Lieve Tienn, gooi het er maar lekker uit hier. Eruit gooien is beter dan opkroppen. Dus helemaal niet erg dat er thuis spullen kapot zijn gegaan. Je bent een sterk mens. Onthou dat goed. Dit is allemaal heel normaal, de fases waar je doorheen gaat. En ik snap heel goed dat je geen zin hebt om te praten met professionele hulp, maar probeer dit toch te doen. Eenmaal over die drempel zal het beter gaan. Dikke knuffel!
Lieve Tienn, Wat ben ik blij om te lezen dat je met spullen hebt gegooid! Zoiets heet gewoon een menselijke emotie! En die moet je hebben om weer een heel klein stapje te zetten. Het verdoofde gevoel heeft plaats gemaakt voor een andere emotie. Laat ze alsjeblieft gewoon toe! Je bent echt geen slappeling, maar een vrouw die door een hel gaat en zich staande probeert te houden voor 3 kindjes. Dikke knuffel.
Lieve Tienn, Voel je alsjeblieft niet schuldig, het is niet jouw schuld! En ook dat je uit onmacht met spullen gooit, is zo begrijpelijk. Je mag boos zijn, natuurlijk! Hoe vreselijk oneerlijk is het dat jullie dit overkomt? Ik hoop dat je de kracht zult vinden om naar hem toe te gaan. Er gaat zoveel door me heen, maar ik kan geen woorden vinden. ik hoop dat je steun ervaart van de mensen om je heen, en dat je kracht kunt halen uit jullie kindjes. Hele dikke knuffel, jullie zijn heel vaak in mijn gedachten.
Ach jee, wat heftig toch allemaal. En smijten met spullen mag je best doen in deze situatie, dat onmachtige gevoel moet er uit, dus dat is helemaal niet erg. En voel je niet schuldig, jij hebt hem toch niet aangemoedigd met het idee dat dit zou gebeuren? Dat hebben jullie allebei niet gewild. Heel veel sterkte en ik hoop dat je de juiste woorden kan vinden, dikke knuffel xx
Wat je schrijft zijn misschien wel precies de woorden voor de uitvaart. Het hoeft geen perfecte speech te zijn, het zijn jóuw woorden. Je mist hem, je ziet zijn spullen liggen en dat doet zeer, je wilde dat je hem niet weg had laten gaan, je ziet er tegenop om wakker te worden. Dat mag je allemaal vertellen! En je bent absoluut niet zwak maar juist heel sterk. De fases van rouw zijn heel normaal. Je beseft het eerst niet, dan wordt je woedend, dan komt het verdriet en pas daarna kun je het een plekje geven. En dat hoeft niet binnen een week, zelfs niet binnen een jaar, verwacht dat niet van jezelf. Je bent je Liefde verloren en dat is gewoon afschuwelijk. ❤️
Je bent aan het rouwen Tienn, en dat zijn veel verschillende fases waar je door heen moet. Logisch dat je verdrietig, boos, bent... je man en maatje en vader van je kinderen is zo plotseling bij jullie weg. Veel sterkte bij de uitvaart....
Lieve Tienn, ik ken je niet, maar denk vaak aan je. Iedere update gaat bij mij door merg en been. Wat een onmenselijk verdriet moe je hebben. Het is helemaal niet gek dat je met allerlei spullen hebt gesmeten. Het kan soms even opluchten en het zijn maar spullen. Kun je je gevoel niet opschrijven in een brief en dat misschien in de kist neerleggen? Of opschrijven en door iemand anders laten voorlezen? En zelfs al zou je het niet kunnen opbrengen, wat ik ook heel goed kan begrijpen, dan weet ik zeker dat je vriend weet hoeveel je van hem houdt. Ik wens je veel sterkte en kom gerust je hart even luchten hier als je daar behoefte aan hebt. Ik wens je heel veel sterkte voor de komende tijd!
