Hoi allemaal, Ik ben een gelukkig mdr van 2 gezonde kids. Ik heb altijd graag een groot gezin gewild. Mijn man vind eigen twee wel genoeg. Maar hij zegt dat hij wel voor een derde wil gaan als het mij nog gelukkiger maakt. Heel lief natuurlijk maar dit voelt ergens ook niet helemaal goed. Aan de andere kant komt dan wel mijn droom meer uit... Maar goed dat is niet mijn vraag. Waarom mijn man ook twijfelt is omdat mijn schoonvader altijd zegt dat er met drie altijd 1 buiten de boot valt. En dat zij daarom 4 kinderen hebben gekregen. Hoe is jullie ervaring hiermee. Klopt dit? Of is dat een beetje onzin? Ik kom zelf uit een gezin met 2 kinderen en mijn man dus uit een gezin met 4 kinderen dus weten niet of het klopt...
Hi! Wij zijn met z'n 3en en dat was en is hartstikke leuk! Ik heb nooit t idee gehad dat er 1 buiten valt. Eerder dat als de ene geen zin/ tijd voor je heeft is er nog 1 😉 Zelf wil ik ook graag 3. Maar eerst deze nr 2 veilig op de wereld zetten
Hier ook niet die ervaring hoor nooit het gevoel gehad dat iemand er buiten viel (heb een broer en een zus) en heb je met de een ruzie, zoek je de ander op. Wij gaan wel voor een vierde, maar dat is meer gelinkt aan de wens voor een groot gezin dan aan het buiten de boot vallen. Tot nu toe brengt de derde juist meer balans in het gezin en ik ben nu eerder bang dit op het spel te zetten. wat kunnen we toch lekker mutsen af en toe he. (Sowieso vind ik het onzin om nog een kind op de wereld te zetten voor een ander kind, maar dat is een andere discussie)
Ik wil ook graag een vierde, zelfde reden als eppo, niet vanwege het buiten de boot ballen. Inderdaad wat ik hier lees zie ik, oudste en middelste spelen veel samen, kleine hobbelt er achteraan, en als oudste er niet is speelt middelste met hem, en nu begint oudste ook af en toe met hem te spelen, heerlijk om te zien!
In mijn eigen gezin was dat wel een beetje zo: ik (de oudste) speelde met de middelste, de jongste deed vaak niet (lang) mee. Zij scheelt bijna 6 jaar met mij. De middelste speelde wel met haar, maar trok eigenlijk iets meer met mij op. In ons meiden gezin nu is het ook wel een beetje zo: de middelste kan met allebei goed. De oudste en jongste gaat iets minder samen. Nu ervaren ze het niet als 'iemand die buiten de boot valt', maar er is dus wel vaak sprake van 2 kinderen die samen spelen. Met zijn drietjes gaat de laatste tijd ook aardig gelukkig, maar meer dus in tweetallen. Bij mijn man (drie jongens, hij de oudste) werd er overigens vaak met zijn drietjes gespeeld en viel niemand er echt buiten zeg maar.
Ik ben zelf een sandwichkid, het middelste kind dus. Ik heb een zus en een broertje. Ik heb er echter wel veel problemen mee gehad, altijd het idee dat ik er niet bij hoorde en niet belangrijk genoeg was. Had altijd het idee dat ik mijn ouders moest pleasen. Mijn zus was natuurlijk hun eerste eigen kindje, en mijn broertje de schattigste omdat hij de jongste was. Wat was ik dan? IK denk dat het een beetje ligt aan het karaktertje van de kindjes hoe en of het problemen geeft. Veel liefde, en evenveel aandacht schenken aan alle kinderen zal al voor 90% schelen denk ik.
Ik heb geen 3 kinderen maar 2x3 de oudste 3 zijn tussen de 13 en 10, de jongste 3 tussen de 5 en 0. Er valt er niet 1 buiten de boot. In het gezin trekken ze veel met elkaar op.
