Wanneer ga je weer positief in het leven staan wanneer ga je weer genieten van de dingen in het leven het lijkt nu allemaal zo ver weg. Ik zie niks positiefs helemaal niks ben ongi geworden vind het vrij snel na mijn twee miskramen duurde het zeker langer. Mijn lichaam is al verder gegaan en heeft het leven geacepteerd zonder danique ik kan dat niet nog niet daarom is het nu ook zo hard dat ik ongi ben geworden. En niemand maar dan ook niemand uit je eigen omgeving staat er bij stil dat je je nog zo rot voelt. Ze hebben werkelijk geen idee,denken allemaal die vrolijke miriam kan dit wel aan nou niet dus. voel me echt dood vanbinnen, net of het allemaal geen zin meer heb. Kan niet eens goed uitleggen wat ik voel ik voel me niet goed dat is 1 ding dat ik zeker weet. en ik wil ook niet continu mensen hier mee opzadelen. En elk huisje heeft ook zijn eigen kruisje dus waarom moet en zal iedereen er voor mij zijn. maar ik heb het wel nodig en vragen dat kan ik niet. Dat is mijn enige trots nu nog. s morgens niet uit bed gaan geen zin om op te staan dan toch uiteindelijk er maar uit s middags niks nuttigs doen beetje bank hangen dan s avond op het internet en dan weer slapen een dag die mij gestolen kan worden momenteel. zie het gewooon even neit meer zitten sorry
Lieverd, doe waar je zin in hebt. Niks voelt goed op dit moment. Snap dat het heel moeilijk is om ongesteld te worden. Maar het kan ook nieuwe hoop betekenen met de tijd? En als je er over wilt praten moet je dat doen. Je zadelt er niemand mee op en dan nog als jij dat wilt moeten ze maar luisteren. Snap dat het nog moeilijk is, maar jij moet je weg er in vinden en is dat praten met iemand of met iedereen moet je dat gewoon doen. En als je bijvoorbeeld zwangere vrouwen even wilt ontlopen moet je dat lekker doen. Doe ik ook. Je voelt je mat en dof. De wereld gaat door, maar voor jullie eventjes niet. Laat de wereld de wereld maar even. Wat mij heel erg heeft geholpen is praten met een vrouw binnen de huisartsenpraktijk. Misschien is dat wat om over na te denken? Zij kunnen luisteren naar je en leren je orde te scheppen in de warboel van gedachtes. Zorg goed voor jou en je gezinnetje lieverd. Dikke knuf
Hey lieve Miriam, wat enorm rot dat je zo'n terugslag hebt. Joh, het is nog maar zo kort geleden: niemand kan van je verwachten dat je nu al weer de oude, vrolijke Miriam bent: je bent een mama die haar dochtertje heeft moeten verliezen en het kost tijd, heel veel tijd, voordat je dit uberhaupt een plekje kunt geven. Het verdriet zal keihard toeslaan; ik ben heel erg bang dat je je eraan zult moeten overgeven, maar je komt eruit, houd dat goed voor ogen! Om eerlijk te zijn ben ik niet verbaasd dat je je zo ellendig voelt: je houd je zo groot, maar dat maakt het verdriet van binnen er niet minder om. Van mijn collega weet ik wat dit voor een impact heeft gehad op haar leven. Als ik haar verhaal hoor, dan kun je het wel een plekje geven en slijt het verdriet met de jaren, maar het blijft altijd bij je: het is en blijft altijd haar eerste kind, zoals Danique dat van jou is en Jaylie Romeny dat van Rachje is. Daar verandert niets en niemand wat aan. Blijf hier gewoon van je afschrijven: Rachje weet precies wat jij doormaakt en hopelijk heb je veel aan haar ervaring. Meid, je bent niet alleen: er zijn veel mensen die met je meeleven, zelfs in jouw eigen omgeving (misschien kunnen ze het niet goed uiten, maar ik kan me dit niet anders voorstellen). Weer een hele dikke knuffel van Marla.
he miriam je moet gewoon je tijd nemen die je nodig heeft. Het rare is dat mensen dikwijls niet weten wat ze zeggen omdat ze het nooit zelf hebben meegemaakt.