Een zwakkeling ben je niet. De gevoelens die nu door je heen gaan zijn volkomen normaal . Je zit in een rollercoastet aan emoties en de kans is groot dat je straks niet veel meer weet van de uitvaart. Wat wij hebben gedaan is het door een goede vriend van m'n man laten vastleggen op foto. Ik weet er namelijk niks meer van, maar door de foto's heb ik er nog een beeld bij. De spullen verplaatsen oid: niet doen. Als dat niet goed voelt, lekker laten staan. Ik zou ook niet te snel zijn spullen weghalen (denk aan kleding Ed). Het niet meer wakker willen worden herken ik ook, maar je hebt 2 geweldige kids om voor te legen en waarin je ongetwijfeld hun papa terugziet. Moeilijk, maar mooi! Papa leeft in hun voort. Dat je hem hebt aangemoedigd weg te gaan, ook niet schuldig over voelen: dit soort dingen doe je, maar dit had je biet kunnen voorkomen! Ik hoop van harte dat je jezelf een beetje bij elkaar kan rapen voor je kindjes en ook voor jezelf, weet uit ervaring hoe moeilijk dat is. Je kindjes mogen je verdriet ook best zien, maar probeer er idd een balans in te vinden. Een dikke knuffel meid!
Ps een speech: ik heb het ter plekke gedaan! Exact opgenoemd wat in me opkwam, want op papier kon ik de woorden niet vinden. Het schijnt erg mooi te zijn geweest, omdat ik puur vanuit m'n hart sprak. Wellicht een idee?
Ow, en ga aub naar hem toe! Hoe moeilijk ook..:: ik ging wel 6x per dag en was dan z'n haren aan het doen of hem aan het knuffelen. Toen de kist werd gesloten, plaste ik van ellende in m'n broek (van verdriet). Maar ik ben achteraf zo blij det ik er was. Ik sprak tegen hem en rook hem nog. En ook voor hem moest ik er zijn. Ik weet dat het heel heel moeilijk is meis!
Met tranen in mijn ogen je topic gelezen. Wat vreselijk oneerlijk en wat een hel waar je doorheen moet. Woorden schieten te kort... Ik kan niets anders dan je heel veel sterkte toewensen. Maar ik ben bang dat zelfs dat niet genoeg is. Hele dikke digitale knuffel voor jou en je kindjes!
Je bent GEEN zwakkeling! Je hebt pijn, je hebt verdriet, je rouwt, je bent wanhopig... allemaal heel menselijk na zo'n groot verlies, en zeker als het zo onverwachts is. Al snauw je iedereen ondersteboven en sloop je je hele huisraad, het is alleen maar menselijk wat je doet... Je weet je geen blijf meer met jezelf. En dat je je schuldig voelt omdat je hem hebt aangemoedigd weg te gaan is begrijpelijk, maar NIET terecht! Mensen gaan nu eenmaal weg, een dagje uit of voor het werk of op vakantie of wat dan ook, en dan kan je niet anders dan er vanuit gaan dat dit ook gewoon veilig kan en mag en dat iemand gewoon gezond en wel weer terugkomt, want anders word je gek. Dus ja jij ging er ook vanuit dat je je man weer veilig terug zou zien, logisch toch? Hij heeft een ongeluk gehad en dat is afschuwelijk, maar niet te voorspellen, ook niet door jou. Je verdriet spat hier door het scherm heen en ik vind het zo erg dat ik alleen maar woorden aan je kan typen. Ik hoop dat je hier en in real life een uitlaatklep hebt, ik denk veel aan je, ook al ken ik je niet. Veel sterkte gewenst.
Gecondoleerd Geen woorden voor wat jij en je gezin moet doormaken... wens je alle sterkte en kracht toe xxx
Heb je hulp nodig bij het schrijven voor het afscheid? Ik woon te ver weg om je praktisch te helpen en steunen maar schrijven kan ik wel. Uiteraard in overleg met jou wat je erin wil hebben. Verder: wees lief voor jezelf! Vergeef jezelf voor die uitbarsting. Het lijkt me volstrekt normaal dat je helemaal flipt. Je verdriet is zo krachtig, zo'n oergevoel en dat moet eruit. Sta jezelf dat toe. Het was jouw schuld niet, het was een verschrikkelijk ongeluk. Ik denk aan jullie. En als je hulp nodig hebt bij het schrijven, kan ik het zsm doen. Pm me, voel je niet bezwaard.
Je bent geen zwakkeling, jouw reactie is menselijk. Het is verschrikkelijk wat gebeurd is. Nogmaals veel sterkte.
Wat ontzettend lief van je. TS, ik wilde even zeggen dat ik aan je denk. Weet helaas verder niet wat te zeggen...
Ik denk veel aan je, Tienn. Wees niet te streng voor jezelf. Het is gewoon allemaal zo oneerlijk. Nogmaals heel veel sterkte.