Hoi dames, Ik heb emetofobie en heb gemerkt dat er hier op het forum meer meiden zijn die hier last van hebben. Ik heb vooral de angst om zelf over te geven, ik vind het gewoon heel erg naar en akelig en raak dan helemaal in paniek. Nu er weer buikgriepjes rond gaan merk ik ook dat ik er weer erg veel mee bezig ben (zeg maar constant) Ik heb therapie gehad en probeer de cognitieve gedragstherapie toe te passen (gedachten ombuigen) maar dit gaat nog moeizaam Ik ben benieuwd of jullie bijv gedachten hebben die je helpen op de momenten dat je het moeilijk hebt? Of oefeningen die je doet? Of heb je therapie gehad of is er iets gebeurt wat je hierin gesterkt heeft of waardoor het minder is geworden? Of wil je gewoon meepraten, meld je dan! Groetjes!
Ik meld me Ik heb geen therapie ervoor gehad. Ik heb zelf al 14 jaar niet overgegeven. Ben er panisch voor.
Ik ben een ex-emetofoobje! Ik had het heel erg, tot mijn 22ste ongeveer. Ik durfde bijvoorbeeld niet naar buiten zonder een plastic tasje en sleurde altijd een hele apotheek mee, dat gaf me een veilig gevoel. Ik durfde ook niet veel te eten, van zodra ik mijn maag een béétje voelde spannen stopte ik. Zelfs het woord overgeven gaf me een naar gevoel in mijn maag en ik meed zieke mensen als de pest. Uiteindelijk ben ik er vanaf geraakt, door therapie. Zo moest ik eerst naar buiten gaan zonder het tasje, daarna moest ook de apotheek thuisblijven, en toen dat allemaal goed ging moest ik nog wat eten als ik mijn maag een beetje voelde spannen. Daarna de angst om het overgeven getackeld, we zijn gaan zoeken wat ik er allemaal eng aan vond (ik vond het bv super eng dat ik niet kon ademen, of, wanneer het mij in het openbaar zou gebeuren, wat mensen wel niet van mij zouden denken). Filmpjes gekeken op Youtube van overgevende mensen (ja, echt!) soort van shocktherapie Er zijn bv mensen die het een uitdaging vinden om liters en liters melk te drinken om het daarna uit te kotsen. Zien dat zij helemaal niet in paniek zijn en helemaal ok zijn, ook al kunnen ze niet ademen, hielp mij enorm om te relativeren. Overgeven is nog steeds niet mijn favoriete bezigheid maar ik ben niet meer in paniek. Echt een hele opluchting.
Ik meld me Zo'n 9 maanden psycholoog hebben me destijds (16 jaar jong) weer op een punt gebracht dat ik normaal kan functioneren als ik niet getriggerd wordt, en niet in paniek raak wanneer dat wel gebeurd. Moet wel zeggen dat ik een terugval had toen onze dochter net geboren was. Inmiddels buig ik me over een ander vraagstuk. Ik volg (call me crazy) de opleiding tot doktersassitente. Ik wil heel graag op de kinderpoli komen te werken uiteindelijk. Maar eerst stage lopen op een huisartsenpraktijk. Met zieke mensen, uiteraard. Ik ben zo benieuwd, hoe ik me zal redden... of niet
Ik kan je misschien geruststellen, ik heb namelijk verpleegkunde gestudeerd Moet wel zeggen dat mijn angst toen zo goed als over was. Ik heb mensen verzorgd die overgegeven hadden, en aan het overgeven waren, en dat ging heel goed. Je bent bezig met het helpen van die mensen, je hebt geen tijd om er bij stil te staan.Bewaren
Hee wat fijn dat jullie je melden! Ik mijd gelukkig niks. Het enige wat ik doe is ontzettend veel mijn handen wassen, extra poetsen in de wintermaanden en blijf het liefst zo ver mogelijk bij zieke mensen vandaan (mensen met buikgriep). Ik heb wel gemerkt dat sinds mijn dochter er is, ik me er wel toe kan zetten om 'om te gaan' met mensen die overgeven, ik dwing mezelf ertoe. Toen mijn dochter bijv overgaf (tgv hoesten) kon ik gewoon voor haar zorgen, een hele overwinning! Hoewel ik het naar blijf vinden, maar dat zal voor iedereen wel gelden. Maar waar ik zo bang voor ben is dat ik buikgriep krijg en over moet geven, dat vind ik zoiets vreselijks! Dus als ik ook maar iets hoor over buikgriep ben ik al bang, bang om het zelf te krijgen. Ook ben ik bang dat mijn dochter het krijgt, omdat ik het dan zo vreselijk vind voor haar. Ik ben dus in de herfst/wintermaanden constant bang. Het is net alsof ik constant waakzaam moet zijn voor het geval het gebeurt. Absurt natuurlijk want ik weet ook wel dat dit niet reeel is en niet helpt als ik het krijg. Dit kost me zoveel energie. Ik baal er ook echt van dat de therapie die ik heb gehad nagenoeg niks heeft gedaan..
