Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik moet zeggen.. maar denk vaak aan je. Je bent echt een sterkte vrouw! Hopelijk is met je zoontje gewoon alles goed en is hij zo beter. Sterkte..
Lieve Tienn, Het spijt me zo dat je vriend helaas is overleden... Vind het zo erg voor jou en je kinderen. Ik wens jullie heel veel sterkte en kracht toe. Jullie zijn in mijn gedachten ❤
Lieve allemaal, Wat lief dat jullie aan ons denken. Ik heb een tijdje niks van me laten horen, ik kon de energie niet vinden. Het is nu alweer een maand geleden, maar voor mn gevoel is het gisteren gebeurd. De tijd gaat zo snel.. iedereen is weer verder gegaan met het leven. Zelf probeer ik het weer een beetje op te pakken, zodat ik wat ritme en structuur kan bieden thuis. Al valt het me allemaal wel heel zwaar.. vooral als ze huilen of boos zijn, dan kan ik wel mee janken. Met oudste zoon gaat het wel weer, het bleek gelukkig niet zo ernstig te zijn als het eerst leek. Qua gedrag is hij wel anders, vaak heel boos en verdrietig. Wanneer hij weer helemaal is opgeknapt, wil ik kijken of de speltherapie die hier werd aangeraden hem kan helpen. Hoe het met mezelf gaat..geen idee. Het grootste gedeelte van de dag voel ik me verschrikkelijk slecht.. moe, verdrietig, soms juist emotieloos. Gelukkig brengen onze mannetjes mij wel bijna elke dag een klein geluksmomentje. De gesprekken met de psycholoog vind ik nog steeds niet geweldig, omdat ik er niet van houd om mezelf zo kwetsbaar op te stellen. Maar ik zet het wel door, uiteindelijk zal het wel helpen. Ik probeer zo maar een beetje door te leven, al vind ik het een heel zwaar gevecht.
Nu alweer een maand! Ongelooflijk. Ondanks dat ik je niet ken en ik nooit in dit topic verder ben gekomen dan mijn condoleances denk ik nog iedere dag aan jou en je kinderen. Héél veel sterkte!
Jeetje, ik lees net je topic... wat ontzetten verdrietig dat jullie dit is overkomen, volgens mij sla je je er wel goed door heen en probeer je alles voor je kids te doen. geef het de tijd, verdriet mag er ook zijn, blijf erover praten en zorg dat je ook voor jezelf hulp krijgt als je merkt dat je het nodig hebt, heb dat nooit goed gedaan nadat ik mijn moeder verloor en dat heeft vele jaren extra ellende met zich mee gebracht.... Weet verder eigenlijk niet zo wat ik moet zeggen, alleen dat ik je een enorme grote knuffel wil geven en dat ik het echt verschrikkelijk vind. Hopelijk kunnen jullie het uiteindelijk een plek geven.
Ik had zelfs niet eens het idee dat het alweer een maand was en ik ken je niet eens persoonlijk! Ik wil niet eens proberen in te denken wat voor impact het op jou moet hebben. Als het even tegenzit, probeer dan toch de mooie dingen te zien. Je kinderen, dat ene mooie liedje op de radio, een bloem die bloeit, de kleine dingen. Dat zijn de dingen die je door deze periode helpen. Zo te lezen ben je een heel sterk iemand, juist door ook toe te geven als het even niet gaat. Daarom ga jij het wel redden. Een hele dikke knuffel van mij
Joh een maand alweer..en toch ook nog maar zo kort.. De dagen worden ook weer wat korter, ik kan me voorstellen dat alles nog zo vers, pijnlijk en onwerkelijk is! Gelukkig zie je ook nog wat lichtpuntjes in je kindjes..hou je daaraan vast, het worden vast steeds meer kleine lichtjes en uiteindelijk kan jij vast ook weer eens lachen maar meid, ik heb respect voor jouw kracht hoor!
Soms is een maand zo lang, maar met zulke dingen kan het echt nog voelen als gisteren en is een maand heel kort. Een groot verlies doet veel pijn. Nogmaals heel veel sterkte, voor nu en alle moeilijke momenten die komen.
Lieve Tienn. Wat een enorm groot verlies voor jullie. Heb je fijne mensen om je heen aan wie je steun hebt? Veel sterkte, moet regelmatig even aan je denken.
Het is zo logisch dat het als gisteren voelt. Het is een heel zwaar verlies. Maar als ik je zo lees doe je het goed, voor je kindjes en jezelf. Je zoekt hulp waar nodig en probeert weer wat structuur aan te brengen. Al het andere kost tijd, tijd, tijd. Kijk niet te ver vooruit. Iedere uur die je doorkomt is er eentje. Neem stapje voor stapje.
Hier is het alweer 4 jaar en 7 maanden geleden dat m'n man het leven verliet. Ook dit voelt als de dag van gisteren! Snap als geen ander wat je doormaakt en hoe je leeft. Het verdriet en de onmacht zal geregeld de overhand nemen. Nogmaals, m'n pb staat voor je open! Voel je niet bezwaard, je verdriet en onmacht is normaal. Knap dat je blijft door praten met je psychiater!
Een maand alweer.. tijd vliegt helaas gewoon door.. Meid ik heb grote respect voor jou! Zorgen voor je kindjes, toch de therapie doorzetten ondanks dat je er nog niet veel in ziet. Je bent een top mama! Van "boven" zit er nu iemand heel trots op jou te zijn en op de kinderen. Fijn dat de kindjes je dagelijks toch een glimp van blijdschap kunnen geven. Jullie slepen elkaar er wel doorheen. Sterkte meid!
Ook ik heb zoveel respect voor je en moet zo vaak aan je denken. Hopelijk gaat het met je zoontje iets beter. Veel sterkte!
Weer een aantal dagen overleefd zo voelt het in ieder geval. Thuis gaat het wel redelijk, de structuur is weer een klein beetje terug. Oudste zoon heeft zijn eerste sessie van de speltherapie gehad, of het wat doet kan ik nog niet zeggen maar hij vond het wel leuk zoals hij zelf zei. Met mijzelf gaat het de ene dag beter dan de andere, gelukkig kan ik wel weer wat meer genieten van het lachen van mn mannetjes of als de oudste bijvoorbeeld lekker aan het spelen is. Alleen is er iets waar ik erg mee zit. De laatste dagen word ik echt gek van mezelf omdat ik me best wel schaam en niet weet wat het is en wat ik er mee moet. Ik merk dat ik de aanwezigheid van mn beste vriend erg fijn vind, als hij me knuffelt of vast pakt. Op de één of andere manier word ik blij van hem, zon apart gevoel. Tegelijkertijd voel ik me hartstikke schuldig tegenover mn vriend..ook al weet ik niet wat ik nou eigenlijk voel. Aan de ene kant wil ik die blije gevoelens niet toelaten, maar aan de andere kant..het voelt zo fijn. Zelfs als ik het zo typ, weet ik niet wat ik nou eigenlijk bedoel.. Het maakt me erg in de war, voor zover ik dat nog niet was...het maakt me erg boos op mezelf vooral.
Wees niet boos op jezelf. En zoek geen verklaring voor wat je voelt. Het is nu even wat het is. En als jij de dag doorkomt is al heel wat. Je goede vriend voelt vertrouwd en dat een knuffel van hem een blij gevoel geeft is prima toch.