Sinds de geboorte van mijn zoontje 9 maanden geleden lijkt het wel alsof ik mijn verstand ben verloren. Toen ik nog niet aan het werk hoefde maakte dat niet zo veel uit, maar ik ben nu alweer een behoorlijke tijd aan het werk en ik vraag me serieus af of ik over een paar maanden nog wel een baan heb. Ik lijk wel dom.. ik vergeet van alles. Maak domme fouten die echt niet nodig zijn als ik wat meer aandacht besteed aan wat ik doe. Ik ben hierover al een paar keer aangesproken en ik probeer echt taak voor taak te doen, maar het lukt gewoon niet. Ik werk parttime en steeds als ik na 2 dagen weer op het werk kom dan is er wel iets wat mijn collega's in die dagen zijn tegengekomen en dat frustreert me zo, ik baal er zo van dat het niet gewoon goed gaat.. ik wil teveel tegelijk doen op het werk en maak dingen niet af, hoe hard ik dat ook probeer wel te doen, maar dan komt er weer een telefoontje tussendoor bijv. En dan ben ik weer afgeleid en vergeet ik gewoon totaal wat ik aan het doen was. Daar komt bij dat ik ook gewoon zó moe ben omdat mijn mannetje nog niet doorslaapt en ik echt op het randje van instorten sta zo ongeveer door slaaptekort en werksituatie Pfffff zo even van me afgeschreven hoor Wie herkent dit en wat kan ik er aan doen?
Ik herken het van mezelf, als dan niet zo erg. Ook herken ik het het van mijn collega's die net kinderen hebben gekregen; ze zijn totaal niet zich zelf en kunnen hun werk niet doen op het nivo wat ze eerst deden. Ik voelde mezelf pas na 9 maanden (zo rond 12maanden) weer mezelf, en merkte toen pas dat ik weer gewoon goed was in mijn werk. Maak je voor jezelf lijstjes, en schrijf alles op wat je doet, dan vergeet je niet na het telefoontje waar je mee bezig was. Indien nodig delegeer wat werkzaamheden zodat je goed kan afronden wat je moet doen (ook zodat je collega's je fouten niet hoeven te corrigeren). En wellicht afentoe een dagje vrij nemen voor jezelf?
Ik herken het ook. Mijn hoofd zit gewoon veel sneller vol dan voordat ik moeder werd. Het scheelt dat ik alleen werk en dat mijn collega's er dus niet zo snel last van hebben als ik dingen vergeet of niet af heb. Wat voor mij werkt is inderdaad lijstjes maken. Wat moet ik nog doen en wat heeft vandaag prioriteit? Echt belangrijke dingen neem ik mee naar huis om ze 's avonds op mijn gemak te doen zonder gestoord te worden. Maar dat doe ik alleen als het niet anders kan.
Hier helaas ook herkenbaar. Al merk ik het inmiddels vooral zelf (heb ook een nieuwe baan, ze kennen me daar dus niet anders ), maar dat vind ik ook gruwelijk vervelend. Behalve alles opschrijven, goed je grenzen aangeven (bv. dat iets nu even niet uitkomt of vragen of mensen het even willen mailen of je er later nogmaals aan willen herinneren oid) en af en toe rust nemen, heb ik geen tips...anders had ik er zelf ook geen last meer van gehad.
Idd, lijstjes maken! Als me iets te binnen schiet wat ik nog moet doen, direct opschrijven want anders vergeet ik het weer. Merk dat het nu al wel minder is dan een paar maand geleden, maar ik voel me nog wel echt dommer dan voorheen...
Hier ook en heb ook niet het idee dat het echt verbeterd is afgelopen tijd, ondanks dat kindjes ouder worden. Maar ik maak dus ook de lijstjes.
Ik heb het ook gehad tot ongeveer een jaar na geboorte. Lijstjes, lijstjes en nog eens lijstjes gemaakt voor mezelf, brieven en mailtjes extra goed checken voordat ik ze verstuurde etc. Mijn jongste wordt al bijna twee en toch merk ik nog steeds dat ik niet meer die flow heb als voor mijn bevalling. Het gaat stukken beter als anderhalf jaar geleden, maar ik heb, denk ik, een gedeelte van mijn hersens in de kraamkamer van het ziekenhuis laten liggen...
