Al een tijdje hebben mijn man en ik last van de grote verschillen tussen ons op communicatief gebied. Ik ben een makkelijke prater, praat over (mijn)emoties. Heb behoefte aan diepgaande gesprekken enz. Mijn man is het tegengestelde. Erg gesloten, klapt dicht in gesprekken, gaat discussies uit de weg, voelt zich snel aangevallen en heeft een behoorlijk negatief zelfbeeld. Dit botst dus.. Van de week hadden we met elkaar afgesproken dat mijn man contact op zou nemen met de psycholoog waar hij eerder onder behandeling is geweest. Vanmiddag belt mijn man mij op en zegt: ik ben er geweest. Ik snapte er niks van, hoefde hij geen afspraak te maken dan? Had die psycholoog gelijk tijd dan? Mijn man had dus gisteren al gebeld voor een afspraak en is er vanmorgen op gesprek geweest. Hij heeft dit niet aan mij verteld omdat zijn hoofd hier niet naar stond. Ik begrijp dit echt niet. We gaan dit traject (weer) in omdat het praten met elkaar vaak stagneert. In mijn ogen is het dan juist belangrijk als je al aan het begin van dit traject open en eerlijk bent. En verteld dat je een afspraak hebt gemaakt en dat je daar heen gaat. Dan kan je het er de avond er voor nog even met elkaar over hebben (wat ga je er bespreken, zie je er tegen op enz) Ik ben best een beetje teleurgesteld dat het zo gegaan is. Wat zouden jullie hier van vinden?
Ik denk dat je ook niet teveel in een keer moet verlangen. Hij gaat er al heen, dat is de eerste stap, en het is dus blijkbaar al niet zo'n prater, en dan verwacht jij dat hij gelijk voor de eerste afspraak alles met jou gaat bespreken. Hij zit in een leerproces, maar jij ook. Wat me brengt op het volgende: als er een communicatie probleem is tussen jullie, waarom gaan jullie dan niet samen in therapie? Dat lijkt mij dan toch veel effectiever? Dan kunnen jullie hier samen aan werken en heb jij zelf wat meer grip op de situatie en weet je hoe en wat!
Ik denk dat je er nu even geen punt van moet maken. Ik begrijp dat je het vervelend vindt, maar die beslissing hebben jullie niet voor niets genomen. De beslissing om actie te ondernemen betekent niet dat het onderliggende probleem meteen weg is. Hij heeft vast zijn eigen reden gehad om het niet te vertellen. Hij wist niet hoe, was bang dat hij niet de ruimte zou krijgen dit op zijn eigen manier aan te pakken, of dacht misschien dat je te hoge verwachtingen zou hebben. Geef het wat tijd en heb geduld.
De therapie doen we samen, maar de 1e keer wilde hij alleen gaan. Alleen de mededeling dat hij de afspraak had staan had misschien ook wel genoeg geweest. Alles bespreken is teveel. De opmerking dat zijn hoofd er niet naar stond snap ik niet. Ik vraag me dan waarom zijn hoofd hier niet naar staat . ik probeer dit te begrijpen, maar dat lukt me niet...
Mischien voelt hij zich gepushed.. Wilde hij ruimte en dit graag voor zichzelf houden en dat moet toch kunnen? Het belangrijke is dat hij is geweest en heeft besproken wat hij wilde bespreken. Mijn man is net zoals jou man, erg gesloten etc. Hij hoeft niet alles met mij te bespreken als hij dat niet wil. Ik zou al erg blij zijn dat hij een uitlaat klep heeft, of ik dat nou ben of een therapeut. Als ik zo zou gaan doen zou mijn man helemaal dicht klappen.
Oh sorry, dat begreep ik even niet uit je verhaal. Ik denk dat dat een heel wijs besluit is! Misschien kun je gewoon op een normale manier aan hem uitleggen dat je het heel fijn vind om te weten wanneer hij een afspraak heeft, zodat je het gevoel hebt wat meer betrokken te zijn. Niet om hem te controleren of om het beter te weten, maar gewoon omdat je graag wil dat er dingen veranderen en dat je er ook graag voor hem wil zijn. En juist dit soort kleine dingen kunnen qua communicatie een eerste stap zijn. Verder zou ik het er bij laten en het eens afwachten hoe het gaat de komende tijd met jullie therapie samen etc.
Dat vindt ik dus lastig.. Hij houdt liefst alles voor zichzelf. Over emoties, eigen mening praten is 'eng' Daarom botst het dus vaak. Daarom gaan we in therapie. Daarom wilde hij graag de eerste keer alleen. Dat hij dat zo wilde respecteer ik. Dat is ook beter. Maar dat hij dan ook niet wil zeggen dat hij een afspraak gemaakt heeft, maakt voor mij de drempel heel hoog om te vragen hoe die afspraak geweest is. Ik moet altijd voorzichtig zijn hoe ik iets breng/vraag want hij slaat al snel dicht en dan valt het gesprek dood.
