Wij hebben een zoon van 8, van kleins af aan een bijzonder pienter knulletje. Hij komt met vragen waar wij zelf nooit stil bij staan. Vraagt altijd door. Op school is hij met taal top, groep 5 maar leest etc als een kind Uit groep 7. Rekenen weigerd hij om te maken, ze denken op school dat hij het heel goed kan dat zien ze ook mondeling. Maar hij heeft er geen zin in.. Zo schijnt. Van kleins af aan heeft hij last van woede uitbarstingen, meestal na drukke perioden. Zoals verjaardag, feesten, druk kindje te spelen etc. Ook muziekles op school was altijd drama, tranen met tuiten omdat hij echt niet naar muziek les wilde.. Hij vond het te druk en dat deed zeer aan z'n oren. Zo ook kinderen die schreeuwen te veel mensen die door elkaar praten. Altijd zei hij doet zeer aan m'n oren en hoofd.. Hij heeft veel woedeaanvallen als hij uit school komt, eerste wat hij zegt is m'n hoofd zit vol. Hij barst dan en daarna is hij volledig aan het huilen (ect je hart breekt als je het ziet) en zegt dan vaak mama ik kan er niks aan doen m'n hoofd was vol. Omdat het al jaren niet lekker gaat op school hebben wij hulp gezocht bij een Orthopedagoog van het Jeugdteam. Hij heeft een iq test gedaan die hij ook verpeste, kwam normaal niveau uit maar volgens zeggen van de ortho was dit niet de max qua zijn kunnen. Hij was aan het klieren, clownesk gedrag etc. Hij is o.a getest op ADHD, add & gekeken naar autisme maar dit heeft hij allemaal niet. Hij is namelijk ook sociaal en heeft veel vriendjes. We zaten echt met ons handen in ons haar, gedacht over een andere school.. Maar dit leek ons ook niet de oplossing.. Totdat ik een tip kreeg van een andere moeder om eens te lezen over hoogsensitief... Tot mijn volle verbazing leek het net of wat ik las over m'n zoon ging. Is iemand hier bekend mee? Binnen de reguliere zorg en basisschool??
Ik herken alles wat je zegt bij onze 4 jarige zoon. We staan nu met één been in het begin van onderzoeken. Dus we kunnen nog niet zeggen hoe of wat. Maar ik heb vanaf het begin hooggevoeligheid vermoed. Een aantal kenmerken zie ik ook terug bij ADHD en autisme. Mbt taal VS rekenen. Mijn zoon heeft echt iets met cijfers. In groep 2 hebben ze nog geen echt rekenen natuurlijk, maar wel dingen zoals hoeveel honden staan er op deze afbeelding etc.. Het is echt een spons en slaat alles op van 1 of 2 keer zien. In de zomervakantie waren de woede aanvallen enorm heftig en ben ik begonnen met bach rescue. Ik merk nu de school weer is begonnen en waarschijnlijk ook de combi van bach dat er weer rust en structuur is gecreëerd.
Ja, onze oudste, maar ze uit het op een andere manier. Wij hebben op school een kindercoach die vooral met dit soort kinderen aan t werk gaat. Wanneer dit op school niet is, zou ik er zelf naar op zoek gaan. Ik heb van mijn collega al super veel tips gehad over mijn dochter. Sterkte!