Ja je hersenen verdwijnen zo ongeveer helaas... Nu ben ik weer zwanger en wat ik nog overhad ben ik nu ook verloren. Ik weet niet wat voor werk je doet, of je altijd al dit aantal dagen werkte en wat voor type persoon je bent, maar voor mij was de oplossing stoppen met werken. Niet zozeer vanwege fouten, want die waren bij mij nog niet zo ver uit de hand gelopen dat ik het niet zelf op kon lossen, maar meer vanwege mijn perfectionistische persoonlijkheid. Ik focus liever op één ding volledig, dan op meerdere dingen gedeeltelijk. Ik kan me heel goed concentreren op mijn werk, maar onbewust is er toch een stukje herseninhoud gereserveerd voor mijn kind. Andersom was dat thuis hetzelfde. Zeker als je onzeker bent over of het wel goed gaat op je werk. Tip voor op je werk: bepaal voordat je je mail bekijkt wat voor jou belangrijk is om die dag te doen en laat alle inkomende verzoeken van collega's, mailtjes, telefoontjes en andere ad hoc klussen pas toe als jij het belangrijk vindt. Als je hierin niet alle vrijheid hebt kan je tenminste goed nadenken over wat een realistische termijn is waarop je kan voldoen aan het verzoek. Maak aan het begin van de dag een lijstje met 3 dingen die je sowieso af gaat krijgen en beschouw je dag als geslaagd als ze af zijn. Jij doet dat werk omdat je daar goed in bent, dus jij weet wanneer je je werk goed gedaan hebt. Misschien is het wel teveel op dit moment en is het voor iedereen beter als je een stapje terug doet (tijdelijk).
Vreselijk herkenbaar... tegenwoordig kondig ik het maar vast aan, zodat mensen niet vreemd kijken als ik halverwege het gesprek ineens niet meer weet welk punt ik wilde maken. Zo ook bij een sollicitatiegesprek laatst. Overigens begin ik bij mijn nieuwe werkgever over 2 weken... Ik hou mijn hart vast als het gaat om die hormonale vergeetachtigheid. Sterkte
Ben wel blij om te lezen dat ik niet de enige ben en dat het zo veel voorkomt. Ik heb idd geprobeerd met lijstjes te werken maar op een of andere manier lukt dat ook maar lastig. Mijn werk is vrij chaotisch, ik werk op een makelaarskantoor in de binnendienst en beantwoord alle telefoontjes en doe daarnaast alle andere werkzaamheden. Ik doe dit werk sinds mei van dit jaar, maar heb het 5 jaar geleden ook gedaan bij deze werkgever, dus het zijn geen nieuwe dingen voor me. Ik werkte hiervoor fulltime bij een andere werkgever en ik vind het zo vervelend dat het hier nu zo gaat, dat ik bijna terug verlang naar mijn oude werk, terwijl ik daar juist weg ben gegaan door hoe ze mij tijdens mijn zwangerschap hebben behandeld. Om even een voorbeeld te geven.. ik ben gisteren en vandaag ziek thuis gebleven en krijg nu een appje van een collega, die direct boven mij staat (officemanager) of de sleutel van een bepaalde woning is opgehaald. Dat is idd zo, maar ik kon het dossier niet vinden om dit te noteren en de lijst verder af te werken. Zegt ze: die map staat gewoon naast je in de kast. Ik heb daar dus gekeken he.. in die kast. Het is echt verschrikkelijk. Af en toe krijg ik zelfs het idee dat ze me in de zeik neemt ofzo, omdat ik daar toch echt gekeken heb en ik toch niet blind ben.. Ik zou heel erg graag een stapje terug doen en (tijdelijk) stoppen met werken. Me volledig richten op mijn zoontje en zijn opvoeding, maar financieel is dat voor ons helaas niet haalbaar. We moeten nu al erg zuinig aan doen omdat ik parttime ben gaan werken, redden het nu net. Als ik geen inkomen meer heb komen we niet rond. Ik heb al wel echt zitten denken dat ik misschien maar ander werk moet gaan doen. Werk waar ik niet zo secuur voor hoef te werken en niet tevel hoef na te denke . Kan ik ook niet zulke fouten maken
En over mijn collega's nog.. ik ben een aantal weken geleden al in huilen uitgebarsten omdat er weer iets niet goed was gegaan.ik heb het er toen met een paar collega's over gehad dat ik gewoon zo moe ben dat het invloed heeft op mijn werk. Ik heb niet gezegd dat mijn hersenen zo goed als verdwenen zijn omdat ik het echt nog afschreef op moe zijn. Ik denk ook niet dat ze me serieus zullen nemen als ik zeg dat dit door de zwangerschap komt. Het zijn allemaal collega's zonder kinderen en vinden kinderen ook vooral heel vervelend, incl zwangerschap en zwangere vrouwen. Ik dnk dat ze zullen denken dat het een smoes is ofzo
Echt heel onnadenkend van je collega's om hun eigen (luxe) kinderloze situatie op jou te projecteren. Ze weten niet waar ze het over hebben en jij gaat je er ook alleen maar slechter over voelen. Als je financieel moet blijven werken dan is er geen andere optie natuurlijk. Ik zou niet nu al je conclusies trekken en weggaan, want wie weet voel je je helemaal anders over 3 maanden. Je schrijft dat je moe bent en dat heeft ook zeker zijn weerslag op je capaciteiten overdag. Als je weer wat meer kan slapen of rusten dan gaat dat ook weer beter denk ik. Sterkte in elk geval!
