Wat zouden jullie gedaan hebben in mijn situatie?

Eens. Heb echt geen medelijden met je. Je hebt het zelf ook een andere vrouw aangedaan.. Nu weet je hoe het voelt.

 

De gezegde eens een vreemdganger altijd een vreemdganger klopt niet altijd. Wel vaak.
Wat ik wel vind je had toen eigenlijk al kunnen weten dat hij niet voor 100% te vertrouwen is. Als er toen al zo'n sterke band was en het ging al niet goed met zijn vriendin had ik als ik jou was gezegd dat je netjes wacht tot zijn relatie volledig over is en dan pas rustig aan kijken. Dat had jullie beiden (want tja jij wist het en doet er gewoon aan mee) netjes gestaan en een groter vetrouwen naar elkaar.
Maar goed verleden kun je niet veranderen. Wat ik nu zou doen: laat hem maar heel hard werken en zien of hij te vertrouwen is. Zo niet dan moet je je zelf afvragen of je dit voor de rest van je leven wilt leven?

 

Even alle meningen daar gelaten, er is een kind op komst. Dat kind, dáár draait het nu om. Ik denk dat het goed zou zijn om bijv. eens aan relatietherapie te denken en te kijken wat er qua vertrouwen etc. nog te halen of te verbeteren is. Jullie kind verdient het beste en daar moeten jullie als ouders zorg voor dragen, hoe je relatie ook is. Daar moet je aan werken om je kind straks te kunnen bieden wat het nodig heeft.

 

Ik denk inderdaad ook dit. Met als kanttekening dat ik wél geloof dat mensen kunnen veranderen. Maar alleen als zij zich a) bewust zijn van hun eigen gedrag, en het b) wíllen veranderen.

Dus dat zou mijn vraag zijn als mijn vriend zoiets zou doen. Weet hij waaróm hij dit gedrag vertoont? Vindt hij het acceptabel van zichzelf of wil hij manieren leren waarop je met moeilijke situaties om kunt gaan? En op welke manieren wil hij dat aan gaan pakken?

Stap 1 is bewustwording. Maar daarna kun je natuurlijk nog steeds wel eens terugvallen in je oude patroon. De vraag is, wil jij (TS) die weg inzetten met je partner? Dat zal veel van jullie allebei vragen, en jij bent daarin 'de kwetsbare factor' (en straks jullie kindje). Maar je bent wel bewust deze situatie ingegaan, en hebt (neem ik aan) bewust voor een kindje gekozen. Dan neem ik aan dat je er ook moeite voor wilt doen. Ik hoop voor je dat hij dat ook wil...

 

Wat stond er in die berichtjes dan?

Ik vind het nogal heftig om een kind in een gebroken gezin op te laten groeien omdat er berichtjes gestuurd zijn.

 

Dat is al een hele goede stap...klinkt positief. Dan moet hij nu ook gelijk hulp zoeken...vandaag nog. Iets zeggen en dan niks doen heb je niks aan.

 

Ik begrijp het wel dat je je relatie niet direct opgeeft. Er is een kleine op komst en dan ga je niet meteen uit elkaar. Tenminste, vroeger riepen zowel mijn man als ik dat het direct over zou zijn. Nu we twee kinderen hebben en al een flink aantal jaren verder zijn praten we wel anders. Er komt ook meer bij kijken dan enkel het woordje 'vreemdgaan; hoever zijn ze gegaan, waarom is het gebeurd, zijn er gevoelens etc.' Maar wat heel moeilijk zou zijn is het vertrouwen terug krijgen. En dat is iets, waar ik persoonlijk veel moeite mee zou hebben. Niemand kan deze beslissing voor je maken. Het is dus ook niet goed of fout, jij moet je gevoel volgen en beseffen dat dit stukje bagage je altijd zal blijven volgen.

Heel veel succes, blijf praten met elkaar. Dikke knuffel!

 

Ik denk dat wat je nu doet goed is, bespreekbaar maken en je hormonen helpen dit moment ook niet mee.

 

Wat had je dan verwacht, je wist vanaf dag 1 wat voor vlees je in de kuip hebt.
Hij was niet te vertrouwen bij jou en nu dus niet met "haar""
Sorry dat ik dit zeg maar je was gewoon voor tijdelijk, zo gaat dat bij dat soort mensen.
Dit blijft zich maar herhalen.
Ik vind het heel erg dat er een klein mensje bij betrokken is.
Hij is in ieder geval geen goed voorbeeld voor zijn kind.
Ik zeg maar zo, wat je zelf niet wil wat je aangedaan wordt, doe dat ook niet bij een ander.

