Ik dacht: ze doet het! Meteen begon ze 4 uur te huilen. Vond t niet eens erg. Met een big smile lag ik daar. Was bijna 42 weken en was zo bang dat ze t niet "deed" haha. Te veel googled 🤔
Lees dan eerst eens de forumregels door en bekijk welke rubrieken er allemaal zijn. En zo bot ben ik niet, jij reageert nogal overgevoelig, niet alleen nu. Maar goed, het topic staat nu op de goede plek
ik dacht; die is klein. Ondanks dat ik twee echo's na de 30 weken heb gehad was niemand op het idee gekomen hem even op te meten. Kleine was maar 2,8 kilo en 48 cm. Dat hechten heeft bij mij ook best lang geduurd. Natuurlijk hou ik heel veel van hem maar het besef dat je moeder bent. Ik had heel lang het gevoel alsof het net zo goed mijn neefje kon zijn. Nu hij heel hard mamma roepend op mij af komt als ik hem bij het kdv haal komt dat gevoel steeds meer. Ik ga me er overigens ook niet voor schamen dat het bij mij wat langer duurde als bij een ander. Ik weet dat ik goed voor mijn zoontje zorg, dat hij alle liefde en aandacht krijgt en ik vind het allemaal steeds leuker worden.
Wat is hij wit 😂 Ik ben getint. Mijn zoontje is blank, blond haar en grijze ogen. Het was het eerste wat ik zei toen ik van de uitslaapkamer kwam.
Ik dacht de eerste paar minuten zeer weinig... Heb een hele ontspannen bevalling gehad en was gewoon nog helemaal zen in dat moment.. Maar wat was hij klein, en wat rook hij lekker.. Ik had een heel ander beeld; glibberig bloederig en huidsmeer. Dat was dus niet het geval. Ondanks hij met 38.1 is geboren was hij compleet schoon en had hele lange nageltjes. Vk zei dat hij er uit zag als een baby na 42weken zwangerschap maar dan in t klein (48cm en 2,9kg)
Ben ik klaar? Hoef ik nou echt niet meer te persen? Hoef ik echt niet meer? Daarna heb ik pas goed naar mijn kind gekeken...
Oh wat ben je mooi! Dat schijn ik ook echt tig keer gezegd te hebben . En hij lag op m'n buik maar wist nog niet of het een jongen of meisje was. Dus ik tegen m'n man: wat is het eigenlijk? Hij kijken, een jongetje!! Dat was zo'n fantastische moment.
- Hij huilt! (Hij kwam brullend eruit en heeft nog een hele tijd liggen brullen) - Getsie wat warm/plakkerig/glibberig, en dan die wriemelende handjes en voetjes, vond het echt een raar gevoel. - Is het echt een jongen? Gelijk even checken natuurlijk. - moet hij nu niet eens stoppen met huilen? Moedergevoel kwam na drie dagen, gelijk met de kraamtranen. Bij de tweede: - wat ben je snel (een uur eerder twijfelde ik nog of de bevalling wel begonnen was) - je bent een stuk mooier dan je broer (door de snelle bevalling had hij nog zo'n mooi rond koppie) Moedergevoel was nu gelijk aanwezig.
ik heb totaal geen idee meer wat ik dacht, ik was zo moe geloof dat ik niet echt iets dacht haha. Weet alleen dat het moment dat hij eruit schoot ik hardop riep "oh das lekker!"
Ik heb het gedaan/het is voorbij! En even later: is het een jongen of een meisje? Ook dus niet instant verliefd, dat kwam echt dagen later pas.
Ik dacht bij de 1e: ze kan er nog niet zijn. Ik zei bij de eerste: Help, wat moet ik hiermee? Dochter was er binnen 2 uur, ik dacht zelf dat ik tot 42 weken door zou lopen en ze was er met 39.6. had die avond totaal niet verwacht dat ik zou bevallen na een minuutje was het allemaal goed hoor!
Eerste wat ik dacht, Jeetje wat ben je groot! Daarom kon je er niet normaal uitkomen. Keizersnede gehad omdat de baby niet onder mijn schaambot kwam.
Bij de eerste had ik een zware bevalling. Na ruim 2 uur persen was hij er eindelijk. Ik weet niet meer zo goed wat ik dacht. Waarschijnlijk hij is er eindelijk, ik doe dit nooit meer. Ik was meer met de bevalling bezig dan met mijn baby. Die hechting kwam bij mij ook echt later. Bij mijn tweede dacht ik als eerste, hij is er al, na 10 minuten persen. Toen ik hem bij mij kreeg dacht, wow wat een dikke billen en benen! Hij was echt zo'n lekkere mollige baby. Daar hou ik van!
Bij mijn eerste was ik vooral overdonderd en moe om dat ik geen goede persweeen had, maar ik zei wel "dit doe ik niet meer".. Toen toch een 2e en die bevalling was snel en makkelijk (zo makkelijk dat de verlos niet geloofde dat ik aan het bevallen was en ik tussen de persweeen door verhaaltjes aan het vertellen was) en onze tweede dochter was er net uit toen ik tegen mijn man zei "we nemen nog een derde he" De verloskundige kreeg de slappe lach "Je weet dat de placenta nog niet eens geboren is he.." Maar van onze dochter dacht ik "wauw, wat ben je lief en mooi en wat ruik je lekker.." En bij onze 3e, heb ik eerst gekeken of hij echt een jongen was, en ik zei "nooit nooit nooit meer " pittige bevalling, nog met ambu naar ziekenhuis en schouder die klem zat.. En ik vond hem klein, toch 4 kilo hahaha Maar bij alledrie op slag moedergevoel en verliefd. Alleen voor dat gevoel en de geur van een pas geboren baby zou ik het nog 10 keer willen doen!