hij had vast pijn!) heel raar en driftig en huilerig doen. Terwijl hij dan een paar minuten later ineens gewoon vrolijk was. Dat merk ik nu dus ook en vooral na zijn middag slaapje bijvoorbeeld, dan is het soms echt hommeles! Ik laat hem dan meestal maar een beetje want vaak wordt hij nog bozer als je tegen hem praat of hem wil troosten oid. Het zal er vast allemaal bij horen! Driftig kan hij ook zijn als hij iets niet krijgt wat hij wil, of als ik iets wil en hij niet.. Moet daar nog wel aan wennen hoor, vooral buiten de deur..hihi
Ja lastig he. Maar probeer niet toe te geven. Want hoe klein ze ook zijn, ze zijn hartstikke slim. Kleine monsters hihihi
Hier ook. Heb me nog nooit afgevraagd wat er aan de hand is met hem. Ik zeg altijd gewoon dat ie dan last heeft van een zeurzak. Negeer dat gedrag of leid hem af. Soms is er even geen land mee te bezeilen (vaak na het slapen) nou dan niet. Er zijn ook regelmatig momenten dat ik nu wel eens STOP zeg. Dan stopt ie vaak ook abrupt en is er geen vuiltje aan de lucht. Is vast weer een of andere fase en gaat wel weer over. Oja.. die tanden en kiezen doen hier ook geen goed. Herken dat helemaal niet van onze dochter, maar onze zoon is er echt beroerd van lijkt het.
Ja, ik heb dat ook wel eens gedaan toen ik het zo zat was! Maar toen begon hij heel hard te huilen en dat vond ik eigenlijk heel sneu! Misschien dat ze zelf ook gewoon niet weten wat ze willen en zichzelf enorm in de weg zitten!
Ik denk dat het juist wel belangrijk is om te kijken waarom hij zich zo gedraagt. Ze kunnen het niet woordelijk uitten, maar emoties zijn soms heel krachtig. Het is aan ons, volwassenen, om kinderen te leren hoe je emoties beter kunt plaatsen en uitten. Als je ervoor kiest om ze te negeren tijdens een boze bui, vind ik dat een gemiste kans. Als kinderen leren dat er niet op je gereageerd wordt als je boos bent, leer je in mijn ogen je emoties binnen te houden. En als ik me bedenk hoe ik het vind als ik zelf boos ben en de mensen om me heen me negeren, voelt dat naar en respectloos. Nu is het een kleintje met een woedebui, maar wat als je straks een 18jarige met een woedebui hebt die geleerd heeft dat je boosheid beter in jezelf kunt houden omdat men toch niet naar je luistert? Emoties zijn er toch, maar de aanleiding daarvan kan je veel vertellen over het karakter van je kindje. Als je je daar voor openstelt kun je de dag met veel minder strijd doorkomen.
Moet je dan werkelijk op elke boze bui reageren? Noem me maar een harde moeder maar daar pas ik dus voor. Ik houd niet van onnodig gebrul. Je mag gewoon praten en dan luister ik is mijn tactiek. Werkt prima hier. Heb niet het idee dat ik gefrustreerde persoontjes aan het crieeren ben. En dus kies ik ervoor om ze in sommige situaties te negeren (lees aangeef dat ik ze negeer totdat ze gewoon kunnen praten etc.). En ze in sommige situaties een halt toe roep met een duidelijk woord, namelijk stop. Ik ben zelf iemand die goed mijn emoties kan en mag tonen, mijn kinderen tot nu toe ook. Ben zelden boos en sta verhef zelden mijn stem. Tel wel vaak tot 10 trouwens Ben het dus niet helemaal met je eens.
Ja dat begrijp ik wel inderdaad. Alleen het punt is vaak dat hij dan gewoon NIKS wil, dus niet vastgehouden worden, niet spelen, geen kusje, ik mag niet tegen hem praten, soms slaat hij zelfs een koekje uit mn hand om maar wat te noemen. Vandaar dat ik hem maar even laat want anders is de strijd alleen nog maar groter lijkt het. Dit gebeurd gelukkig niet de hele dag door hoor haha maar gewoon van die momenten af en toe en dat je echt even niet weet wat je er mee moet
Hier ook exact hetzelfde. Ik laat hem dan vaak toch echt even met rust. Het is met vlagen erger. Soms gaat het weken goed. Ach.. ik zit ook wel eens wat minder in m'n vel of ben wat chagrijnig. Ik heb bij onze zoon niet het gevoel dat hij iets mankeert, verder ontwikkelt hij zich goed. Hij is alleen af en toe een klein grombeertje met fases. Nou is onze zoon ook erg tempramentvol, al vanaf het moment dat ie het daglicht zag.. Bij jullie ook?
