Roze Wolk - documentaire postnatale depressie

Ja ik! eindelijk komt het wat meer onder de aandacht..

 

Ik kijk ook. Super heftig zeg. Gelukkig heb ik er geen ervaring mee. Schrik wel van het aantal vrouwen 1 op de 10.

 

Pfff wat heftig.... Word er gewoon verdrietig van.

 

Pffff.... Wat heftig! Het valt me vooral op hoe weinig hulp die moeders kregen. Ook wel wat herkenning. Ons meisje huilde het eerste jaar vrijwel non-stop. God wat voelde ik me hulpeloos, ellendig en slecht. Ook echt wel eens huilend onderaan de trap gezeten omdat ik niet wist wat ik zou doen als ik naar boven zou gaan. En dan al die adviezen. "niet laten huilen" als ze nooit ophield en "roze wolk" terwijl je vooral verdriet voelde. En al die andere moeders die wél gewoon van hun baby hielden.

Ik besefte me pas later hoeveel ik (wij) van ons meisje hield. Wat we allemaal voor haar over hadden. Maar toen.... Maakte ik mezelf helemaal gek met allerlei onrealistische verwachtingen en angst over hechting en hoe het mijn meisje had beïnvloed. Nauwelijks, gelukkig en gelukkig gaat het allemaal ook weer over.

Maar nu ik dit zie krijg ik eigenlijk pas een beetje vraag of ik geen PND heb gehad. Ik hoor mijn vriend nog klagen "je ligt altijd maar op de bank".

 

Heftig zeg
Respect voor iedere vrouw die het heeft. Lijkt me vreselijk om het te moeten mee maken.

 

Wat een erkenning! Eindelijk...

 

Ik heb dit huilend zitten kijken, ik zag mezelf zitten na de geboorte van onze tweede dochter. Helaas een huisarts die het niet serieus genoeg heeft genomen want ik was nog niet suïcidaal...... Nu zwanger van de derde en donderdag mijn eerste afspraak op de pop poli om de hulp te krijgen die ik twee jaar geleden had moeten krijgen.

 

Ik heb het met tranen in mijn ogen gekeken. Ook ik heb het helaas meegemaakt. Maar ben er na 2 jaar gelukkig weer helemaal.bovenop het is verschrikkelijk om mee te moeten maken en nog steeds voel ik me soms schuldig dat ik zeker het eerste jaar niet heb kunnen genieten van onze prachtige dochter. Maar nu ben ik af en toe toch ontzettend trots op mezelf en vooral op mijn lieve vriend en onze prachtige dochter! Voor iedereen die het nu meemaakt het komt goed!! Ook al lijkt er nu geen einde aan te komen!! 😚

 

Ik miste in de documentatie wel een beetje waar het vandaan komt en wat de beste hulp is. Misschien kan iemand hier daar nog iets over zeggen?

 

Ja dat miste ik ook een beetje. Het heeft in ieder geval met je hormonen te maken dacht ik, maar verder werd er weinig over gezegd.

Ik herkende wel wat dingen van wat die moeders vertelden en denk dat ik toch in mindere mate ook pnd gehad heb.
Bij onze dochter mistte ik de roze wolk helemaal, die kwam pas na een paar maanden en toen nog was ik er niet helemaal. Ik vond haar een mooie baby en wilde haar niet kwijt, maar ik voelde die liefde, die ik verwacht had te voelen, niet. Gelukkig ging het bij mij na een paar maanden al steeds beter en na een jaar was ik helemaal verliefd op haar.
Bij onze zoon was ik wel gelijk heel blij met hem, maar na de kraamweek voelde ik me ineens depressief.
Ik was bang dat hij ging huilen want ik kon daar niet goed tegen, voelde geen echte liefde voor hem en stond strak van de stress als hij geluid maakte.
Ook ik had soms de gedachte, als ik hem in badje deed 'als ik hem nu loslaat...'
Gelukkig ging ook dit weer na een paar maanden langzaam weer over...

Of het pnd was of gewoon de baby blues, geen idee Ik heb er nooit over gesproken met iemand, behalve met mijn man.
Lijkt me vreselijk om daar zo lang mee te moeten worstelen en het maar niet beter wordt...

 

Ik heb het ook gekeken en het was zó herkenbaar allemaal. Ik ben zelf na anderhalf jaar weer opgekrabbeld, zonder medicatie, maar wel met gesprekken met maatschappelijk werk. De huisarts nam mij ook niet serieus, hij wuifde het weg en zij dat elke moeder zich weleens rot en onzeker voelde. Dus zelf hulp gezocht.

De angst voor een volgende postnatale depressie is uiteindelijk de reden geweest dat er geen broertje of zusje bij komt.

 

Er is in de wetenschap nog weinig duidelijkheid over de oorzaak van een PDN. Uit sommige onderzoeken lijken hormonen een rol te spelen, maar in andere onderzoeken wordt er helemaal geen verband gevonden. Vermoedelijk zijn er meerdere risicofactoren net zoals bij een 'gewone' depressie en verklaren hormonen een deel van de PND in combinatie met andere psychologische, biologische en omgevingsfactoren.

