Bloedprikken peuter: wanneer en hoe vertellen?

Wij hebben het onze dochter toen net 3 het de dag van te voren verteld. Zij had al wel een aantal keer bij mij bloedprikken gezien dus dat scheelde denk ik al een hoop.
Ik heb verteld dat we naar een mevrouw gingen van het ziekenhuis die haar ging prikken. en dan wat bloed opvangen en dan een pleister erop. Ik heb verteld dat het even zeer kon doen, maar dat het niet erg was en ook zo weer over ging. Gezien mijn drama queentje overal om gaat schreeuwen had ik ook met haar afgesproken dat ze best even mocht huilen als het zeer deed, maar niet mocht schreeuwen.

als je trouwens een speelgoeddoktersset in huis hebt kun je oefenen of voordoen al spelenderwijs?

 

ik heb het ruim vooraf verteld en uitgelegd wat er ging gebeuren en waarom. Ze vonden het ok. achteraf viel het mee: ze kregen een half uur vooraf een verdovende pleister en alles verliep soepel. Ze vonden het reuzeinteressant om aan iedereen te vertellen na afloop.

mijn tekst globaal: we moeten binnenkort naar de dokter om te kijken of..... dan moeten we eerst bloedprikken. Dan krijg je een prikje in je arm en dat kan even zeer doen. Dan halen ze wat bloed uit je arm en dan kan de dokter zien of.... toen vroegen ze wanneer en heb ik afgesproken dat ik het de dag vooraf zou zeggen. was allemaal prima, maar nu zijn mijn dochters hier wel erg makkelijk in.

 

Ik zou het op de dag zelf vertellen. Vlak voordat je weggaat.

En gewoon de waarheid, maar maak het ook niet groter dan het is.
Je gaat straks naar de dokter/zuster die gaat jou een prikje geven. En met dat prikje halen ze wat bloed uit je arm. Dit doet even zeer. Maar is daarna ook snel weer over. Dit doen we omdat je last hebt van... We hopen dat ze iets kunnen vinden in het bloed dat kan verklaren waarom je pijn hebt of... [dit even afstemmen op de reden waarom je gaat bloedprikken en afstemmen op in hoeverre je kind dit begrijpt ]

Laat je kind bepalen of hij mee wil kijken ja of nee.
Laat je kind op schoot zitten. Probeer zelf heel rustig te blijven.
Ga altijd naar een prikpost met veel! ervaring met kinderen.

Ik heb bij mijn jongste dochter afgelopen jaren heel vaak bloed moeten laten prikken. Ik heb het meestal pas laat verteld. De eerste keren ging eigenlijk heel goed. Ondanks dat de prikzusters allemaal moeilijk vonden om een goed bloedvat te vinden. Ze namen daar ruim de tijd voor, dit kan onrust geven. Het prikken ging daarna meestal goed. Op gegeven moment hebben ze een keer misgeprikt (in het Kinderziekenhuis WKZ) terwijl ze echt wel 10 buisjes nodig hadden (half uur bezig :x) en daarna stribbelde ze uiteraard wel veel meer tegen.

Met de oudste dochter ben ik een keer bloed wezen prikken bij een lab waar ze nauwelijks kinderen prikten. Dat was geen succes. Na het prikken zeiden ze dat ik de volgende keer naar een lab met ervaring met kinderen moest gaan (had dat ff eerder gezegd .

 

Wij hadden een verdovende pleister; half uur vooraf erop geplakt. In de tussentijd een ijsje gaan eten

 

Er bestaat ook snel werkende verdovingsspray. Bij onze zwaar autistische zoon hebben we een afspraak gemaakt voor het prikken, toen we aan kwamen lopen, nam iemand ons meteen mee, en er waren er twee voor het prikken. Volgens mij was die afspraak wel uitzonderlijk (ik weet inmiddels gelukkig wel via de telefoon over te brengen dat uitzonderingen noodzakelijk zijn bij onze zoon), maar ik zie als ik zelf geprikt moet worden wel altijd dat kinderen nauwelijks hoeven te wachten, dus volgens mij krijgen die hier voorrang. Ik heb het dan over de priklocatie in het ziekenhuis, alle andere locaties werden afgeraden. In een ziekenhuis is de priklocatie natuurlijk heel groot, waardoor er sneller verpleegsters zijn die extra ervaring hebben met de moeilijke gevallen (ik weet niet of je zoon een moeilijk geval is hoor, maar die van mij wel ).

 

Ik snap een verdoving voor een vaccinatie of bij een specifieke situatie (zoals autisme of extreem angstig) op zich wel, maar zou het normaal bij bloedprikken toch niet doen. Bloedprikken doet toch heel wat minder pijn dan iets erin laten spuiten. Een keer hard op je knie vallen, wat toch zo'n beetje wekelijkse kost is bij de gemiddelde kleuter, doet veel meer pijn.

Ik zou het gewoon een keer terloops noemen zonder te zeggen wanneer het precies is en dan de ochtend van de dag zelf het echt duidelijk zeggen. Je kunt je kindje dan misschien wat afleiden door erna iets leuks te plannen of een ijsje te eten ofzo.

Mijn dochter is echt een angsthaasje en ik maakte me best wel zorgen over hoe zij zou reageren op bloedprikken. Uiteindelijk viel het allemaal zo mee en was ze vooral bezig met het minicadeautje dat ze daarna van het ziekenhuis zou krijgen (kleinigheidje uit bak vol minispul). Er waren maar een paar traantjes en ik was vele malen banger voor haar reactie dan zij voor het prikken .

Overigens hoefde ik niets uit te leggen, omdat mn dochter al vaak had gezien hoe ik werd geprikt en het precies kende. Ik zou in jou geval weinig uitleggen. Gewoon zeggen dat het een klein prikje is en dat er dan een beetje bloed uit zn arm gehaald wordt en dat het veel minder pijn doet dan op je knie vallen.

 

Onze dochter is al veel geprikt. Toen ze kleiner was was het drama. Vanaf een jaar of 3 begreep ze goed wat de prikkers zeiden en vertrouwde ze op wat ik zei. Ik heb haar van tevoren verteld dat ze geprikt ging worden en dat het even vervelend was, maar dat ik erbij was en ze bij mij op schoot mocht zitten. er was ook wel een kinderkamer en de prikkers hadden veel ervaring met kinderen.

 

Emla zalf heet het en is op recept verkrijgbaar

 

Hier krijgen de kleintjes een cadeautje. Dat is voor mijn zoontje motivatie genoeg! Dus ze doen een prikje en je krijgt dan een cadeautje. Ik moet zelf elke 3 weken prikken dus hij heeft het wel vaak gezien, misschien helpt dat ook!