Ik ken mezelf even niet meer. Ik zit al flink wat weken thuis en vond het altijd heerlijk als er iemand langskwam, even afleiding. De laatste dagen merk ik daarentegen dat ik liever op mezelf ben en geen behoefte heb om anderen te zien of met mensen te praten. Verder stoor ik me eraan dat er iedere dag wel weer iemand wil polsen "of het al begonnen is". Zelfs kennissen waar ik amper contact mee heb komen ineens met dat soort vragen. Ik was al niet van plan om mensen die dicht bij ons staan te gaan inlichten als er iets begonnen is, laat staan mensen die ik amper ken. De interesse is vast goed bedoeld, maar ik heb er even geen zin in. Ook als ik denk aan de periode na de geboorte voel ik dat 'laat me met rust' gevoel. Ik kan me op dit moment dan ook even niet voorstellen dat ik na de geboorte de behoefte heb om mensen te bellen (op ouders en broers/zussen na, maar zelfs dat de eerste uren niet denk ik). Is dat voor anderen herkenbaar? En hebben jullie dit ook expliciet gecommuniceerd met de mensen in jullie omgeving?
Heel herkenbaar! Bij mij was het echt het begin van het 'proces' bevallen... zelfs de oudsten uit school halen liet ik het liefst aan mijn man over terwijl ik dat normaal gesproken áltijd zelf doe. Ik denk dat het bij het natuurlijke proces hoort al was het bij de laatste veel minder aanwezig maar dat was sowieso een heel andere situatie.
Herkenbaar, sinds een kleine week. Met boodschappen doen duik ik rustig een ander pad in als ik een bekende zie. Normaal vind ik het altijd super gezellig maar ook steeds hetzelfde vertellen krijg ik het heen en weer van. Thuis ook, vind het heel gezellig normaal maar ben nu graag lekker in m'n uppie.
Heel herkenbaar. Nu 39.3 en het liefst zou ik de hele dag in mijn coconnetje zitten en een beetje fröbelen. Erg lastig met een rondrennende peuter vol energie. Voor hem ga ik nog naar buiten, maar het kost veel energie. Zeker als ik dan ook nog andere mensen tegen kom. Eigenlijk verdraag ik nog net mijn peuter en mijn man om mij heen, al moet die laatste ook gewoon niet teveel tegen me zeggen.. Ik voel me er soms wel schuldig over, maar weet ook dat het normaal is en dat ik na de bevalling wel weer uit mijn cocon stap.
Heel herkenbaar! Ik wa's bij allebei het liefst lekker thuis. Bij mijn oudste nog veel meer dan bij de 2e. Weet nog dat mijn schoonouders ineens op de stoep stonden en ook nog aanbelden terwijl ik overtijd liep en de gordijnen midden op de dag dicht waren. Woest was ik van binnen. Ik sloot me niet voor niks op! En toen ze er was was er niks heerlijker dan iedereen te bellen en langs te laten komen. Ik veranderde echt 100%
Zooo herkenbaar!! Zeker bij m'n derde. Ik kon vooral wel huilen datik elke dag dat schoolplein weer op moest en al die appjes en telefoontjes die ik kreeg vond ik ook verschrikkelijk!!! Okee mijn relativeringsvermogen was ook ernstig aangetast dus ik reageerde er misschien ook wel heftig op. Anderzijds begon dat al met 37 weken en ik ben uiteindelijk pas met bijna 42 wk bevallen dus t duurde ook lang. Van m'n eerste weet ik trouwens nog dat ik het ook had maar toen vond ik t juist heerlijk! Heel de dag thuis, niemand om me heen, telefoon uit.. veel slapen! Hopelijk kun jij ook n beetje van je rust genieten!
Ja hoor herkenbaar. Bij de oudste het ergst. En de dag dat ik echt helemaal niemand wilde zien, en me zelfs boven 'verstopt' heb toen er iemand langs kwam, begon de bevalling. De tweede keer was het minder, maar ook de dag voordat de bevalling begon had ik heel sterk de behoefte om thuis te blijven toen mijn man op familie bezoek ging.
Heel herkenbaar, vanaf tweede trimester ongeveer hier last van. Ik ben het liefst alleen of samen met mijn vriend. Familie weet ook dat ik niet op onverwachte bezoekjes zit te wachten. En als ik geen zin heb om af te spreken doe ik dat ook niet. Zo heb ik weken mijn vader niet gezien, gewoon omdat ik daar echt geen zin had. Ik app ook veeel minder dan voor mn zwangerschap. Ik vind het wel even goed, laat mij maar lekker in mn babybubbel zitten. In de kraamweek wil ik ook zo veel mogelijk rust.
Fijn om te horen dat het voor sommige anderen hier herkenbaar is. Dan geef ik er maar gewoon lekker aan toe. Ik heb op de één of andere manier ook het gevoel dat het wachten op de bevalling niet heel lang meer gaat duren. Maar misschien is dat meer mijn hoop dan een voorgevoel
Herkenbaar ! Ik heb dat gevoel nu al wel, zeker de sociale zaken, altijd gezellig maar nu geen zin meer in de hele avond mensen over de vloer en borrelen ( voor mij dan niet ) tot laat... Laat mij maar met rust. Ook onverwachte bezoekjes sta ik niet om te springen, mijn schoonouders hebben een handje van van op plots voor de deur te staan en dan verwachten ze eigenlijk gezellig een bakkie koffie en borreltje ect. Ik vind dit echt vreselijk, vriendlief begrijpt het niet zo goed, en vind het lastig om zijn ouders 'de deur' te wijzen...
Heel herkenbaar. Bijnse eerste ook opgenomen geweest en alleen mijn ouders en vriend mochten komen.. Verder behoefte aan helemaal niemand. En merk dat het nu ook alweer opspeelt. Nu al.
Zo herkenbaar. Zin om gewoon lekker thuis te zijn, al komt er niks van terecht met een drukke peuter. Heel gezellig dat iedereen steeds wil afspreken maar ik zou het liefst gewoon helemaal niks meer gepland hebben staan.
Lekker in je coconnetje kruipen, helemaal niet gek als je zo ver bent. Geniet lekker van die kleine in je buik, nu is hij/zij nog helemaal van jou! Straks moet je m/dr met de wereld delen, de horror! Als de baby er is, denk dan goed aan jullie zelf wat betreft kraamvisite. Opas en omas zijn moeilijk tegen te houden natuurlijk, maar de rest kan je best een paar dagen tot een week afhouden. Ik ben mezelf hier in compleet voorbij gelopen namelijk in de kraamweek. Dat doen we bij een volgende wel anders! Dus, lekker cocoonen en alle goedbedoelde maar reteirritante berichtje negeren!!
Herkenbaar! Ik heb tegen iedereen gezegd vanaf een week of 38 dat ik ze niet meer wilde zien, geen aapjes wilde ontvangen over of het al begonnen was. Dat ik zelf wel contact zocht als het nodig was. WhatsApp app zette ik mijn status al op niet zichtbaar, zijn toch mensen diezo tegen de uitgerekende datum alles in de gaten houden. En iedereen die app te of het al begonnen was kreeg een vrij bitchy antwoord (hormonen he). Ik heb namelijk de bevalling pas ''s ochtends iedereen gebeld. Wilde gewoon eerst met z'n 3tjes zijn. Heerlijk! Werd niet door iedereen in dank afgenomen, maar mijn leven en mijn kind, grote verandering. Doe lekker waar je zelf behoefte aan hebt!