Bedankt voor je reactie, de woedeaanvallen waren hier ook aanwezig in de vakantie. Maar sinds school weer is begonnen dagelijks. Heb hem van de week geprobeerd te troosten en uiteindelijk maar even onder de douche gezet (toen de aanval over was) hier werd hij weer rustig van. Het was toen inmiddels al 11 uur Savonds. Ik merk dat ik het met de dag sneu-er voor hem begin te vinden, het breekt m'n moederhart om hem zo te zien. Het is zo'n pienter knulletje maar op dit moment zo nu en dan zo intens ongelukkig. Ik herken een aantal kenmerken maar hij is er op getest en hij heeft het niet, ik werk zelf met o.a mensen en kinderen met een diagnose. En de link met hem kan ik niet leggen. Bij toeval las ik het door een tip, ik was zeer verbaasd! In de jaren nooit bij stil gestaan. Zoals nu is hij uit logeren bij z'n nichtjes die zijn erg druk, ik kan de klok er op gelijk zetten dat hij morgen een woedeaanval heeft. Hij geeft dan ook aan dat hij moe is z'n oren zeer doen en z'n hoofd vol is. Hij zegt dan ook zelf dat het te druk was. Bij binnenkomst op een verjaardag zit hij eerst altijd naast mij of z'n vader en moet dan echt 'ontdooien' daarna gaat hij dan wel spelen. Op school kan hij zich niet concentreren door de geluiden en 'smoezen' om zich heen, hij vind het vervelend als anderen kletsen als hij een opdracht aan het maken is.
Bedankt voor je berichtje, hij heeft een ib-er op school die nu sinds kort met hem aan de slag gaat. Voorheen ging het net te goed op school met z'n school werk voor een indicatie voor een intern begeleider. Nu heeft hij die gekregen puur voor z'n rekenen. Alhoewel ze hem nu ook helpt met andere dingen zoals bv z'n woedeaanvallen. Ik gaf het vrijdag aan, toen zei ze dat klinkt zo gek nog niet. 'Hij lijkt inderdaad vaak overprikkeld'
Wil je misschien het verhaal via deze link lezen? Wellicht zijn er een paar dingen herkenbaar. Ik herken in elk geval veel als ik het zo lees. https://m.facebook.com/photo.php?fbid=666781640018271&id=100000593238540&set=p.666781640018271 Arie waarover gesproken wordt, was een van mijn beste vrienden. Hij is helaas overleden, maar wellicht kunnen de mensen waar hij nauw mee samen werkte je helpen. Ik herken in jouw verhaal in elk geval een zeer hoogbegaafd kind, wat nu niet begrepen wordt. Als dat laatste veranderd, zou het wel eens heel goed kunnen zijn dat je een compleet ander kind gaat zien. Mocht je willen, dan kan ik je de contactgegevens van zijn collega's toesturen per pb
I Even voor de duidelijkheid:Hoogbegaafdheid wordt vaak verward en gekoppeld aan add/autisme etc. Maar als al is vastgesteld dat van het laatste geen sprake is, lijkt het me heel slim en logisch om de hoogbegaafdheid verder te onderzoeken. Zoals je leest in het verhaal van de link, kan dat ook op andere manieren dan via testen waar hoogbegaafde kinderen geen zin in hebben en er de draak mee steken omdat het ze geen bal interesseert
Wij zijn hier alle vier hoogsensitief maar alle kindjes zijn weer anders natuurlijk. Onze oudste is een heel rustig meisje, een binnenvettertje, heel creatief, snel in traantjes en vroeger vooral heel onzeker maar dat gaat steeds beter. Het type kindje dat zich altijd bewust is anderen niet te kwetsen en als ze niet oppast zichzelf daarmee te kort doet. Een hekel aan conflicten en heel gevoelig voor spanningen van anderen. Op school gaat het prima, toen ze net ging kleuteren waren er wel wat zorgen maar dat was snel over. Toen ze naar groep drie ging heb ik haar van school gehaald en naar de Vrije school gedaan. Omdat ze haar creativiteit totaal niet kwijt kon en gewoon niet gelukkig was. Vanaf dag één helemaal op haar plek daar. Onze jongste is een typisch hooggevoelig kind met een sterke wil. Extravert. Ik herken veel in je verhaal over de huilbuien na