Lieve Allemaal, De eerste zin zegt al hoe ik me op dit moment voel. Ik weet verstandelijk dat dat niet zo is, maar zo voel ik me wel. Ik zal een lang verhaal kort maken, voor zover dat mogelijk is. Mijn zoontje van 6 is geboren op 17-04-2010 om 17.17 u. Na een traumatische bevalling van 48 uur, die eindigde in een spoedkeizersnede. Bij de vader van mijn zoontje heb ik nooit echt de steun gevonden die ik op dat moment nodig had, ons zoontje was een huilbaby en heeft gehuild tot hij 1,5 was. (we zijn inmiddels 4,5 jaar uit elkaar). We zijn uit elkaar gegaan omdat hij toentertijd een of meerdere scheve schaatsen reed Ik heb toen voor mezelf en voor mijn zoontje gekozen, omdat ik niet wilde dat ons zoontje nog langer in spanning en tussen ruzie makende ouders opgroeide. Zo gezegd zo gedaan. Jammer genoeg, kon ik niet met dit verdriet omgaan. En ging ik elk weekend van huis, naar feestjes, en dronk ik veel en gebruikte ik aardig wat weg. Mijn moeder zorgde dan voor mijn zoontje, of zoon was bij papa. Dit ging van kwaad tot erger, totdat ik in oktober 2013 mijzelf aanmeldde bij een afkickkliniek in zuid afrika, omdat ik niet langer zo verder kon, voor mijn zoon en mezelf. Ik heb daar 9 weken in de kliniek gezeten, met aansluitend 3 maanden safehouse (een veilige omgeving voor herstellend verslaafden) Inmiddels ben ik 3 jaar en 3 maanden clean en nuchter , en ben ik nog steeds in herstel, en bezoek nog regelmatig meetings. Zelf ben ik niet in een stabiele gezinssituatie opgegroeid, lees : vader alcoholist, moeder co-dependent. En een broertje die op zijn 16e al op zichzelf ging wonen. We hadden thuis niet veel regels, dus in mijn puberteit ging ik al geregeld de mist in met drank en drugs. Tijdens de zwangerschap gebruikte ik niet, en de tijd dat ik nog samen was met de vader van mijn zoon, gebeurde het 1 x in de 2 maanden. Nu zijn we 3,5 jaar verder, heb ik een hele lieve vriend, uit een heel ander milieu dan waar ik vandaan kom. We wonen samen met mijn zoon, en verwachten samen een 2e kindje, en broertje of zusje voor mijn zoon We zijn recent verhuisd, en nu blijkt het op de nieuwe school niet zo goed te gaan als dat ik dacht, en gaan we in samenspraak met de huidige school opzoek naar ander onderwijs voor mijn zoontje. Omdat mijn zoontje een erg korte spanningsboog heeft, en af en toe nog wat kinderlijk gedrag heeft voor zijn leeftijd, en nog wat ander probleemgedrag vertoont, Hij is heel erg gevoelig. Verder zijn we ook bezig met traumaverwerking voor mijn zoontje, omdat hij nu begint te beseffen dat papa en mama echt niet meer samen gaan komen, en dat vind hij heel lastig om mee om te gaan. Plus dat hij verlatingsangst heeft, omdat ik toentertijd in de kliniek heb gezeten, en er zo lang niet voor hem was. Natuurlijk weet ik dat ik nu het allerbeste doe voor mijn zoontje, maar toch blijft mijn innerlijke stem zeggen, je hebt gefaald, en daar zul je nu voor boeten! Waarschijnlijk is speciaal onderwijs veel beter voor mijn zoontje, maar nu zie ik het allemaal zo somber in. En vind ik het zo sneu voor hem.
Je hebt niet gefaald, sterker nog, je hebt getoond hoe sterk je bent door voor je zoontje te kiezen én door voor jezelf te kiezen! Jullie zijn er misschien niet, maar jullie zijn op de goede weg! En de keuzes die je gemaakt hebt (afkicken ed) zullen echt positief doorwerken, het alternatief was in ieder geval vele malen slechter geweest. Speciaal onderwijs is voor sommige kinderen een uitkomst, het is in ieder geval niet het einde van de wereld. Het is ook een school, waar je zoontje dingen kan leren en hopelijk ook een positief zelfbeeld op kan bouwen doordat hij ook te horen krijgt wat er goed gaat én omdat er daar wellicht meer dingen zijn die goed gaat! Natuurlijk zal de tijd uit moeten wijzen of het echt zo werkt, maar op dit moment zou ik er vanuit gaan dat dit de juiste keuze is, die uiteindelijk in het voordeel van je zoontje zal werken!
lieve blessedmom wat super vervelend dat je je zo voelt, ik kan het me zo voorstellen. ik wil je meegeven dat je altijd fouten maakt als ouder, niemand is perfect, en jij hebt enorm je best gedaan om je leven op de rit te krijgen.. daar krijg je enorm veel pluspunten voor! (van mij dan) ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik geloof dat God alle kindjes maakt en ik geloof niet dat hij ooit een kind zou straffen voor iets wat een moeder doet. dus mocht het zo zijn dat je zoontje naar speciaal onderwijs moet, dan is dat even slikken, maar je moet het jezelf niet kwalijk nemen. daar schiet jij niet mee op, en je zoontje ook niet. probeer naar de toekomst te kijken in plaats van naar het verleden.
