Lieve mama's, Ik heb een account aangemaakt en ben nieuw, maar niet helemaal nieuw hier, ik ken het forum al een tijdje en gelukkig ben ik de tijd voorbij dat ik hier elk uur obsessed scrollde naar bevestigingen voor zwangerschapskwaaltjes enzovoorts Anyway... ik maak dit topic omdat ik echt heel, heel erg behoefte heb aan ondersteunende woorden, in een periode waarin ik me angstig voel. Mijn kinderwens dateert van al een hele tijd geleden, en ik voel mij nu na jaren werken aan mijzelf en het oplossen van oude pijnen etc. heel erg ''klaar'' voor de zwangerschap. Dat is natuurlijk niet te controleren maar ik voel het sterk zo. Toch is er iets wat nog niet helemaal klopt... een nogal belangrijk iets... Het lijkt wel alsof ik het al die tijd heb vermeden (heel vreemd ik weet het), maar ik blijk dus doodsbang voor de zwangerschap. Ja! Bang om zwanger te zijn! Ik ben nagegaan bij mijzelf of ik soms bang ben om te falen, of om de verantwoordelijkheid, of om de bevalling. Of omdat ik niet meer terug kan. Maar dat is het allemaal niet. Ik ben echt heel specifiek bang voor de zwangerschap zelf. Toen ging ik na: is het om pijn of onderzoek? Of de buik? Als ik zo diep mogelijk graaf in mijn angst, voel ik dat het te maken heeft met de zwaarte in mijn buik, het dragen van een baby, waarbij ik een soort pijn/druk ervaar. En de gedachte van het dragen van een wezen IN mijn lichaam maakt me duizelig, en maakt zelfs dat ik heel snel aan iets anders wil denken. Dat vind ik dan heel raar en naar, want als ik de angst negeer en denk aan - bijvoorbeeld - mijzelf met een ronde mooie buik en een fijne rok in het bos, voelt het weer heel erg fijn. En mijn handen op mijn buik houden met de gedachte aan een kindje geeft me ook een heel fijn gevoel. Maar waarom kom ik niet van dat stukje angst af? Ik weet niet of er iemand is hier die mij kan helpen, maar misschien zijn een paar geruststellende woorden al genoeg.... daarom plaats ik dit nu maar hier. Dankjulliewel, ik wens jullie allemaal een hele fijne zwangerschap toe <3 Herfstblaadje
Hoi, Ik denk dat iedereen tot bepaalde hoogte wel een beetje van die angsten voelt. En het is niet stom. Ik denk dat maar heel weinig vrouwen zonder enige twijfel zwanger zijn. Iedereen voelt of denk wel iets. Laat het allemaal lekker over je heen komen. Het komt allemaal goed. En als je twijfelt, dan kun je altijd hier om advies e.d. vragen.
Hi herfstblaadje, Lees ik goed dat dit jouw eerste zwangerschap zou zijn? Vind je het eng dat jouw lichaam niet meer van jou alleen is? Of vind je de verantwoording eng? Lastig hoor. Angst heeft iedereen en het heeft ook een functie. Je kunt het beste met angst omgaan door het te omarmen (het mag er zijn) en het te uiten op jouw manier en anderzijds toch in de actie te blijven. Wegstoppen maakt het alleen maar groter. Maar als de angst zo groot is, dat je hierdoor niet meer functioneert of dat je hierdoor niet meer zwanger kan of wil worden, zou ik toch professionele hulp zoeken. Niet iedere vrouw vind zwanger zijn leuk of een prettig gevoel. Daarin ben je geen uitzondering. Goed dat je dit topic opent.
Wow, dankjulliewel lieve vrouwen, alleen dit maakt dat ik me al wat beter voel. Ik ben blij te kunnen praten hierover! @Samurai, dat klopt, het is mijn eerste zwangerschap en ik ben er al 10 jaar 'mee bezig' en sinds de afgelopen 4 jaar ''gericht'' (stomme woorden maar dat wil zeggen, de papa van onze toekomstige kindjes en ik vonden elkaar, en willen dus heel graag een kindje samen) Het is eigenlijk echt een heel banale angst, die me doet denken aan horrorfilms ofzo, ik weet niet waar het vandaan komt maar het voelt soms zelfs gruwelijk, het idee dat er een wezentje IN mijn lichaam is. Ik besefte toen ook dat ik al vanaf heel jong een bepaalde angst heb voor mijn eigen lichaam: ik bedacht dan: oh god... ik heb zoveel organen, en botten, die kunnen breken, en dan mijn hart, het is zo fragiel...! Hoe kan het ooit goed gaan? Ik was dan niet eens echt bang voor de pijn, maar gewoon voor het idéé dat ik zo'n fragiel lichaam lichaam heb om in leven te houden, of zoiets. Het klinkt misschien heel gek maar het voelt bijna alsof ik een herinnering heb aan een zwangerschap die helemaal verkeerd is gegaan, als ik het woord 'inwendig' hoor dan word ik al draaierig en ga ik heel snel weg van dat ''inwendig'' zegmaar, en denk ik aan iets anders. Ik wil de angst dus inderdaad heel graag omarmen en onder ogen komen, juist omdat ik weet dat als ik hem negeer of te streng ben, het erger wordt. Dankjulliewel voor jullie reacties, echt waar!
Hoi Meid, De angst voor zwanger zijn herken ik deels, al moet ik zeggen dat hij eigenlijk nagenoeg direct weg was toen ik zwanger was. Maar waar ik wel ervaring mee heb, is angst van je eigen lichaam, na een zwaar ongeluk. En dan vooral de vraag, hoe kan het ooit goed gaan. Tijdens mijn revalidatieperiode ben ik toen min of meer verplicht (was onderdeel van de revalidatie) naar een haptonoom gegaan. dat was in mijn geval een fysiotherapeur die daarnaast ook haptonomie gestudeerd had. Zij heeft gestudeerd om je weer meer "thuis" te voelen in je lijf, vertrouwen te hebben in je lijf, en een soort band te hebben met je lijf. Het klinkt heel zweverig , maar dat was het eigenlijk niet. Ik zou je eigenlijk willen aanraden om nu al eens te kijken om naar een haptonoom te gaan, want angst kan zo diep zitten, dat het veel "schade" kan veroorzaken (in mijn geval, stagneerde de revalidatie, en ging ik zelfs weer achteruit, maar na 3 maanden hapto, kwam ik weer verder). Kijk maar of je er wat mee doet, maar mij heeft het toen heel erg geholpen, en het helpt me nog steeds!
Ik herken wel je gevoel dat er iets in je groeit en dat je het niet kunt stoppen. Jouw lichaam is zeg maar de huls die het wezentje gebruikt om te groeien en daar heb je geen invloed meer op. Maar als je toch eens wist wie dat wezentje is en wat hij/zij voor je gaat betekenen dan geef je alles en zet je alles opzij voor hem/haar. Sinds ik moeder ben (ik denk dat veel moeders dit ook hebben) voel ik me juist oersterk, zijn mijn onzekerheden zoveel minder en heb ik echt een doel in mijn leven wat nog nooit zo sterk geweest. Voor en zelfs tijdens mijn zwangerschap kende ik dat echt niet. Ik ben echt zo veranderd sinds ik moeder ben. Ik kan me ook niet voorstellen dat er (hoop ik) nog meer wezentjes komen waar ik zoveel van ga houden. Oja ik heb natuurlijk wel onzekerheden maar die kende ik daarvoor niet. Zo bang om te verliezen wat ik nu heb. Ik probeer daarom echt van elke dag optimaal te genieten. Het klinkt cliché maar goed.