dank jullie wel meiden het voelt soms aan van niet zeuren gewoon doorgaan maar ook ik weet dat er een grens is die heb ik bereikt ga nu ook echt profecionele hulp aanpakken, heb het er met de arbo arts over gehad en hij vind het gewoon heel belangrijk dat dit goed verwerkt wordt anders komt het later in je leven terug, en dat wil ik niet dus ik ga nu mijn laatste beetje trots opzij gooien en hulp nemen. het is alleen dat ik altijd denk dat ik het wel alleen zou moeten kunnen en nu blijkt dus van niet. het voelt ook als een soort falen maar we zullen zien of ik er me beter bij ga voelen. liefs miriam
Hey Miriam, een hele goede stap die je hebt genomen om professionele hulp aan te vragen. Dat is geen teken van zwakte en falen, maar juist van kracht en proberen je leven weer op te pakken. Misschien is het wel heel fijn om te praten met iemand die wat afstand van je heeft. Ik hoop echt dat je er baat bij hebt. Je zult je in eerste instantie er juist slechter door voelen, omdat je met het diepste verdriet en gevoel gecontronteerd wordt, maar je moet er helaas doorheen om er doorheen te komen. Ik ben het met Zico eens; wij zijn er hier ook om je op te vangen! Dikke knuffel, Marla
Hier gaat het met de dag slechter, voel me heel eenzaam zelfs thuis gaat het minder, vanmiddag is bart kwaad naar bed gegaan( hij werkt s'nachts dus gaat overdag slapen) we hadden een discussie en die liep zo enorm uit de hand. Ik duw iedereen steeds verder van me weg mijn vriendin heeft al een week geen contact met me opgenomen terwijl we eerder bijna elke avond elkaar belden. nu hier dus ook thuis dat er niet meer normaal gepraat wordt ik weet het niet meer ben zo bang dat ik iedereen om me heen nu ga verliezen omdat ze mij totaal niet begrijpen wou dat het maandag was om kwart voor 10 moet ik bij de huisarts zijn en dan kan ik beginnen met praten en dan weet ik na wie ik toe zal moeten gaan. ..
Hoi Miriam Ik wilde je nog even veel sterkte wensen namens mij.We hadden al een aantal malen pb'tjes verstuurd toen ik een miskraam kreeg , maar ben onder tussen jou verhaal ook gaan lezen en schrok ervan. Mocht je een praatje willen maken kan je altijd mailen hoor (heb ook msn als je daar behoefte aan mocht hebben). groetjes monique
he meisje , wat je kan doen is toch eens met je ventje aan tafel gaan zitten en een heel goed gesprek hebben. Iedereen verwerkt het op een ander manier. Maar jullie komen hier samen aan uit. Miriam, al klinkt het nu heel moeilijk en zwaar, maar je moet hierdoor. Ik zou zeggen . Laat je verdriet zien en praat er met iedereen over, ook je vriendin. Ze begrijpt heus je verdriet. Laat je koppie niet hangen he, we sleuren je overal mee door.
kon mijn vriendin niet bellen maar heb haar een mail gestuurd en heb haar uitgenodigd om maandag middag te komen ik ben dan alleen en dat we dan eens effe moete babbelen ook zij heb nu natuurlijk een enorme spannig voor eind deze week ze weer een echo krijgt maar ik vind dat we elkaar even moeten zien en dan kijken hoe het loopt mis haar wel elke dag. Zoveel heeft ze voor me gedaan de afgelopen tijd en nu doe ik niks voor haar laat haar in haar eigen soep gaar koken. is ook niet eerlijk van me andere vrienden hebben al gezegd dat ik verbitterd ben ben ergens wel bang om iedereen om me heen nu ook kwijt te raken bart zijn oom en tante liggen in scheiding, keek altijd op naar hun zo wou ik in de toekomst ook wel leven en nu is dat ineens weg. zei heeft vanaf de eerste zwangerschap als een tweede moeder of oudere zus er voor me gestaan en nu gaan ze uit elkaar bart zijn oom is eigen en zei niet al voelt het natuulijk anders maar het wordt er niet makkelijk voor ons van er komt zo veel meer bij net of het nog niet genoeg was. nou hopen dat maandag wat helpt eerst maar eens naar de dokter. iedereen fijn weekend liefs miriam
Hallo Miriam, heel veel sterkte in de komende tijd, hopelijk vindt je iemand waar je goed mee kan praten, het zal je goed doen. Dit grote verdriet kun je niet alleen dragen, en hopelijk gaat het met je man dan ook beter. En al is het nog zo donker ook voor jullie zal de zon weer gaan schijnen, denken aan jullie! Groeten Aaltje mama van 1 zoontje en 2*
Maandag middag komt ze gelukkig ze durfde ook geen contact met mij te zoeken dus we waren allebei bang dat we dingen zouden gaan zeggen of dat er een spanning hangt en daardoor nog verder uit elkaar groeit. Ben blij dat ik die stap gezet heb is een begin, we zijn er nog lang niet dus hoop dat het wel verder gaat want ik mis haar enorm ik voel al dat ik niet meer bewust leef en een stuk van mij is dood nu danique er niet meer is maar als zij ook nog uit mijn leven zou gaan gaat er nog een stuk dood en dat moet ik voorkomen. vind het heel fijn om hier mijn ding te kunnen doen, wil niet tekens in de andere forums mijn beklaag doen vind het dan wel fijn als dat hier kan dus dat is wel prettig, ben best een beetje bang voor morgen vroeg dan moet ik de huisarts gaan vertellen dat ik hulp nodig ben en dat voelt vreemd hij is een fijne huisarts hoor maar weet niet. verder heb ik bewust een drukke week gepland met dingen doen en koffie visite's en ik ga met collega's uit eten iedereen weet hoe en wat er allemaal gebeurd is en ik ben bang dat er daarom een gespannen sfeer komt te hangen maar ja we zien wel. ik ga nog even bezig voor mijn schoonmoeder op de comp wat uitwerken zijn vanmiddag nog even bij ons meisje geweest en hebben plantjes bij haar neergezet nou liefs miriam