Ik heb je verhaal gelezen en vind het erg naar voor je dat je je zo voelt Ik heb geen tips maar wil je veel sterkte toe wensen en zeggen dat je op de goede weg bent! (je bent nu stabiel! Had je dit ooit verwacht?) Ik zou je zoontje niet gauw naar speciaal onderwijs laten sturen, laat hem maar proberen op regulier onderwijs met qat strikte regels en als dat niet gaat dan pas overstappen naar speciaal onderwijs Liefs
Ik snap was je gevoel vandaan komt. Echter: Het verleden kun je niet meer veranderen. Zeker nu je zo op de goede weg bent (en dat toont aan dat je een vechter/ doorzetter bent!) is het zo jammer om je energie te verspillen aan " wat als". Gebruik je (positieve) energie voor de toekomst. Als je doorgaat op deze goede weg, zal je zoontje je ws niet veroordelen voor wat is geweest maar je bewonderen om je omslag.
Kijk niet terug naar het verleden, maar naar de toekomst. Wat gebeurt is is gebeurt en daar kan je niks meer aan veranderen. Ik lees, dat je goed nadenkt, over wat er nu het beste is voor je zoontje en dat je hier weloverwogen beslissingen in kan maken. Je bent op de goede weg! Geef het tijd!
Dankjewel voor jullie lieve berichten! Verstandelijk weet ik dat ik er niets aan heb om in het verleden te blijven hangen, maar soms is het zo lastig om die negatieve gedachten over mezelf dan om te buigen. En verwijt ik mezelf dat mijn zoontje het nu af en toe moeilijk heeft. Heeft er ook mee te maken, dat ik zelf zo ben opgegroeid, en soms nog steeds boos ben, dat mijn vader nooit voor zijn kinderen heeft kunnen kiezen, ondanks dat ik me bewust ben van het feit dat hij geen keuze heeft, maar zijn ziekte verslaving altijd de overhand heeft. Vind het wel fijn om te lezen dat ik niet veroordeeld word, maar vooral mezelf veroordeel. Misschien een goed idee om aan de slag te gaan met mijn negatieve gedachtenstroom. Dat ik het nu van me af kan schrijven lucht ook wel heel erg op moet ik zeggen!
Zelf had ik nooit gedacht dat ik zover zou komen inderdaad. Ik sta er zelf eens in de zoveel tijd bij stil, als ik weer een mijlpaal behaald heb, hoe bijzonder het eigenlijk is , en hoe dankbaar ik mag zijn dat ik de omslag heb kunnen maken. We hebben het op zijn vorige school ook een tijdje gedaan met strikte regels, dat werkt even en valt dan weer terug in zijn oude gedrag. Zo ook nu op de nieuwe school. Zelf had ik al heel lang het onderbuik gevoel dat hij meer gebaat zou zijn bij een kleinere klas en meer professionele ondersteuning. Morgen hebben we opnieuw een gesprek, en dan maar eens zien wat daar uit komt.
Heb jij behalve de meetings nog iemand waar je met deze gevoelens terecht kunt? Je hebt zo hard geknokt en zo veel bereikt. Maar volgens mij bestaat er niet zoiets als 'ex-verslaafde'. Je bent een verslaafde die niet meer gebruikt. De negatieve gevoelens waar je nu mee worstelt, lijken mij wel een risicofactor. Goed dat je op zoek gaat maar de beste oplossing voor je zoon. Maar vergeet jezelf niet in dat traject!
Ik lees een verhaal van een hele lieve, krachtige, zorgzame en oprechte moeder! Wat heb je het goed gedaan gezien alle omstandigheden! Ik zou je heel graag gunnen dat je rust vindt en dat je schuldgevoel weggaat. Zou je hierbij hulp kunnen vragen? Misschien zou je het zelfs met EMDR kunnen behandelen. Veel sterkte gewenst.. Ik vind je moedig en hoop echt dat het goed komt!