Ik heb de aflevering niet gezien. Ik wil hem graag zien, maar ik durf niet goed. Ik ben bang dat het mij emotioneel teveel raakt en dat ik er dagen van slag van ben .

 

Ik vind het ook eng om te kijken. Mijn jongste is nu een maand en bij de tweede zakte ik rond 2 maanden in elkaar. Ik heb het altijd aan vermoeidheid en stress geweten en hoop het deze keer niet mee te maken, maar ik ben juist bang voor de term pnd.

 

Ik heb besloten om het niet te gaan kijken. Als jij je er niet prettig bij voelt, zou ik het ook niet doen. Ik hoop van harte voor je dat je deze keer geen last gaat krijgen van die nare gevoelens. Zorg goed voor jezelf, probeer daar waar mogelijk slaap te pakken, ga regelmatig naar buiten en schroom niet om hulp te vragen als je het nodig hebt. Bij de eerste ging het bij mij fout, maar bij de tweede heb ik gelukkig nergens last van gehad. Het kan bij jou deze keer ook gewoon goed gaan .

 

Ik heb zelf een pnd, wou de docu kijken en heb een poging ertoe gedaan. Maar het begin was te confronterend!
Gelukkig heb ik wel erkenning van de huisarts en de juiste hulp gekregen. Ben nu langzaam aan weer aan het herstellen.

 

Ik durf ook niet te kijken. Ik vind het ook erg confronterend, terwijl ik er al geruime tijd bovenop ben.

De psycholoog waar ik terecht kwam werkt veel samen met een psychiater die gespecialiseerd is in psychische aandoeningen bij zwangere vrouwen en nieuwe moeders. Zij gaf aan dat men vermoedt dat een depressie ontstaat door o.a. (erfelijke) aanleg, hormoonbalans en slaapgebrek.

 

Ik heb ook gekeken.. en als of ik mezelf zag zitten en hoorde praten. Ik heb zelf geen diagnose gehad. Maar ik weet wel zeker dat ik het heb.
Ik heb wel bepaalde hulp, maar ga me toch afvragen of het genoeg is. Vorige week had ik een goede week en dacht jaa het begin is er! Als of je een berg aan het beklimmen bent en je bent net lekker opweg en opeens BAM! Word je weer keihard naar beneden geschopt..
Hoe kan een mens het ene moment zo gelukkig zijn met alles wat ze heeft en het andere moment voel ik me het meest ongelukkige mens, zie ik geen uitweg meer, stoot mijn man weer van me af, draait weer uit op ruzie. Ik sleur hem er helemaal in mee waardoor hij ook depressief aan het worden is.. Ben laatst zelfs agressief geweest naar hem toe. Echt verschrikkelijk.
En dan die schuldgevoelens naar hem en de kinderen toe.
Mocht er iemand zijn met tips.. heel graag!!
Of kennen jullie een topic of ander forum met lotgenoten? ☺

Sterkte voor iedereen

 

Ik heb er heel dicht tegenaan gezeten, of een milde vorm gehad.
Ik ben er zonder diagnose en zonder hulp uitgekomen, maar het heeft wel zeker een jaartje geduurd.
De bevalling van de oudste ging heel erg moeizaam en toen ik bijna op het eind was, kreeg ik verdoving (geen ruggeprik) die je in een roesje brengt en de scherpe randjes van de weeen af haalt. Het werktte zo goed dat ik compleet niet meer wist waar ik was en wie er ineens in mijn armen lag. Ik ben heel lang boos en verdrietig geweest dat ik door zo'n k.tspuit niet dat "allermooiste moment" heb beleefd. Ook het bloedverlies en de bv die daardoor niet goed ging, heeft mijns inziens voor een behoorlijke moeilijke start tussen mij en zoon gezorgd.
De boosheid en verdriet om die bevalling kon ik naar mijn idee maar op 1 manier loslaten en een plek geven en dat was door nog eens te bevallen.
Kans was er uiteraard dat het weer op een drama zou eindigen, en daar heb ik ook echt wel angst voor gehad, maar door bepaalde maatregelen (2e keer wel een ruggeprik) is dit gelukkig niet gebeurd. De 2e bevalling ging zo heerlijk, en relaxed, het was er 1 om door een ringetje te halen. Het moment dat mijn jongste zoon is geboren en op mijn buik lag, schoten de tranen van geluk in mijn ogen en voelde ik zoveel rust komen dat ik die eerste ervaring echt heb kunnen loslaten. Ik heb na die 2e bevalling me ook nooit meer zo gevoeld als dat ik deed na de eerste.

 

Weet niet wat voor hulp je hebt.
ik heb therapie via ggz en heb daar ontzettend veel aan. Ook volg ik emdr therapie.
Heb nu al 3 weken geen therapie en emdr gehad ivm ziekte psycholoog en merk echt dat ik nu in een dip zit.