Dat ligt echt aan de karakters van de kinderen denk ik, m'n man en ik komen beiden uit een gezin met 3 kinderen. De verhoudingen tussen m'n man en zijn zussen zijn allemaal even goed misschien komt dat door het leeftijdsverschil (31,25 en 20) maar net karakters lijken ze ook allemaal redelijk op elkaar. M'n man kan met z'n zus van 20 net zo goed als metdie van 25 en de meiden onderling ook. maar bij mij thuis van m'n zus buiten de boot, m'n broer en ik zijn super goed samen echt 2 handen op 1 buik, m'n zus daar in tegen heeft een totaal ander karakter en toen we nog jong waren ging dat niet altijd even goed waardoor m'n broer en ik altijd samen waren en m'n zus er een beetje bij hing wij zitten qua leeftijd dichter op elkaar met 27, 24 en 20 ik ben trouwens het sandwichkind
Hahaha 😂 Ik snap je zorgen ts, dat vraag ik mij ook af. Zelf kom ik uit een gezin met 4 kinderen. Mijn zus en ik schelen 18 maanden. Dan 6 jaar tussen mij en derde zusje. Tussen haar en de jongste zit weer 18 maanden. Mijn jongens zijn 8 en 4 en hebben een haat/liefde verhouding. Bij een derde kindje is het leeftijdsverschil erg groot. Echt een nakomertje wat mij betreft. En dan vind ik het best sneu als dit kindje buiten de boot valt. Maar voor ons zou het toch echt de laatste zijn. Er zijn genoeg kindjes die geen brusjes hebben en dat hoeft ook helemaal geen probleem te zijn.
Wij hebben ook 3 kinderen en hier valt niemand uit de boot. Ze spelen alle 3 leuk met elkaar (alhoewel de jongste nog niet echt kan spelen zoals de andere 2 kunnen, maar ze maken er het beste van haha). Denk dat het inderdaad deels met het karakter van de kinderen te maken heeft. Terwijl een kennis van mij, zij is ook opgegroeid met een broer en zus. Zij is wel altijd buiten de boot gevallen.
Vroeger bij ons thuis wel een beetje, maar dat was ook omdat ik 2 broertjes heb, die toch van andere dingen hielden, voetballen enzo. Met drie meiden of drie jongens was dat denk ik anders geweest. Nu gaat alles ook prima onderling hoor.
Ja bij ons thuis vroeger echt heel duidelijk wel. Reden waarom ik altijd heb gezegd dat ik 2 of 4 kinderen wilde (mocht ik zwanger kunnen rakrn )
Als ik het hier een beetje zo lees. Geven de meeste aan dat het over het algemeen goed gaat. Ik denk ook dat het veel met karakters te maken heeft. Is dus helemaal de vraag wat voor karaktertje de derde zou krijgen als het lukt....
Thuis waren we met z'n drieën en er viel er altijd een buiten de boot. Ik geb 2 jongere broertje (die 1 jaar scheelden). We konden alle 3 goed met elkaar overweg maar 3 tegelijk was er altijd 1 teveel. Zelf heb ik ook drie kids en zie het hier ook terug. Werd gewezen op het middelste kindsyndroom en herken er een hoop in van mijn broertje en mijn middelste. Ben me er in gaan verdiepen en hoor dit veel vaker bij gezinnen met 3 kids. Maar om nu te zeggen dat onze middelste ongelukkig is? Dat niet. Ik moet er alleen wel echt rekening mee houden dat zij voldoende eigen aandacht krijgt. De oudste maakte me moeder en mag dingen omdat hij de oudste is. De jongste is onze Benjamin met een geweldig gevoel voor humor, maar zij is de middelste.... Te klein om bij de oudere te horen maar te groot voor de kleintjes. Het zou voor mij alleen geen reden zijn om het er maar bij twee te houden.