Hee Miriam, Wat goed dat je contact hebt gezocht met je vriendin, en fijn dat ze morgen langs komt! Het zal wel niet makkelijk voor jullie allebei zijn, maar als jullie zulke goede vrienden zijn dan komt dat heus wel goed. En ik vind het heel verstandig van je om naar de huisarts te gaan en professionele hulp te zoeken. Het is niet niks wat jullie hebben meegemaakt. Bovendien heftiger dan wat dan ook wat jij en Bart al hebben meegemaakt, je leert weer een andere kant van elkaar kennen en dan is het toch weer opnieuw aftasten. Neem de tijd voor jezelf en voor je mannetje, maar ik weet zeker dat jullie er samen doorheen zullen komen. Ik denk veel aan je en vraag me vaak af hoe het met je is - ik kan me de hel waar jij doorheen bent gegaan (en nog steeds gaat) niet voorstellen maar vond mijn mk's al heftig, dus hoe moet jij je wel voelen? Ik ga gauw eens op haar site kijken - Danique is er nog steeds en zal er altijd zijn voor jullie, maar zo oneerlijk dat ze tegelijkertijd zo ver weg is... Veel liefs en een dikke knuffel, Neeke
miriam, Ik zal je een weekje moeten laten. We gaan naar de ardennen, maar effe iets anders. Je gaat enorm geholpen worden met de hulp die je roept.
ben vanmorgen bij de huisarts geweest om te praten voor een doorverwijzing naar een Psycholoog woensdag middag om 3 uur de eerste afspraak hoop dat ik me er beter door kan gaan voelen en alles een plekje kan gaan geven. er is zoveel gebeurt in korte tijd we zijn twee miskramen en een vroeggeboorte verder dan hebben we te kampen met een vriendin die zwanger is waar ik het wel moeilijk mee heb, en een scheiding in de fam dus dat zijn dingen die ik allemaal een plaatsje moet gaan geven en heb er hulp bij gezocht heb momenteel constant hoofdpijn denk dat het ergens zenuwen is voor woensdag. ben vanmorgen bij mijn vriendin geweest zou eigenlijk hier vanmiddag komen maar kon niet meer dus toen ben ik daar effe geweest hebben beide aangegeven dat we bang zijn voor de toekomst wat betreft onze vriendschap en ik heb gewoon eerlijk gezegd dat ik stik jaloers op haar ben en dat ik het heel moeilijk vind om haar zwanger te zien. zij op haar beurt heeft gezegd dat ze het heel moeilijk vind omdat ze eigenlijk heel veel dingen wil delen met mij en weet dat ik dat niet wil en kan nu, dus had ze zoiets van ik wacht wel tot mir weer contact opneemt dus we lopen een beetje langs elkaar heen. zico geniet van je welverdiende vakantie meid. ik kan vaak heel depri overkomen maar iets in mij is nog steeds de vrolijke miriam hoor, ik ben nog niet klaar voor een gesticht of zo moest vanmorgen wel lachen de huisarts zei ik bel direct even en had de Psycholoog aan de tel en zei ze is niet gek ook niet aan het worden heeft gewoon even teveel in te korte tijd moeten mee maken ze moet een x aantal rouwverwerkingen eigenlijk een plek geven en dat vond ik toch ergens positief ik word dus echt niet gek heb gewoon veel pijn van al het verlies. de site van danique is echt heel gek maar een steun voor mij als ik dan de berichtjes daar en hier telkens lees dan denk ik moet je toch zien hoeveel mensen er om je geven soms heb je het niet eens door maar het is hart verwarmend echt top. ik ga eten liefs miriam
Hoi Miriam, Zo gevoel heb ik juist ook bij mijn vriendin, ze is bij haar 30 weken zwangerschap (Delaisha is al bij 28 weken zwangerschap overleden) haar prachtige dochtertje verloren, sinds ze weet dat ik zwanger ben heb ik gevoel dat zij mij ontwijkt en haar vriend ook, want hij heeft me geblokkeerd en verwijderd op msn en zij niet, maar wij lopen elkaar doorheen langs netals bij jullie al heb ik afgelopen woensdag haar duidelijk gezegd dat ik NU wil weten wat er aan de hand is, maar tot nu heb ik nog niks gehoord en ze zou chatten met mij of afspreken als ze beter voelt ivm oorpijn, ik zei neem de tijd, wij hadden elkaar afgesproken dat wij elkaar niet moeten verwijten, maar op dit moment heb ik gevoel van dat ze moeilijk hebben, begrijp ik ontzettend veel, heel erg, maar ik wil ook de reden weten.......... terwijl zij heel blij mee is en dat ze plekje heeft gegeven, maar haar vriend waarschijnlijk niet..... Dus ik wacht op haar reacite. Voor mij is ook heel erg moeilijk....... Voor jullie samen ook heel erg, maar is wel fijn dat je met je vriendin hebben gesproken....