Ik lees een verhaal van een vrouw die ondanks alle tegenslagen die ze krijgt het beste ervan wil maken en zich ook daarvoor inzet. Je geeft aan dat een ruime periode weg bent geweest om van je verslaving af te komen en dat je zoontje waarschijnlijk verlatingsangst heeft. Heel vervelend en naar, maar draai het eens om. Stel dat je nu nog verslaafd zou zijn, wat voor impact zou dat op je zoontje hebben? Jij bent een dochter van een verslaafde, dus weet wat dit kan betekenen. Het is absoluut heel vervelend en naar dat je zoon verlatingsangst heeft en daar werken jullie aan. Maar ik denk dat je dat zal 'moeten' accepteren als iets wat er nu helaas is en dus bijhoort. Daarnaast denk ik dat het voor heel veel kindjes een flinke impact heeft als ouders scheiden. Hij ziet niet wat dit in jullie geval betekend, dat wel scheiden een betere situatie heeft opgeleverd dan wanneer jullie bij elkaar waren gebleven. En sommige dingen die je benoemt hadden er ook prima kunnen zijn als de situatie anders was geweest. Er zijn meer kindjes die last hebben van prikkelverwerking, zonder jullie achtergrond. Ik vind het juist heel knap dat je van je verslaving af bent gekomen, ook omdat verslavingen door een erfelijke aanleg kunnen ontstaan. Ik vind het juist heel knap dat je voor je zoon hebt kunnen kiezen/gekozen en dat je nu juist opzoek bent naar oplossingen. Zoek de juiste weg naar oplossingen en probeer niet naar het verleden te kijken. Je doet je best en hebt al vele goede stappen genomen.
Blessedmom, wat ben jij ver gekomen! Er zijn gelukkig weinig mensen met zo'n achtergrond, helaas kan ik je daarin een hand geven. ( mbt je jeugd)Vergis je niet in de impact ervan! Ik weet het nu na 1,5 jr therapie, eerst emdr en nu vervolg therapie. Je hebt zelf volgens mij (geen psych) al 3 trauma's, je jeugd, de bevalling en het verlaten worden ivm de scheve schaats van je ex. Dat is al een enorm zware opeenstapeling. Helaas heb je geen andere kans dan ook het gen voor verslaving te hebben... En jij hebt jouw verslaving het hoofd geboden en dat doe je nog. Petje af! Waarom ik mijn ervaring deel, is dat ik denk te herkennen dat je het enoorm goed wil doen. Heel perfectionisch, alles van vroeger compenseren. Jij gaat het wel extreem goed doen. Dat heb ik tenminste. Ook denk ik te herkennen waarom het nu naar boven komt, eindelijk ben je in rustiger vaarwater. (Projectie hoor) Maar wat nou als de verlatingsangst van je zoontje nou eens door je ex komt? Niet gezegd dat het zo is, maar zou je het je ex net zo kwalijk nemen als je zelf? Vast niet. In jouw omstandigheden doe je het echt super, je mag echt trots op jezelf zijn. Zorg goed voor jezelf( professionele hulp?) kijk naar alles wat er goed gaat en laat je helpen, ook voor je zoontje, waar mogelijk.
Ik lees alleen maar over een liefdevolle moeder! Je hebt behoorlijk wat voor je kiezen gehad en moet je kijken waar je nu staat. In het verleden blijven hangen brengt je nergens. Hopelijk kan je met deze gevoelens bij iemand terecht en voel je je snel beter. Ik heb echt respect voor je doorzettingsvermogen! Petje af.
Heel eerlijk? Je WAS een slechte moeder. Maar dat zag je ook in en je hebt alles op alles gezet om het weer goed te maken. Dat maakt je tot een goede moeder. Het feit, dat je je nu zorgen maakt en twijfelt wat de beste keuze is voor je kind, maakt je OOK tot een goede moeder. Enneuh, ook goede moeders maken wel eens een foute beslissing. Tenzij je moedwillig grote risico's neemt, valt het allemaal nog mee. Moeder zijn is eigenlijk de eeuwige n00b zijn. Alles is voor het eerst. Voor het eerst mama van een baby. Heb je dat net onder de knie, ben je mama van een dreumes. Eer je daar aan gewend bent, gaat je kind alweer naar school. Komt er een tweede kind? Kun je weer opnieuw beginnen, want natuurlijk is dit kind anders dan het vorige. Dingen die bij de 1e werkten (om hem te sussen, of dingen te laten doen) werken soms totaal niet bij het 2e. En andersom. Moet je weer van voor af aan gaan proberen. En ja, tuurlijk kun je voor tips bij anderen terecht, maar er is geen garantie dat zij het beter weten. Want wat voor hun kinderen werkte... je snapt het... Mijn punt: Verwacht niet teveel van jezelf. Je kunt niet meer dan je best doen en zo te lezen doe je dat al.