Mijn 2-jarige haalt zes uur wakker niet eens, of ja, het kán wel een keertje, maar dan is ze echt kapót. (Ze is wakker van 7 tot 12 en van 15 tot 19.30) Lijkt me dus echt wel heel lang voor een baby...
Mijn dochter van 7 maanden is maximaal 3 uur wakker, eat is dan ook echt genoeg. Afgelopen zaterdag waren wij boven bezig met opruimen en had ik haar in bed gelegd om te slapen. Ik moest heel even iets van haar kamer pakken om naar zolder te brengen. Dit was vlak voordat ze in slaap viel. Resultaat: ze was ineens over haar slaap heen en wilde niet meer in bed. Even meegenomen naar beneden en in de box laten spelen. Later weer geprobeerd haar op bed te leggen. Drama. Uiteindelijk heb ik haar ook laten huilen en is ze zo in slaap gevallen. Wel ben ik bij haar gebleven totdat ze sliep. Normaal gaat ze altijd lekker slapen na 2,5 3 uur wakker te zijn, maar dus niet als ze over haar slaap heen is. Mijn advies is dus om te proberen of slapen wel lukt na 3 uur dan pas na 6 uur.
Heb je je verdiept in hechtingsproblematiek, want een kind hoeft niet volledig aan zn lot overgelaten te worden om daarmee te maken te krijgen. Er is heel veel onderzoek geweest over wat een baby ervaart wanneer het 5-10 min alleen moet huilen. Het wordt dus niet alleen gezegd om andere moeders naar beneden te halen, maar omdat hier werkelijk onderzoek naar geweest is. Dat je dat naast je neer wil leggen is prima, maar dat zegt niks over mijn intentie om over hechting te beginnen...die is wel.degelijk ergens op gebaseerd.
Sorry, ik laat mijn dochter van 6 maanden wel huilen. Dit is al sinds haar geboorte zo. Als ik haar uit bed haal, of überhaupt op haar kamertje kom om haar te troosten werkt het alleen maar averechts. Sommige kindjes hebben het huilen gewoon even nodig.
Nee, ik heb me er niet in verdiept. Maar gezond verstand zegt gewoon dat als tien minuten huilen al hechtingproblemen oplevert voor een baby die verder liefdevol verzorgd wordt, onze generatie en alle voorgaande generaties zware psychologische problemen zouden hebben. Toen was het namelijk nog heel gewoon (ja, natuurlijk waren er uitzonderingen van moeders die dat níet deden... En nee, natuurlijk doe ik niet van 'vroeger was alles beter', maar wél van relativering van de soms panische manier van opvoeden van tegenwoordig) om zelfs kinderen met pijn te laten huilen omdat het 'goed was voor de longen' of omdat je je kind niet mocht verwennen. Ik zeg absoluut niet dat ik terug wil naar die tijd of daar zelfs maar enigszins achter sta, maar wel dat in een topic van een liefdevolle mama meteen beginnen schermen met onveilige hechting, lichtelijk overdreven is. En dus nogal gemeen tegenover mama's met misschien wat minder zelfvertrouwen.
niemand beweert volgens mij ook dat een keer laten huilen direct tot onveiliege hechting lijdt. Ik zelf heb er alleen over gezegd dat ik geloof dat het emotioneel iets doet met een kind, wat het precies doet dat ligt aan hoelang huilen, wat de verdere omstandigheden zijn en ik denk ook karakter of gevoeligheid van het kind, alleen dat laatste weet je op de babyleeftijd nog niet zo goed. Na verschillende onderzoeken gelezen te hebben wil ik persoonlijk niet het risico lopen dat het wel "mis" gaat bij mijn kindjes en bovendien druist het tegen mijn moedergevoel in. Maar dat is niet om iemand zich slecht te laten voelen maar om mijn inzicht daarover te laten zien. Ik vind deze gedachtegang overigens niet panisch. Ik overweeg heel bewust voor en nadelen en onderzoeken voor ik iets doe.
En ja hoor daar is meteen weer een discussie. Probeer nu eens om Ik hoop dat je zelf inschat wat jij denkt dat goed is voor je kindje. Je kent hem/haar beter dan wie dan ook. Hier is plaatsen mbt huilen (wel of niet) staat gelijk aan discussie. Erg jammer. Tips geven of iemand een schuldgevoel aanpraten vind is een wezenlijk verschil.
Maar opnieuw: mijn reactie was niet op jou of mensen die zeggen dat het hun keuze niet zou zijn, wel op diegene die meteen over hechtingsproblematiek begon.