drukte. Toen ze heel klein was zelfs al op een winkelcentrum. Ik merk wel dat ze steeds meer kan hebben nu ze ouder wordt. Ook veel van die typische dingetjes als kleding die kriebelt, geen stukjes in het eten, helemaal van streek als ze zich beschadigt, kapotte knie was altijd een drama! Schreeuwen en gillen.. dagen niet willen douchen. Is nu gelukkig over, ze is net 7 geworden. Op school is ze een voorbeeldige leerling, zoals je wel vaker ziet bij die kindjes. Bijna altijd eerst heel druk als ze uit school komt, wat al snel omslaat in boos en huilen. Het scheelt dat ik het altijd heb herkend en weet waar het vandaan komt. Dus ik laat haar huilen, wel binnen grenzen want ik wil niet dat ze brutaal wordt of gaat slaan, zich op die manier afreageert op ons. Ze is het altijd kwijt zo ongeveer op hetzelfde punt in de route naar huis. We fietsen er een kwartiertje over. Daarna is ze wel weer bijgekomen. Of er moet iets zitten te broeien van een virus of zo. Dan is ze ook vaak niet te doen daarvoor. Achteraf weet ik dan waardoor het kwam. Als ze hongerig is heeft ze veel meer last, dus ik heb een tijd lang iets te eten meegenomen als ik haar uit school haalde. Gelijk afleiding ook. Het gaat eigenlijk gelukkig steeds beter naarmate ze ouder wordt. Ze kan het beter uitleggen maar ze heeft ook van die periodes dat ze ineens weer een stuk heftiger wordt en ze zich gewoon heel ongemakkelijk voelt. Alles blijkbaar irriteert. Ze wist soms ook wat ik dacht, dan gaf ze antwoord op iets wat ik me afvroeg in mijn hoofd. Dat wordt ook wel minder nu ze ouder wordt. Haar 'lange tenen' alleen niet, haha! Wat me ook echt opvalt, en dat heb ik vaker gelezen, een heel 'volwassen' taalgebruik. Ze gebruikt woorden als 'in principe is het zo dat.." net 7, klinkt zo grappig! Het is een type... De oudste gaat van heel kleins af aan eigenlijk vanzelf al goed met overprikkeling om. Ze kan nu veel meer hebben, ze is net 9. Maar toen ze kleiner was en we hadden een verjaardag, bleef ze even beneden tot het haar te veel werd. Dan ging ze in haar eentje naar boven en bleef daar rustig een uur, of langer. Ik heb haar altijd laten gaan omdat ik begreep waarom ze dat deed. De visite vond het misschien wel eens vreemd dat de jarige gewoon vertrok in haar eentje. Nu doet ze dat niet meer omdat ze er beter tegen kan. De jongste leert het nu ook wel. Zo wilde ze laatst bijvoorbeeld niet met een vriendinnetje mee uit school, terwijl dat wel was afgesproken, omdat ze zich gewoon te moe voelde en het te druk was voor haar. Ik heb nog even geprobeerd haar over te halen omdat ik het een beetje zielig vond voor het meisje. Maar ze zei: " Nee mama, ik ben gewoon te moe nu, ik wil echt niet en je moet het niet doen omdat een ander dat zo graag wil." Vond ik wel knap eigenlijk. Ze heeft wel een andere afspraak met haar gemaakt. Maar niet op vrijdag want dan moest ze daarna naar paardrijden en dan vond ze het ook te veel. Ze weet wat ze wil en als je die grenzen al aan kan voelen als je 7 bent.. Heb ik langer over gedaan! En helemaal om dan ook nog eens voor mezelf te durven kiezen. Ik vergelijk haar altijd met een ster. Al haar emoties zijn heftiger. Schieten uit in punten. Ook de blijdschap, de liefde, humor. Maar ook de humeurigheid, ongemak, boosheid.. het geldt voor alles. De oudste is gelijkmatiger, als een cirkel, in haar uitingen tenminste want haar gevoelsleven is levendig. Ze uit het alleen veel en veel minder. Maar dus geen problemen op school hier. Ik weet niet hoe het op die andere school had gegaan want ik heb voor hen wel echt een goede keuze gemaakt door over te stappen. Wat ik een heel fijn boek vind.. temperamentvolle kinderen van Eva Bronsveld. Staan ook veel praktische tips in hoe je er mee om kan gaan en naar kan kijken. Een aanrader echt!
