Ik kan het hier gewoon echt niet mee eens zijn. Ik vind het juist heel belangrijk dat mijn zoon zelf kan aangeven dat hij bijvoorbeeld dorst heeft en dan om wat drinken kan vragen. Op deze manier kun je ook niet voor jezelf opkomen... stel dat de gastheer je vergeet te vragen wat je wilt eten of drinken of vergeet je iets aan te bieden. Dan mag je dus niet zeggen, ik zou ook graag wat drinken...
Mee eens. Teleurstelling hoort ook bij het leven en je kunt ervoor kiezen om als ouder je kind daarin normaal en aardig te begeleiden. Bijvoorbeeld door ruimte te bieden voor die teleurstelling en het niet te bagetalliseren. Hier verwachten ze ook soms iets bij de bakker en dat komt niet altijd. Ik zou als kind ook teleurgesteld zijn en dat is prima. Maar ik ga daarna geen andere dingen beloven voor thuis. Ik los een teleurstelling liever op met een kort gesprekje of een knuffel dan door iets ervoor in de plaats te stellen.
Maar is dat hetzelfde? Tussen en iets vragen en het uiteindelijke antwoord zit namelijk een enorm grijs gebied. Zo kan je ja krijgen, nee krijgen, een misschien. En in veel gevallen zit er een antwoord bij wat je niet horen wilt (maar toch kan krijgen). Daar in zit toch ook een les. Een teleurstelling als het ware. In mijn ogen staat vragen echt vrij. Maar hij moet er rekening mee houden dat er niet altijd geantwoord wordt zoals hij dat graag ziet, om wat voor een reden dat ook is. Desalniettemin vind ik het, op zijn leeftijd, belangrijker dat hij zich houd aan de basis-fatsoensnormen (om het even een naam te geven ). Dankjewel, alsjeblieft, netjes vragen, u- zeggen tegen ouderen en vreemden enzovoorts. Uiteindelijk komt dat besef dat er ook nee gezegd kan worden, omdat het niet netjes is om zoiets te vragen er ook wel. Maar ik vind het ergens niet realistisch om te denken dat dat besef er bij elk kind, zomaar ineens is. Dus hij mag van mij tot die tijd, vragen wat hij wilt. Of dit nu gaat om een koekje, een boterham, of omdat hij voor de 80ste keer wilt weten 'waarom'.
Ik ben het deels met je eens. Ik ben zelf niet iemand die vindt dat je je altijd netjes moet gedragen etc. Maar ik hecht ook waarde aan het leren inleven in wat het voor een ander betekent. Waarom krijg je soms wel iets? Waarom soms niet? Waarom geven ze kinderen wat? Etc. Ik voer regelmatig gesprekjes met mijn kinderen over waarom dingen gebeuren en wat dat voor elke partij kan betekenen. Ik vind dat kinderen inderdaad mogen vragen maar niet altijd. Ik wil dat ze nadenken en niet zomaar gelijk alles vragen wat ze willen. Ik vind dankbaarheid ook een groot goed en dat wil ik ze bijbrengen. Ik zou daarom in jouw situatie meer aansturen op dankbaarheid dan op vragen wat je wilt. Het is namelijk voor mij een extraatje van de winkelier. Ik wil mijn kinderen niet leren om altijd meer te vragen. Ik vraag ook geen extra cadeau van mijn visite. Waarom zou een kind wel om extra cadeau's of lekkers moeten vragen? Ik vind een les in dankbaarheid en teleurstelling waardevoller dan de les dat je alles moet vragen. Dankbare mensen zijn sneller tevreden en dat maakt het leven mooier.
