Hi dames, Ik weet niet zo goed wat ik eigenlijk met dit topic wil. Wellicht voel ik gewoon even de behoefte om het van me af te schijven. Mijn vriend en ik zijn sinds januari 2014 bij elkaar. Wij hebben elkaar leren kennen toen hij nog in een andere relatie zat. Dit was in oktober 2012. Vanaf die tijd is hij met mij vreemdgegaan totdat hij die relatie in juni 2013 heeft beëindigd. Ons gevoel voor elkaar was vanaf het allereerste moment ontzettend sterk. En dat is niet veranderd. We hebben samen een huis gekocht,enik ben inmiddels 32 weken zwanger van ons eerste kindje. Ik ben er vorige week achter gekomen dat hij "leuk" appte met een collega. Er viel me in die week iets op aan hem waar ik de vinger nog niet op kon leggen. Ik heb daarom in zijn telefoon gekeken. Iets waar ik bij hem nog nooit eerder behoefte aan heb gehad, ondanks dat ik weet dat hij vreemd kan gaan (gezien onze eigen start). Ik heb hem hier per direct mee geconfronteerd. Hij was totaal in paniek. Zo heb ik hem nog nooit eerder gezien. En huilende mannen kan ik echt niet tegen. Ik ben voor mijn doen heel kalm gebleven en heb hem de mogelijkheid gegeven om uitleg te geven. Het is alleen bij appen gebleven en was niet langer dan een paar dagen aan de gang. Een paar heftige dagen volgde, aangezien mijn vertrouwen een behoorlijke deuk heeft opgelopen. Misschien heb ik hem ergens onbewust nooit vertrouwd en vallen kleine dingetjes in gedrag meteen op. Het lijkt wel of ik daar alerter op ben. Want ja, ze zeggen altijd eens een vreemdganger, altijd een vreemdganger. Omdat we afgelopen weekend een weekendje weg zouden gaan heb ik nog op het punt te staan dit te annuleren. Ik had er simpelweg de mood niet voor. Toch zijn we samen weggegaan. Hebben we veel gepraat en zijn we tot de conclusie gekomen dat we elkaar de afgelopen maanden een beetje kwijt zijn geraakt. Noem het sleur. Hormonen en te weinig energie en puf van mijn kant speelde daarin zeker een rol. Ik ben gaan beseffen dat ik wellicht ook een aandeel in dit alles heb gehad. Echter, ik heb voldoende zelfrespect om te beseffen dat appen een soort van emotionele vorm van vreemdgaan is en dat hij daar nog altijd zelf voor kiest. Het vele praten samen heeft mij maar ook hem heel goed gedaan. Ik heb beseft dat ik altijd onzeker ben geweest over mezelf en dat ik me daarom niet volledig openstel voor hem. Iets waar ik aan moet werken en hij het moeilijk me heeft aangezien ik het echt ben voor hem. We hebben alles open op tafel gelegd en hij heeft gezegd dat dit nooit de bedoeling kan zijn dat we dit zomaar opgeven. Hij wil mij niet kwijt. Ik ben altijd heel stellig geweest in het vreemdgaan. Als iemand dat doet is het voor voor mij meteen klaar. Ook gezien het feit hoe wij bij elkaar zijn gekomen. Toch zit ik nu in deze situatie en vraag ik mezelf af wat ik ermee moet. Hij is niet volledig vreemdgegaan. Hij voelde zich gevleid voor deze collega en is er met zijn domme kop in mee gegaan. Het had niks te betekenen en daarom is hij ook ontzettend in paniek Mijn emoties gaan over en weer. Als ik naar hem kijk word ik intens verdrietig. Ik had het niet (meer) van hem verwacht aangezien onze band samen heel sterk is. Dat weet hij, dat weet ik en dat weten de mensen om ons heen ook. Ik wil zo graag begrijpen waarom hij het heeft gedaan. Vat ik het allemaal te zwaar op? Ik weet het niet. Hoe kijken jullie hier tegen aan?
Tja weet niet hoor, maar toen jullie wat kregen, zat je er toen mee? 'Men' zegt: eens een vreemdganger, altijd een vreemdganger.
Sorry, maar what goes around, comes around.. Zijn vriendin dacht destijds waarschijnlijk ook dat hun band zo vreselijk sterk was, dat hij van haar hield en haar echt niet kwijt wilde. Daarnaast; als jij er niet achter was gekomen, was hij er misschien nog wel veel verder 'lekker in meegegaan'
Ergens denk ik dat dit vooraf al wel te bedenken was. Hij ging met jou vreemd, waarom zou het in jullie relatie anders gaan? Maar ik snap ook wel dat je jezelf voor wilt houden dat jullie relatie anders is. Alleen is dat bij hem blijkbaar toch niet voldoende. Er zullen vast punten zijn waar jij aan kunt werken, maar wie zegt dat hij zijn ex niet ook zo 'bij zich hield' in die tijd dat hij al met jou vreemdging.
Ik vind het vooral heel naïef om te denken dat wanneer je iets met een vreemdganger begint jij vast zijn uitzondering op de regel bent en hij het dus nooit meer zal doen. Geen tips eigenlijk, alleen heel veel succes gewenst nu je in dezelfde schoenen staat als zijn ex destijds heeft gestaan.
