Ik heb Autisme Spectrum Stoornis. En ik herken mijzelf volledig in het verhaal van jou, alleen dan als je zoon. Ook ik botste vreselijk met mijn moeder. Ik beet niet alleen buurkinderen als ze aan mijn spullen zaten maar schopte gerust mijn moeder (met klompen). Wat ik niet herken is het verliezen van zindelijkheid, maar ik herken zijn "ik voel het niet, mama" wél. Dat was namelijk een van mijn problemen met zindelijk worden en ik heb nog steeds regelmatig dat ik echt NET op tijd merk dat ik naar de WC moet (of juist veel te vroeg ga, omdat ik er teveel aandacht aan besteed). Ook hoe hij over "ongerelateerde" dingen gaat praten (zoals bij je scooter voorbeeld) herken ik volledig, aangezien mij hele andere dingen opvallen dan iemand anders. Als ik dan even afgeleid ben of niet goed luister ratel ik gewoon over iemand heen. (jij had het over de helm, maar mij was de broek opgevallen... Deze broek deed me denken aan jongens op school, daar weet ik een anekdote van, die me weer aan iets anders doet denken... Gevolg: ik heb helemaal niet door waar je over wilde praten en ratel een compleet (voor jou) onsamenhangend verhaal) Ik was "het kind van de buurt", beleefd en aardig, maakte met iedereen een praatje. Super lief, altijd dank je wel zeggen, heel rustig zijn. Maar ik snapte regels (en het nut ervan niet) en vergat ze dus. Ik experimenteerde enorm met (kleine) dieren, want ik voelde geen connectie met ze. Straffen deed me niks, want ik zag de korrelatie niet met wat ik fout deed... En bovendien maakte het me geen moer uit dat ik naar boven moest (yay speelgoed!), geen snoep kreeg (nou ja, dat had je toch gezegd... Prima), ik ergens anders moest slapen (een bed is een bed en als ik slaap merk ik toch niks). ALS hij ASS heeft, dan beleeft hij de wereld compleet anders dan een "normaal" mens. Het is bijna niet uit te leggen. Ik heb HEEL veel geluk gehad met mijn vader die mij gigantisch aanvoelde. Hij heeft mij geleerd hoe ik toegang kreeg tot empathie en medeleven, hoe ik emoties kon leren herkennen, hoe ik (in alle situaties) de signalen van mijn lichaam kon herkennen. Hij had een opvoedstijl die heel goed op mij aansloot en hier heb ik nu nog steeds heel veel profijt van. Zelf zou ik niet teveel gaan dokteren met lijstjes op internet... Aangezien je toch niet geheel objectief bent naar het gedrag van je eigen kind kan kijken is de kans groot dat je met een "diagnose" komt die niet helemaal past. Zelfs leerkrachten kunnen best wel bevooroordeeld zijn... zo werd van mij 16 jaar lang gezegd dat ik wel es hoogbegaafd kon zijn ondanks dat ik net wel/ net niet "gewoon"begaafd uit IQ testen kom. Lang verhaal in het kort: ik heb pas een diagnose op mijn 22e gekregen (want vrouwen hebben geen autisme ) en dit is, ondanks mijn "goede functioneren", soms nog steeds best wel heftig. Zoek echt hulp als je het nodig hebt. Het is voor jou heel erg dat je hiermee worstelt, maar je zoon heeft er ook heel erg baat bij dat je een opvoedstijl kunt gaan hanteren die bij hem past (ongeacht of hij nu ASS heeft of niet)! Probeer hem te accepteren zoals hij is, ook al begrijp je er helemaal niets van, doe echt (zichtbare) moeite om hem te begrijpen en te accepteren. Echt... In mijn ervaring is dat is het allerbelangrijkste, omdat je zo communiceert dat hij er mag zijn, ook als je hem niet begrijpt.
Grappig hoe je er vanuit verschillende hoeken dingen in kunt herkennen. Ik heb de stempel ad(h)d en ik herken delen van het verhaal. Maar ik denk ook dat adhders en mensen met ass redelijk dezelfde voorwaarden hebben qua omgeving om optimaal te kunnen functioneren. (niet dat dit nou direct aan de hand zou zijn) Heb je inmiddels al wat op de prikkelgevoeligheid gelet en kunnen uitvinden of daar een sleutel ligt in het gedrag?
Wat een goed uitgelegd verhaal, ik herken jou manier van schrijven inderdaad in mijn zoon zijn handelen. Het maakt hem niets uit en alhoewel hij altijd beleefd is, netjes is martelt hij inderdaad kleine dieren en schopt en slaat hij als een kind in zijn "bubbel" komt. Hij wilt soms alleen maar op het speeltuintje spelen als er niemand is want dan vind hij het lekker rustig... Mijn andere 2 willen juist alleen als er andere kinderen zijn... Kortom hij valt hier totaal buiten het gezin wat dat betreft maar aan de andere kant "matcht" hij heel goed met mijn man die precies zo is en valt hij altijd in de smaak waar hij ook komt. Iedereen vind hem lief, schattig, aardig en goed opgevoed. Ook luistert zijn jongere zusje eerder naar hem dan naar de oudste en als we ergens heen lopen wil ze ZIJN hand vast niet die van onze oudste... Dus ik zie ook een hoop voordelen van zijn gedrag gelukkig en ik probeer elke dag weer meer geduld te hebben voor zijn verhalen en ook de juf herkent mijn verhaal in hem maar zegt dat hij verder nog wel goed mee komt met de klas dus we laten het hierbij voor nu. Als hij op school last heeft van zijn gedrag ga ik wel hulp zoeken maar tot die tijd proberen we het binnenshuis op te lossen met een extra dosis geduld en wat 1 op 1 tijd. Edit: Heb jij trouwens ook nonstop "wat betekend dat" gevraagd vroeger en wilde je alles weten? Ik vertel iets of zeg iets met normale woorden en hij wilt weten wat het betekend. Elk kind snapt de zin die ik zeg ook als 1 woord niet precies begrepen wordt. Hij wilt perse weten wat dat ene woord betekend. Ook als hij de boodschap al wel begrijpt. Voorbeeld: Daar worden we allemaal heel erg gelukkig van. "Wat betekend gelukkig mama?" Nou volgens mij weet jij dat wel, waar wordt jij gelukkig van? "van fietsen en pannenkoeken eten" Nou inderdaad, dus dat betekend dat je er blij van wordt. "wat betekend blij mama?" etc. etc. etc. Kan een hele dag doorgaan.
Hij is totaal niet prikkel gevoelig... Je kunt met hem een kieteldood stoeipartij aangaan vlak voor bedtijd en hij slaapt binnen 2 seconde zelfde als drukke dagen vol prikkels. Heeft nog nooit van invloed gehad op hem. Hij slaapt met 2 cavia's op zijn kamer omdat dochterlief wat prikkel gevoeliger is en niet kan slapen van het gesmak van de cavia. Meneer snurkt hier dwars doorheen. Als er eentje NIET prikkel gevoelig is dan is hij het wel. Alhoewel ik denk dat als hij wakker is wel helemaal kan wegdromen/verdwijnen in een eigen gedachtegang bij het zien van iets. Een eigen wereld die ik niet begrijp... Maar die hierboven wel heel goed uitgelegd wordt voor mij door BlondGirl. Heb ik heel erg veel aan en voor dat soort reacties plaatste ik mijn verhaal. Ik wil hem graag begrijpen en op zijn level komen om toch ook in zijn wereld te komen als zijn moeder zijnde.