Ja drukke kinderen is hier ook een issue. Kinderen weten ondertussen dat mijn zoon snel boos kan worden en dagen hem daarom vaak uit, waardoor hij het niet meer over ziet (prikkels) en flipt dan uit. Erg sneu want daardoor is hij vaak de boosdoener is het verhaal. Wij praten veel met hem en proberen hem te sturen door rustige kinderen op te zoeken en dat gaat de laatste dagen erg goed. Hij vermijd de drukke kinderen in onze wijk en speel veel met een heel rustig meisje. Ik merk aan hem dat als het hem te veel wordt, dat hij de rust op zoekt. Door dat hij zo gevoelig is moeten wij (als ouder) ook echt opletten hoe wij ons voelen en dat niet teveel laten merken aan hem, als wij eens een slechte dag hebben. Geduld is nu niet echt mijn sterke kant en dan schiet ik ook wel eens uit mijn slof. Dit heeft dan direct een negatief effect op hem. Als hij een extreme woede aanval heeft dan zetten we hem even op zijn kamer om even alles er uit te gooien. Tijdens zo'n woede aanval lijkt het net of mijn eigen kind verdwenen is. Heel heftig... Als er iets veranderd is in de klas dan ziet hij dit meteen, ook al is het maar een klein minuscul ding. Thuis idem. Heb ik nieuwe schoenen dan ziet hij dit meteen etc..
Vond ik ook heel knap van haar! Wij praten natuurlijk wel over dat soort dingen omdat het iets is waar je zelf steeds tegenaan gelopen bent. Dan wil je niet dat je kinderen alles zelf uit moeten vinden dus dat maakt het voor hen makkelijker om die grenzen ook te gaan voelen bij zichzelf. Ik had daar geen idee van vroeger, zoals van zoveel dingen. Bij de oudste is het wat lastiger want die houdt echt rekening met de gevoelens van iedereen, behalve van zichzelf. Dus daar zijn we weer op een andere manier mee bezig. Uiteraard heeft ze juist steeds vriendinnen die haar volledig claimen dus oefenmateriaal genoeg.
Ik bedoel juist niet op het cognitieve gebied. De kindercoach bij ons op school gaat heel anders te werk dan de ibers. Ze praat, luistert, observeert en helpt het kind om te gaan met wat het voelt en hoe ze dit kunnen omzetten in gedrag waar ze zelf happy van worden.
Ik kan me trouwens voorstellen dat er verschil zit in de manier waarop jongens en meisjes zich uiten. Veel jongens zijn toch al wat drukker en lichamelijker ingesteld. Maar dat huilen herken ik heel goed. Ik stuur haar wel eens bewust naar boven als ze het niet 'kwijt' kan en daardoor niet te genieten is. Niet alleen omdat ik er zelf niet goed van word op dat moment maar ook omdat ik weet dat ze alles er dan uit gooit en het kwijt is. Het heeft een functie, dat gehuil. Hoe moeilijk het ook is en zielig op dat moment. Sophie doet het echt om zich te ontladen. Ik probeer het ook nooit te stoppen want dan is ze nog niet alles kwijt. Daarna kan ze er ook weer een poos tegen. "Mama ik moet gewoon huilen!" zegt ze dan. Zo ben ik het ook gaan zien. Functioneel gebrul. Het is wel veel minder geworden, dus blijkbaar doen we het goed. Of ze kan meer hebben doordat ze nu wat ouder is geworden en zich beter kan uiten. Maar het blijft vaak zoeken en ook opletten dat ze je niet uitspeelt want ze is superslim Bewaren
Dat huilen vind ik wel lastig, maar ook omdat ik echt niet tegen het geluid kan. Onze zoon heeft ook een periode vaak gehuild, nu iets minder. Maar ik benoem dat hij best wel even verdrietig (of boos) mag zijn, maar probeer het wel af te leiden met iets anders of te voorkomen dat hij gaat huilen of driftig wordt door grapjes te maken en dus afleiding te geven. Laatst lagen we lekker op bed een filmpje te kijken en hij wilde iets lekkers, maar ik wilde net beginnen met koken, dus ik zeg: straks na het eten mag je iets lekkers. Ik zag zijn snoetje veranderen in een boos snoetje en heb m daarna gekieteld en een grapje gemaakt dat hij wel heel boos kan kijken. Hij kwam toen uit z'n boze mood en dat is het klaar. Soms kan ik het gelukkig voor zijn.