Ik heb even zitten lezen, maar ik herken mijn middelste kind hier niet echt in. Nou scheelt het misschien dat de oudste een jongen is en zij de het eerste meisje. Ook is zij op bepaalde gebieden veel vlotter dan dr broer en heeft zij hele andere interesses. We letten er wel op dat ieder kind apart aandacht krijgt van ons. Maar dat was niet anders dan met 2 kinderen. Ik denk inderdaad dat het niet te zeggen valt, kijk mocht er met een kindje ook iets zijn, dan lijden de andere kinderen daar qua aandacht ook onder. Dus het is echt jullie (als ouders) beslissing, ik zou nooit als reden hebben 'omdat het voor het andere kind zo leuk is, een broertje of een zusje.' Dat weet je namelijk niet, het kan ook een levenslange strijd worden. Wij hebben kinderen omdat WIJ dat willen en nou boffen we dat we er al 3 hebben mogen krijgen.
Zowel mijn man als ik komen uit een gezin van 3 kinderen en wij hebben dit wel gemerkt. Mijn man is de oudste en na hem komen er twee zussen. Echter is hij 5 en 4 jaar ouder dan hen en schelen zijn zussen dus bijna niets. Gevolg was dat die meiden veel samen optrokken en mijn man hele andere interesses had. Hij viel hierbij dus wel uit de boot. Ikzelf was de middelste tussen 2 broers, maar deze twee broers zijn geen van beiden volle broer (dus 1 stiefbroer die ouder is en een halfbroertje). Ik viel best wel uit de boot, maar bij ons had dat eerder met de rare gezinsconstructies te maken (was nog veel complexer dan het hier nu staat) Ik ben momenteel ook zwanger van nummer 3 en wij zijn ons nu al bewust dat we echt willen voorkomen dat er 1 van de 3 tussen valt. Nu hebben wij momenteel al twee compleet verschillende karakters die wonder boven wonder heel goede vriendinnen zijn dus denken dat het wel goed komt.
Ik was de jongste van drie. En ik vond het van wel. M'n twee oudste broers deden alles samen en ik deed alles alleen. Niet eens zo zeer omdat ik een meisje was maar omdat ik jonger was (jaja 2 en 4 jaar ) Ik zou zelf als ik mocht kiezen liever twee kindjes willen. Maar gezien het bij ons allemaal heel moeilijk was houden we het bij een lief ventje. Dat zullen veel mensen ook "afraden" leuk voor ze. Tis jou keuze. Als jij je er fijn bij voelt moet je dat doen. Wellicht gaat het bij jullie wel prima
Ik heb ook even gekeken naar 'middelste kind syndroom' en tja, er zijn tijden geweest dat onze middelste echt te weinig aandacht kreeg ... Ik besef ook wel dat er best wat op haar schouders rust, maar ze is op meerdere fronten ook de 'oudste' van het gezin. Zij is de eerste die naar een regulier school gaat, eerste met zwemdiploma, kinderfeestjes etc. En ze is ook van een ander geslacht dan onze oudste, dus ook het eerste meisje... Ik denk idd ook dat hoe 'leuk' je het thuis vindt met je broers/zussen veel afhangt van geslacht, leeftijdsverschil, interesses... En kan met opgroeien ook veranderen. Ik denk wat dat betreft niet dat het automatisch beter wordt als je er een vierde kind bij krijgt. Hoe meer kinderen, hoe minder aandacht van ouders... (en wie zegt dat nr 3 en 4 elkaar überhaupt kunnen luchten ?) Ik zou met kinderwensen toch vooral uit gaan van je eigen wensen, je moet het voor jezelf doen, niet voor je andere kinderen.
Ik heb er ook 3 en ervaar het niet zo. Hier kunnen ze juist heel goed samen, allemaal en ook in tweetallen. Ze zijn nu 9, 7 en 3, dus best wat leeftijdsverschil, maar het gaat heel goed. Scheelt misschien wel dat ik allemaal jongens heb die zich onderling geweldig met jongensdingen vermaken, haha.