Ik denk dat het heel erg aan de situatie ligt én aan het feit dat hij nu te horen krijgt dat hij überhaupt niets mag vragen, omdat het antwoord dan sowieso negatief zal zijn. Ik leer m'n kind ook dat hij júíst netjes moet vragen om hetgeen wat hij wil hebben. Daarop kan het antwoord inderdaad 'Ja' of 'Nee' zijn, maar als iemand hem zou vertellen dat het antwoord 'Nee' is, enkel en alleen maar omdat hij er (netjes!!!) om heeft gevraagd, zou ik dat ook echt niet tof vinden. Daarnaast klinkt deze caissière gewoon als een naar mens, alleen door de omschrijving van haar manier van handelen, krijg ik al een hekel aan haar
Zo wordt het natuurlijk wel heel zwart wit. Ik denk dat het belangrijk is dat een kind weet dat het niet hóórt om ergens om te vragen als je te gast bent. Maar dat het wel de bewuste keus kan maken (en genoeg zelfvertrouwen heeft) om wél ergens om te vragen als hij/zij denkt dat dat echt nodig is, bijvoorbeeld als je echt honger of dorst hebt en je blijft ergens langere tijd. Maar daar is bij iets lekkers in winkels nooit sprake van, en ook niet als je een half uurtje op de koffie bent bij de buurvrouw. In die gevallen is er geen enkele reden dat je er als gast (ook als kind) om zou moeten vragen; dat kun je wel uitzingen. En dus zou je ook moeten leren als kind dat je er in die situaties nooit om vraagt, maar dat het afhankelijk is van de gastheer/-vrouw of je iets gaat krijgen. (Los daarvan vind ik het van winkels not done om dan weer wel, dan weer niet te gaan geven, en vind ik het van de buurvrouw ook niet netjes om geen koekje bij de koffie aan te bieden Maar dat gaat om de beleefdheid van de gastheer/-vrouw, niet om de 'regels' als gast). Ik had als kind trouwens altijd het omgekeerde probleem: hoe wijs je nou beleefd iets af omdat je het écht niet lekker vindt?
Ik denk dat het helemaal geen kwaad zou kunnen als er juist in winkels e.d. wat vaker door vreemden iets wordt gezegd. Dat komt misschien wat duidelijker aan dan mama die voor de zoveelste keer met een gebod komt. Ik zou maar wat graag af en toe in de supermarkt tegen een kleuter zeggen 'wat je nu doet is niet acceptabel'. Maar ja, dat durf ik dan ook weer niet aan... terwijl die kleuter er waarschijnlijk beter op reageert dan wanneer mama het zegt, want tegen mama kun je ingaan en een vreemde is 'eng'.
ik snap dat ergens wel, maar tot hoeverre is een kleuter voorzien van een dergelijk empathisch vermogen? Deze zou in een dergelijk geval de theorie misschien snappen, maar gevoelsmatig hoeft dit niet zo te zijn. Daarbij kan je ook dankbaar zijn voor iets waar je zelf om hebt gevraagd. Dat lijkt me ergens ook wel los van elkaar staan. Hetzelfde geldt voor het omgaan met teleurstellingen. Teleurstellingen voorkom je enkel door je verwachtingen laag te houden. Dus wanneer mijn kind nooit ergens vanuit zou gaan, geen verwachtingen tot iets zou hebben, dan komen de teleurstellingen ook niet en dan valt er weinig op dat gebied te leren
Klopt en daar doel ik juist op. Veel reacties zijn kind eigen. Zoiets krijg je een kind niet zo maar aangeleerd. De één begrijpt het heel vroeg en bij de ander duurt het wat langer. Als ik er over na ga denken dan vind ik het soms zelfs lastig te begrijpen. Maar je past je "meestal" aan aan de etiquettes die de maatschappij je voorschrijft en dat breng je ook over op je kinderen. Maar als ik zou vragen hoe veel mensen er voorheen wel eens om een tasje hebben gevraagd terwijl ze deze niet kregen, wat zou iedereen dan eerlijk antwoorden? Een service die je bijna altijd standaard verleent kreeg, als dat een keer niet zo zou uitkomen, had jij er dan niet om gevraagd? Ik vind het allemaal erg dubbel, maar ik zou het ook niet accepteren als mijn kind op latere leeftijd nog zou vragen om een snoepje in de winkel gewoon omdat dat niet hoort vanwege de ettiquettes van de maatschappij. Maar ik kan heel goed begrijpen dat het soms erg verwarrend kan zijn voor kinderen en dat niet iedereen dit even snel snapt.
Kun jij uitleggen wat er nu precies mis is met een nette vraag? Ik kan het namelijk niet, behalve dan dat het niet gepast is omdat het volgens etiquette niet netjes is om zoiets te vragen. Als een kind nu dingen aan het vernielen zou zijn in een winkel dan is het een ander verhaal maar ik snap niet waarom je je zou bemoeien met de opvoeding van een ander omdat zoiets in jouw ogen niet netjes is.