En kun je kijken hoe je meer kunt slapen. Overdag op dedagen dat je werkt of bij opa en oma. Slaaptekort is funest voor je concentratie. Bespreek met je partner wat hij kan betekenen. Dat jij je werk houdt is ook voor hen belangrijk. Ik zou het dus in eerste instantie bij thuis zoeken. Kijk ook waar je zelf de kat lager kan leggen. Minder strijken bijv.
Heel erg herkenbaar! Alhoewel het bij mij meer gaat om onthouden en vergeten. Ik leg thuis bijv dingen weg en vergeet waar dat ook alweer was, vergeet afspraken als ik ze niet noteer en vergeet zelfs rekeningen te betalen Ik leg een binnenkomende rekening weg om dus te vergeten waar ook alweer... waarna ik helemaal vergeet dat er een rekening binnen gekomen is, tot er een herinnering komt Sinds de geboorte van de jongste heb ik nu zo'n 3x kunnen doorslapen. En echt, slaaptekort doet zulke ontzettende gekke dingen met je. Mensen die dat niet zelf hebben ervaren kunnen niet inschatten wat het met je doet. Dat levert bij mij ook vaak scheve gezichten op maar so be it. Wat mij ontzettend helpt is gewoonweg accepteren dat het gaat zoals het gaat. Door thuis meer verantwoordelijkheden bij mijn man neer te leggen kan ik me op mijn werk beter concentreren. En ik maak op mijn werk lijstjes in excel. Zo kan ik het prioriteren en elke keer als ik een taak af heb geef ik het een kleur. Wanneer er iets tussendoor komt pak ik daarna de lijst er weer bij en weet ik precies waar ik gebleven ben. Moet ik iets belangrijks onthouden, dan stuur ik mezelf een email die ik eerst ongelezen in de inbox laat staan en daarna wegsleep naar een speciaal mapje. Op die manier voorkom ik in ieder geval dat ik taken half af maak en belangrijke dingen vergeet. Maar vooral: accepteren. Het is even niet anders en nu (ruim 11 maanden later) merk ik dat ik langzaam weer mezelf word. Het komt dus vanzelf weer goed. Geef het tijd en tot het zover is: wees zeker van jezelf. Je kunt het wel, alleen nu even iets minder goed!
Heel erg herkenbaar! Het eerste jaar na de bevalling zitten mijn hersens in een soort mist , zonder focus en concentratie. Door slaapgebrek en hormonen denk ik ... Ik ben echt wel paar keer in paniek geraakt dat ik niets meer kon onthouden, dat ik in gesprek was met iemand en totaal niet meer wist waar het over ging... Of op de fiets zat en totaal niet meer wist waar ik heen aan het fietsen was ...bang dat ik vroeg-dement werd ofzo😱 Maar bij mij is het toch steeds beter geworden. Deels kun je jezelf trainen tegen vergeetachtigheid .. Ik maak lijstjes op mijn telefoon. Als ik de deur uit gaan check ik altijd of ik m'n PTS heb : Portemonnee, telefoon, sleutelbos 😂 Op m'n werk laat ik alles zoveel mogelijk controleren en bespreek vooraf wat ik wil gaan doen. Gelukkig heb ik heel veel collega's met jonge kinderen, dus ik ben niet de enige die weleens wegsukkelt tijdens een meeting ☺️ Het is al eerder gezegd, maar probeer tijd te maken om bij te slapen, ga gewoon 2 avonden in de week om 20u naar bed. Spreek af dat jij in het weekend 1 dag mag uitslapen. Slaapgebrek is echt killing en kan er voor gaan zorgen dat je hele gekke dingen gaat doen. Oh ja wat bij mij ook leek te helpen waren visolie capsules , daar werd het net een beetje minder mistig van.