Na de geboorte van onze zoon besloot mijn vriend dat zijn kinderwens "voorbij was". Hij geniet ontzettend van onze zoon, maar hij zegt ook dat dit geluk niet geëvenaard kan worden en dat hij heel zeker weet dat hij niet meer kinderen wil. Ik was direct zwanger, superzwangerschap, zoon deed het goed, geen reflux/overmatig huilen/ziekzijn oid. Hij is nu bijna 2 1/2 en mijn vriend denkt er nog hetzelfde over. Ik had al die tijd wel een sluimerende wens voor een tweede. Ik ben 34, dus incl pcos zou ik niet te lang meer moeten wachten. Ik besloot het even aan te zien. Maar...inmiddels de zomer voorbij. Onze zoon is wat ouder, waardoor wij weer wat meer vrijheid hebben. Geen flesjestijden, hij slaapt overdag niet meer, eet en speelt overal, heeft echt heel stoer mee door de bergen gewandeld. Wat met een baby erbij weer anders wordt. Ik heb echt genoten van mijn wat-groter-wordende zoon. En tot mijn schrik merk ik stukje bij beetje dat mijn wens voor een tweede ook begint te verdwijnen. Ik heb nog zoveel wensen: reizen, cursussen, straks op de school van zoon helpen... We werken allebei fulltime, altijd gedaan ivm financiële situatie. 2 kinderen zou ook financieel heel zwaar worden. Met een nwe zwangerschap begint alles weer van voor af aan....ik heb een beetje het been there-done that gevoel. Diep van binnen wil ik niet nog een keer van pasgeborene af aan beginnen. Ben ik tevreden zoals het nu is. Mijn beste vriendin is 37wk zwanger van de 2e, en ik ben echt, serieus, heel blij dat ik niet in haar schoenen sta. Zegt genoeg eigenlijk, toch? Toch ben ik bang dat ik mezelf voor de gek houd, dat ik over een paar jaar wel weer opeens wil. En dat ik dan 40 ben ofzo. Ik maak mezelf een beetje gek hiermee. Ik heb al gezegd tegen mijn vriend "joh, maak die afspraak maar voor sterilisatie, dan is het voldongen feit" maar hij is pas 30 en hij voelt zich er nog niet 100% aan toe. Hij durft nog niet. En ik vind het ook erg moeilijk om te accepteren dat het echt niet meer zal gebeuren. Zelf gebruik ik geen anticonceptie. Zowel van de pil als van een spiraal kwam ik enorm veel kilo's aan. We gebruiken condooms. Ik vind het zo moeilijk om te bepalen wat ik nu werkelijk wil. Zolang het niet definitief is blijft het sluimeren, ben ik bang. Bij vriendinnen leek het zo makkelijk: 2 of 3 kinderen en dan hup, knoopje. Nou ja, niet zo letterlijk, maar mijn twijfel herkennen zij niet. Veel meiden die tegelijk met mij zwanger waren zijn nu weer zwanger, of net bevallen. Of ze wachten wat meer jaar, maar kunnen dat omdat ze met 25jr al van de eerste bevielen. Mijn moeder snapt mijn twijfel ook niet, maar in haar familie beviel bijna iedereen nog na zijn 40e, incl zijzelf. Is het zo raar dat ik hier nu al zo over loop te twijfelen?
Wat jij nu denkt over ren 2e denk ik over een 5e Haha wel een heel verschil maar toch ook weer niet ik ben nu 30 jongste is 1,5 dan 5 jr 7jr en 9jr Maar me man had laatst erover ja nog eentje over een tijdje is wel gezellig hij komt uit gezin van 8 kids ik enigst kind Naar ik ben nu zo blij dat jongste groter word ik geef nog bv gebroken nachten nog maar zoals je zegt ik wil ook nog reizen etc leuke dingen doen als kids allemaal op school zijn lessen volgen of een hobby etc Ben nu al 9 jaar bezig met bijns alleen de kids
Sorry was nog niet klaar Maar denk er goed over na en zo oud ben je nog niet Je kan van beide beslissingen spijt krijgen Maar denk dat je echt geen spijt gaat krijgen een 2e ik vind zo gezellig groot gezin en Me 2 hebben ze elkaar vooral als er niet teveel verschil tussen zit Ik hoop dat je eruit komt
Ik twijfelde bij de 2e ook heel erg. Onze dochter was 2,5 toen we er toch weer voor gingen. Nou ja...eigenlijk mijn man want ik bleef twijfelen tot hij zei...kom op...gewoon doen. Nu ben ik zomaar zwanger...tenminste van de eerste gelijk...dus ik wist dat het ook gelijk raak kon zijn. Dat was het de 2e keer ook. Nooit spijt gehad...heerlijke zwangerschap...fijne kraamtijd en een geweldig mooi kind. Hier dus een man die mij heeft gepusht. Ik was toen 31 en mijn man bijna 29. Heel blij mee achteraf.