Dit.. Heel lullig en hard, maar je kunt er niets aan doen. Althans. Je kunt er het alleen met hem over hebben of uit elkaar gaan.
Sorry, maar eens met voorgaande reacties. En alsjeblieft zeg, sleur of niet, je houdt het gewoon bij je partner of je bent een vent en maakt het eerst uit. en je bent ook nog zwanger?? Nou dat gaat niet veranderen ben ik bang. Als hij dat nu al doet.
Ik voel een slotje aankomen in de toekomst..... Wat boven ook al is gezegd...jullie hebben elkaar niet op een leuke manier ontmoet en hij lijkt het niet zo nauw te nemen met monogamie. Ik vind het heel erg voor je...vooral omdat je nu zwanger bent. Ik zou hem echt niet vertrouwen...en dat hij in paniek raakt zou voor mij betekenen dat hij iets te verbergen heeft.
Misschien wel hard maar wel waarheid. Binnen 2 jaar in de sleur, zwanger en je vent doet dit, hij heeft dit al veel eerder gedaan met haar. Toen vond ze het ook niet erg toch? Tuurlijk het is heel pijnlijk, maar wel een les.
Ik ben het niet eens met de dames boven mij. Ok, jullie relatie is niet op een erg fraaie manier begonnen. Daar zijn jullie beiden schuldig aan geweest. Als iemand al eens is vreemd gegaan, ben je dubbel zo alert, maar heus niet elke vreemdganger is altijd een vreemdganger. Ik ken voorbeelden van relaties die gewoon niet goed zaten, waardoor de een is vreemdgegaan. Niet goed te keuren, maar vaak wel een teken dat een relatie al niet goed zit. De relatie die daarna komt kan een veel betere relatie zijn, die wel Goed blijft gaan. Zeker nu er een kindje op komst is, vind ik dat je moet vechten voor je relatie. Allebei. Dat betekent dus blijven praten, praten en nog eens praten. Succes!
Lastig hoor. Eigenlijk zeg je zelf al: als iemand vreemd gaat is het voor mij klaar. Maar zo ben je ook aan hem gekomen? En een zwangerschap vind ik geen excuus om ergens aandacht te gaan vragen. Hij had kunnen inschatten dat een zwangerschap zwaar en vermoeiend kan zijn. Vind het eigenlijk nog beledigend en respectloos ook. Maar okee. Denk dat je hem nooit voor de volle 100% kan vertrouwen hoe lastig ook. Maar uiteindelijk is dat ook een soort van goedgekeurd want jullie vonden t beiden okee en zijn een relatie gestart. Nu er een baby komt moeten jullie er voor elkaar zijn en moet hij zijn verantwoordelijkheid nemen dat hij een gezin krijgt en dan niet ergens anders aandacht gaat zoeken. Wat denk je als de baby er is? Gaat 90 % van de tijd naar de kleine.... Succes in ieder geval. Heel vervelend maar praat met elkaar.
De reacties zijn inderdaad best hard. Maar daar had ik me op voorbereid En dat snap ik ook zeker! Want er zit een kern van waarheid in. Alleen vind ik het makkelijker gezegd dan gedaan.
8 maanden lang met iemand zijn, terwijl je weet dat hij een vriendin heeft die jullie samen helemaal kapót maken door met elkaar in bed te gaan liggen en daar al die tijd over te liegen en de schijn op te houden, is ook erg hard
Op zich ben ik het wel met je eens...soms is een relatie niet goed meer en dan is het tijd om te gaan. Maar in hun geval is de man van oktober 2012 tot juni 2013 met TS vreemdgegaan en heeft het daarna pas verbroken. Dat vind ik nogal getuigen van heel weinig respect naar de ex toe. Dan ben je willens en wetens ergens verkeerd bezig...hoe erg de relatie ook is... Ik vind dat dus echt getuigen van weinig ruggengraat hebben.
In mijn ogen is (in hoeverre ik het uit dit verhaal kan beoordelen) het een persoon die als het moeilijk wordt of even niet leuk is, vlucht. En dat doet ie naar iemand anders, contact met iemand anders. De vraag is alleen of jij dit gaat accepteren. Hij gaat niet veranderen..
Hij belazert zijn zwangere vriendin (misschien nog niet helemaal, maar waarschijnlijk wel als ze hem niet had betrapt met de app). Een man die zijn zwangere vrouw probeert te belazeren is het laagste van het laagste. Wat valt daar nu nog mee te praten? Denk je echt dat zo iemand gaat veranderen? Niet altijd klopt "eens een vreemdganger, altijd een vreemdganger", maar 2 keer achter elkaar, terwijl je nog maar zo kort samen bent en je vriendin zwanger is? Nou, dan ben je echt geen fijne vent naar mijn idee. Ik ben voor vechten voor een relatie, zeker wanneer er kinderen in het spel zijn, maar dat wil niet zeggen dat je niet realistisch meer kunt zijn. Sommige mensen veranderen niet.