Hihi! Nou nee hier was hij juist een lekkere luie dikke en tevreden baby, met natuurlijk heus wel eens wat onrust maar over het algemeen rustig! Sinds hij 1 is geworden en meer kan, is het wat veranderd. Hij wil soms ook van alles en is nieuwsgierig dus daar zal het vast ook aan liggen!
Hier ben ik het wel mee eens eigenlijk. Dafne ook weleens van die driftbuien, meestal weet ik waarom, soms niet. Ik denk idd ook dat op de gang zetten niet het gewenste (lange termijn-)effect heeft. Ik benoem haar gevoel, en dat ik snap waarom ze zich zo voelt. Ik blijf in elk geval in dezelfde ruimte. En laat haar ook uitrazen, tussendoor paar keer proberen of ze al naar me toe wil komen. Duurt soms ff, haha. Maar dan laat ik haar dus niet alleen met haar emoties, ze ziet wel dat ik er voor haar ben, en dat die emotie er mag zijn. Ze leert dan uiteindelijk wel hoe ze die emoties beter kan reguleren.
Heeeeel herkenbaar! Mijn god wat een driftkopje kan m'n dochter zijn. Zal inderdaad ook wel met doorkomende kiezen/snijtanden te maken hebben. En het feit dat ze heel veel praat maar nog niet echt te verstaan is.. Negeren van bepaald gedrag doe ik nooit. Ik begrijp ook het nut daar niet van. Waarom zou je iemand negeren? Ik vind het ook niet leuk als ik boos/verdrietig/gefrustreerd ben om genegeerd te worden. Dan geef je eigenlijk de boodschap dat die emotie er niet mag zijn. Gek toch? Afleiden daarentegen doe ik vaak wel, als ik zie dat ze er te lang in blijft hangen. En dan is het ook snel weer oke. En jezelf blijven zeggen: "het is een faaaaaaase"
Haha ja. Nou negeren is misschien ook een groot woord, bedoel meer dat ik hem gewoon even laat. Aangezien hij dan toch niets wil, zelfs niet mijn stem horen oid haha.. En op een gegeven moment probeer ik het dan gewoon weer, uiteindelijk komt het dan wel weer goed :-/ Veel er op uit helpt ook, merk dat hij zich gauw verveelt als we thuis zijn. Zijn speelgoed boeit hem niet echt dus moet m wel vaak even bezig houden
Oh maar dat kan. Iedereen doet het weer anders. Maar als je vastloopt, kan het soms fijn zijn te kijken naar hoe een ander het doet. Wat je eigenlijk dus doet als je een topic start. Ik ben zelf een gevoelig, emotioneel mens. Mijn emoties schieten soms ook alle kanten op. Dus ik vlieg ook wel eens uit de bocht, vergeet tot 10 te tellen. Juist op die momenten vind ik het fijn als er iemand voor me open staat. Ik zou het heel erg vinden als ik genegeerd wordt als ik boos ben. En door na zo'n uit de bocht vlieg actie mijn excuses aan te bieden of uit te leggen waarom ik zo deed, hoop voor te leven dat zelfreflectie heel belangrijk is. En ik probeer boze buien van zl ook te doorbreken of te voorkomen. En als hij eenmaal in zo'n bui zit, vertel ik hem kort dat ik zie dat hij heel boos is omdat ... Dat hij wel even heel hard mag huilen. "Ik ben dicht bij je, als je wilt knuffelen dan kom maar bij me." Dan blijf ik in dezelfde ruimte, ga aardappels schillen of de krant lezen of zo. Tussendoor informeer ik even of hij al geknuffeld wil worden. Na een tijdje wil hij dat ineens wèl en dan praten we nog even over de aanleiding van de boze bui. En dan gaan over tot de orde van de dag. Het is dus niet dat ik er met tissues en lolly's omheen zit te drentelen en te sussen.