34? En je vriend 30? Dan heb je toch nog wel even? Wij zijn wel klaar. Laat aan kinderen begonnen (heb eigenlijk nooit echt een duidelijke kinderwens gehad), vriend zelfs nog 7 jaar ouders dan ik, altijd bewust keuze gemaakt voor eentje. Ik heb precies wat jij voelt. Huidige fase, cogintieve ontwikkeling, zo leuk en ik geniet er echt van. Ben zóó blij dat die babyfase voorbij is, daar zou je dan weer helemaal doorheen moeten. Aan de andere kant, dat is ook best wel snel gegaan. Je hoeft dus echt niet a la minuut een keuze te maken, lijkt mij. Geniet gewoon van wat je nu hebt en dan merk je op een gegeven moment wel of je compleet bent of niet. Overigens denk ik niet dat je jezelf voor de gek houdt hoor...
Zeer herkenbaar. Ik wou absoluut geen tweede baby. Ik ben geen babypersoon, en het eerste jaar met onze dochter was niet bepaald een roze wolk. En we genoten ook echt van het gemak van een kleuter in huis. Maar als ik nadacht over mezelf en ons gezin in de toekomst, dan zag ik wel altijd twee kinderen voor me. Ik kon het me gewoon niet inbeelden dat onze dochter enig kind zou blijven. Dus zijn we er toch maar weer aan begonnen. Nog steeds geen zin in dat eerste jaar, maar het duurt ook maar echt een jaartje... Dus mijn advies: hoe zie jij je toekomstige gezin? En dan bedoel ik binnen tien, twintig, dertig jaar. Wil je één kind dat op bezoek komt met Kerstmis, of wil je een gevulde tafel?
Tja....meedere kinderen is natuurlijk geen garantie voor een goed gevulde tafel hè. (slechte relatie ouder/kind, emigratie naar het buitenland, verhouding schoonkinderen, ik noem maar wat, we kennen allemaal wel voorbeelden). Maar ik neem aan dat je dit slechts bedoelde als metafoor.
Mijn vriend heeft 2 zussen, altijd alleen maar ruzie me gehad. Pas nu begint hij met de oudste een wat betere band te krijgen. Maar met z'n allen aan de kersttafel, met zijn jongste zus...bespaar me dat Klopt, het is inderdaad gezelliger met meer kinderen later. Maar ik weet niet of dat wel de juiste motivatie is om meer kinderen te krijgen.
Garantie heb je nooit... Maar als je graag een gevulde tafel wilt, zal je er sowieso niet komen met maar één kind.
Maar geen zin in dat eerste jaar, op een heel leven, is natuurlijk ook geen goede reden. Financiën dan weer wel, bijvoorbeeld. En dat het gezelliger is met meer kinderen, is overigens ook geen absolute waarheid... Dat is voor elk gezin anders.
Misschien wel met broers en zussen met kinderen? Ligt sowieso een beetje aan de grootte van de familie natuurlijk... Hier zit een deel ook in het buitenland, dat is soms wel jammer.
Lastige keuze he.. Ik heb dus wel vrij snel de keuze gemaakt voor nog een kindje, ook al ben ik nog jong. Ik wilde een vrij klein leeftijdsverschil. Ik keek enorm op tegen nog een keer die babytijd. En nu ik er middenin zit, kan ik haar wel groot kijken. Ik vind er geen reet aan en wil wel weer eens langer slapen dan 3 uur achter elkaar. Maar dit is maar tijdelijk. Vind dat geen reden om het niet te doen.
Misschien niet goed gelezen, maar ik mis iets? Je vriend wil niet meer toch? Dan houdt het toch sowieso op?
Mwah, vind nou ook niet dat je dat altijd kan zeggen zo.. Als een van 2 wel/niet wil, vind ik dat het dan iets is wat besproken moet worden. En niet eenmaal, maar het zal een proces zijn. Daarbij komt ook nog dat vriend schijnbaar niet 100% zeker is, want wil nog geen knoopje Ts. Ik denk dat het nog geen gesloten boek is bij jullie. Misschien kun je jezelf eens een bepaalde tijd stellen dat je (probeert) er niet mee bezig te zijn. Want tussen 34 en 40 jaar zit nog veel tijd. Bijvoorbeeld dat je jezelf het komende half jaar/jaar eens de rust geeft en er niet (zo min mogelijk) aan te denken en daarna het weer eens te bespreken samen. je bent dan pas 35 en 31, nog jong genoeg! Succes!