Jij wijst steeds zelf weer met je vinger naar anderen die hierover beginnen. Het is misschien een idee om zelf wat onderzoek te doen rondom dit onderwerp. Lees wat de onderzoeken uitwijzen en trek dan een conclusie. Onderzoek wijst uit dat het alleen laten huilen van jonge kinderen niet goed is. Dat betekent niet dat je bij elke kik naast een baby moet staan, overprikkeling is weer een ander probleem. Het betekent wel dat je een kind niet alleen moet laten wanneer hij hard huilt, het geeft te veel stress en een baby kan dit niet beredeneren. Onderzoek wijst uit dat baby's met een responsieve opvoeding een groter brein hebben, ze leggen meer verbindingen. Een deel daarvan is adequaat reageren op verdriet en angst. Ik denk dat er verschillen zijn in wat adequaat is per kind. Maar een baby alleen laten huilen is er gewoon geen van vind ik. Huilen op zich is wel nodig. Net als volwassenen moeten kinderen hun emoties reguleren. In tranen zit letterlijk stress, ze hebben dus een belangrijke functie. Het gaat erom dat een kind zich hierbij gesteund voelt, misschien net als wij, volwassenen. Heeft niet iedereen liever een arm om zich heen bij verdriet?
Omdat er dus een verband is tussen laten huilen en hechtingsproblemen. Dat zeg ik niet om een schuldgevoel te geven maar ter info
Het enige dat ik probeer te doen is moeders van kinderen die ietwat afwijken van de norm een hart onder de riem steken, ipv meteen te veroordelen. Ja, ik heb al wel wat over het onderwerp gelezen. Mede omdat ik hier door sommige mama's steevast met de vinger gewezen word. Ik heb ook al overlegd met enkele bevriende psychologen en pedagogen. Die steevast tot de conclusie komen dat wat jij steeds zegt niet altijd waar hoeft te zijn.
Niemand veroordeelt de moeder. Sommigen geven aan wat er aan kennis en onderzoek is. Zit dat gevoel van veroordelen in ons of in jou?
Ik heb onze dochter ook laten huilen, nooit tot overstuur aan toe en niet langer dan 10-15 min. Ze had het nodig om in a slaap te vallen. Bij onze zoon van nu 7 weken merk ik het ook. Die laat ik nog niet zolang alleen huilen, daarvoor vind ik hem te klein. Maar heeft het soms ook nodig om in slaap te vallen. Wordt het huilen steeds luider en heftiger dan pak ik m op. Helemaal niet laten huilen, dus ook niet 5-15 minuten kan ik niets mee, ben er van overtuigd dat veel baby's dat even nodig hebben. Overstuur laten huilen zou ik dan niet doen.
Wij hebben het in de babyperiode nooit gedaan, voelde niet goed. Maar na een jaar, toen het slapen beter ging, durfden we haar ook wel eens te laten huilen en bleek dat ze binnen een paar minuten vertrokken was. Had ze dus toch even nodig om in slaap te vallen. Ik denk dat het niet zoveel kwaad kan als het om max 15 minuten per dag gaat, als het dan werkt zou ik het wel doen. Misschien wil je kindje zich graag ontladen voor het slapen en doet 'ie dat door flink te bléren. Maar als je je er niet goed bij voelt zou ik het op een andere manier proberen. Maar als je kindje verder een happy indruk maakt denk ik niet dat je je er druk om moet maken dat je het zo doet.
Bedankt voor alle reacties! Ik ben 'van oudsher' ook een tegenstander van laten huilen. Maar ik vraag me af of er verschil is tussen laten huilen mét en huilen zónder troosten. Mijn zoontje troost ik uiteindelijk wel. Hij is nog nooit van uitputting in slaap gevallen. Ook mijn dochter was als baby een slechte slaper en bij haar trok ik alles uit de kast om haar maar niet te laten huilen: wandelen, autorijden, wiegen. Uiteindelijk sliep ze met negen maanden in haar ledikant naast mijn bed en dat vond ik prima. Ze viel nooit uit zichzelf in slaap: ik moest bij haar blijven, liedjes zingen, een ventilator aanzetten, etc. Ik deed het met liefde. En ja soms ook wat frustratie. Mijn zoontje mocht ik de eerste twee weken van zijn leventje niet zomaar oppakken. Hij was een couveusekind. Ik herinner me een pijnlijk moment. Ik stond met de zuster bij zijn couveuse en hij huilde heel zielig. Ik wilde hem instinctief troosten. Oppakken mocht niet, maar ik kon hem een speentje geven en zijn hoofdje omklemmen. De zuster hield me tegen. 'Laat hem zelf zijn rust vinden,' zei ze. Ik durfde niet meteen tegen haar in te gaan. 