Hoe jij het zegt bedoel en voel ik het ook. Daarom snap ik niet dat zijn hoofd er niet naar stond. We willen toch graag dat de situatie verbeterd? In mijn ogen was er geen reden om dit te 'verzwijgen'. In zijn ogen wel, maar als ik daar naar vraag kan hij dat niet echt uitleggen.
Dat laatste is dus iets om zeker in de gezamenlijke therapie aan te geven en ook te vragen hoe je daar het beste mee om kan gaan (hoe je hem dus moet benaderen) en ook aan hem vragen hoe hij denkt dat jij dat het beste kunt doen.
Eh ja, ik ben ook geen prater en als ik alleen jou verhaal lees krijg ik het al benauwd. Misschien is je man bang dat je vanalles wou bespreken? als ik in je mans schoenen stond zou ik het denk ik ook niet verteld hebben zodat ik ff rustig zelf er heen kon zonder voorbereidingsgesprek. 1 gesprek lijkt me al heftig genoeg. Ik zou echt echt geen zin hebben in vragen als wat ga je bespreken, zie je er tegenop, als ik het vermoeden had dat zulke vragen komen zou ik dus niks zeggen. Die vragen zijn natuurlijk ook gewoon, mijn inziens nutteloos. Ik hoop voor je man dat dat niet ter voorbereiding aan elk gesprek zo gaat dan kan je beter die voorbereiding bij de psycholoog doen! Maar, wel goed dat jullie samen een traject in gaan , want als je zo verschillende manieren van communiceren heb, zal je beidde wat moet gaan aanpassen naar elkaar toe. Knap en veel succes allebei!!
Hij heeft toch een afspraak geregeld? Ik begrijp het geloof ik niet. Had hij dan meteen moeten laten weten wanneer de afspraak zou zijn? En na de afspraak meteen verslag uit moeten brengen? Waarom mag hij dat niet even zelf laten bezinken? Dat hij dit niet meteen vertelt heeft toch niks te maken met niet 'open' en 'eerlijk' te zijn? Of vertel jij hem ook exact wanneer jij wat gaat doen zodra je het plant, en breng je direct verslag uit achteraf?
Nou zo erg is het niet met mijn man hoor... als dat zo zou zijn zou ik die vragen zeker niet stellen. En nutteloos... t Is maar net hoe je t bekijkt.
Hij moet helemaal niks..ik had het fijn gevonden als hij gezegd had dat hij gebeld had en dat hij er terecht kon. Is dat vreemd dan?
Nee, dat begrijp ik, maar jij rekent het hem aan dat hij dit niet heeft gezegd; kennelijk wilde hij dit even zelf doen.
Oh zich het niet zeggen is zijn goed recht. Hij is niks verplicht. Maar de opmerking dat zijn hoofd daar niet naar stond vindt ik lastig. Alsof er iets vreselijks gebeurd zou zijn als hij dit meegedeeld had. Het wordt voor mij nu beladen terwijl dat niet hoeft. Mijn gevoel komt waarschijnlijk ook door alles wat er al gepasseerd is, en zijn gevoel (en daardoor zijn reactie) ook. ik denk dat we beiden op onze tenen lopen.
Ik acht de kans groot dat je man het niet verteld heeft omdat hij geen behoefte heeft om het de avond voor de afspraak te bespreken. Ik ben ook geen prater en vind het dus al rete knap dat hij een afspraak heeft gemaakt en gegaan is, dat zou voor mij dus iets zijn om zo lang mogelijk voor mij uit te schuiven.
Maar jij bent degene die het zo beladen maakt, heb ik het idee... Hij wilde geen hele voorbespreking, daar had hij geen behoefte aan (= 'stond zijn hoofd niet naar'). Prima toch?
Dat zou kunnen ja. Hij heeft dit nooit gezegd tegen mij. Tijdens de vorige behandelingen hebben we dit wel zo gedaan omdat hij er dan naar vroeg.
Voor mij is het inderdaad beladen. Mijn verwachting is misschien te hoog/groot. Voor mij is het normaal om het mee te delen, juist omdat het om iets gaat wat ons beiden aan gaat. Hij ziet het anders.
Ik zou mij er totaal niet druk over maken, mijn man en ik zijn juist het tegenovergestelde van jullie. Ik regel alles en overleg bijna niet omdat ik hem niet "lastig" wil vallen terwijl hij liever heeft dat ik (alles) met hem overleg.