Hoi! Hier nog emetofoobje! Ik heb zelf vooral angst om andere mensen te zien/horen overgeven. Daardoor mijd ik wel bepaalde plekken en situaties, zoals uitgaansgelegenheden na een bepaalde tijd in de avond vooral met carnaval. Ik kijk bepaalde programma's op tv niet. Ik voel me echter nog niet voldoende beperkt om er voor in therapie te gaan. Ik weet dan dat ze me gaan confronteren met m'n angst en daar moet ik niet aan denken. Als m'n kinderen of man ziek zijn en ik weet dat de kans bestaat dat ze gaan overgeven, ben ik heel gespannen. Ik kan m'n jongens wel bijstaan en ze helpen/troosten. Maar vind dat wel heel moeilijk hoor.
Hier nog iemand met emetofobie wat eigenlijk alleen maar erger lijkt te worden. Helemaal nu mijn dochtertje op de kleuterschool zit. Ik ben nl vooral bang om buikgriep te krijgen en nu hoor ik heel veel buikgriep om mij heen en dat zorgt voor enorm veel stress en angst. In de lente en de zomer is de angst meer op de achtergrond maar de herfst en winter zijn echt vreselijk. En waarom eigenlijk zou je denken, stel dat je 3x per jaar de buikgriep zou krijgen dan ben je op een heel jaar maar een aantal dagen beroerd. Waarom ben je dan het hele jaar, iedere dag weer zo bang?! Ik zeg dit continu tegen mezelf maar het helpt helemaal niks, die rot angst blijft. Vorige week ben ik bij de huisarts en zij heeft mij doorgestuurd voor cognitieve gedragstherapie. Typicalme, kan jij hier wat meer over vertellen wat het inhoudt?
Hier ook een emotofoob hoop hier wat tips te krijgen want kan me er nog niet toe zetten om naar de huisarts te gaan. Ik vind het vooral doodeng bij mij zoontje... volwassenen of oudere kinderen heb ik geen moeite mee maar zelf overgeven raak ik wel weer bij in paniek Mijn zoontje is in april zo ongelofelijk ziek geweest dat hij in 8 uren tijd op 16 keer overgeven zat en wij naar het zkh moesten met hem omdat hij echt niets meer binnen hield. Hij gaf alleen nog maar slijm over en hij had hier zoveel moeite mee dat ik bang was dat hij erin zou stikken. Ik was ook enorm blij dat we in het zkh waren waar er snel gehandeld kon worden als hij er in zou blijven hangen. Na 23 keer overgeven ben ik gestopt met tellen en durfde ik ook niet meer in de buurt van mn zoontje te zijn Die dag is bij mij echt de trigger geweest dat wanneer ik nu het idee heb dat hij zich niet lekker voelt, ik zelf misselijk word, zweet en trilhanden krijg en mn benen als spagetti aanvoelen ik vind het vreselijk! Ben nu zelf ook net zwanger en al een paar dagen goed beroerd maar dirf me er ook niet aan over te geven om te spugen. In hoeverre heeft de therapie geholpen bij diegene die dat hebben gehad? En blijf je die angst houden of is het echt wel goed te doen?
Wat heftig Justme1985 van je zoontje, ik kan me voorstellen dat je hier helemaal van overstuur was. Het lijkt me zo vreselijk om je kindje zo ziek en ellendig te zien, misschien zelfs ook wel in paniek? Emma79 Ik heb emdr en cognitieve gedragstherapie gehad, helaas heeft het voor mij niks gedaan. Wat emdr inhoud weet je misschien wel? Door middel van vingerbewegingen proberen ze het trauma van de angst weg te halen. Cognitieve gedragstherapie ging vooral om het ombuigen van je gedachten. Maar die gedachten zijn zo sterk en automatisch, ik vind het heel moeilijk om die om te buigen naar reeele gedachten.. Ik zit nu eigenlijk te denken aan Nei-therapie, iemand daar ervaring mee? Hier is de spanning/angst ook weer torenhoog, het griep/buikgriep-seizoen is weer volop begonnen waardoor ik er ook weer constant mee bezig ben
Hier nog één! Vind het echt vreselijk. Als ik zelf misselijk ben of het idee heb dat ik moet overgeven word ik al panisch, maar bij mij is het vooral het zien en horen van andere mensen die overgeven. Bij mij begon het al op basisschool leeftijd. Ik vermijd zoveel mogelijk situaties waarbij er een hogere kans is dat mensen moeten spugen. Pretparken, uitgaansgelegenheden etc. Maar ook als ik met het vliegtuig moet, of opgenomen moet worden in het ziekenhuis maak ik mezelf helemaal gek. Uit angst dat er iemand is die moet spugen en ik niet kan vluchten. Als mijn man of zoontje ziek zijn krijg ik het steeds benauwd. Laatst was ons zoontje ziek en had ik hem op schoot om te troosten. En natuurlijk kreeg ik toen de volle laag over me heen, yikes! Zou zo fijn zijn om niet steeds die paniek te voelen.