'Ik denk niet dat hij zijn rust zelf gaat vinden,' zei ik voorzichtig. Het ging om mijn eigen kind! En ik moest me verantwoorden omdat ik hem wilde troosten. Dat deed echt wat met me. Uit het ziekenhuis ging hij 's nachts meteen bij mij het bed in. Ik ben een voorstander van co-sleeping, onder de veilige omstandigheden (moeder lacteert, is niet oververmoeid, goed bed, etc). Dus mijn zoontje sliep gewoon lekker tegen mij aan, iedere nacht, tot op de dag van vandaag. Hij zit lekker in zijn vel, is echt een vrolijke baby, kerngezond en beresterk. Dat hij couveusekindje was is aan niets meer te zien. En ik weet zeker dat het co-sleeping daaraan bijgedragen heeft. Dit even ter nuancering. Het 'laten huilen' past dus eigenlijk helemáál niet bij mij als moeder. Ik ben het type moeder dat zichzelf helemaal wegcijfert. Maar... Waar het ook aan ligt, hij valt niet uit zichzelf in slaap. Uit zichzelf in slaap vallen heeft hij welgeteld 3 dagen gedaan, in juni. Hij hield er weer even onverwacht mee op als dat hij ermee begon. Dus om mijn zoontje in slaap te krijgen moet ik: - wandelen - autorijden - de borst of fles gebruiken - héél soms werkt het om hem te omklemmen met mijn armen in mijn bed. Hij wil geen fopspeen. Het is heel vermoeiend zo, vooral met een peutertje van 25 maanden erbij. Dat maakt me niet eens zoveel uit, maar ik raak er wel in paniek van als hij gewoon maar niet in slaap valt. En dan probeer ik hem dus echt wel op bed te leggen (na anderhalf à twee uur wakker zijn), ik probeer van alles maar soms werkt niets. Als hij dan wel vijf à zes uur wakker is, wat inderdaad absurd lang is. Dan zoek ik mijn toevlucht maar tot het laten huilen. Maar de laatste weken doe ik dit steeds vaker en nu begin ik me er eigenlijk schuldig om te voelen. Dus ik weet het antwoord zelf eigenlijk al. Ik moet hem soms een paar minuten laten huilen, maar langer dan vijf minuten, en overstuur laten huilen, gaat wel te ver. Dat voelt ook niet goed. Wat de wel/niet laten huilen-discussie betreft: ik ben er wel anders over gaan denken sinds ik een tweede heb. Zolang een baby maar voelt dat je van hem houdt, kan het echt geen kwaad om af en toe een paar minuutjes van ongenoegen te huilen. Zeker vanaf zes maanden niet. Dat is mijn overtuiging nu .
Ligt eraan hoe je dat bedoeld. Als je een slaaptraining met om de 5/10 minuten gaan kijken dan is dat nog niet iets waar ik achter zou staan. Een kindje dat huilt terwijl het bij papa of mama op schoot ligt of die naast het bedje zitten en het kindje blijven aaien of aanraken dan maakt dat degelijk verschil, het kindje weet dat die niet alleen is.
Mijn dochter had ook een periode dat ze alleen in slaap viel na even te hebben gehuild. Ze viel toen nog in slaap aan de borst, opeens liet ze los, begon een minuut te krijsen en ging toen slapen. Heel apart. Toen wist ik ook dat ze niet ging slapen, als ze nog niet gehuild had, en toen was het opeens weer over.
Hier een zoon van 8 maand, waarbij ik soms precies hetzelfde doe. Normaal valt hij aan de borst in slaap, maar af en toe valt hij niet in slaap. Als ik er dan bij blijf, wordt hij overactief, blijft draaien, rollen, trappelen ed. Als ik hem dan even laat huilen, en na een aantal minuten er weer heen ga en aanleg komt hij tot rust en valt hij in slaap. Ik heb geen andere oplossing voor je. Hoor graag van anderen hoe dan wel als erbij blijven niet helpt. En hechtigsproblematiek is voor mij van heel andere orde dan af en toe laten huilen.
als reactie op je laatste bericht: onze zoon had ook allerlei hulpmiddelen nodig om in slaap te vallen. eerst gewoon wiegen, daarna in de kinderwagen, toen rondjes met de wagen... het ging van kwaad tot erger en op den duur hielp niks meer. twee tips gekregen van cb. . 1: blijf bij hem tot hij slaapt ga steeds stukje verder weg. resultaat: ik zat 1.5 uur in de slaapkamer en zoon raakte juist meer overstuur. 2: laat maar huilen. troost wanneer het echt te gek wordt. je weet zelf wanneer dit is. en bij troosten: ga niet 'ahhhh wat zielig' doen (is bevestiging dat het heel erg is allemaal) maar doe luchtig en alsof er niks aan de hand is. resultaat: binnen 4 dgn sliep ons kind als een roosje. en ja natuurlijk huilt hij zichzelf nog weleens in slaap. dat heeft hij ook nodig. hij wil graag bij ons zijn en vindt slapen stom. nou prima. hoort erbij. hechtingsprobleem? echt niet!!!