 

Ja ik vind het wel een beetje karma..

Maar jullie krijgen wel een kindje..

Ik zou toch kijken of je ergens in therapie kan en hij kan ontdekken waarom hij de behoefte voelt buiten de pot te pissen. En kijken of hij daar wat aan wil doen en er dan wat aan gaan doen.

Sterkte.

 

Ja mijn reactie was misschien ook wel iets kort door de bocht. En gekleurd door persoonlijke ervaringen
Het zal keihard werken zijn voor allebei en de vraag gaat zijn of hij dat ervoor over heeft. Ik hoop het voor hem, voor jou en vooral voor jullie ongeboren kindje.

 

Tja, nu weet jij hoe het is om de andere vrouw te zijn. Eerst willens en wetens vreemdgaan met iemand die een relatie heeft. En niet in een dronken bui oid, maar acht maanden lang.
En nu vraag je advies om wat blijkbaar kenmerkend aan je vriend is?

Ik heb hier echt geen medelijden mee...je hebt het een ander immers ook aangedaan.

 

Mee eens.

 

Ik vind het een beetje hypocriet jullie ""mogen"" het wel bij de eerste dame doen, maar hij ""mag"" het niet bij jou doen.
Ik heb het zelf meegemaakt en mijn ex deed het ook weer bij dat meisje.
Je weet dat ze niet te vertrouwen zijn maar je hebt er zelf mee ingestemd .
Jullie wisten van elkaar dat jullie beiden niet te vertrouwen waren.
En toch wilde jullie met elkaar verder.
Hoe kun je een relatie beginnen met iemand die gelijk al laat zien, hoe hij/ zij in elkaar steekt.
Zo wil je toch niet beginnen met een relatie.
En dan ook nog zo lang , deze dame bedonderen.
Sorry maar ik word hier heel boos van, zeker omdat ik weet hoe het voelt.
Het zegt ook wel veel over jou.

 

Gadver, klinkt als mijn broer. Bij zijn vorige vriendin (8jaar relatie) vreemd gegaan en bij zijn huidige vriendin weer iets te leuk en intiem app contact met een ander.. Ik denk dat dit soort mannen de oplossing voor hun issues zoeken bij andere vrouwen.
Misschien kan hij eens met een professional gaan praten?

Ik zou nu vechten voor de toekomst van mijn kind, dus echt hem in therapie laten gaan en desnoods samen als je denkt dat dat meerwaarde heeft.
Zelf zou ik echt niet het vertrouwen weer helemaal terug kunnen krijgen dus ik zou voor mezelf kiezen en nu al bij hem weg gaan.

Bij ons was de moeilijkste periode die toen ons zoontje net geboren was, alles nieuw, veel huilen, kortere nachten (ondanks dat hij al snel doorsliep), meer verantwoordelijkheden, minder tijd en energie voor elkaar.
Mijn tip is werk er keihard aan of maak nu al een beslissing.

 

Ik heb een beetje een andere mening dan veel dames boven mij geloof ik. Ik vind namelijk dat de relatie met de ex van TS niets te maken heeft met TS zelf. Als hij vreemdgaat dan doet hij dat zelf. En dat is inderdaad fout. Maar om dan te zeggen dat ze het verdiend heeft vind ik wel erg hard.

Ik vind het heel goed dat hij wil uitzoeken hoe dit zit. Waarom hij zoveel behoefte heeft aan bevestiging. En misschien gaat het vertrouwen tussen jullie nooit meer terugkomen, maar dan heb je het in elk geval geprobeerd.

 

Hier ben ik het mee eens. Ik hoop voor jullie dat je eruit komt.
Misschien komt zijn vreemdgaan-neiging wel voort door een kind op komst, wordt het getriggerd.
Het lijkt me vreselijk om met vreemdgaan een relatie te starten, ik kan me voorstellen dat je hem niet volledig vertrouwt.
Ik snap de emotioneel geladen reacties van de anderen ook wel maar daar heb je nu niks aan.
Ik zou dan ook professionele hulp inschakelen. Succes!