Hij zegt inderdaad dat hij de deur nog niet 100% dichtgooit, maar wel 99%. Bovendien, en dat is denk ik de grootste reden, durft hij niet naar de uroloog voor die ingreep, is bang zich dan minder mannelijk te voelen. Geen van zijn vrienden is al gesteriliseerd, meeste hebben nog geen kinderen.
Wij waren al tijdens mijn zwangerschap vrij zeker: eentje is genoeg! En nu, bijna 7 jaar na zijn geboorte, vinden we dat gelukkig nog steeds. Wel herken ik heel erg wat je zegt: praat ik mezelf nu niet aan dat ik het oké vind en krijg ik straks, als het echt niet meer kan, niet alsnog spijt? Tja, het gaat wel eens door mijn hoofd, maar dan ga ik weer het (toch best lange) lijstje langs met redenen waarom we besloten dat we 1 kind genoeg vinden en dan is het toch weer best eenvoudig. Je bent 34; je hoeft niet nu direct te beslissen, toch? Rek je tijdslimiet wat op en laat het even voor wat het is. Kijk hoe het voelt. En het blijft een beslissing die je samen neemt. Een compromis is vrij lastig
Niemand kan hier natuurlijk zeggen of jullie wel of niet voor een tweede kind moeten gaan. Alleen jullie samen kunnen dat beslissen. Ik kan wel mijn ervaring delen. Onze dochter was ruim 1,5 toen We besloten er weer voor te gaan. Toen ze 2j1m was bleek ik zwanger en Is dit geëindigd in een bbz. 4 maanden later was ik weer zwanger en onze zoon Is geboren toen zij ruim 3 was. Hij Is nu bijna 16 maanden. Het eerste jaar met onze zoon vond ik echt zwaar. Hij was een gemakkelijke baby over het algemeen (al heeft hij 3 maanden last gehad van oorontstekingen en was toen jengeliger als normaal) maar het feit dat We rekening moesten houden met fleshes en slaapjes etc. Viel even tegen. We waren er eigenlijk net vanaf. Nu begint het gemakkelijker te worden. Zoon kan nu redelijk goed lopen dus bijvoorbeeld een ochtendje monkeytown wordt nu voor beiden interessant. Hij kan alles mee eten en We hoeven niet meer op flestijden te letten. We hebben nog wel te maken met slaaptijden en daar Is hij niet bepaald flexibel in. Dat Is nog wel even lastig. Maar het eerste jaar Is achteraf gezien weer voorbij gevlogen. En het komende jaar zal ook wel voorbijvliegen en dan zijn de middagslaapjes ook wel weer (bijna) verleden tijd. Daar kijk ik naar uit! Wat mij betreft 2 clichés dus: 1. Na 1000 dagen wordt het écht gemakkelijker 2. De tijd vliegt voorbij (en met 2 kids nog sneller)
Ik had het gevoel ook heel sterk na de eerste... Het is goed zo. Het voelde best compleet. Ik was niet heel erg tegen meerdere kinderen, maar ik was verbaasd hoe tevreden ik was met alleen mijn oudste. Mijn vriend echter, wilde nog best graag een tweede... Dus toch ook voor gegaan en voilà... een prachtige tweede dochter rijker. En pas nu merk ik hoe leuk en gezellig het is. En gek genoeg... nu zie ik een derde ook wel heel erg zitten . Maar blijf vooral bij jezelf en wacht het nog even af. 'Spijt' zal denk ik niet komen... of althans, je hebt al zo'n prachtig kind! Je voelt je vast al de koning te rijk. Met een tweede ben je minstens zo gelukkig en je liefde vermenigvuldigt zich echt... Maar dat is niet anders of beter dan nu met je kindje alleen.
Het is idd persoonlijk. Mijn ervaring is ook anders dan die van ligero, want zo zwaar als ik de eerste vond als baby, zo makkelijk vond ik de tweede omdat ik het al gewend was. Wij hebben er bijna 2 jaar tussen. Dus voor ons is er weinig zinnigs over te zeggen. Wij hebben wel heel erg getwijfeld over een derde, besloten om toch te stoppen en daar heb ik me volledig bij neer kunnen leggen. Dat geeft wel rust.
Tja...het is een hele persoonlijke kwestie. Aan mijn mening zal je niet veel hebben. Wij hebben er zes. Voor veel mensen een verschrikking, net zoals t mij vreselijk lijkt om er 1 of 2 te hebben.😉