Ik ben het eens met tuc. Ik vind ook dat er verschillende momenten van vragen zijn: - vragen naar kennis/vragen om hulp (bijv als je ineens een te lage bloedsuikerspiegel hebt dat kan op een beleefde manier en niet "vind je het erg als ik er eentje meepak" ) Dit vind ik helemaal prima! - vragen om dingen waarvan je denkt recht op te hebben. En dat vind ik brutaal. Ik begrijp heel goed dat een kind zoiets vraagt, ik zou het wel zeker afleren. Redenen als: een winkeluitje leuk maken of een zielig verhaal ophangen over je zielige kinderen (zo komt het wel over...) vind ik niet oké. Maar he, da's mijn mening De caissière komt alleen niet zo aardig over dus snap je reactie wel warboel!
Tja, wij leren onze kinderen dat ze niet om iets lekkers mogen vragen ergens anders dan thuis. Je mag vragen om hulp als je dat nodig hebt, natuurlijk! Maar een koekje of een snoepje heb je niet nodig. Ons buurmeisje is redelijk vrij bij ons thuis, als ik vraag of ze wat wil drinken antwoord ze heel vaak met 'ja en een koekje'. Of als ze een koekje krijgt 'ik heb liever een ander koekje'.Daar zeg ik dus wat van want dat wil ik niet. Ik wil ook niet dat mijn kinderen dat ergens anders vragen dus ook geen andere kinderen bij ons thuis. Je kunt je kind ook leren dat het blij mag zijn als het een keer ergens een snoepje of koekje krijgt maar als ze niks krijgen is het jammer. De reactie van je kind hangt erg af van hoe je er zelf in staat hoor! Maak het drama alsjeblieft niet groter voor je kind.
Je kan ook al van te voren zorgen dat er niet zo'n patroon word ontwikkeld door dus vanaf het begin direct al aan te geven dat ze het niet iedere keer kan krijgen en dat ze er niet iedere keer zelf om moet vragen.
Dat kun jij zo vinden maar het is voor mij precies waar het om gaat. Ergens om vragen, dat doen zwervers en bedelaars, niet iemand die te gast is of gewoon aan het winkelen is En ja daar heb ik meeeer dan voldoende ervaring mee, ik werk met veel kinderen met autisme (zowel particulier als binnen grote organisaties) en ik heb zelf kinderen zonder. Hoe vaak er wel niet door allerlei instanties of bedrijven donaties/uitjes/materialen noem het maar op gedineerd worden. Hoeveel potjes er wel niet zijn. .. Die dingen zijn er niet veel voor kinderen die niks "mankeren" Daar is helemaal niks mis mee, ben zelfs blij dat die dingen
Ik denk dat de caissière een hele slechte dag of bui had want hoe kun je een 4 jarig kindje nou zo antwoord geven?
Eigenlijk een hele slechte vergelijking, want als iemand iets zou mogen vragen is het wel een zwerver of een bedelaar. Die doet dat omdat hij dat nodig heeft, niet omdat hij toevallig zin heeft in een koekje. Ik blijf er bij dat ik het een redelijk jaren 50 ding vind, dat je niet ergens om zou mogen vragen. Voelt een beetje uit dezelfde tijd als 'kinderen worden gezien en niet gehoord'. Ik ben meer van vragen staat vrij en nee heb je, ja kun je krijgen
haha misschien heb je gelijk...ik vind zeker wel dat kinderen gehoord en gezien moeten worden (anders had ik het verkeerde beroep) maar qua manieren en beleefdheidsnormen stam ik idd uit 1950
Dus een kind van 1 geef je dan maar alles wat het wil? Kind van ts is trouwens een stukje ouder volgens mij.
eens. Maak er geen punt van, teleurstellingen horen ook bij het leven! Misschien had ze haar dag niet, was dit het 100ste kind die erom zeurde. Mijn kinderen mogen het ook niet vragen (bedelen inderdaad..). Als je het krijgt is het mooi meegenomen en als je kind een koekje wil dan koop je het lekker zelf.