Ja precies, dat zijn ook andere situaties. Door die sterke wil kunnen ze ook moeilijk 'nee' aanvaarden en dan kan het zeker helpen er op een andere manier mee om te gaan. Dat vond ik ook zo fijn om te lezen in dat boek van Eva Bronsveld. Daar beschrijven ze dat ook en hoe je er op een andere manier mee om kan gaan. Ook niet altijd makkelijk hoor. Je bent ook maar een mens en zit zelf ook niet altijd lekker in je vel of bent moe. Dan kan je het gewoon éven niet hebben. Maar het is toch fijn erover te lezen. En zoveel te herkennen in andere kinderen.
Ook een leuk idee wat dat betreft vond ik, heb het niet uitgeprobeerd hoewel Sophie het er nu nog over heeft en het een geweldig idee vond... uiteraard... Een "Sophiedagje" een dag waarop zij alles mag bepalen. Nou ja..véél en binnen het mogelijke. Omdat ze zo graag willen bepalen en dat eigenlijk nooit echt mag... voor één dagje! Hoe dat uit zou pakken...ligt aan je kind misschien. Denk dat het voor haar wel goed zou werken en ze er enorm van zou genieten.
Toch kan ik er enorm van genieten ook. Hoe ze is... Die gekke wijze praat van haar, ze praatte ook heel vroeg en heel goed en duidelijk. Die woordkeuze, dat pittige sterke karakter maar ook juist dat hele lieve zachte. Haar humor, zo'n clown! Haar liefde voor alles dat leeft, van insecten tot paarden en alles ertussenin. (behalve jongens, die zijn stom op haar vriendje na) Haar non-stop gekwebbel en de honderd liedjes die ze zingt. Bewerkelijk maar heerlijk kind! Je weet dat ze er zijn in elk geval Heb het nu alleen over haar, wat het hoogsensitieve betreft, omdat haar zus zo extreem makkelijk is dat je haar bijna niet hoeft op te voeden. Die luistert gewoon echt altijd, twee uitersten!Bewaren
Wij zijn ook allemaal hoogsensitief en herken veel uit de post van lotuss, al is bij ons oudste & jongste omgedraaid Ik vind zelf de boekjes van scrivo media erg fijn, ook voor de kinderen fijn om te herkennen. Mijn oudste is een typisch 'vurig draakje' (net als ik), de combinatie met de sterke wil zorgt er vaak voor dat de prikkels 'uitgespuugd' worden, met driftbuien tot gevolg. Kletst de hele dag door, neemt veel initiatief, leiderrol. Gek op dieren en de wereld, wil alles weten, gek op aardrijkskunde, biologie, geschiedenis, en thuis gaat dat door met studio snugger en burgers zoo en waarom. (Heeft nooit echt de typische 'waarom'-vragen gehad, bij haar was alles "waar komt dat vandaan?") Mijn jongste is een typische 'kabouter langmuts', snel overweldigd, heeft veel rust nodig, wil graag lief gevonden worden waardoor ze snel haar eigen grenzen over gaat en huilt meer. Heeft veel bevestiging nodig, voelt zich snel afgewezen om iets heel simpels. Luistert bijna té goed. Heel zachtaardig. Leest mijn gedachten, weet dingen al voordat ze gaan gebeuren. 2 totale uitersten dus